ພຣະລັດສະໝີຈົ່ງມີແກ່ພຣະເຈົ້າ

ໂດຍ ແອວເດີ ຣອນໂນ ເອ ແຣັດສະແບນ

ຈາກຝ່າຍປະທານສະພາສາວົກເຈັດສິບ

ສຸກສັນວັນຄຣິດສະມັດ, ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍສະແດງຄວາມຂອບໃຈມາຍັງຝ່າຍປະທານສູງສຸດສຳລັບໂອກາດທີ່ໄດ້ມາແບ່ງປັນຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຂ້າພະເຈົ້າກ່ຽວກັບເທດສະການບຸນຄຣິດສະມັດທີ່ສັກສິດ ແລະ ການກຳເນີດຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ.

ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍເບື່ອຟັງຂ່າວສານຂອງບຸນຄຣິດສະມັດຈັກເທື່ອທີ່ເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການກຳເນີດຂອງກຸມມານນ້ອຍເຢຊູ ໃນເມືອງເບັດເລເຮັມ ແຂວງຢູດາ.

ເອຊາຢາໄດ້ກ່າວລ່ວງໜ້າ 700 ປີ ກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ວ່າ: “ຈົ່ງເບິ່ງ, ຍິງສາວຜູ້ໜຶ່ງຈະຖືພາ ແລະ ຈະອອກລູກເປັນຜູ້ຊາຍ ແລະ ຈະມີຊື່ວ່າ ເອມານູເອນ.”¹

ກະສັດເບັນຢາມິນໄດ້ທຳນາຍວ່າ, “ແລະ ພຣະອົງຈະໄດ້ຮັບພຣະນາມວ່າ ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ, ພຣະບິດາແຫ່ງສະຫວັນ ແລະ ແຜ່ນດິນໂລກ, ພຣະຜູ້ສ້າງທຸກສິ່ງນັບຕັ້ງແຕ່ຕົ້ນມາ; ແລະ ມານດາຂອງພຣະອົງຈະມີຊື່ວ່າ ມາຣີ.”²

ສາດສະດານີໄຟໄດ້ຍິນສຽງກ່າວວ່າ, “ໃນມື້ອື່ນເຊົ້ານີ້ ເຮົາຈະເຂົ້າມາໃນໂລກນີ້.”³

ມື້ຕໍ່ມາ, ຢູ່ຟາກທະເລອີກກ້ຳໜຶ່ງ, ກຸມມານນ້ອຍເຢຊູໄດ້ກຳເນີດ. ນາງມາຣີມານດາຂອງພຣະອົງ ຄົງປະຫລາດໃຈຫລາຍ ໃນຂະນະທີ່ນາງຫລຽວເບິ່ງລູກຊາຍນ້ອຍທີ່ຫາກໍເກີດຂອງນາງ, ຜູ້ຊຶ່ງເປັນພຣະບຸດອົງດຽວທີ່ຖືກຳເນີດຈາກພຣະບິດາໃນເນື້ອໜັງ.

ຢູ່ເທິງຄ້ອຍພູຢູດາອ້ອມຮອບເມືອງເບັດເລເຮັມ, ລູກາໄດ້ບອກເຮົາເຖິງຄົນລ້ຽງແກະ ຜູ້ຢູ່ໃນທົ່ງຂອງເຂົາເຈົ້າ.⁴ ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເປັນຄົນລ້ຽງແກະທຳມະດາ ແຕ່ “ເປັນຄົນຊອບທຳ ແລະ ບໍລິສຸດ” ຜູ້ໄດ້ເປັນພະຍານເຖິງກຸມມານນ້ອຍເຢຊູ.⁵

“ມີເທວະດາຕົນໜຶ່ງຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ມາປະກົດແກ່ພວກເຂົາ ແລະ ລັດສະໝີຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກໍສ່ອງແຈ້ງອ້ອມຮອບພວກເຂົາ: ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຕົກໃຈຢ້ານຫລາຍ.

“ແຕ່ເທວະດາຕົນໜຶ່ງໄດ້ກ່າວແກ່ພວກເຂົາວ່າ ຢ່າຢ້ານເລີຍ: ເຮົານຳຂ່າວດີມາບອກໃຫ້ພວກເຈົ້າຮູ້ ເປັນຂ່າວທີ່ນຳຄວາມຊົມຊື່ນຍິນດີອັນໃຫຍ່ມາໃຫ້ປະຊາຊົນທັງໝົດ.

ຄືວັນນີ້ຢູ່ໃນເມືອງຂອງດາວິດ ອົງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດອົງໜຶ່ງໄດ້ເກີດມາສຳລັບພວກເຈົ້າ, ແມ່ນພຣະຄຣິດ. …

“ໃນທັນໃດນັ້ນ ກໍມີກອງທັບແຫ່ງສະຫວັນໝູ່ໃຫຍ່ມາປະກົດກັບເທວະດາຕົນນັ້ນຮ່ວມກັນຮ້ອງສັນລະເສີນພຣະເຈົ້າວ່າ,

“ພຣະລັດສະໝີຈົ່ງມີແກ່ພຣະເຈົ້າ ໃນສະຫວັນທີ່ສູງສຸດ,ແລະ ທີ່ແຜ່ນດິນໂລກຈົ່ງມີສັນຕິສຸກ ແກ່ມະນຸດທັງປວງ.”⁶

ໃຫ້ວາດພາບເບິ່ງເຫດການໃນຢູດາ. ທ້ອງຟ້າມີດາວດວງໃໝ່ປະກົດຂຶ້ນ ແລະ ສຽງຂອງເຫລົ່າທູດຮ້ອງເພງສັນລະເສີນຈາກສະຫວັນ ເປັນເຫດການທີ່ໜ້າອັດສະຈັນໃຈ. ແລ້ວຄົນລ້ຽງແກະຈຶ່ງໄດ້ “ຮີບໄປ”⁷ ເພື່ອຈະໄດ້ເຫັນກຸມມານ້ອຍທີ່ນອນຢູ່ຮາງຫຍ້າ. ຈາກນັ້ນເຂົາເຈົ້າ “ໄດ້ເລົ່າເລື່ອງ”⁸ ທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຫັນ.

ແຕ່ລະປີໃນຊ່ວງບຸນຄຣິດສະມັດ ເຮົາຕື່ມປະຈັກພະຍານຂອງເຮົາໃສ່ກັບຄົນລ້ຽງແກະ, ວ່າພຣະເຢຊູຄຣິດ ເປັນພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ຊົງພຣະຊົນຢູ່ແທ້ໆ, ໄດ້ມາສູ່ສົ້ນໜຶ່ງຂອງໂລກທີ່ເຮົາເອີ້ນວ່າແຜ່ນດິນສັກສິດ.

ຄົນລ້ຽງແກະໄດ້ເຂົ້າໄປດ້ວຍຄວາມຄາລະວະ ເພື່ອນະມັດສະການຈອມກະສັດ. ເຮົາຈະນະມັດສະການພຣະອົງດ້ວຍວິທີໃດໃນຊ່ວງເວລານີ້? ໄປຊອກຊື້ສິ່ງຂອງຢ່າງບໍ່ເຊົາບໍ? ປະດັບປະດາ ແລະ ຊົມບ້ານເຮືອນຂອງເຮົາບໍ? ສິ່ງນັ້ນຈະເປັນການໃຫ້ກຽດແກ່ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາບໍ? ຫລື ເຮົາຈະນຳຄວາມສະຫງົບໄປໃຫ້ຫົວໃຈທີ່ເຈັບປວດ, ນຳສັນຕິສຸກໄປໃຫ້ຄົນທີ່ຕ້ອງການອິດທິພົນຂອງພຣະອົງ, ມອບລັດສະໝີໃຫ້ແກ່ພຣະເຈົ້າດ້ວຍຄວາມເຕັມໃຈທີ່ຈະເຮັດຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງບໍ? ພຣະເຢຊູໄດ້ກ່າວຄຳທີ່ລຽບງ່າຍວ່າ: “ຈົ່ງຕາມເຮົາມາ.”⁹

ພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ໄດ້ຖືກຟື້ນຟູຄືນມາໃໝ່ຜ່ານສາດສະດາໂຈເຊັບ ສະມິດ, ຊຶ່ງມີຜູ້ຄົນຕະຫລອດທົ່ວໂລກນັບຖື. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນດ້ວຍຕົນເອງ ເຖິງຄວາມຈິງໃຈຂອງຄົນທີ່ໄດ້ຮັບເອົາຖ້ອຍຄຳທີ່ສັກສິດຂອງພຣະອົງ ຈາກເກາະໃນທະເລ ເຖິງອະນາເຂດອັນກວ້າງໃຫຍ່ຂອງຣັດເຊຍ.

ບັນພະບຸລຸດບາງຄົນຂອງເຮົາ ໄດ້ເປັນຜູ້ໜຶ່ງໃນບັນດາຜູ້ທີ່ໄດ້ມາເຕົ້າໂຮມກັນຢູ່ສີໂອນ. ຜູ້ຍິງຄົນໜຶ່ງຊື່ ແຮນນາ ລັສທ໌ ໂຄມາບີ, ໄດ້ມາຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ເມືອງສະເປນນິດຝອກ, ລັດຢູທາ. ໃນຊ່ວງເວລາທີ່ທຸກຍາກລຳບາກນັ້ນ, ບາງເທື່ອເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບໝາກກ້ຽງໜ່ວຍໜຶ່ງ ຫລື ຂອງຫລິ້ນທີ່ເຮັດດ້ວຍໄມ້, ຫລື ໄດ້ຕຸກກະຕາເປັນຂອງຂວັນ—ແຕ່ກໍບໍ່ແມ່ນທຸກເທື່ອ. ນາງແຮນນາໄດ້ຂຽນກ່ຽວກັບວັນທີ 25 ເດືອນທັນວາ, ປີ 1856 ດັ່ງນີ້:

“ຄ່ຳຄືນກ່ອນວັນຄຣິດສະມັດໄດ້ມາເຖິງ ແລະ ລູກໆຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ດ້ວຍສັດທາຂອງເດັກນ້ອຍ, ໄດ້ພາກັນຫ້ອຍຖົງໄວ້, ຢາກຮູ້ວ່າເຂົາເຈົ້າຈະໄດ້ຫຍັງ. ດ້ວຍຫົວໃຈອັນເຈັບປວດ, ຊຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ໃຫ້ພວກເຂົາເຫັນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ບອກພວກເຂົາວ່າ ພວກເຂົາຈະໄດ້ຮັບບາງສິ່ງ; ແລະ ພວກເຂົາກໍໄດ້ຫລັບໄປດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນສຳລັບມື້ເຊົ້າທີ່ຈະມາເຖິງ.

“ໂດຍທີ່ບໍ່ມີນ້ຳຕານຈັກໜ້ອຍເລີຍ, ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຮູ້ວ່າຈະເຮັດສິ່ງໃດ. ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຢາກເຮັດໃຫ້ລູກໆຜິດຫວັງ. ແລ້ວຂ້າພະເຈົ້າຄິດເຫັນໝາກນ້ຳຢູ່ໃນເຮືອນ ຊຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕົ້ມ ແລະ ເທເອົານ້ຳຫວານຂອງມັນໄວ້ ແລະ ເມື່ອຕົ້ມນ້ຳຫວານຕື່ມອີກສອງສາມຊົ່ວໂມງ, ມັນກໍກາຍເປັນນ້ຳຫວານເຂັ້ມ. ດ້ວຍນ້ຳຫວານນັ້ນ ທີ່ປະສົມດ້ວຍເຄື່ອງເທດ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດເຂົ້າໜົມປັງ, ແລະ ໄດ້ຕັດເປັນຫລາຍຮູບແບບ, ແລະ ໄດ້ອົບມັນໃສ່ໝໍ້ຂາງ, (ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ມີເຕົາອົບ) ແລະ ໄດ້ເອົາເຂົ້າໜົມເຫລົ່ານັ້ນໃສ່ໄວ້ໃນຖົງຂອງລູກໆ ແລະ ພວກເຂົາກໍດີໃຈຫລາຍເທົ່າກັບໄດ້ເຂົ້າໜົມຊະນິດອື່ນໆທີ່ພວກເຂົາມັກ.”¹⁰

ຄວາມໝາຍຂອງເລື່ອງນີ້ ແມ່ນກ່ຽວກັບແມ່ຄົນໜຶ່ງຜູ້ທຳງານໜັກຕະຫລອດທັງຄືນ ເຖິງແມ່ນນາງບໍ່ມີເຕົາອົບ ພໍຊ່ອຍເບົາແຮງ. ແຕ່ນາງໄດ້ຕັ້ງໃຈທີ່ຈະນຳຄວາມຊົມຊື່ນມາໃຫ້ລູກໆຂອງນາງ, ຄ້ຳຈູນສັດທາຂອງພວກເຂົາ, ເພື່ອໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າ ບ້ານເຮືອນຂອງເຂົາເຈົ້າ, “ເປັນມື້ທີ່ມີຄວາມສຸກ, ທຸກສິ່ງດີ!”¹¹ ສິ່ງນີ້ບໍ່ໄດ້ເປັນຂ່າວສານຂອງບຸນຄຣິດສະມັດບໍ?

ປະທານມອນສັນສອນວ່າ: “ໂອກາດຂອງເຮົາທີ່ຈະມອບຕົນເອງແມ່ນບໍ່ມີຂອບເຂດ, ແຕ່ໂອກາດເຫລົ່ານັ້ນຈະບໍ່ມີຕະຫລອດໄປ. ມີຫົວໃຈທີ່ຈະຊ່ອຍໃຫ້ຊື່ນຊົມ. ມີຖ້ອຍຄຳອັນອ່ອນຫວານທີ່ຈະກ່າວ. ມີຂອງຂວັນທີ່ຈະມອບໃຫ້.”¹²

ເມື່ອໃດກໍຕາມທີ່ເຮົາກະທຳຮ່ວມກັບພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ—ເຮັດຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງ, ເຊີດຊູຜູ້ຄົນທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບເຮົາ—ກໍໝາຍຄວາມວ່າ ເຮົາໄດ້ເປັນພະຍານວ່າ ພຣະອົງຊົງພຣະຊົນຢູ່ ແລະ ພຣະອົງຮັກເຮົາ, ບໍ່ວ່າການທ້າທາຍທາງໂລກຂອງເຮົາຈະເປັນແນວໃດກໍຕາມ.

ຄົນໜຶ່ງທີ່ດີຫລາຍໃນປະຫວັດສາດຂອງສາດສະໜາຈັກ ແມ່ນທ່ານຈອນ ເມນສີ ເມັກຟາເລນ ຄົນສະກ໊ອດ. ລາວໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມສາດສະໜາຈັກກັບແມ່ຜູ້ເປັນໝ້າຍຂອງລາວ ແລະ ນ້ອງຊາຍຂອງລາວ, ທັງສາມໄດ້ເດີນທາງມາເມືອງເຊົາເລັກ ໃນປີ 1852. ລາວມີອາຍຸໄດ້ 18 ປີ. ຫລາຍປີຈາກນັ້ນ ລາວໄດ້ກາຍເປັນຜູ້ສຳຫລວດພື້ນທີ່, ເປັນຄົນປຸກສ້າງ, ແມ່ນແຕ່ເປັນຜູ້ຕັດສິນປະຈຳທ້ອງຖິ່ນ, ແຕ່ຜູ້ຄົນຮູ້ຈັກລາວດີເພາະການຮ້ອງເພງຂອງລາວ.

ລາວໄດ້ຈັດກຸ່ມນັກຮ້ອງກຸ່ມທຳອິດຂຶ້ນຢູ່ເມືອງຊີເດີ ແລະ ໄດ້ນຳກຸ່ມນັກຮ້ອງຂອງລາວໄປສະແດງຢູ່ຫລາຍບ່ອນໃນພາກໃຕ້ຂອງລັດຢູທາ. ຫລັງຈາກໄດ້ສະແດງຢູ່ເມືອງເຊັ້ນຈອດ, ແອວເດີ ເອຣາສຕັສ ສະໂນ, ຕອນນັ້ນເປັນອັກຄະສາວົກ ແລະ ເຈົ້າເມືອງ, ໄດ້ຊັກຊວນລາວໃຫ້ຍ້າຍໄປຢູ່ພາກໃຕ້ຂອງລັດຢູທາ ພ້ອມດ້ວຍຄອບຄົວຂອງລາວ ແລະ ໄປຮ້ອງເພງຢູ່ໃນເຂດນັ້ນ.

ຊີວິດແມ່ນຫຍຸ້ງຍາກຫລາຍໃນປີ 1869, ແລະ ແອວເດີ ສະໂນ ໄດ້ຂໍໃຫ້ ບະລາເດີ ເມັກຟາເລນ ສະແດງລາຍການສຳລັບເທດສະການຄຣິດສະມັດ ເພື່ອຊ່ອຍໃຫ້ຜູ້ຄົນມີຄວາມເບີກບານມ່ວນຊື່ນ. ບະລາເດີ ເມັກຟາເລນ ຢາກຮ້ອງເພງໃໝ່ໆສຳລັບໂອກາດນັ້ນ. ເຖິງແມ່ນລາວໄດ້ໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມຫລາຍປານໃດກໍຕາມ, ແຕ່ກໍຄິດບໍ່ອອກ. ລາວໄດ້ອະທິຖານຂໍການດົນໃຈ ແລະ ໄດ້ອະທິຖານຕື່ມອີກ. ແລ້ວ, ຄືນໜຶ່ງ, ລາວໄດ້ຕື່ນຂຶ້ນ ແລະ ປຸກເມຍໃຫ້ຕື່ນ ແລ້ວເວົ້າວ່າ, “ອ້າຍມີເນື້ອເພງແລ້ວ, ແລະ ອ້າຍຄິດວ່າມີທຳນອງຂອງມັນນຳອີກ.” ລາວໄດ້ຟ້າວໄປຫາອໍແກນໜ່ວຍນ້ອຍໆຂອງລາວ ແລະ ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນຮ້ອງເພງນັ້ນ, ຂຽນມັນລົງ ໃນຂະນະທີ່ເມຍຂອງລາວເຍືອງທຽນໄຂໃຫ້ລາວ. ເນື້ອເພງ ແລະ ທຳນອງ ໄດ້ໄຫລອອກມາ ມີຄຳວ່າ:

​ໄກ, ​ແສນ​ໄກ, ຢູ່​ໃນ​ທົ່ງ​ຂອງ​ຢູດາ,
ຄົນ​ລ້ຽງ​ແກະ​​ໄດ້​ຍິນ​ສຽງ​ຊົມ​ຊື່ນ​ຍິນ​ດີ
ພຣະລັດສະໝີຈົ່ງ​ມີ​ແກ່​ພຣະ​ເຈົ້າ,
ພຣະລັດສະໝີຈົ່ງ​ມີ​ແກ່​ພຣະ​ເຈົ້າ,
ພຣະລັດສະໝີຈົ່ງ​ມີ​ແກ່​ພຣະ​ເຈົ້າ​ທີ່​ສູງ​ສຸດ;
ແຜ່ນດິນ​ໂລກ​ຈົ່ງ​ມີ​ສັນຕິ​ສຸກ ​ແກ່​ມະນຸດ​ທັງ​ປວງ;
ແຜ່ນດິນ​ໂລກ​ຈົ່ງ​ມີ​ສັນຕິ​ສຸກ ​ແກ່​ມະນຸດ​ທັງ​ປວງ!13

ບະລາເດີ ເມັກຟາເລນ ບໍ່ຮູ້ວ່າທົ່ງຮາບຂອງແຂວງຢູດານັ້ນ ແທ້ຈິງແລ້ວ ມັນເປັນຄ້ອຍທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍໂງ່ນຫີນ, ແຕ່ຂ່າວສານອັນດົນໃຈນັ້ນໄດ້ຫລັ່ງໄຫລອອກມາຈາກຈິດວິນຍານຂອງລາວ ເປັນພະຍານເຖິງການກຳເນີດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຢູ່ໃນເມືອງເບັດເລເຮັມແຫ່ງຢູດາ, ເປັນການເລີ່ມຕົ້ນທີ່ປ່ຽນໂລກຕະຫລອດໄປ.¹⁴

ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ພຣະບິດານິລັນດອນຊົງພຣະຊົນຢູ່. ແຜນແຫ່ງຄວາມສຸກຂອງພຣະອົງ ໄດ້ເປັນພອນໃຫ້ແກ່ຊີວິດຂອງລູກແຕ່ລະຄົນຂອງພຣະອົງໃນທຸກຊົ່ວອາຍຸຄົນ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ພຣະບຸດທີ່ຮັກຂອງພຣະອົງ ພຣະເຢຊູຄຣິດ ກຸມມານນ້ອຍທີ່ໄດ້ກຳເນີດຢູ່ໃນເມືອງເບັດເລເຮັມ, ເປັນພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ແລະ ພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງໂລກ ແລະວ່າປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ ເປັນສາດສະດາຂອງພຣະອົງຢູ່ໃນໂລກທຸກວັນນີ້. ຖ້ອຍຄຳສັນລະເສີນເຖິງຄວາມຈິງເຫລົ່ານັ້ນໄດ້ກ້ອງຢູ່ໃນຫູຂອງຂ້າພະເຈົ້າ: ພຣະລັດສະໝີຈົ່ງມີແກ່ພຣະເຈົ້າ ໃນສະຫວັນທີ່ສູງສຸດ, ແຜ່ນດິນໂລກຈົ່ງມີສັນຕິສຸກ ແກ່ມະນຸດທັງປວງ.”¹⁵

ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.