ພຣະຜູ້ຊົງກະລຸນາ

ໂດຍ ປະທານດີເດີ ແອັຟ ອຸກດອບ

ທີ່ປຶກສາທີສອງໃນຝ່າຍປະທານສູງສຸດ

ຊ່າງເປັນໂອກາດພິເສດແທ້ໆແມ່ນບໍ ທີ່ໄດ້ມາຢູ່ຮ່ວມກັບສາດສະດາທີ່ຮັກຂອງເຮົາ, ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ?

ຄຣິດສະມັດ ເປັນເທດສະການທີ່ປະເສີດເປັນພິເສດແທ້ໆ—ເປັນວາລະທີ່ເຮົາຈະເຫັນຄົນອື່ນດ້ວຍຕາດວງໃໝ່, ທີ່ເຮົາຈະເປີດໃຈກວ້າງຕື່ມອີກ ກັບຄວາມງາມທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບ ແລະ ເອື້ອມອອກໄປຫາຄົນອື່ນ ດ້ວຍຄວາມກະລຸນາ ແລະ ມີຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈຫລາຍກວ່າເກົ່າ.

ສ່ວນຄົນທີ່ເປັນຜູ້ໃຫຍ່, ຖ້າຫາກເຮົາໂຊກດີ, ບາງຄັ້ງບາງຄາວ ເຮົາຈະຮູ້ສຶກໜ້ອຍໜຶ່ງວ່າ ການເປັນເດັກນ້ອຍອີກເທື່ອໜຶ່ງນັ້ນ ເປັນແນວໃດ.

ເມື່ອຄິດເຖິງສິ່ງທີ່ຄົນທີ່ເຮົາຮັກ ກຳລັງເຮັດສິ່ງພິເສດໃຫ້ເຮົາ—ແລະ ຄວາມຕື່ນເຕັ້ນຂອງເຮົາກັບສິ່ງພິເສດ ທີ່ເຮົາຈະເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ—ເຮັດໃຫ້ເຮົາອຸ່ນໃຈ ແລະ ເຮັດໃຫ້ເຮົາເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມກະຕືລືລົ້ນ. ເມື່ອຕື່ມມັນໃສ່ກັບແສງສີ, ການປະດັບປະດາທີ່ງົດງາມ, ພາບແຫ່ງສະຫວັນຂອງການກຳເນີດຂອງພຣະຄຣິດ, ຈຶ່ງເຫັນໄດ້ວ່າ ບຸນຄຣິດສະມັດນີ້ເປັນວາລະທີ່ຜູ້ຄົນມັກຫລາຍພາຍໃນປີ.

ແລະ ແລ້ວ, ແນ່ນອນ, ແມ່ນເພງນຳອີກ. ບໍ່ມີສິ່ງອື່ນໃດທີ່ສາມາດເນັ້ນໜັກເຖິງຄວາມໝາຍຂອງວິນຍານອັນເລິກຊຶ້ງ ແລະ ອ່ອນໂຍນຂອງເທດສະການນີ້ໄດ້ ຫລາຍໄປກວ່າເພງຄຣິດສະມັດ. ບໍ່ວ່າທຳນອງຈະລ່າເລີງ, ສະທ້ອນ, ຫລື ອາໄລອາວອນ ກໍຕາມ, ແຕ່ຈະມີບາງສິ່ງກ່ຽວກັບ ຄຣິດສະມັດ ທີ່ດົນໃຈໃນເພງຄຣິດສະມັດນັ້ນ. ຄວາມກົມກຽວຂອງເພງຄຣິດສະມັດ ທີ່ດີເລີດເຫລົ່ານີ້ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຮົາມີຄວາມສຸກ ແລະ ເຕືອນເຮົາເຖິງເຫດຜົນ ສຳລັບຄວາມປິຕິຍິນດີຂອງເຮົາ.

ຄ່ຳຄືນນີ້ ເຮົາໂຊກດີຫລາຍທີ່ມີໂອກາດໄດ້ຍິນສຽງເພງທີ່ມ່ວນອອນຊອນ ຈາກວົງດົນຕີ ອໍເຈສ໌ຕຣາ ທີ່ ບໍລິເວນພຣະວິຫານ ແລະ ກຸ່ມນັກຮ້ອງ ມໍມອນ ແທໂບແນໂກ.

ການສະແດງຂອງນັກຮ້ອງກຸ່ມນີ້ ແມ່ນມ່ວນອອນຊອນຫລາຍທີ່ສຸດ ຊຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍວາດພາບເຫັນເຫລົ່າທູດຈາກສະຫວັນ ລົງມາຟັງເຂົາເຈົ້າຮ້ອງເປັນບາງຄັ້ງບາງຄາວ ແລະ ແມ່ນແຕ່ໄດ້ຮ່ວມຮ້ອງເພງນຳ.

ເພງຊື່ Carol of the Bells

ກຸ່ມນັກຮ້ອງຫາກໍໄດ້ຮ້ອງເພງຄຣິດສະມັດ ເພງໜຶ່ງທີ່ມ່ວນຫລາຍ ທີ່ເຄີຍແຕ່ງຂຶ້ນມາ, ຊື່ວ່າ “Carol of the Bells,” ຊຶ່ງໄດ້ຮ້ອງເປັນເທື່ອທຳອິດ ໃນສະຫະລັດອາເມຣິກາ ໃນປີ 1921.

ທຳອິດ, ເພງນີ້ບໍ່ແມ່ນເພງຄຣິດສະມັດເລີຍ. ມັນຖືກຄັດລອກເອົາມາຈາກເພງພື້ນບ້ານທີ່ເກົ່າແກ່ຂອງຊາວ ຢູເຄຣນ ຊື່ວ່າ “ເຊເຊດຣິກ,” ຊຶ່ງແປວ່າ “ພຣະຜູ້ຊົງກະລຸນາ.”

ຄອບຄົວຊາວຢູເຄຣນ ໄດ້ຮ້ອງເພງນີ້ ເມື່ອເລີ່ມຕົ້ນປີໃໝ່. ເນື້ອເພງຂອງຕົ້ນສະບັບ ບອກເຖິງນົກແອ່ນນ້ອຍໂຕໜຶ່ງ ທີ່ບິນເຂົ້າມາໃນເຮືອນ ແລະ ບອກລ່ວງໜ້າເຖິງໂຊກລາບທີ່ຈະມາສູ່ຄອບຄົວໃນປີນັ້ນ.¹

ຂ້າພະເຈົ້າມັກຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ກ່ຽວພັນກັບເລື່ອງນັ້ນ.

ຂ້າພະເຈົ້າມັກຂ່າວສານແຫ່ງຄວາມຫວັງ ແລະ ການເບິ່ງໂລກໃນແງ່ດີຂອງມັນ.

ນັ້ນບໍ່ໄດ້ເປັນຂ່າວສານຂອງບຸນຄຣິດສະມັດບໍ? ເຖິງແມ່ນຕອນໂລກອາດປະກົດວ່າ ມືດມົນທີ່ສຸດ—ເມື່ອສິ່ງຕ່າງໆບໍ່ເປັນໄປດັ່ງທີ່ຄວນ, ເມື່ອໃຈຂອງເຮົາກໍເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຜິດຫວັງ ແລະ ຄວາມເປັນຫ່ວງ, ແມ່ນແຕ່ໃນທ່າມກາງຄວາມໂສກເສົ້າ ແລະ ຄວາມເສຍໃຈ—ເຮົາຍັງສາມາດຮ້ອງອອກມາວ່າ “ໂລກຈົ່ງສຸກຂີ” ແລະ “ແກ່ມະນຸດຜູ້ທີ່ພຣະອົງພໍພຣະໄທ”² ເນື່ອງດ້ວຍພຣະຄຣິດ, ຜູ້ໄດ້ສະເດັດມາ “ເພື່ອຈະສ່ອງສະຫວ່າງແກ່ຄົນທັງຫລາຍທີ່ຢູ່ໃນບ່ອນມືດ.”³

ວາລະແຫ່ງຄວາມເພື່ອແຜ່

ມີຄວາມເໝາະສົມຫລາຍ ໃນເວລານັ້ນ ທີ່ເພງຄຣິດສະມັດ ຊຶ່ງຫາກໍຮ້ອງຜ່ານໄປ ມີຊື່ຕົ້ນເດີມວ່າ “ພຣະຜູ້ຊົງກະລຸນາ.” ແທ້ຈິງແລ້ວ, ບຸນຄຣິດສະມັດ ແມ່ນເປັນວາລະແຫ່ງຄວາມເພື່ອແຜ່.

ໂດຍທີ່ໄດ້ຮັບການດົນໃຈຈາກຄວາມຮູ້ສຶກດັ່ງກ່າວ, ບາງເທື່ອເຮົາໄດ້ໃຊ້ເວລາຫລາຍຊົ່ວໂມງ ເພື່ອຊອກຫາຂອງຂວັນທີ່ດີທີ່ສຸດ ເພື່ອມອບໃຫ້ເພື່ອນ ແລະ ຄອບຄົວຂອງເຮົາ. ເຮົາຊອກຫາວິທີທີ່ຈະຊ່ອຍເຫລືອ ແລະ ໃຫ້ກຳລັງໃຈ. ເຮົາຈະມີເວລາຢູ່ກັບຄົນທີ່ເຮົາຮັກຫລາຍກວ່າເກົ່າ. ເຮົາຈະເຫັນຄວາມຕ້ອງການຂອງຄົນອື່ນໄວຂຶ້ນ, ແລະ ສ່ວນຫລາຍແລ້ວ ເຮົາຈະສະເໜີໃຫ້ຄວາມຊ່ອຍເຫລືອເຂົາເຈົ້າດ້ວຍໃຈທີ່ເພື່ອແຜ່ຫລາຍກວ່າ. ທີ່ກ່າວມານັ້ນແມ່ນຄວາມບົກພ່ອງແຕ່ຈິງໃຈຂອງເຮົາ ທີ່ຈະເຮັດຕາມແບບຢ່າງທີ່ເພື່ອແຜ່ ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ, ຜູ້ທີ່ເຮົາສະແຫວງຫາເພື່ອໃຫ້ກຽດແກ່ການກຳເນີດຂອງພຣະອົງ.

ແຕ່ເຮົາທຸກຄົນກໍຮູ້ວ່າ ຄວາມຮູ້ສຶກຊຶ່ງກ່ຽວພັນກັບບຸນຄຣິດສະມັດ ມັກຈະຖືກມອງຂ້າມ ແລະ ບາງເທື່ອກໍລືມໄປເລີຍ ໃນຄວາມຫຍຸ້ງຢູ່ກັບການເລາະຊື້ສິ່ງຂອງ, ກັບການໃຊ້ໜີ້ສິນ, ແລະ ກັບຫລາຍສິ່ງທີ່ຕ້ອງເຮັດໃນແຕ່ລະວັນ.

ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຢາກຊຸກຍູ້ການປະພຶດຂອງຄົນທີ່ກຽດຊັງບຸນຄຣິດສະມັດ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຂໍກ່າວບາງສິ່ງ ກ່ຽວກັບບຸນຄຣິດສະມັດ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ບໍ່ລືມ ກັບການແລກປ່ຽນຂອງຂວັນ, ການຫລົງຢູ່ໃນທ່າມກາງຜູ້ຄົນຢ່າງຫລວງຫລາຍ, ແລະ ການໄປຊົມລາຍການຕ່າງໆທີ່ມ່ວນຊື່ນ ທັງນ້ອຍ ແລະ ໃຫຍ່ ທີ່ໄດ້ນຳຜູ້ຄົນຢ່າງຫລວງຫລາຍມາຢູ່ນຳກັນ ໃນວາລະນີ້ຂອງປີ.

ແມ່ນແລ້ວ ມີຫລາຍເຫດຜົນທີ່ຄວນຊື່ນຊົມກັບສິ່ງຕ່າງໆທີ່ກ່າວມານັ້ນ. ແຕ່ແນ່ນອນ ມີສິ່ງອື່ນອີກທີ່ສຳຄັນກວ່ານັ້ນ.

ສະນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເຊື້ອເຊີນເຮົາແຕ່ລະຄົນ, ໃນວາລະເທດສະການຄຣິດສະມັດນີ້, ໃຫ້ຊອກຫາເວລາທີ່ມິດງຽບ ເພື່ອຮັບຮູ້ ແລະ ສະແດງຄວາມກະຕັນຍູດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈ ຕໍ່ “ພຣະອົງຜູ້ຊົງກະລຸນາ.”

ຂໍໃຫ້ເຮົາພິຈາລະນາເບິ່ງຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ, ຄວາມຮັກ, ແລະ ຄວາມເມດຕາທີ່ບໍ່ມີຂອບເຂດ ຂອງພຣະບິດາຜູ້ສະຖິດຢູ່ໃນສະຫວັນຂອງເຮົາ.

ເມື່ອເຮົາໄປເລາະຊື້ຂອງຂວັນ—ເມື່ອເຮົາໃຫ້ ແລະ ຮັບຂອງຂວັນ—ຂໍໃຫ້ເຮົາໃຊ້ເວລາ ເພື່ອໄຕ່ຕອງກ່ຽວກັບຂອງຂວັນທີ່ສວຍງາມ ຊຶ່ງພຣະເຈົ້າໄດ້ປະທານໃຫ້ເຮົາ ຜູ້ເປັນລູກໆຂອງພຣະອົງ.

ຂອງປະທານແຫ່ງຄວາມກະຕັນຍູ

ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ມັນເປັນທຳມະຊາດຂອງມະນຸດ ທີ່ຈະມອງຂ້າມຄຸນຄ່າຂອງບາງສິ່ງ—ແມ່ນແຕ່ສິ່ງທີ່ມີຄ່າທີ່ສຸດ. ນີ້ຄືບົດຮຽນໜຶ່ງທີ່ເຮົາຮຽນຮູ້ຈາກເລື່ອງລາວກ່ຽວກັບຄົນຂີ້ທູດສິບຄົນ ໃນວັນເວລາຂອງພຣະເຢຊູ. ດ້ວຍໂຣກພະຍາດທີ່ຮ້າຍແຮງ ແລະ ຖືກແຍກໃຫ້ຢູ່ໄກຈາກໝູ່ເພື່ອນ, ຄອບຄົວ, ແລະ ຈາກການໃຊ້ຊີວິດທີ່ປົກກະຕິຂອງຕົນ, ຄົນຂີ້ທູດເຫລົ່ານີ້ ໄດ້ອ້ອນວອນຂໍໃຫ້ພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າປິ່ນປົວເຂົາເຈົ້າ.

ດັ່ງທີ່ທ່ານຮູ້, ຫລັງຈາກການມະຫັດສະຈັນໄດ້ເກີດຂຶ້ນ, ຄົນຂີ້ທູດເກົ້າຄົນໄດ້ໄປຕາມທາງຂອງເຂົາເຈົ້າ ດ້ວຍຄວາມປິຕິຍິນດີ ທີ່ໄດ້ຫາຍດີຈາກພະຍາດ.

ພຽງແຕ່ຄົນດຽວໄດ້ກັບມາ.

ພຽງແຕ່ຄົນດຽວ ໃນຈຳນວນສິບຄົນ ໄດ້ກັບມາສະແດງຄວາມກະຕັນຍູ. ເມື່ອຄົນໜຶ່ງ “ໃນພວກເຂົາເຫັນວ່າຕົນດີສະອາດແລ້ວ, ລາວຈຶ່ງກັບຄືນມາກ່າວສັນລະເສີນພຣະເຈົ້າ ດ້ວຍສຽງດັງ. ລາວກົ້ມຂາບລົງທີ່ພຣະບາດຂອງພຣະເຢຊູ ແລະ ໂມທະນາຂອບພຣະຄຸນພຣະອົງ.”⁴

ການສະແດງຄວາມກະຕັນຍູທີ່ແທ້ຈິງ ດ້ວຍຄວາມຖ່ອມຕົວເຊັ່ນນັ້ນ ອາດເປັນສິ່ງທີ່ເຫັນໄດ້ຍາກໃນທຸກວັນນີ້ ຄືກັນກັບໃນເລື່ອງນີ້. ແຕ່ເມື່ອມັນເກີດຂຶ້ນ, ມັນຈະປະທັບໃຈເຮົາ ແລະ ດົນໃຈເຮົາໃຫ້ນັບພອນຂອງເຮົາ.

ຕົວຢ່າງໜຶ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ຈັກ ແມ່ນກ່ຽວກັບຊາຍຄົນໜຶ່ງ ຜູ້ອາໄສຢູ່ປະເທດອາຟຣິກາ. ເພາະຄວາມພິການຂອງລາວ, ຊາຍຄົນນີ້ ຈຶ່ງບໍ່ສາມາດຍ່າງ. ລາວໄດ້ຖືກບັງຄັບໃຫ້ຢູ່ແຕ່ໃນເຮືອນ ຂອງພໍ່ແມ່ຂອງລາວ. ລາວບໍ່ສາມາດທຳງານ; ລາວບໍ່ສາມາດອອກໄປຫລິ້ນກັບໝູ່ເພື່ອນ; ລາວບໍ່ສາມາດເຮັດແມ່ນແຕ່ສິ່ງງ່າຍໆ ຊຶ່ງເຮົາເຫັນວ່າບໍ່ສຳຄັນ.

ແລ້ວລາວໄດ້ຍິນກ່ຽວກັບບາງສິ່ງທີ່ໜ້າປະຫລາດໃຈ! ສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແຫ່ງໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ ໄດ້ນຳລໍ້ເຂັນຈຳນວນໜຶ່ງມາທີ່ງານກິດຈະກຳ ບ່ອນທີ່ບໍ່ໄກຈາກບ້ານຂອງລາວ!

ລາວໄດ້ຂໍໃຫ້ເພື່ອນຄົນໜຶ່ງພາລາວໄປງານກິດຈະກຳ, ແລະ ຢູ່ທີ່ນັ້ນ ລາວໄດ້ເຫັນຊາຍ, ຍິງ, ແລະ ເດັກນ້ອຍ ພິການ ປະມານສິບປາຍຄົນ ຖືກຊ່ອຍຍົກຂຶ້ນນັ່ງລໍ້ເຂັນ ທີ່ໃໝ່ອ່ຽມ ແລະ ເຫລື້ອມເປັນເງົາ.

ໂອ້, ລາວກໍຢາກ ນັ່ງລົງໃນລໍ້ເຂັນນັ້ນເດ! ມັນຄົງປ່ຽນຊີວິດຂອງລາວ ຖ້າຫາກລາວສາມາດເຄື່ອນຍ້າຍດ້ວຍຕົວເອງ!

ລາວໄດ້ລໍຖ້າຢູ່ໃນແຖວ, ລໍຖ້າຜຽນຂອງລາວ.

ຊາຍສອງຄົນໄດ້ຍົກລາວຂຶ້ນນັ່ງລໍ້, ແລະ ເປັນເທື່ອທຳອິດໃນຊີວິດຂອງລາວ ... ທີ່ລາວເຄື່ອນຍ້າຍດ້ວຍຕົວເອງ!

ທຳອິດ ລາວໄດ້ຄ່ອຍໆເຄື່ອນຍ້າຍ. ແຕ່ເມື່ອລາວຊຳນານຫລາຍຂຶ້ນ, ລາວກໍໄດ້ເຄື່ອນຍ້າຍດ້ວຍຄວາມກ້າຫານ.

ລາວໄດ້ຫັນ, ໄດ້ໝຸນ, ແລະ ໄດ້ປິ່ນ. ລາວໄດ້ຍົກມືທັງສອງເບື້ອງຂຶ້ນດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນ ໃນຂະນະທີ່ລາວໝຸນລໍ້ແລ່ນຕັດໜ້າເພື່ອນຄົນອື່ນໆ.

ລາວໝຸນໄປໄວແທ້ໆ!

ເຫັນໄດ້ວ່າ ໃບໜ້າຂອງລາວເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຊື່ນຊົມ.

ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຫລັງຈາກຊົ່ວໄລຍະໜຶ່ງ, ລາວໄດ້ໝຸນລໍ້ກັບໄປຫາລໍ້ຄັນອື່ນໆ ແລະ ດ້ວຍໃບໜ້າທີ່ໂສກເສົ້າ, ລາວພ້ອມແລ້ວທີ່ຈະໃຫ້ເພື່ອນຊ່ອຍຍົກລາວລົງຈາກລໍ້.

“ເຈົ້າຊິເຮັດຫຍັງ?” ເພື່ອນຂອງລາວຖາມ.

ຊາຍຄົນນັ້ນໄດ້ຍິ້ມອອກມາ ແລະ ຍິກບ່າ. “ບັດນີ້ ມັນແມ່ນຜຽນຂອງຄົນອື່ນ,” ລາວເວົ້າ.

ຜູ້ສອນສາດສະໜາຝ່າຍຊ່ອຍເຫລືອມະນຸດສະທຳຂອງສາດສະໜາຈັກ ໄດ້ຄຸເຂົ່າລົງທາງຂ້າງລາວ ແລ້ວເວົ້າວ່າ, “ລໍ້ຄັນນີ້ແມ່ນຂອງເຈົ້າ.”

ຊາຍຄົນນັ້ນ ບໍ່ເຊື່ອຫູຂອງລາວ. ລາວຄິດວ່າ ງານກິດຈະກຳນັ້ນ ແມ່ນການຫລິ້ນສະແດງຂີ່ລົດເຂັນ.

“ເປັນຂອງຂ້ານ້ອຍແທ້ໆບໍ?” ລາວຖາມ.

“ແມ່ນແລ້ວ.”

“ແຕ່ຂ້ານ້ອຍບໍ່ມີເງິນ.”

“ມັນເປັນຂອງເຈົ້າ. ມັນເປັນຂອງຂວັນຈາກຜູ້ຄົນທີ່ຮັກເຈົ້າ.”

ເມື່ອລາວຮັບຮູ້ຄວາມຈິງ ທີ່ກຳລັງເກີດຂຶ້ນ, ຊາຍທີ່ຖ່ອມຕົວຄົນນີ້ ໄດ້ຫລຽວເບິ່ງໜ້າເພື່ອນຂອງລາວ.

ລາວໄດ້ຫລຽວເບິ່ງຜູ້ສອນສາດສະໜາ.

ລາວພະຍາຍາມກັ້ນນ້ຳຕາ, ແຕ່ກໍບໍ່ໄດ້ຜົນ. ແລະ ໃນຂະນະທີ່ລາວຮ້ອງໄຫ້, ລາວໄດ້ຫົວອອກມາ ດ້ວຍຄວາມຊື່ນຊົມ.

ເພື່ອນຂອງລາວ ແລະ ຜູ້ສອນສາດສະໜາ ກໍຮ້ອງໄຫ້ກັບລາວ.

“ຂອບໃຈ,” ລາວໄດ້ເວົ້າຄ່ອຍໆ.

ລາວໄດ້ໂອບກອດທັງສອງ, ນັ່ງລົງໃນລໍ້ຂອງລາວ, ແລະ ແລ້ວຫລັງຈາກທີ່ລາວໄດ້ “ຮ້ອງຂຶ້ນດ້ວຍຄວາມດີໃຈ!” ລາວໄດ້ໝຸນລໍ້ຂອງລາວອອກໄປຢ່າງໄວອີກ ດ້ວຍຮອຍຍິ້ມຢ່າງໃຫຍ່.

“ຂ້ອຍໄປໄວໄດ້!” ລາວໄດ້ຮ້ອງຂຶ້ນ ໃນຂະນະທີ່ລາວໝຸນລໍ້ໄປຢ່າງໄວຕາມທາງ.

ຊາຍຄົນນີ້ ເຂົ້າໃຈເຖິງຄວາມກະຕັນຍູ.

ພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າ

ເຮົາເຄີຍຮູ້ສຶກເຖິງການຂອບຄຸນທີ່ບໍລິສຸດ, ແລະ ບໍ່ມີຂອບເຂດນັ້ນບໍ? ໃນວາລະເທດສະການຄຣິດສະມັດ ນີ້, ແລະ ຕະຫລອດປີ, ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານວ່າ ເຮົາຈະລະນຶກເຖິງພຣະຜູ້ຊົງກະລຸນາ—ພຣະເຈົ້າຂອງເຮົາ, ພຣະບິດາຂອງເຮົາ, ພຣະຜູ້ລ້ຽງທີ່ຊົງຮັກ ແລະ ພຣະຜູ້ປຶກສາຂອງເຮົາ.

ເພາະພຣະອົງເປັນຜູ້ປະທານໃຫ້ແທ້ໆ!

ພຣະອົງຄື ພຣະຜູ້ຊົງກະລຸນາ!

ພຣະຜູ້ຊົງກະລຸນາ! ເມື່ອເຮົາຜູ້ເປັນລູກໆຂອງພຣະອົງ ຂໍເຂົ້າປັ້ນໜຶ່ງ, ພຣະອົງຈະບໍ່ເອົາກ້ອນຫີນໃຫ້.⁵ ແຕ່ພຣະອົງຈະມອບຂອງທີ່ດີ ແລະ ມີຄ່າທີ່ສຸດໃຫ້ເຮົາ ເກີນກວ່າເຮົາຈະເຂົ້າໃຈ ແລະ ວາດພາບໄດ້. ພຣະອົງປະທານ:

ສັນຕິສຸກ.
ຄວາມຊື່ນຊົມ.
ຄວາມອຸດົມສົມບູນ.
ການປົກປ້ອງ.
ສະບຽງອາຫານ.
ຄວາມໂປດປານ.
ຄວາມຫວັງ.
ຄວາມໝັ້ນໃຈ.
ຄວາມຮັກ.
ຄວາມລອດ.
ຊີວິດນິລັນດອນ ໃຫ້ເຮົາ.

ເທດສະການຄຣິດສະມັດນີ້, ເຮົາສະເຫລີມສະຫລອງ ຂອງປະທານອັນຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດ, ຜູ້ຊຶ່ງໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຮົາສາມາດໄດ້ຮັບຂອງປະທານທັງໝົດ—ການກຳເນີດຂອງກຸມມານນ້ອຍໃນເບັດເລເຮັມ. ເປັນຍ້ອນພຣະອົງ, “ຫລຸມຝັງສົບຈຶ່ງບໍ່ມີໄຊຊະນະ, ແລະ ຄວາມເຈັບປວດແຫ່ງຄວາມຕາຍຈະຖືກກືນເຂົ້າໄປໃນພຣະຄຣິດ. ພຣະອົງເປັນແສງສະຫວ່າງ ແລະ ຊີວິດຂອງໂລກ; ແທ້ຈິງແລ້ວ, ເປັນແສງສະຫວ່າງອັນບໍ່ມີບ່ອນສິ້ນສຸດ, ຊຶ່ງຈະບໍ່ມີຄວາມມືດເລີຍ.”⁶

ຂ້າພະເຈົ້າຂອບພຣະໄທພຣະເຈົ້າດ້ວຍຄວາມຊື່ນຊົມ ສຳລັບພຣະກະລຸນາຂອງພຣະອົງ.

ພຣະອົງໄດ້ໂຜດເຮົາຈາກຄວາມເປົ່າປ່ຽວ, ຄວາມຫວ່າງເປົ່າ, ແລະ ຄວາມບໍ່ມີຄ່າຄວນ.

ພຣະອົງໄດ້ເປີດຕາ ແລະ ໄດ້ເປີດຫູເຮົາ. ພຣະອົງໄດ້ປ່ຽນຄວາມມືດ ເປັນຄວາມສະຫວ່າງ, ໄດ້ປ່ຽນຄວາມໂສກເສົ້າ ເປັນຄວາມຫວັງ, ແລະ ໄດ້ປ່ຽນຄວາມໂດດດ່ຽວ ເປັນຄວາມຮັກ.

ພຣະອົງໄດ້ປົດປ່ອຍເຮົາຈາກອະດີດ ຂອງການເປັນທາດ ແລະ ຄວາມເຫັນແກ່ຕົວ ແລະ ໄດ້ເປີດເສັ້ນທາງໃນປະຈຸບັນທີ່ມີຈຸດປະສົງ ແລະ ອະນາຄົດທີ່ໜ້າເພິ່ງພໍໃຈໃຫ້ເຮົາ.

ພຣະອົງຄື ຜູ້ທີ່ເຮົານະມັດສະການ.

ພຣະອົງຄື ພຣະເຈົ້າຂອງເຮົາ.

ພຣະອົງຄື ພຣະຜູ້ຊົງກະລຸນາ.

ພຣະອົງຄື ຜູ້ທີ່ຮັກລູກໆຂອງພຣະອົງຫລາຍທີ່ສຸດ ຈົນໄດ້ປະທານພຣະບຸດອົງດຽວທີ່ຖືກຳເນີດຂອງພຣະອົງ ເພື່ອທຸກຄົນທີ່ວາງໃຈເຊື່ອ ຈະບໍ່ຈິບຫາຍ ແຕ່ມີຊີວິດອັນຕະຫລອດໄປເປັນນິດ.⁷

ເປັນເພາະພຣະເຢຊູຄຣິດ, ເຮົາຈຶ່ງບໍ່ມີວັນຮູ້ສຶກວ່າ ເປັນຄົນແປກໜ້າ. ເຮົາຈະຢູ່ກັບຄົນທ່ຽງທຳ ເມື່ອພຣະອົງສະເດັດກັບມາ! ແລະ ເປັນເພາະຊີວິດທີ່ດີພ້ອມຂອງພຣະອົງ ແລະ ການເສຍສະລະຊົ່ວນິລັນດອນຂອງພຣະອົງ, ມື້ໜຶ່ງ ເຮົາຈະຢືນຢູ່ກັບເຫລົ່າທູດສະຫວັນ ແລະ ຮັບເອົາມົງກຸດນິລັນດອນຂອງເຮົາ ກັບພວກເພິ່ນ.⁸

ໃນເທດສະການຄຣິດສະມັດນີ້, ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງລະນຶກເຖິງພຣະຜູ້ຊົງກະລຸນາ ແລະ ຂອບພຣະໄທພຣະອົງ ດ້ວຍຄວາມຊາບຊຶ້ງຕຶງໃຈ ຕໍ່ພຣະເຈົ້າສູງສຸດ, ຜູ້ໄດ້ປະທານພອນທີ່ບໍ່ມີກຳນົດໃຫ້ແກ່ລູກໆຂອງພຣະອົງ. ນີ້ຄືຄຳອະທິຖານທີ່ຖ່ອມຕົວ ແລະ ພອນຈາກໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າສຳລັບທຸກຄົນ ໃນວາລະຄຣິດສະມັດນີ້ ແລະ ຕະຫລອດໄປດ້ວຍເທີ້ນ, ໃນພຣະນາມຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດທີ່ຊົງຮັກ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.