ເຊີນມາສັກກາລະພຣະອົງ—ແລະ ແຜນ!

ໂດຍ ລິນດາ ເຄ ເບີຕັນ

ປະທານສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະສາມັນ

ເຊັ່ນດຽວກັບພວກທ່ານທັງຫລາຍ, ສາມີທີ່ໜ້າຮັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເຄຣກ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກໍມັກເພງຄຣິດສະມັດທີ່ສັກສິດຫລາຍແທ້ໆ. ຖ້າຫາກພວກເຮົາຕ້ອງຂຽນຊື່ເພງທີ່ພວກເຮົາມັກຫລາຍ, ເພງໜຶ່ງທີ່ຢູ່ໃນອັນດັບເກືອບສູງສຸດ ຈະເປັນເພງ “ຂໍເຊີນທ່ານຜູ້ວາງໃຈ.” ເປັນບົດເພງທີ່ “ຊື່ນຊົມ” ແລະ “ມີໄຊ” ຊັກຊວນເຮົາໃຫ້ “ມາ,” “ເບິ່ງ,” ແລະ “ສັກກາລະ” ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ—“ອົງກະສັດຂອງເຫລົ່າທຸດ.”¹ ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກແນ່ໃຈວ່າ, ຕອນເປັນວິນຍານກ່ອນມາສູ່ໂລກນີ້ ທີ່ໄດ້ຍິນກ່ຽວກັບແຜນແຫ່ງການໄຖ່, ພວກເຮົາຄົງບໍ່ພຽງແຕ່ເບິ່ງ ແລະ ສັກກາລະ ເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຄົງຮ້ອງໂຮດ້ວຍຄວາມຊື່ນຊົມ ເມື່ອພຣະອົງອາສາສະໝັກ ແລະ ສະເໜີມອບພຣະອົງເອງ ໃຫ້ເປັນພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງໂລກ.² ໃນພຣະຄຳອັນເລິກຊຶ້ງ ທີ່ພຣະອົງໄດ້ກ່າວອອກມາຢ່າງຖ່ອມຕົວແມ່ນ, ຂ້າພຣະອົງຢູ່ນີ້ເດ, ຂໍຈົ່ງສົ່ງຂ້າພຣະອົງເປີດເຖີດ.”³

ຮ່ວມດ້ວຍອັກຄະສາວົກເປໂຕ, ປະທານມອນສັນໄດ້ຕັກເຕືອນເຮົາເລື້ອຍໆວ່າ ໃຫ້ “ມີໃຈພ້ອມຢູ່ສະເໝີທີ່ຈະໃຫ້ … ເຫດຜົນທີ່ມີຄວາມຫວັງໃນ [ຕົວເຮົາ].”⁴ ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າແບ່ງປັນຄວາມຊົງຈຳສ່ວນຕົວສອງເລື່ອງ ກ່ຽວກັບບຸນຄຣິດສະມັດ, ຂ້າພະເຈົ້າຫວັງວ່າ ທ່ານຈະສາມາດເຫັນເຫດຜົນວ່າ ເປັນຫຍັງ ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງມີຄວາມຫວັງ ໃນພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ, ໃນ “ພຣະເຈົ້າ [ພຣະບິດານິລັນດອນຂອງເຮົາ, ຜູ້] ຮັກໂລກຫລາຍທີ່ສຸດ ຈົນໄດ້ປະທານພຣະບຸດອົງດຽວຂອງພຣະອົງ,”⁵ ແລະ ມີຄວາມຫວັງໃນແຜນແຫ່ງຄວາມສຸກທີ່ດີພ້ອມ ແລະ ປະເສີດຂອງພຣະບິດາ.

ຄວາມຊົງຈຳກ່ຽວກັບບຸນຄຣິດສະມັດ ເລື່ອງທີ 1

ຕອນຂ້າພະເຈົ້າມີອາຍຸໄດ້ 14 ປີ, ຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອາໄສຢູ່ປະເທດນິວຊີແລນ. ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າມີອາຍຸ ຢູ່ໃນໄວ 30 ຕອນເພິ່ນໄດ້ຖືກເອີ້ນໃຫ້ເປັນປະທານເຜີຍແຜ່.

ບຸນຄຣິດສະມັດໄດ້ມາເຖິງ, ແລະ ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຫ້າຄົນ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າ ຍັງພະຍາຍາມປັບຕົວເຂົ້າກັບບ້ານໃໝ່ຂອງພວກເຮົາຢູ່. ມັນເປັນການທ້າທາຍສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າ—ເປັນໄວລຸ້ນທີ່ຍັງບໍ່ເປັນຜູ້ໃຫຍ່ເທື່ອ—ທີ່ຕ້ອງຈາກບ້ານເກີດເມືອງນອນ, ຈາກໝູ່ເພື່ອນ, ແລະ ຍາດພີ່ນ້ອງໄປ. ຂ້າພະເຈົ້າໂສກເສົ້າ, ຄິດຮອດສະຖານທີ່, ສຽງ, ແລະ ການສະຫລອງບຸນຄຣິດສະມັດ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຄຸ້ນເຄີຍ—ຄິດຮອດເພງ, ແສງໄຟ, ຕົ້ນຄຣິດສະມັດ, ຫິມະ, ແລະ ໂດຍສະເພາະ ຍາດພີ່ນ້ອງ. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດຮອດລູກພີ່ລູກນ້ອງ, ປ້ານ້າອາ, ແລະ ລຸງນ້າອາວ ຜູ້ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ບໍ່ດົນກໍຈະໄປເຕົ້າໂຮມກັນ ຢູ່ເຮືອນຂອງພໍ່ຕູ້ປູ່ແຄ ຢູ່ເມືອງເຊົາເລັກ ເພື່ອສະຫລອງບຸນຄຣິດສະມັດນຳກັນ ຂອງຄອບຄົວແຄ.

ມັນແມ່ນໃນຄ່ຳຄືນກ່ອນມື້ຄຣິດສະມັດ ໃນປີ 1966. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຝືນໃຈໄປຮ່ວມກັບຄອບຄົວ ແລະ ຜູ້ສອນສາດສະໜາ ເພື່ອເຮັດການສັງສັນໃນຄອບຄົວ ຢູ່ໃນບ້ານຂອງປະທານເຜີຍແຜ່, ໂດຍທີ່ບອກວ່າ ການເຕົ້າໂຮມນັ້ນ ຈະເປັນການເຮັດແທນການເຕົ້າໂຮມກັນຢູ່ບ້ານຂອງພໍ່ຕູ້ປູ່ແຄ ຊຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າຄິດຮອດຫລາຍ. ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ບໍ່ໄດ້ວ່າ ແມ່ນຕອນໃດທີ່ສຽງໂທລະສັບໄດ້ດັງຂຶ້ນ, ແຕ່ມັນໄດ້ປ່ຽນໃຈຄົນໄວລຸ້ນເຊັ່ນຂ້າພະເຈົ້າທັນທີ, ເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ເສຍໃຈທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຄິດແຕ່ກັບຕົວເອງ.

ໂທລະສັບນັ້ນແມ່ນມາຈາກລຸງໂຈ, ບອກພວກເຮົາວ່າ ພໍ່ຕູ້ປູ່ແຄ ທີ່ພວກເຮົາຮັກ, ຜູ້ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວ, ຂະຫຍັນທຳງານ, ແລະ ຮັກສາພັນທະສັນຍາ ໄດ້ມີເສັ້ນເລືອດແຕກໃນສະໝອງ ແລະ ໄດ້ນອນໂດຍບໍ່ຮູ້ເມື່ອຄີງຢູ່ໂຮງໝໍ. ພາບແຫ່ງຄວາມຊົງຈຳໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນຈິດໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ເຫັນພາບຂອງພໍ່ຕູ້ປູ່ແຄ ຜູ້ທີ່ມັກຖ່າຍຮູບ, ມັກຫລິ້ນດົນຕີ, ຕະຫລົກ, ແລະ ເປັນປິຕຸທີ່ພວກເຮົາທຸກຄົນຮັກຫລາຍແທ້ໆ! ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສັ່ນສາຍຕອນເພິ່ນກັບມາຈາກການເວົ້າສາຍ, ແຕ່ເພິ່ນໄດ້ຕັ້ງສະຕິ, ເຮັດທ່າທີເຂັ້ມແຂງ, ແລະ ໄດ້ສະແດງປະຈັກພະຍານຂອງເພິ່ນຢ່າງໜັກແໜ້ນ ເຖິງແຜນຂອງພຣະບິດາ ເຖິງສັດທາຂອງເພິ່ນ ໃນບົດບາດທີ່ສຳຄັນຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໃນແຜນນັ້ນ. ປະຈັກພະຍານຂອງເພິ່ນ ໄດ້ປະທັບໃຈທີ່ເຈັບປວດຂອງຂ້າພະເຈົ້າຢ່າງເລິກຊຶ້ງ.

ແຕ່ໜ້າເສຍໃຈທີ່ ພໍ່ຕູ້ປູ່ບໍ່ໄດ້ຫາຍດີ. ເພິ່ນໄດ້ຈາກໄປຢ່າງໄວ ໃນມື້ຕໍ່ມາ. ມັນແມ່ນວັນຄຣິດສະມັດ ຢູ່ປະເທດນິວຊີແລນ ແຕ່ເປັນຄືນກ່ອນມື້ຄຣິດສະມັດ, ຊຶ່ງເປັນມື້ທີ່ພໍ່ຕູ້ປູ່ມັກຫລາຍຂອງປີ, ໃນເມືອງເຊົາເລັກ. ການຈາກໄປຂອງເພິ່ນ ໄດ້ເປັນປະສົບການທຳອິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ທີ່ໄດ້ສູນເສຍຄົນໃກ້ຊິດ ແລະ ຮັກຫລາຍທີ່ສຸດ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໂສກເສົ້າກັບການຈາກໄປຂອງເພິ່ນ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບພອນ ແລະ ໄດ້ຮັບການປອບໂຍນ ໃນຄວາມຮູ້ເຖິງແຜນແຫ່ງຄວາມສຸກທີ່ປະເສີດນັ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກໄດ້ຮັບຄວາມໝັ້ນໃຈວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າຈະໄດ້ເຫັນພໍ່ຕູ້ປູ່ອີກ ຖ້າຫາກຂ້າພະເຈົ້າດຳລົງຊີວິດຕາມແບບຢ່າງຂອງເພິ່ນ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຄິດວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າເຂົ້າໃຈທຸກຢ່າງ, ໃນຊ່ວງເວລານັ້ນຂອງຊີວິດ, ເຖິງພາກສ່ວນສຳຄັນຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ແລະ ເຖິງການເສຍສະລະຊົດໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ໃນການເຮັດໃຫ້ເປັນໄປໄດ້ສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າ ທີ່ຈະກັບໄປຫາຄົນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮັກໃນວັນໜຶ່ງ. ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ພຽງພໍ ທີ່ຈະປິຕິຍິນດີໃນແຜນນັ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ພຽງພໍ ທີ່ຈະສັກກາລະພຣະອົງ ຜູ້ທີ່ເຮົາສະເຫລີມສະຫລອງວັນກຳເນີດ.

ນັບແຕ່ວັນຄຣິດສະມັດມື້ນັ້ນ ຊຶ່ງເປັນເວລາດົນນານມາແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ຫລາຍຂຶ້ນກ່ຽວກັບພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ. ປະທານແຮໂຣນ ບີ ລີ ໄດ້ສອນວ່າ: “ພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ … ໄດ້ມາສູ່ໂລກນີ້ ໃນຖານະທີ່ເປັນພຣະບຸດອົງດຽວທີ່ຖືກຳເນີດ ເພື່ອບັນລຸພາລະກິດຂອງພຣະອົງ, ເພື່ອເປັນລູກແກະທີ່ຖືກຂ້າເສຍ ກ່ອນການວາງຮາກຖານຂອງໂລກ, ເພື່ອນຳຄວາມລອດມາສູ່ມະນຸດທັງປວງ. ໂດຍການປະທານພຣະຊົນຂອງພຣະອົງ, ພຣະອົງໄດ້ຈັດຕຽມ ແລະ ໄດ້ສອນວິທີ ຊຶ່ງໂດຍການນີ້ ເຮົາຈະສາມາດໄດ້ຮັບຊີວິດນິລັນດອນ. ... ນີ້ແຫລະ ຄືພຣະເຢຊູ ໃນຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ທັງໝົດຂອງພຣະອົງ.”⁶

ຄວາມຊົງຈຳກ່ຽວກັບບຸນຄຣິດສະມັດ ເລື່ອງທີ 2

ບຸນຄຣິດສະມັດທີ່ສະເທືອນໃຈອີກເທື່ອໜຶ່ງ ໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນປີ 1984 ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມກະຕັນຍູ ສຳລັບພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ແລະ ແຜນແຫ່ງຄວາມລອດທີ່ປະເສີດ ເຕີບໂຕອີກຢ່າງຫລວງຫລາຍ. ໃນເວລານັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າມີອາຍຸໄດ້ 32 ປີ, ໄດ້ແຕ່ງງານກັບສາມີທີ່ຮັກ ແລະ ຊື່ສັດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະ ໄດ້ເປັນແມ່ຂອງລູກທີ່ໜ້າຮັກສີ່ຄົນ, ອາຍຸສາມ ຫາ ສິບປີ. ຫົກອາທິດກ່ອນວັນຄຣິດສະມັດ, ພວກເຮົາໄດ້ຮັບການແຈ້ງບອກຈາກທ່ານໝໍ ທີ່ປ່ຽນຊີວິດຂອງພວກເຮົາຢ່າງໄວ. ເມື່ອເພິ່ນໄດ້ເວົ້າວ່າ “ມະເລັງ” ເຄຣກ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຫລຽວເບິ່ງໜ້າກັນ ແບບບໍ່ເຊື່ອຫູ, ທັງອົດກັ້ນນ້ຳຕາ, ຄິດວ່າອະນາຄົດຂອງພວກເຮົາຈະເປັນແນວໃດ. ແຕ່ຄວາມຮູ້ສຶກຕໍ່ໄປ ໄດ້ເປັນຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ຫວານຊື່ນ ເປັນ “ສັນຕິສຸກ … ຊຶ່ງເກີນຄວາມເຂົ້າໃຈ”⁷ ເພາະສັດທາຂອງພວກເຮົາໃນພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ໃນແຜນຂອງພຣະບິດາ.

ເຖິງແມ່ນ ເຄຣກ ໄດ້ຮັບໃຊ້ເປັນອະທິການຢູ່ໃນຫວອດຂອງພວກເຮົາ ໃນເວລານັ້ນ, ແຕ່ພວກເຮົາໄດ້ຕັດສິນໃຈບອກເລື່ອງນັ້ນໃຫ້ຄອບຄົວຮູ້ເທົ່ານັ້ນ ເພື່ອຮັກສາສະພາບການໃຫ້ຄົງຢູ່ປົກກະຕິເໝືອນເດີມ ເທົ່າທີ່ພວກເຮົາສາມາດເຮັດໄດ້ ສຳລັບລູກໆຂອງພວກເຮົາ. ໃນຊ່ວງໄລຍະຫົກອາທິດກ່ອນວັນຄຣິດສະມັດນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ທຽວໄປໂຮງໝໍເກືອບທຸກມື້ ເພື່ອຮັບການຮັກສາ—ໃນຂະນະທີ່ແມ່ ແລະ ເອື້ອຍນ້ອງທີ່ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ໄດ້ປ່ຽນຜຽນກັນດູແລລູກໆຂອງຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ບ້ານ. ມັນເປັນໄລຍະທີ່ຫຍຸ້ງຍາກຫລາຍ, ແຕ່ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າຄິດເຖິງວັນຄຣິດສະມັດປີນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ສາມາດຊອກຫາຄຳໃດທີ່ເໝາະສົມ ເພື່ືອມາບັນຍາຍເຖິງຄວາມກະຕັນຍູອັນເລິກຊຶ້ງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ສຳລັບການເສຍສະລະຊົດໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ແລະ “ແຜນທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມເມດຕາຂອງ … ພຣະຜູ້ສ້າງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່” ໄດ້.⁸

ໃນການສຳນຶກໄດ້ນັ້ນ ບາງທີໄດ້ດີຫລາຍກວ່າທີ່ຜ່ານມາວ່າ ຊີວິດຂອງເຮົານັ້ນສັ້ນຂະໜາດໃດ, ແຜນແຫ່ງຄວາມສຸກຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ມີຄວາມສຳຄັນຕໍ່ຂ້າພະເຈົ້າຫລາຍກວ່າທີ່ຜ່ານມາ. ບຸນຄຣິດສະມັດໃນປີນັ້ນແມ່ນແຕກຕ່າງ. ເຖິງແມ່ນຂ້າພະເຈົ້າມັກທຸກສິ່ງກ່ຽວກັບບຸນຄຣິດສະມັດ, ແຕ່ສິ່ງທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນການແຕ່ງງານນິລັນດອນ, ຄອບຄົວ, ສັດທາ ແລະ ປະຈັກພະຍານຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃນພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ໃນພຣະເຢຊູຄຣິດ, ແລະ ໃນແຜນນັ້ນ.

ມື້ໜຶ່ງ ຕອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າພັກຜ່ອນຢູ່ບ້ານ, ຄິດເປັນຫ່ວງກ່ຽວກັບອະນາຄົດຂອງລູກນ້ອຍສີ່ຄົນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເປີດວາລະສານ Friend ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນເພງໜຶ່ງໃນນັ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ນັ່ງລົງທີ່ປຽນອາໂນ, ຮ້ອງເພງໄປ ແລະ ຮ້ອງໄຫ້ໄປນຳ ແລະ ຮູ້ສຶກວ່າ ຂ່າວສານນັ້ນໄດ້ແຊກຊຶມເຂົ້າໄປໃນສ່ວນເລິກຂອງໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ພຽງແຕ່ຕ້ອງສອນເພງນີ້ ໃຫ້ເດັກນ້ອຍຫລາຍກວ່າຮ້ອຍຄົນໃນຊັ້ນປະຖົມໄວ ຢູ່ໃນຫວອດຂອງຂ້າພະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ, ບ່ອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮັບໃຊ້ເປັນຜູ້ນຳເພງຢູ່ໃນຊັ້ນປະຖົມໄວ, ແຕ່ສິ່ງສຳຄັນ ແມ່ນສອນເພງນີ້ໃຫ້ລູກທີ່ລ້ຳຄ່າສີ່ຄົນຂອງຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ໃນບ້ານນຳອີກ.

ພຣະບິດາ​ຈະ​ບອກຊາວ​ໂລກ​ເຖິງ​ຄວາມ​ຮັກ ​ແລະ ຄວາມ​ກະລຸນາ​ ​ໄດ້​ແນວ​ໃດ?
ພຣະອົງ​ໄດ້​ສົ່ງ​ພຣະບຸດຂອງ​ພຣະອົງ, ກຸມມານ​ນ້ອຍ, ຜູ້​ມີ​ສັນຕິ​ສຸກ ​ແລະ ຄວາມ​ບໍລິສຸດມາ.
ພຣະບິດາ​ຈະ​ສະ​ແດງ​ໃຫ້​ຊາວ​ໂລກ​ເຫັນ​ເສັ້ນທາງ​ທີ່​ຈະ​ເດີນ​ໄປ​ໄດ້​ແນວ​ໃດ?
ພຣະອົງ​ໄດ້​ສົ່ງ​ພຣະບຸດ​ຂອງ​ພຣະອົງມາ ​ເພື່ອ​​ເດີນໄປ​ກັບ​ມະນຸດ​ຢູ່​ໃນ​ໂລກ, ​ເພື່ອ​ເຮົາ​ຈະ​ຮູ້​ວິທີ.
ພຣະບິດາ​ຈະ​ບອກ​ຊາວ​ໂລກ​ເຖິງ​ການ​ເສຍ​ສະລະ, ​ເຖິງ​ຄວາມ​ຕາຍ​ໄດ້​ແນວ​ໃດ?
ພຣະອົງ​ໄດ້​ສົ່ງ​ພຣະບຸດ​ຂອງ​ພຣະອົງ​ມາ ​ເພື່ອ​ສິ້ນ​ພຣະຊົນ​​​ແທນ​ເຮົາ ​ແລະ ​​ຟື້ນຂຶ້ນດ້ວຍ​ລົມ​ຫັນ​ໃຈ.
ພຣະບິດາ​ຂໍ​ສິ່ງ​ໃດ​ຈາກ​ເຮົາ? ພຣະຄຳ​ພີ​ບອກ​ຫຍັງ​ແດ່?
​ໃຫ້​ມີ​ສັດທາ, ຄວາມ​ຫວັງ, ດຳລົງ​ຊີວິດ​ຢ່າງ​ພຣະບຸດ​ຂອງ​ພຣະອົງ, ຊ່ອຍ​ເຫລືອ​ຄົນ​ອື່ນ​ໃນ​ເສັ້ນທາງ.
ພຣະອົງ​ໄດ້​ຂໍ​ສິ່ງ​ໃດ? ​ໄດ້​ຂໍ​ໃຫ້​ດຳລົງ​ຊີວິດ​ຢ່າງ​ພຣະບຸດ​ຂອງ​ພຣະອົງ.9

ເພງທີ່ດົນໃຈນີ້ ໄດ້ຊ່ອຍໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນໜ້ອຍໜຶ່ງ ເຖິງ ວິທີ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດສະແດງໃຫ້ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ເຫັນເຖິງຄວາມກະຕັນຍູຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ສຳລັບພຣະບຸດຂອງພຣະອົງ ແລະ ແຜນຂອງພຣະອົງ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າ ຖ້າຫາກຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຮັບໂອກາດທີ່ຈະເຫັນລູກໆເຕີບໂຕເປັນຜູ້ໃຫຍ່, ຖ້າຫາກພວກເຂົາເຂົ້າໃຈ, ແລະ ຮູ້, ແລະ ດຳລົງຊີວິດຕາມຄຳສອນທີ່ລຽບງ່າຍແຕ່ເລິກຊຶ້ງ ຊຶ່ງບັນຈຸຢູ່ໃນບົດເພງທີ່ສັກສິດນັ້ນ, ແລ້ວພວກເຂົາຈະສາມາດກາຍເປັນສານຸສິດທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້.

ໄດ້ມີຄວາມຮູ້ສຶກພິເສດ ຢູ່ໃນບ້ານຂອງພວກເຮົາ ໃນປີນັ້ນ, ທີ່ໄດ້ນຳສັນຕິສຸກ ແລະ ຄວາມຮັກມາໃຫ້ທຸກຄົນ ຊຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍລືມ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າ ລູກໆຂອງພວກເຮົາຮູ້ສຶກພິເສດເຖິງຄວາມສັກສິດ ໃນຊ່ວງບຸນຄຣິດສະມັດປີນັ້ນ. ບໍ່ເຄີຍມີມາກ່ອນ ແລະ ນັບຈາກນັ້ນມາ ພວກເຂົາໄດ້ສະແດງເລື່ອງລາວກ່ຽວກັບການກຳເນີດຂອງຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ດ້ວຍຄວາມຄາລະວະ, ດ້ວຍຄວາມປະທັບໃຈ ແລະ ດ້ວຍຄວາມຮັກ ຊຶ່ງເກີນກວ່າໄວຂອງພວກເຂົາ. ເມື່ອເຮົາໄດ້ຮັບການທົດລອງໃນຊີວິດ, ເຮົາມັກຈະຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມປະທັບໃຈທາງວິນຍານ ໃນຂະນະທີ່ເຮົາໄຕ່ຕອງ ແລະ ຂອບພຣະໄທສຳລັບຂອງປະທານ ທີ່ເປັນ ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ແລະ ສຳລັບແຜນແຫ່ງຄວາມລອດທີ່ປະເສີດຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາ.

ຂ້າພະເຈົ້າປະຫລາດໃຈສະເໝີ ກ່ຽວກັບວ່າ ຜູ້ຄົນສາມາດດຳລົງຊີວິດປາດສະຈາກຄວາມຫວັງ ທີ່ມາຈາກຄວາມເຂົ້າໃຈເຖິງແຜນແຫ່ງຄວາມລອດ ແລະ ເຖິງບົດບາດສຳຄັນຂອງການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ໃນແຜນນັ້ນ ໄດ້ແນວໃດ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍຕື່ມປະຈັກພະຍານຂອງຂ້າພະເຈົ້າດ້ວຍຄວາມກະຕັນຍູ ໃສ່ກັບປະຈັກພະຍານຂອງສາດສະດາທີ່ຮັກຂອງເຮົາ, ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ, ຜູ້ໄດ້ເປັນພະຍານຢ່າງມີພະລັງວ່າ: “ເຖິງພຣະອົງຜູ້ໄດ້ປົດປ່ອຍເຮົາແຕ່ລະຄົນ ຈາກຄວາມຕາຍອັນບໍ່ມີບ່ອນສິ້ນສຸດ, ນັ້ນຄືພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ພຣະອົງເປັນພຣະອາຈານແຫ່ງຄວາມຈິງ—ແຕ່ພຣະອົງເປັນຫລາຍກວ່າພຣະອາຈານ. ພຣະອົງເປັນແບບຢ່າງຂອງຊີວິດທີ່ດີພ້ອມທຸກຢ່າງ—ແຕ່ພຣະອົງເປັນຫລາຍກວ່າແບບຢ່າງ. ພຣະອົງເປັນໝໍທີ່ເກັ່ງກ້າ—ແຕ່ພຣະອົງເປັນຫລາຍກວ່າໝໍ. ພຣະອົງເປັນຜູ້ຊ່ອຍກູ້ ‘ທັບທີ່ຫລົງທາງ’ ຂອງມວນມະນຸດ ແທ້ຈິງແລ້ວ ເປັນພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງໂລກ, ເປັນພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ, ແລະ ເປັນອົງສັນຕິລາດ, ເປັນພຣະຜູ້ບໍລິສຸດຂອງອິດສະຣາເອນ—ແມ່ນແຕ່ເປັນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າທີ່ໄດ້ຟື້ນຄືນພຣະຊົນແລ້ວ—ຜູ້ໄດ້ປະກາດວ່າ ພຣະອົງເປັນຜູ້ທຳອິດ ແລະ ຜູ້ສຸດທ້າຍ; ພຣະອົງຄືເຂົາຜູ້ນັ້ນທີ່ມີຊີວິດ, ພຣະອົງຄືຜູ້ນັ້ນທີ່ຖືກປະຫານ; ພຣະອົງຄືຜູ້ວິງວອນແທນພວກເຮົານຳພຣະບິດາ [ເບິ່ງ D&C 110:4].”¹⁰

ເມື່ອເຮົາໄຕ່ຕອງກ່ຽວກັບຄວາມທຸກທໍລະມານທີ່ບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈໄດ້ຂອງພຣະອົງສຳລັບເຮົາ, ແນ່ນອນ ໃນບັນດາພຣະຄຳສັ້ນໆທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາໄດ້ກ່າວອອກມາແມ່ນ: “ພວກເຈົ້າເດ ກໍຢາກໄປຄືກັນບໍ?”¹¹ ເມື່ອເຮົາປະເຊີນກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ, ເຮົາສາມາດເລືອກທີ່ຈະຫັນໜີຈາກພຣະອົງ ແລະ ສູ້ຊົນຜ່ານຜ່າກັບບັນຫາຂອງເຮົາດ້ວຍຕົວເອງ, ຫລື ເຮົາສາມາດເລືອກທີ່ຈະຫັນມາຫາພຣະອົງ ແລະ ມາຫາແຜນຂອງພຣະບິດາ, ພົບເຫັນວ່າ ເຮົາຈະບໍ່ໄດ້ຮັບ “ທຸກອັນໃດເລີຍ, ນອກຈາກຈະຖືກກືນເຂົ້າໄປໃນຄວາມສຸກຂອງພຣະຄຣິດ.”¹² ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານວ່າ ເຮົາແຕ່ລະຄົນຈະຮັບເອົາຄຳເຊື້ອເຊີນຈາກເພງຄຣິດສະມັດທີ່ສັກສິດນີ້ ທີ່ວ່າ “ເຊີນມາສັກກາລະພຣະອົງ” ແລະ ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາ ສຳລັບແຜນທີ່ປະເສີດ ແລະ ດີພ້ອມຂອງພຣະອົງ! ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.