Ο Γενναιόδωρος
Δεν είναι υπέροχο προνόμιο να απολαμβάνουμε αυτό το όμορφο βράδυ στην παρουσία του αγαπητού μας προφήτη, Προέδρου Τόμας Μόνσον;
Τα Χριστούγεννα είναι αυτή η πιο σπάνια των εποχών -- όταν βλέπουμε άλλους με νέο μάτι, όταν ανοίγουμε την καρδιά μας λίγο περισσότερο στην ομορφιά γύρω μας και προσεγγίζουμε τους άλλους με λίγη περισσότερη καλοσύνη και συμπόνια.
Ως ενήλικοι, αν είμαστε τυχεροί, κάθε τόσο μπορούμε να θυμόμαστε, για μια στιγμή, πώς είναι να είσαι παιδί.
Η σκέψη ότι κάποιος που αγαπούμε κάνει κάτι ξεχωριστό για εμάς --και ο ενθουσιασμός μας για το ξεχωριστό που σχεδιάζουμε να κάνουμε για εκείνους-- ζεσταίνει την καρδιά μας και μας γεμίζει με αγάπη και προσδοκία. Προσθέστε σε αυτό τα φώτα που τρεμοφέγγουν, τους χαρούμενους στολισμούς, τις θεσπέσιες σκηνές της γέννησης του Χριστού και δεν είναι απορίας άξιο που τα Χριστούγεννα είναι μία τέτοια αγαπημένη εποχή του χρόνου.
Και μετά, ασφαλώς, υπάρχει η μουσική. Τίποτε δεν τονίζει το βαθύ νόημα και το ευγενές πνεύμα της εποχής όπως τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα. Είτε οι μελωδίες είναι εύθυμες, στοχαστικές είτε νοσταλγικές, υπάρχει κάτι για τα Χριστούγεννα που εμπνέει ένδοξη μουσική. Αυτές οι υπέροχες χριστουγεννιάτικες αρμονίες ανυψώνουν το πνεύμα μας και μας υπενθυμίζουν τον λόγο για την αγαλλίασή μας.
Σήμερα είμαστε πλέον τυχεροί που έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε επουράνια μουσική εκτελεσμένη από την Ορχήστρα στην Τεμπλ Σκουέαρ και τη Μορμονική Χορωδία του Ταμπερνάκλ.
Η μουσική που εκτελείται από αυτήν την ομάδα είναι τόσο θεσπέσια, που θέλω να φαντάζομαι ότι οι άγγελοι των ουρανών επισκέπτονται περιστασιακώς για να ακούσουν και μάλιστα να τραγουδήσουν μαζί.
Carol of the Bells
Η χορωδία μόλις τραγούδησε μία από τις πιο όμορφες χριστουγεννιάτικες μελωδίες που έχουν γραφτεί ποτέ, το μαγευτικό “Carol of the Bells” [«Κάλαντα των καμπάνων»], το οποίο παίχτηκε για πρώτη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1921.
Αρχικώς, δεν επρόκειτο καθόλου για χριστουγεννιάτικα κάλαντα. Βασιζόταν σε ένα λαϊκό ουκρανικό τραγούδι αιώνων, γνωστό ως “Shchedryk” που συχνά μεταφράζεται ως «Ο Γενναιόδωρος».
Οι ουκρανικές οικογένειες τραγουδούσαν αυτό το τραγούδι στην αρχή του νέου έτους. Τα πρωτότυπα λόγια λένε για έναν σπουργίτη που πετά στο σπίτι μίας οικογένειας και προλέγει τη θαυμάσια, καλή τύχη που τους περιμένει κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους1.
Μου αρέσει η αίσθηση αυτής της ιστορίας.
Μου αρέσει το μήνυμά του για την ελπίδα και την αισιοδοξία.
Δεν είναι αυτό το μήνυμα των Χριστουγέννων; Ακόμη και όταν ο κόσμος μπορεί να φαίνεται άκρως σκοτεινός --όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν σωστά, όταν η καρδιά μας υπερχειλίζει από απογοήτευση και ανησυχία, ακόμη και στο μέσον της λύπης και της θλίψης-- τραγουδούμε για τη «χαρά στον κόσμο» και «σε ανθρώπους ευδοκίας»2 χάριν στον Χριστό, ο οποίος ήλθε «για να φωτίσει εκείνους που κάθονται σε σκοτάδι»3.
Εποχή γενναιοδωρίας
Πόσο κατάλληλο τότε που τα αγαπημένα μας κάλαντα που μόλις ακούσαμε, είχαν αρχικώς τον τίτλο «Ο Γενναιόδωρος». Εξάλλου τα Χριστούγεννα είναι μια εποχή γενναιοδωρίας.
Εμπνευσμένοι από εκείνο το πνεύμα, ενίοτε δαπανούμε ώρες αναζητώντας το τέλειο δώρο για να το δώσουμε στους φίλους και την οικογένειά μας. Επιζητούμε τρόπους να είμαστε πιο χρήσιμοι και εύθυμοι. Παρακινούμαστε να δαπανήσουμε περισσότερο χρόνο με όσους αγαπούμε. Αντιλαμβανόμαστε περισσότερο όσους είναι σε ανάγκη και συχνά προσφερόμαστε πιο γενναιόδωρα να τους βοηθήσουμε. Όλο αυτό είναι η ατελής αλλά εγκάρδια ηχώ της γενναιοδωρίας του Σωτήρος μας, του οποίου τη γέννηση επιζητούμε να τιμήσουμε.
Όμως γνωρίζουμε όλοι ότι πάρα πολύ συχνά το πνεύμα των Χριστουγέννων μπορεί να επισκιασθεί και ακόμη και να χαθεί στον φρενήρη ρυθμό και στην πίεση για ψώνια, λογαριασμούς και γεμάτα χρονοδιαγράμματα.
Δεν θέλω οι άνθρωποι να απορρίψουν δραστηριότητες που σχετίζονται συνήθως με τα Χριστούγεννα, επειδή ορισμένες από τις πολύτιμες αναμνήσεις μου εμπεριέχουν ανταλλαγή δώρων, το να χάνεσαι στα πολυάσχολα πλήθη και να παρευρίσκεσαι σε χαρούμενες εκδηλώσεις μικρές και μεγάλες που φέρνουν κοντά τους ανθρώπους αυτήν την εποχή του χρόνου.
Ναι, υπάρχουν πολλοί λόγοι για να απολαύσουμε αυτά τα πράγματα. Όμως ασφαλώς υπάρχουν τόσοι περισσότεροι.
Συνεπώς, προσκαλώ καθέναν από εμάς να βρει, κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής των Χριστουγέννων, μια στιγμή γαλήνης και ηρεμίας στην οποία να αναγνωρίσουμε και να προσφέρουμε εγκάρδια ευγνωμοσύνη στον «Γενναιόδωρο».
Ας συλλογισθούμε την καλοπροαίρετη, αγαπημένη και απεριόριστη ευσπλαχνία του Πατέρα μας στους Ουρανούς.
Καθώς ψωνίζουμε δώρα --καθώς τα δίνουμε και τα λαμβάνουμε-- είθε να αφιερώσουμε επίσης χρόνο για να αναλογισθούμε ήρεμα τα άφθονα δώρα με τα οποία μας έχει πλημμυρίσει ο Θεός, εμάς τα τέκνα Του.
Το δώρο της ευγνωμοσύνης
Υποθέτω ότι είναι η ανθρώπινη φύση να παίρνουμε πράγματα ως δεδομένα -- ακόμη και πράγματα μεγάλης αξίας. Αυτό είναι ένα από τα μαθήματα που μαθαίνουμε από την ιστορία των δέκα λεπρών στην εποχή του Ιησού. Βασανισμένοι από μία συγκλονιστική ασθένεια που τους είχε χωρίσει από φίλους, οικογένεια και την ίδια τη ζωή, αυτοί οι λεπροί που υπέφεραν παρακαλούσαν και βρήκαν ίαση από τον Υιό του Θεού.
Όπως ξέρετε, ύστερα από αυτό το ένδοξο θαύμα εννέα από τους λεπρούς συνέχισαν τον δρόμο τους, αγαλλιάζοντας με την καλή τους τύχη.
Μόνον ένας επέστρεψε.
Μόνον ένας από τους δέκα βρήκε τον χρόνο για να εκφράσει ευγνωμοσύνη. Μόνον ένας από τους δέκα «βλέποντας ότι γιατρεύτηκε, επέστρεψε με δυνατή φωνή δοξάζοντας τον Θεό. Και έπεσε με το πρόσωπο στα πόδια του, ευχαριστώντας τον»4.
Τέτοιες ταπεινές εκφράσεις αγνής ευγνωμοσύνης μπορεί να φαίνονται τόσο σπάνιες σήμερα όσο ήταν σε αυτήν την ιστορία,. Όμως όταν συμβαίνουν, αγγίζουν την καρδιά μας και μας εμπνέουν να μετρούμε τις δικές μας ευλογίες.
Ένα παράδειγμα που έμαθα αφορούσε σε έναν άνδρα που ζούσε στην Αφρική. Λόγω μίας αναπηρίας, αυτός ο άνδρας δεν μπόρεσε ποτέ να περπατήσει. Ήταν υποχρεωμένος να περάσει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του στο σπίτι των γονέων του. Δεν μπορούσε να εργασθεί. Δεν μπορούσε να βγει έξω με τους φίλους του. Δεν μπορούσε καν να κάνει τα απλά πράγματα που εμείς παίρνουμε ως δεδομένα.
Τότε άκουσε κάτι αξιοσημείωτο! Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών έφερνε αναπηρικά αμαξίδια σε μία δραστηριότητα όχι μακριά από το σπίτι του!
Ζήτησε από έναν φίλο να τον πάει στη δραστηριότητα και εκεί παρακολούθησε καθώς δεκάδες αναπήρων ανδρών και γυναικών και παιδιών υψώνονταν σε νέα, αστραφτερά αναπηρικά αμαξίδια.
Ω, πόσο πολύ ήθελε να καθίσει σε ένα από αυτά τα αμαξίδια! Πόσο θα άλλαζε τη ζωή του για μια στιγμή, αν μπορούσε να μετακινηθεί με τις δικές του δυνάμεις!
Περίμενε στην ουρά έως ότου τελικώς ήταν η σειρά του.
Δύο άνδρες τον σήκωσαν σε ένα αμαξίδιο και, για πρώτη φορά στη ζωή του μπόρεσε να μετακινηθεί ελεύθερα.
Στην αρχή μετακινήθηκε διστακτικά. Όμως καθώς άρχισε να αισθάνεται πιο άνετα χρησιμοποιώντας το αναπηρικό αμαξίδιο, μετακινείτο πιο θαρραλέα.
Έκανε στροφές, συστροφές και έτρεχε πολύ γρήγορα. Χαιρετούσε με ενθουσιασμό και με τα δύο χέρια καθώς έτρεχε πέρα από τον φίλο του.
Έτρεχε πολύ γρήγορα!
Η όψη του προσώπου του ήταν όψη χαράς.
Ύστερα από λίγο, ωστόσο, κύλισε το αμαξίδιο αργά στους άλλους και με μία έκφραση ήρεμης παραίτησης, προετοιμάσθηκε για να τον βοηθήσουν να σηκωθεί.
«Τι κάνεις;» ρώτησε ο φίλος του.
Ο άνδρας χαμογέλασε και ανασήκωσε τους ώμους του. «Είναι η σειρά κάποιου άλλου τώρα» είπε.
Ο ιεραπόστολος ανθρωπιστικών υπηρεσιών της Εκκλησίας γονάτισε δίπλα του και είπε: «Το αναπηρικό αμαξίδιο είναι δικό σου».
Ο άνδρας δεν μπορούσε να το πιστέψει. Είχε υποθέσει ότι αυτή η εκδήλωση ήταν μόνον για να δείξουν πώς είναι να κινείσαι με ένα αναπηρικό αμαξίδιο.
«Είναι στ’ αλήθεια δικό μου;» ρώτησε.
«Ναι».
«Όμως δεν έχω χρήματα».
«Είναι δικό σου. Είναι ένα δώρο από ανθρώπους που σε αγαπούν».
Όταν τελικώς συνειδητοποίησε τι συνέβαινε, αυτός ο ταπεινός άνδρας κοίταξε τον φίλο του.
Κοίταξε τον ιεραπόστολο.
Προσπάθησε να συγκρατήσει τα δάκρυα, αλλά ήταν εις μάτην. Και καθώς έκλαιγε, γελούσε με την ολοκληρωμένη χαρά όσων ένιωθε.
Ο φίλος του και ο ιεραπόστολος έκλαιγαν μαζί του.
«Ευχαριστώ» είπε ψιθυριστά.
Τους αγκάλιασε και τους δύο, βολεύτηκε στο κάθισμά του και κύλισε γρήγορα το αμαξίδιο ξανά με ένα μεγάλο χαμόγελο.
«Μπορώ και πετώ!» φώναζε καθώς έτρεχε μπρος-πίσω στο πεζοδρόμιο.
Αυτός ο άνδρας κατάλαβε την ευγνωμοσύνη.
Η χάρη του Θεού
Έχουμε ποτέ νιώσει τέτοια αγνή, απεριόριστη ευγνωμοσύνη; Κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής των Χριστουγέννων και καθ’ όλην τη διάρκεια τού έτους, προσεύχομαι να θυμόμαστε τον Γενναιόδωρο -- τον Θεό μας, τον Πατέρα μας, τον αγαπημένο μας Ποιμένα και Σύμβουλο.
Επειδή Εκείνος είναι ο Δότης του δώρου!
Είναι ο Γενναιόδωρος!
Όταν εμείς, τα τέκνα Του, παρακαλούμε για ψωμί, δεν μας δίνει πέτρα5. Αντιθέτως, μας προικοδοτεί με δώρα τόσο ανυπέρβλητα και πολύτιμα, που υπερβαίνουν την ικανότητά μας να κατανοήσουμε πλήρως και καν να φαντασθούμε. Μας δίνει:
-
Γαλήνη.
-
Χαρά.
-
Αφθονία.
-
Προστασία.
-
Μέριμνα.
-
Εύνοια.
-
Ελπίδα.
-
Πεποίθηση.
-
Αγάπη.
-
Σωτηρία.
-
Αιώνια ζωή.
Αυτήν την εποχή των Χριστουγέννων εορτάζουμε το μεγαλύτερο δώρο όλων, το ένα που καθιστά δυνατά όλα τα άλλα δώρα -- τη γέννηση του βρέφους της Βηθλεέμ. Χάριν Αυτού, «ο τάφος δεν έχει νίκη, και το κεντρί του θανάτου καταπιώθηκε με το Χριστό. Είναι το φως και η ζωή του κόσμου. Μάλιστα, ένα φως που είναι ατελείωτο, που δεν μπορεί ποτέ να σκοτεινιάσει»6.
Περιχαρώς δίνω ευχαριστίες στον Θεό για τη γενναιοδωρία Του.
Μας σώζει από μοναξιά, κενότητα και αναξιότητα.
Ανοίγει τα μάτια μας και τα αφτιά μας. Μετατρέπει το σκότος σε φως, τη θλίψη σε ελπίδα και τη μοναξιά σε αγάπη.
Μας ελευθερώνει από ένα παρελθόν σκλαβιάς και ιδιοτέλειας και ανοίγει το μονοπάτι σε ένα παρόν σκοπού και σε ένα μέλλον εκπλήρωσης.
Αυτός είναι Εκείνος τον οποίον λατρεύουμε.
Αυτός είναι ο Θεός μας.
Αυτός είναι ο Γενναιόδωρος.
Αυτός είναι Εκείνος που αγαπά τα τέκνα Του τόσο τέλεια, που προσέφερε τον Μονογενή Του Υιό, ώστε όλοι που Τον ακολουθούν να μη χαθούν, αλλά να έχουν ζωή αιώνια7.
Χάριν του Ιησού Χριστού, δεν χρειάζεται να νιώθουμε ξένοι ξανά. Θα εγερθούμε με τους δικαίους, όταν Εκείνος επιστρέψει! Και χάριν της τέλειας ζωής Του και της αιώνιας θυσίας Του, μία μέρα θα μπορούμε να σταθούμε με τους αγγέλους των ουρανών και θα λάβουμε με αυτούς αιώνιο δώρο8.
Αυτήν την εποχή των Χριστουγέννων, είθε να θυμόμαστε τον γενναιόδωρο Επουράνιο Πατέρα μας και να δώσουμε βαθιές και εγκάρδιες ευχαριστίες στον Παντοδύναμο Θεό μας, ο οποίος έχει δώσει σε όλα τα τέκνα Του φτερά να πετούν. Αυτή είναι η ταπεινή και ειλικρινής προσευχή μου και η εγκάρδια ευλογία μου προς όλους αυτήν την εποχή των Χριστουγέννων, στο όνομα του αγαπημένου μας Σωτήρος, Ιησού Χριστού, αμήν.