ແມ່ນຫຍັງໄດ້ເກີດຂຶ້ນຫລັງຈາກນັ້ນ?

ໂດຍ ໂຣສະແມຣີ ເອັມ ວິກຊຳ

ປະທານອົງການປະຖົມໄວສາມັນ

ສຸກສັນວັນຄຣິດສະມັດ!

ນີ້ແມ່ນເທດສະການຄຣິດສະມັດ, ແລະ ເດັກນ້ອຍໄດ້ເຊື້ອເຊີນຄວາມອັດສະຈັນໃຈຂອງຄຣິດສະມັດເຂົ້າມາໃນບ້ານເຮືອນຂອງເຮົາ. ເຮົາຈະຂາດບາງຢ່າງ ຖ້າຫາກເຮົາບໍ່ເຫັນຄຣິດສະມັດຜ່ານດວງຕາຂອງເດັກນ້ອຍ, ເພາະເດັກນ້ອຍເບິ່ງແສງສີ, ຟັງເພງຄຣິດສະມັດ, ແລະ ດົມກິ່ນຕົ້ນຄຣິດສະມັດ ແລະ ກິ່ນເຂົ້າໜົມ ດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນ. ເຮົາເຫັນແກ້ມສີແດງ ແລະ ດັງນ້ອຍໆຂອງເຂົາເປິະໃສ່ຝາແກ້ວຂອງຮ້ານຄ້າ ໃນຂະນະທີ່ເຂົາວາດພາບເຫັນເຊົ້າຂອງວັນຄຣິດສະມັດ, ແລະ ນິ້ວມືນ້ອຍໆຂອງເຂົາ ນັບແຕ່ລະມື້ ຢາກໃຫ້ເຖິງວັນທີ 25 ເດືອນທັນວາໄວໆ. ພໍ່ແມ່ກໍນັບມື້ນັບວັນຄືກັນ ຈົນເຖິງວັນທີ 25 ເດືອນທັນວາ. ເຂົາເຈົ້າວາດພາບເຫັນການຕຽມພ້ອມສຳລັບເຊົ້າຂອງວັນຄຣິດສະມັດ ໃນຂະນະທີ່ເຂົາເຈົ້າວາງແຜນ ແລະ ຫາວິທີສ້າງຄວາມປະຫລາດໃຈສຳລັບລູກໆຂອງເຂົາເຈົ້າ.

ຕອນຂ້າພະເຈົ້າຍັງນ້ອຍ, ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າມັກຫຍິບບາງສິ່ງເປັນຂອງຂວັນຄຣິດສະມັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ ກັບນ້ອງສາວຝາແຝດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ເພິ່ນໄດ້ຫຍິບມັນຢູ່ຫ້ອງນອນຂອງເພິ່ນຫລາຍເດືອນລ່ວງໜ້າ, ມັກປິດຫ້ອງນອນຂອງເພິ່ນໄວ້ຕອນເພິ່ນຫຍິບເຄື່ອງ. ເມື່ອວັນຄຣິດສະມັດເລື່ອນເຂົ້າມາໃກ້ ເພິ່ນໄດ້ໃຊ້ເວລາຈົນເດິກດື່ນເພື່ອຫຍິບສິ່ງຂອງ. ເມື່ອສິ່ງຂອງດັ່ງກ່າວໃກ້ຈະແລ້ວໆ—ຍົກເວັ້ນແຕ່ຕ້ອງໄດ້ນຸ່ງລອງໃສ່ຕົວພວກເຮົາ ແລະ ເລັນສົ້ນເທົ່ານັ້ນ—ເພິ່ນໄດ້ພະຍາຍາມເກັບມັນໄວ້ເປັນຄວາມລັບ. ຕອນນີ້ແມ່ນເຖິງເວລາທີ່ຕ້ອງໄດ້ຖືກມັດຕາດ້ວຍຜ້າ. ແມ່ຂອງພວກເຮົາໄດ້ເອົາຜ້າມາມັດປິດຕາຂອງພວກເຮົາ, ໄດ້ພາພວກເຮົາຍ່າງເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງນອນຂອງເພິ່ນ, ແລະ ສວມບາງສິ່ງໃສ່ພວກເຮົາ ເລີ່ມຕົ້ນແຕ່ຫົວລົງໄປ ພະຍາຍາມບໍ່ໃຫ້ຜ້າມັດຕາຍ້າຍອອກຈາກບ່ອນ. ມັນກໍໄດ້ຜົນດີ … ຍົກເວັ້ນແຕ່ເທື່ອໜຶ່ງ ຕອນສຽງໂທລະສັບໄດ້ດັງຂຶ້ນຢູ່ອີກຫ້ອງໜຶ່ງ.

ເພິ່ນໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ຈັກໜ້ອຍແມ່ຊິກັບຄືນມາ, ຫ້າມພວກລູກເປີດຕາເດີ້.” ທ່ານອາດຢາກຮູ້ວ່າ, “ແມ່ນຫຍັງໄດ້ເກີດຂຶ້ນຫລັງຈາກນັ້ນ?”

ຂ້າພະເຈົ້າຈະບອກທ່ານ: ມັນແມ່ນຊຸດນຸ່ງນອນສີແດງເຂັ້ມ.

ຂ້າພະເຈົ້າຢາກກ່າວເຖິງຄຳຖາມທີ່ວ່າ “ແມ່ນຫຍັງໄດ້ເກີດຂຶ້ນຫລັງຈາກນັ້ນ?” ມີຄວາມໝາຍແນວໃດສຳລັບບຸນຄຣິດສະມັດ.

ມັນໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນກາງເດືອນທັນວາຂອງປີໜຶ່ງ ໃນຂະນະທີ່ ເອມມີ ຈອນສະຕັນ ຜູ້ເປັນຫົວໜ້າລູກເສືອ ຢູ່ເມືອງກຽວເບີດ, ລັດອາຣິໂຊນາ, ໄດ້ສວຍໂອກາດສອນກຸ່ມເດັກນ້ອຍຜູ້ຊາຍອາຍຸແປດປີ ກ່ຽວກັບການກຳເນີດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ນາງໄດ້ຮັບການກະຕຸ້ນບໍ່ໃຫ້ເຮັດກິດຈະກຳທີ່ນາງໄດ້ຈັດຕຽມໄວ້, ແຕ່ໃຫ້ນາງເວົ້າລົມກັບພວກລູກເສືອກ່ຽວກັບບຸນຄຣິດສະມັດເທື່ອທຳອິດ. ນາງໄດ້ໃຫ້ພວກລູກເສືອມາຮ່ວມຊຸມນຸມຢູ່ເຮືອນຂອງນາງ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ນັ່ງອ້ອມນາງຢູ່ພື້ນຫ້ອງຮັບແຂກ, ແລະ ນາງໄດ້ອ່ານຫລາຍຂໍ້ຈາກພຣະຄຳພີ ເພື່ອເລົ່າເລື່ອງກ່ຽວກັບນາງມາຣີ ແລະ ໂຢເຊັບ, ຄົນລ້ຽງແກະ, ດວງດາວ, ແລະ ການກຳເນີດຂອງພຣະເຢຊູຢູ່ໃນຄອກສັດຢູ່ເມືອງເບັດເລເຮັມ.

ນາງໄດ້ອ່ານວ່າ:

“ຝ່າຍໂຢເຊັບກໍອອກເດີນທາງຈາກເມືອງນາຊາເຣັດໃນແຂວງຄາລີເລ ເພື່ອໄປຍັງເມືອງເບັດເລເຮັມ, ແຂວງຢູດາຍ, ຂອງກະສັດດາວິດ; …

“ເພິ່ນໄດ້ໄປຈົດທະບຽນກັບນາງມາຣີຄູ່ໝັ້ນຂອງຕົນ, ສ່ວນນາງມາຣີນັ້ນກຳລັງຖືພາຢູ່. …

“ແລະ ຂະນະທີ່ພວກເພິ່ນຢູ່ໃນເມືອງເບັດເລເຮັມນັ້ນກໍພໍດີຄົບກຳນົດທີ່ນາງມາຣີຈະເກີດລູກ, ນາງໄດ້ເກີດລູກຊາຍກົກ, ເອົາຜ້າອ້ອມພັນ ແລະ ວາງໄວ້ໃນຮາງຫຍ້າ ເພາະວ່າໃນໂຮງແຮມນັ້ນບໍ່ມີຫ້ອງຫວ່າງສຳລັບພວກເພິ່ນເລີຍ.

“ໃນຂົງເຂດນີ້ ໄດ້ມີຄົນລ້ຽງແກະທີ່ຢູ່ຕາມທົ່ງ ນອນເຝົ້າຝູງແກະຂອງພວກເຂົາໃນເວລາກາງຄືນ.

“ມີເທວະດາຕົນໜຶ່ງຂອງອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ມາປະກົດແກ່ພວກເຂົາ ແລະ ລັດສະໝີພາບຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກໍສ່ອງແສງອ້ອມຮອບພວກເຂົາ, ດັ່ງນັ້ນພວກເຂົາຈຶ່ງຕົກໃຈຢ້ານຫລາຍ.

“ແຕ່ເທວະດາຕົນນັ້ນໄດ້ກ່າວແກ່ພວກເຂົາວ່າ, ຢ່າຢ້ານເລີຍ: ເຮົານຳຂ່າວດີມາບອກໃຫ້ພວກເຈົ້າຮູ້ ເປັນຂ່າວທີ່ນຳຄວາມຊົມຊື່ນຍິນດີອັນໃຫຍ່ມາໃຫ້ປະຊາຊົນທັງໝົດ.

“ວັນນີ້ຢູ່ໃນເມືອງຂອງດາວິດ ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດອົງໜຶ່ງໄດ້ເກີດມາສຳລັບພວກເຈົ້າ.”¹

ໃນຂະນະທີ່ນາງໄດ້ກ່າວເຖິງການກຳເນີດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ນາງໄດ້ສັງເກດເຫັນວ່າ ພວກລູກເສືອສ່ວນຫລາຍໄດ້ສົນໃຈຟັງແຕ່ບາງສ່ວນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ມີລູກເສືອຄົນໜຶ່ງຊື່ ຈອນ, ໄດ້ຕັ້ງໃຈຟັງທຸກຄຳ. ຈອນ ເປັນເດັກທີ່ບໍ່ມັກນັ່ງຢູ່ລ້າ, ແຕ່ໃນຂະນະທີ່ນາງເລົ່າເລື່ອງ, ລາວໄດ້ຕັ້ງໃຈຟັງ ແລະ ແລ້ວໄດ້ຖາມວ່າ, “ແມ່ນຫຍັງໄດ້ເກີດຂຶ້ນຫລັງຈາກນັ້ນ?”

ສະນັ້ນນາງຈຶ່ງໄດ້ເລົ່າຕໍ່ກ່ຽວກັບຊີວິດໃນໄວເຍົາຂອງພຣະເຢຊູ. ນາງໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ພຣະເຢຊູກໍເປັນເດັກນ້ອຍຄືກັນກັບພວກເຈົ້ານີ້ແລ້ວ. ພຣະອົງມັກແລ່ນຫລິ້ນ. ແຕ່ພຣະອົງໄດ້ໃຫຍ່ຂຶ້ນ ‘ແຂງແຮງດີເຕັມໄປດ້ວຍສະຕິປັນຍາ.’”² ນາງໄດ້ບອກພວກເຂົາວ່າ ຕອນພຣະເຢຊູມີອາຍຸໄດ້ພຽງແຕ່ 12 ປີ, ພຣະອົງໄດ້ເດີນທາງໄປເຢຣູຊາເລັມກັບຄອບຄົວຂອງພຣະອົງ. ຕອນມາຣີກັບໂຢເຊັບພວມເດີນທາງກັບຄືນບ້ານ, ເຂົາເຈົ້າພົບວ່າລູກຊາຍບໍ່ໄດ້ຢູ່ກັບເຂົາເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ກັບຄືນໄປເຢຣູຊາເລັມຢ່າງໄວ ແລະ ໄດ້ພົບເຫັນພຣະເຢຊູຢູ່ໃນພຣະວິຫານ ພວມເວົ້າລົມນຳບັນດານັກປາດອາຈານຢູ່ ທີ່ກຳລັງຖາມພຣະອົງ, ແລະ ພຣະຄຳພີບອກວ່າ ທຸກຄົນທີ່ໄດ້ຍິນພຣະອົງ “ຕ່າງກໍປະຫລາດໃຈໃນສະຕິປັນຍາ ແລະ ຄຳຕອບຂອງພຣະກຸມມານນັ້ນ.”³

“ແມ່ນຫຍັງໄດ້ເກີດຂຶ້ນຫລັງຈາກນັ້ນ?” ທ້າວຈອນຖາມ. ເອມມີ ໄດ້ບອກເຂົາເຈົ້າກ່ຽວກັບການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ກ່ຽວກັບພຣະອົງເຕັມໄປດ້ວຍພຣະວິນຍານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ເຮົາໄດ້ອ່ານໃນພຣະຄຣິສະຕະທຳຄຳພີວ່າ ພຣະອົງໄດ້ສອນພຣະກິດຕິຄຸນໃຫ້ແກ່ຄົນຍາກຈົນ, ໄດ້ເຮັດການມະຫັດສະຈັນ, ໄດ້ປິ່ນປົວຄົນຕາບອດ ແລະ ຄົນເຈັບປ່ວຍ, ແລະ ໄດ້ໂຜດຄົນຕາຍໃຫ້ຄືນມີຊີວິດ. ພຣະອົງໄດ້ສອນວ່າ, “ຈົ່ງຮັກສັດຕູຂອງພວກເຈົ້າ, [ແລະ] ຈົ່ງເຮັດດີແກ່ຜູ້ທີ່ກຽດຊັງພວກເຈົ້າ.”⁴

ທ້າວຈອນມີຄວາມສົນໃຈຫລາຍ ແລະ ຢາກຮູ້ຈັກຕື່ມອີກ. ອີກເທື່ອໜຶ່ງລາວໄດ້ຖາມວ່າ, “ແລ້ວແມ່ນຫຍັງໄດ້ເກີດຂຶ້ນຫລັງຈາກນັ້ນ?” ນາງໄດ້ບອກພວກເຂົາວ່າ ບາງຄົນໄດ້ປະຕິເສດພຣະເຢຊູ ແລະ ບໍ່ມັກພຣະອົງ. ຕາມຄວາມຈິງແລ້ວ ເຂົາເຈົ້າພະຍາຍາມສັງຫານພຣະອົງ. ນາງໄດ້ບອກພວກເຂົາກ່ຽວກັບເຂົ້າແລງຄາບສຸດທ້າຍ, ສວນເຄັດເຊມາເນ, ແລະ ເຖິງການຄຶງ ແລະ ການຟື້ນຄືນຊີວິດຂອງພຣະອົງ. ນາງເຫັນໄດ້ວ່າ ທ້າວຈອນບໍ່ເຄີຍໄດ້ຍິນເລື່ອງນັ້ນມາກ່ອນ, ຜູ້ຊຶ່ງຢາກຮູ້ຕື່ມອີກ.

ແລ້ວ ນາງຮູ້ສຶກວ່າ ຕ້ອງໄດ້ຢຸດ, ແລ້ວໄດ້ເອີ້ນຊື່ຂອງແຕ່ລະຄົນ ແລະ ກ່າວວ່າ “ພຣະເຢຊູໄດ້ສິ້ນພຣະຊົນເພື່ອເຈົ້າ.” ທ້າວຈອນໄດ້ຕັ້ງໃຈຟັງ ໃນຂະນະທີ່ນາງກ່າວກັບແຕ່ລະຄົນ. ແລ້ວນາງໄດ້ຫລຽວເບິ່ງລາວ ແລ້ວເວົ້າວ່າ, “ທ້າວຈອນ, ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ສິ້ນພຣະຊົນເພື່ອເຈົ້າ.” ລາວໄດ້ຫລຽວເບິ່ງນາງ ແລ້ວຖາມດ້ວຍຄວາມປະຫລາດໃຈວ່າ, “ພຣະອົງໄດ້ເຮັດສິ່ງນັ້ນເພື່ອຂ້ານ້ອຍບໍ?”

ເອມມີໄດ້ກ່າວວ່າ, “ພຣະວິນຍານໄດ້ເຕັມຢູ່ໃນຫ້ອງຮັບແຂກຂອງພວກເຮົາ ໃນຂະນະທີ່ເດັກນ້ອຍຜູ້ຊາຍຄົນໜຶ່ງຮູ້ສຶກເຖິງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ ບາງທີເປັນເທື່ອທຳອິດ.” ນາງໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຮູ້ວ່າ ອະນາຄົດຂອງທ້າວຈອນຈະເປັນແນວໃດ, ເພາະຄອບຄົວຂອງລາວໄດ້ຍ້າຍໄປຢູ່ບ່ອນໃໝ່ຫລັງຈາກນັ້ນ. ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານວ່າ ເມັດພືດທີ່ໄດ້ປູກຝັງໄວ້ຢູ່ໃນການປະຊຸມຂອງພວກລູກເສືອ ສອງອາທິດກ່ອນບຸນຄຣິດສະມັດ ຈະເຕີບໂຕຂຶ້ນ ແລະ ນຳລາວມາສູ່ຄວາມສະຫວ່າງອັນເຕັມສ່ວນຂອງພຣະກິດຕິຄຸນໃນມື້ໜຶ່ງ.”

ຫລັງຈາກບຸນຄຣິດສະມັດຜ່ານພົ້ນໄປ, ໄຟແສງສີກໍຖືກປົດລົງ, ຄວາມຫອມຫວນຂອງຕົ້ນຄຣິດສະມັດກໍຈືດຈາງໄປ, ແລະ ເພງຄຣິດສະມັດກໍເຊົາຫລິ້ນຢູ່ໃນວິທະຍຸ, ເຊັ່ນດຽວກັບທ້າວຈອນ, ເຮົາອາດຖາມວ່າ, “ແມ່ນຫຍັງໄດ້ເກີດຂຶ້ນຫລັງຈາກນັ້ນ?”

ບຸນຄຣິດສະມັດທີ່ໜ້າອັດສະຈັນ ແລະ ໜ້າປະຫລາດໃຈຫາກໍເລີ່ມຕົ້ນ. ບຸນຄຣິດສະມັດເຕືອນເຮົາເຖິງການກຳເນີດຂອງພຣະກຸມມານນ້ອຍຢູ່ໃນເບັດເລເຮັມ, ໄດ້ມອບຈຸດປະສົງສຳລັບຊີວິດໃຫ້ແກ່ເຮົາ, ແລະ ສິ່ງທີ່ຈະເກີດຂຶ້ນຫລັງຈາກນັ້ນ ແມ່ນຂຶ້ນຢູ່ກັບວິທີທີ່ເຮົາຮັບເອົາພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ແລະ ຕິດຕາມພຣະອົງ. ທຸກມື້ເຮົາໄດ້ເຊື້ອເຊີນພຣະວິນຍານຂອງພຣະອົງໃຫ້ເຂົ້າມາສະຖິດຢູ່ໃນຊີວິດຂອງເຮົາ. ເຮົາເຫັນຄວາມສະຫວ່າງໃນຄົນອື່ນ; ເຮົາໄດ້ຍິນສຽງທີ່ຊື່ນຊົມຂອງເດັກນ້ອຍ ທີ່ນຳຄວາມຫວັງ ແລະ ຄວາມກະຕືລືລົ້ນກັບອະນາຄົດມາໃຫ້. ເຮົາຊອກຫາເຫດຜົນທີ່ຈະມາຊຸມນຸມກັນ, ມີສ່ວນຮ່ວມ, ຮັບໃຊ້, ແລະ ເຊີດຊູກັນ, ໃນຂະນະທີ່ເຮົາຮຽນຮູ້ວ່າ ການຮູ້ຈັກພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ, ພຣະເຢຊູຄຣິດມີຄວາມໝາຍແນວໃດ. ເຮົາພົບເຫັນຕົນເອງນັບມື້ນັບວັນລໍຖ້າເຫດການໃນຊີວິດຂອງເຮົາ ຕອນທີ່ເຮົາຮູ້ສຶກເຖິງອິດທິພົນຂອງພຣະອົງ—ຍົກຕົວຢ່າງ, ການເກີດຂອງເດັກທາລົກ, ການຮັບບັບຕິສະມາຂອງເດັກນ້ອຍ, ການອອກໄປສອນສາດສະໜາ, ການແຕ່ງງານຢູ່ໃນພຣະວິຫານ, ແລະ ການຮັບສິນລະລຶກທຸກອາທິດ. ຜ່ານສັດທາຄືກັນກັບພຣະຄຣິດ ແລະ ເດັກນ້ອຍ, ເຮົາສະແຫວງຫາພຣະອົງ ແລະ ຮູ້ສຶກເຖິງອິດທິພົນຂອງພຣະອົງ.

“ຖ້າພວກເຈົ້າ … ບໍ່ກາຍເປັນເໝືອນດັ່ງເດັກນ້ອຍ, ພວກເຈົ້າຈະເຂົ້າໄປໃນລາຊາອານາຈັກສະຫວັນບໍ່ໄດ້ຈັກເທື່ອ.”⁵

ມັນເປັນແຜນທີ່ສວຍງາມ, ແຜນນີ້ພຣະບິດາໄດ້ສ້າງຂຶ້ນ ຊຶ່ງຜ່ານພຣະບຸດຂອງພຣະອົງ, ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ເຮົາຈະສາມາດກັບຄືນໄປ ແລະ ອາໄສຢູ່ນຳພຣະອົງ ແລະ ຊື່ນຊົມກັບທຸກສິ່ງທີ່ພຣະບິດາມີ, ເພາະສິ່ງນັ້ນເປັນຄຳຕອບຕໍ່ຄຳຖາມທີ່ວ່າ “ແມ່ນຫຍັງຈະເກີດຂຶ້ນຫລັງຈາກນັ້ນ?” ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ກ່າວວ່າ, ຄົນໃດທີ່ຮັບເອົາພຣະອົງ ກໍຮັບເອົາພຣະບິດາຂອງພຣະອົງຄືກັນ; ຄົນໃດທີ່ຮັບເອົາພຣະບິດາຂອງພຣະອົງ ກໍຮັບເອົາອານາຈັກຂອງພຣະບິດາຂອງພຣະອົງ; ສະນັ້ນ ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະບິດາຂອງພຣະອົງມີ ຈະຖືກມອບໃຫ້ແກ່ເຂົາ.”⁶

ການຕຽມພ້ອມທີ່ຈະຮັບເອົາພຣະອົງ ຈະໃຫ້ຄວາມໝາຍໃໝ່ແກ່ການຕຽມພ້ອມສຳລັບວັນທີ 25 ເດືອນທັນວາ.

ທ້າວຈອນ, ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະອາໄສຢູ່ບ່ອນໃດກໍຕາມ, ອັກຄະສາວົກທີ່ມີທີ່ຊີວິດຢູ່ໄດ້ກ່າວວ່າ: “ພວກເຮົາຂໍເປັນພະຍານຢ່າງໜັກແໜ້ນວ່າ ຊີວິດຂອງ [ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ], ຊຶ່ງເປັນຈຸດໃຈກາງໃນປະຫວັດສາດຂອງມວນມະນຸດ, ບໍ່ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນຢູ່ໃນເບັດເລເຮັມ ຫລື ສິ້ນສຸດລົງຢູ່ທີ່ຄາວາລີ. ພຣະອົງເປັນພຣະບຸດຫົວປີຂອງພຣະບິດາ, ເປັນພຣະບຸດອົງດຽວທີ່ຖືກຳເນີດໃນເນື້ອໜັງ ເປັນພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງໂລກ.”⁷

ທ້າວຈອນ, ຂອງປະທານທີ່ພຣະອົງໄດ້ປະທານໃຫ້ແກ່ເຮົາ ຄືສິ່ງທີ່ຈະເກີດຂຶ້ນຕໍ່ໄປ.

ມັນເປັນຄວາມຈິງ, ແລະ ພຣະອົງໄດ້ເຮັດສິ່ງນັ້ນເພື່ອເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເປັນພະຍານເຖິງຄວາມຈິງ ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ນີ້ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.