Ndjeshmëria
Transmetimi i Trajnimit Vjetor të SeI‑së 2021
26 janar 2021
E vlerësoj atë që tha Vëllai Uilkinson për ata që kanë humbur të dashurit e tyre dhe që kanë vuajtur në mënyra të tjera gjatë kësaj kohe dhe dua që ju të dini se zemrat tona me të vërtetë ndiejnë keqardhje për ju.
Gjithashtu do të doja të filloja thjesht duke thënë faleminderit për përpjekjet tuaja gjatë një kohe ndryshimi të madh. Puna juaj e vështirë për të dhënë mësim me efektshmëri nëpërmjet internetit ka qenë e jashtëzakonshme. E di që disa ditë kanë qenë shkurajuese, duke u përpjekur për t’i ndihmuar studentët dhe nxënësit tuaj të qëndrojnë të përfshirë me kaq shumë ndërprerje. Ndaj faleminderit për përpjekjet tuaja të vazhdueshme. Gjithashtu e vlerësojmë gatishmërinë tuaj për t’u përshtatur me ndryshime të tjera domethënëse, si kalendari i ri i programit mësimor dhe kërkesat për lexim. Jam kaq mirënjohës për aftësinë dhe gatishmërinë tuaj të pamasë për t’i përballuar të gjitha këto me kaq shumë besim.
Në një kohë ndryshimi, ekziston një aftësi, ndoshta edhe një dhuratë e Shpirtit, të cilën mendoj se është e rëndësishme që ta ketë secili prej nesh. Ajo rrjedh nga besimi te Jezu Krishti. Është aftësia për të pasur mirëbesim te sukseset e së kaluarës, ndërsa presim me padurim dritën shtesë që Zoti dëshiron ta sigurojë. Plaku Xhefri R. Holland foli për të në këtë mënyrë:
“E kaluara është për të mësuar, jo për ta jetuar. … Kur t’i kemi mësuar ato që na nevojitet të mësojmë dhe ta kemi marrë me vete më të mirën që kemi përjetuar, atëherë shikojmë përpara dhe mbajmë mend që besimi gjithnjë drejtohet tek e ardhmja. …
Besimi ndërton mbi të kaluarën, por kurrë nuk dëshiron të qëndrojë atje. Besimi mirëbeson se Perëndia ka gjëra të mëdha rezervë.”1
Ndërsa kapemi te gjithçka që është e mirë nga e kaluara, ne duhet të kërkojmë të ndërtojmë mbi ato përpjekje, duke u orvatur të kuptojmë se çfarë do të donte Zoti që të bënim më pas. Ne duhet të jemi të gatshëm që të pyesim veten se “Çfarë më mungon tjetër?”2 dhe të përpiqemi fort që të përmirësojmë njohurinë, qëndrimin, karakterin dhe veprat tona. Edhe kjo është një shprehje besimi.
Juve mund t’ju kujtohet se më shumë se pesë vjet më parë, Plaku Kim B. Klark na tha:
“Çfarëdo niveli të shpirtshmërisë që e gëzojmë tani në jetën tonë; çfarëdo shkalle të besimit në Jezu Krishtin që e kemi tani; çfarëdo force të zotimit e përkushtimit, çfarëdo shkalle të bindjes ose shpresës apo dashurisë hyjnore që ne e kemi; çfarëdo niveli të aftësisë dhe zotësisë profesionale që mund të kemi fituar, nuk do të jenë të mjaftueshme për punën që shtrihet përpara. …
… Zoti Jezu Krisht ka një vepër të madhërishme për ne që ta bëjmë me brezin që po rritet. Ajo është një vepër më e madhërishme nga ç’kemi kryer ndonjëherë më parë.”3
Jam mirënjohës për përgjigjen tuaj ndaj ftesës së tij. I kam parë shumë prej jush ta thelloni shpirtshmërinë dhe zotimin tuaj, dhe zotësitë e aftësitë tuaja. Kemi parë shumë arsye se përse kjo ishte kaq e rëndësishme dhe përse do të vazhdojë të jetë e nevojshme për t’i thelluar këto cilësi në të ardhmen.
A mund t’ju tregoj një shembull? Kohët e fundit kemi folur për nevojën që të jemi më të qendërzuar te Krishti dhe të përqendruar te nxënësi. Kjo nuk është thjesht një frazë e mirënjohur ose teknikë mësimdhënieje. Të qenit të qendërzuar te Krishti dhe të përqendruar te nxënësi, është një mënyrë për të vënë në jetë dy urdhërimet e mëdha.4 Ajo duhet të formësojë përpjekjet tona për të ftuar më shumë të rinj e të reja dhe të rinj në moshë madhore që të marrin pjesë. Dhe duhet të formësojë përpjekjet tona për ta rritur fuqinë e mësimdhënies nga ana jonë.
Kur ne vërtet përpiqemi fort ta vëmë në jetë urdhërimin e parë të madh gjatë mësimdhënies tonë, ne bëjmë më shumë sesa thjesht ta përmendim Shpëtimtarin në fund të një mësimi. Ne e shfrytëzojmë çdo mundësi për të dëshmuar për Të dhe për të shprehur mirënjohjen tonë ndaj Tij. Ne kalojmë nga thjesht të folurit rreth Tij tek të folurit për Të si Shëlbuesin tonë personal që kemi arritur ta njohim, ta duam dhe t’i mirëbesojmë.
Kur vërtet përpiqemi fort ta vëmë në jetë urdhërimin e dytë të madh gjatë mësimdhënies tonë, ne nuk përqendrohemi thjesht te pasqyrimi i materialit ose përdorimi i metodave të veçanta të mësimdhënies për pjesëmarrjen e studentëve ose nxënësve. Ne përqendrohemi tek individët dhe nevojat e tyre dhe jemi të etur t’i ndihmojmë ata të përparojnë drejt jetës së përjetshme. Ne kalojmë nga thjesht të parit e një klase me studentë ose nxënës tek të parit e çdo studenti ose nxënësi si një fëmijë i dashur i Perëndisë me potencial hyjnor.
Ato nuk janë ide të reja. Gjithmonë kemi dashur ta bëjmë këtë. Ndaj pyetja ime është: “Si mund të ndërtojmë mbi suksesin e së kaluarës për ta bërë këtë në mënyrë edhe më efektive në të ardhmen?”
Ndonëse kam folur për këto tema më parë, me shpresën që të vazhdohet të ndërtohet mbi të mirën që është bërë, do të doja të ndaja një tjetër mendim për secilën prej dy gjysmave të asaj deklarate, duke filluar me të qenit më të qendërzuar te Krishti. Jam përpjekur ta kuptoj më mirë se ç’kuptim ka ajo dhe ç’pamje mund të ketë në shtëpitë dhe klasat tona. Sigurisht që ne duhet t’i vazhdojmë përpjekjet tona për t’i ndihmuar studentët dhe nxënësit të përqendrohen tek titujt, cilësitë dhe shembulli i Jezu Krishtit.5 A mund të sugjeroj një mënyrë tjetër? Ashtu si juve, më është kujtuar nga profeti i Zotit, Presidenti Rasëll M. Nelson, se “numërimi i bekimeve tona është shumë më i mirë sesa rinumërimi i problemeve tona”6. Prej tij kam mësuar për bekimet që janë në dispozicion të Izraelit besëlidhës dhe se kur e lejojmë Perëndinë të triumfojë, ne përjetojmë shërim, gjejmë përgjigje, marrim kurajë për t’u përballur me tundimin dhe forcë për të luftuar betejat tona. Dhe siç shpalli gjithashtu Presidenti Nelson, ne “do të përjeto[jmë] vetë se Perëndia jonë është ‘një Perëndi mrekullish’ [Mormoni 9:11]”7. Prandaj një mënyrë tjetër për t’u përqendruar te Shpëtimtari është që t’i ndihmojmë studentët dhe nxënësit tanë të dallojnë mënyrën sipas të cilës Ai u shkon në ndihmë me dashuri e mëshirë të gjithë fëmijëve të Atit Qiellor.
Kohët e fundit mora pjesë në një orë mësimore virtuale. Në përgatitje për orën mësimore, studentët lexuan tek Ethëri 2:25: “Dhe vini re, unë ju përgatis për këto gjëra; pasi ju nuk mund ta kapërceni këtë thellësi të madhe në qoftë se nuk ju përgatis kundër dallgëve të detit”8. Anëtarët e klasës diskutuan për këtë varg dhe se si i përgatiti Zoti jareditët për udhëtimin e tyre. Një studente tregoi se ishte në mes të një sprove, të cilën e përshkroi si gjënë më shkatërruese që kishte përjetuar ndonjëherë.
Më pas u bë një pyetje që besoj se u frymëzua nga Fryma e Shenjtë. Çfarë ka bërë Zoti tanimë për të të përgatitur për këtë sprovë – madje përpara se ajo të ndodhte? Çfarë përvojash të ka dhënë Ai tashmë dhe çfarë mësimesh të ka mësuar Ai tanimë tek të cilat mund të mbështetesh tani? Çfarë pyetje e shkëlqyer për të na bërë të mendojmë rreth mënyrës se si Shpëtimtari na vjen në ndihmë me dashuri, edhe kur kjo do të thotë të parashikojë nevojat tona! Personi që po kalonte sprovën foli për mënyrat e shumta se si Zoti e kishte përgatitur. Ajo kuptoi se kishte pasur përvoja tek të cilat mund të mbështetej dhe një kuptueshmëri e dëshmi të thellë për parimet që nevojitej të dinte për të reaguar ndaj kësaj sprove me besim të madh. Disa anëtarë të tjerë të klasës treguan se si ishin përkrahur nga Zoti gjatë sprovave të tyre dhe si kishin arritur të dinin se Ai i do ata dhe dëshiron t’i bekojë.
Ndërkohë që i ndihmoni studentët dhe nxënësit tuaj ta shohin dorën e Zotit t’i bekojë njerëzit që arrijmë të njohim te shkrimet e shenjta, ju do të jeni në gjendje t’i ndihmoni ata që të dallojnë gjithashtu rolin që Ai po luan aktualisht në jetën e tyre. Siç nxitemi në Librin e Mormonit, ne mund t’i ndihmojmë ata “të kujto[jnë] sa i mëshirshëm ka qenë Zoti ndaj fëmijëve të njerëzve”9.
Tani një mendim për gjysmën e dytë të asaj deklarate: nevoja për t’u përqendruar te studentët dhe nxënësit tanë. Ne jetojmë në një kohë kur shumë të rinj e të reja dhe të rinj në moshë madhore luftojnë me pyetje që nuk kanë përgjigje dhe ndihen të pështjelluar nga zërat e shumtë në botë. Për të kaluar përmes zhurmës pa u shpërqendruar, ata duhet të kuptojnë doktrinën e vërtetë. Ashtu siç ka ndodhur gjithmonë, ata kanë nevojë që ne të kemi kurajën morale për të dhënë mësim dhe për të dëshmuar për të vërtetën e përjetshme. Atëherë, si mund të mbahemi tek ajo – dhe të ndërtojmë mbi të – që të përmbushim nevojat e tyre duke ecur përpara? Si mund të përqendrohemi më mirë, jo thjesht te dhënia mësim e së vërtetës por te ndihma ndaj studentëve dhe nxënësve tanë për ta mësuar të vërtetën?
Një mënyrë për ta bërë atë është nëpërmjet cilësisë si të Krishtit, ndjeshmërisë. Ndjeshmëria është aftësia për të kuptuar dhe për të përjetuar ndjenjat e personit tjetër. Ndjeshmëria e sinqertë i bashkon njerëzit; ajo u jep shkëndijë lidhjeve dhe i ndihmon njerëzit të ndiejnë se nuk janë vetëm. Ajo është një pjesë kritike e krijimit të ndjenjës së përkatësisë. Kjo cilësi është një çelës për t’iu përgjigjur me efektshmëri një studenti ose nxënësi me një pyetje dhe për të drejtuar me efektshmëri një diskutim në grup, ku shumë studentë ose nxënës me pyetje të pashprehura dëgjojnë me kujdes.
Kërkimet tregojnë se ata që po hasin vështirësi me besimin, përgjithësisht nuk po largohen për shkak të doktrinës. Ata po largohen pasi po i bëjnë pyetjet e tyre në kontekstin e përvojave vetjake, të cilat i bëjnë ata t’i shohin këto çështje përmes një grupi të caktuar thjerrash – shpesh nëpërmjet thjerrave të mospërshtatjes ose nëpërmjet thyerjes së zemrës ose pritshmërive të papërmbushura. Nëse u përgjigjemi pyetjeve të tyre pa ndjeshmëri, pa e kuptuar kontekstin, mund të mos japim ndihmën që u nevojitet. Madje më keq, nëse jemi shpërfillës, gjykues ose që i justifikojmë gjërat, do ta humbasim mirëbesimin e tyre dhe mundësinë për të pasur një ndikim pozitiv në jetën e tyre.
Shpëtimtari ishte shembulli i përsosur që e “th[otë] të vërtetën me dashuri”10. Bashkëveprimet e Tij ishin plot ndjeshmëri, gjithmonë të përshtatura sipas nevojave dhe kuptueshmërisë individuale. Si rrjedhojë, ata të cilët ndien se nuk ishin në lartësinë e duhur ose nuk i përshtateshin kallëpit të dishepullit ideal, prapë e ndien dashurinë e Tij dhe u tërhoqën drejt Tij. Ata e pranuan se kishin nevojë për Të.
Një shembull tjetër i mrekullueshëm vjen nga studimi për këtë vit i Doktrinës e Besëlidhjeve. Seksioni 88 shënon udhëzimin e Zotit për Shkollën e Profetëve. Mësuesi duhej të mbërrinte përpara studentëve dhe të përgatiste veten dhe klasën. Ai gjithashtu u udhëzua që t’i përshëndeste studentët me këto fjalë:
“Unë të përshëndes në emër të Zotit Jezu Krisht, si shenjë ose kujtim i besëlidhjes së përjetshme, besëlidhje në të cilën unë të pranoj në shoqërim, me një vendosmëri që është e palëkundshme, e palëvizshme dhe e pandryshueshme, për të qenë miku dhe vëllai juaj, nëpërmjet hirit të Perëndisë, në lidhjet e dashurisë”11.
Ndërkohë që nuk do të ishte e përshtatshme ta fillonit çdo orë seminari ose instituti në atë mënyrë, kjo përshëndetje është jashtë mase udhëzuese dhe plot kuptim. Sikurse motra Virxhinia Pirs pyeti: “A mund ta përfytyroni një mjedis të të mësuarit të ndërtuar mbi një pohim të tillë dashurie dhe zotimi nga dhe ndaj shokëve tuaj të klasës? A mund ta përfytyroni sigurinë vetjake që ata duhet të kenë ndier – dhe energjinë që përndryshe do të ishte përdorur për të mbrojtur dhe ruajtur veten, dhe që ishte në dispozicion të tyre për të mësuar, për t’u rritur dhe për të ndryshuar? A mund ta përfytyroni fuqinë e Frymës së Shenjtë në një dhomë ku çdo pjesëmarrës qe zotuar të ishte një mik dhe vëlla nëpërmjet hirit të Perëndisë në lidhjet e dashurisë?”12
Thjesht mendoni se si do t’i ndryshonte kjo orët tona mësimore dhe se si do t’i bekonte studentë dhe nxënës të veçantë. Përfytyroni, për shembull, një të ri që quhet Aleks, i cili pyet: “Çfarë të bëj nëse nuk pajtohem me çdo rregullore të Kishës?” Si mund të përgjigjeni në një mënyrë që tregon dashurinë dhe ndjeshmërinë tuaj? Sigurisht, atij do t’i nevojitet të kuptojë rolin e profetëve dhe rëndësinë e bindjes. Sidoqoftë, kjo mund të mos jetë përgjigjja më e vlefshme dhe e menjëhershme, dhe mund të mos jetë e mjaftueshme për dikë që është i përfshirë sinqerisht në një përleshje. Përpara se t’i përgjigjemi një pyetjeje ose të drejtojmë një diskutim, do të ishte mirë që fillimisht të përpiqemi të kuptojmë personin që po e bën pyetjen ose grupin që po e zhvillon diskutimin. Ndaj, nëse keni mundësinë për të folur vërtet me Aleksin, çfarë tjetër do t’ju nevojitej të dinit dhe çfarë tjetër do t’i nevojitej atij nga ju?
Për të filluar, ne mund të dëgjojmë dhe mund të lutemi për aftësinë që ta vëmë veten tonë në vendin e tij dhe të përpiqemi ta përfytyrojmë se si ndihet ai. Aleksi me gjasë nuk po e bën këtë pyetje si një ushtrim të thjeshtë për mendjen ose thjesht për të kuptuar doktrinën. Aleksi ka një histori. Ai ka përvoja dhe marrëdhënie, disa prej të cilave kanë qenë pozitive dhe të tjera nuk kanë qenë të tilla. Në fakt, në këtë rast, Aleksi ndihet pak si i lënë mënjanë kur shkon në kishë dhe institut. Gjatë diskutimeve për ungjillin ai ndihet ndryshe në raport me shumë prej njerëzve që shprehin mendimet. Ai e pyet veten a po ndihet ndonjë tjetër si ai, por askush, asnjëherë, nuk duket se ngre pyetjet e tij specifike. Këto përvoja e kanë bërë atë të ndihet i vetëm në kishë. Kur ai u përpoq të jepte këndvështrimin e tij, nuk ndjeu sikur e dëgjuan apo e kuptuan. Në një rast tjetër, një mësues bëri një koment për mjekrën e tij. Më vonë, një shok student nuk i dha rëndësi një çështjeje që Aleksi mendonte se ishte shumë e rëndësishme. Ai filloi të ndihej i gjykuar, dhe me raste, madje i zemëruar.
Por ka diçka tjetër që ju duhet të dini dhe mbani mend për Aleksin. Ai është ende këtu. Ai erdhi në orën e mësimit. Ai po vjen pasi i pëlqen shumë ungjilli dhe Kisha. Ai po përpiqet të mbahet te besimi i vet dhe po përpiqet të bëjë atë që është e drejtë. Ai gjithashtu po përpiqet të përzgjedhë, nga të gjitha ato që ka dëgjuar dhe përjetuar në Kishë, se cilat pjesë janë doktrina e vërtetë dhe cilat pjesë janë norma kulturore ose madje pasaktësi që anëtarët nga qëllimi i mirë i kanë kaluar brez pas brezi. Ai është kapur në mes të një lufte emocionale dhe po kërkon të dijë vullnetin e Zotit. Si do t’i dinit të gjitha këto për Aleksin po të mos e dëgjonit dhe të kërkonit [të kishit] ndjeshmëri? Tani që e njihni Aleksin pak më mirë, e kuptoni se ai nuk po pyet vetëm për rregulloren e Kishës. Pyetja e tij nuk është thjesht: “A është Kisha e vërtetë?” Ai dëshiron të dijë: “A është Kisha e mirë?” “A ka vend për mua?” dhe “Si të përshtatem kur më duket sikur jam i vetmi me dyshime dhe pyetje?”
Ju mund ta ndihmoni Aleksin të mendojë për pyetjet e veta dhe t’i formulojë ato nga një këndvështrim i përjetshëm. Nganjëherë bërja e pyetjes së duhur, është një pjesë e rëndësishme e marrjes së përgjigjeve nga Ati ynë në Qiell. Por pasja e dashurisë dhe ndjeshmërisë së mjaftueshme për ta kuptuar atë dhe për të ditur kontekstin e pyetjes së tij, do t’ju ndihmojë të jepni përkrahjen dhe udhërrëfimin që i nevojitet. Kjo nuk është e lehtë dhe madje mund të duket paksa e frikshme. Por nuk po ju kërkoj ta drejtoni çdo diskutim ose t’i përgjigjeni çdo pyetjeje në mënyrë të përsosur. Po ju kërkoj t’i dëgjoni, të keni ndjeshmëri ndaj tyre dhe t’i ndihmoni ata ta ndiejnë dashurinë e Atit Qiellor për ta. A mund ta përfytyroni sigurinë vetjake që Aleksi dhe shokët e shoqet e tij të klasës do të ndienin dhe energjinë që do të ishte përdorur më parë për ta mbrojtur dhe ruajtur veten, e cila është tani në dispozicion të tyre për të mësuar, për t’u rritur dhe për të ndryshuar? A mund ta përfytyroni fuqinë e Frymës së Shenjtë në një klasë të mbushur me miqësi dhe me lidhje dashurie?
A ju kujtohet këshilla e Plakut Dejll G. Renland nga konferenca e fundit e përgjithshme? Ai tregoi për një pacient që ishte shtruar shumë herë në spital për t’u mjekuar nga një sëmundje që lidhej me alkoolin. Një mjeke në trajnim komentoi se nuk ishte e drejtë që asaj do t’i duhej të kalonte kaq shumë orë duke u kujdesur për këtë pacient sepse gjendja e tij e vështirë ishte e vetëshkaktuar.
Plaku Renland e dëgjoi një mjek tjetër të përgjigjej duke thënë: “U bëre mjeke që të kujdesesh për njerëzit dhe që të punosh për t’i shëruar. Nuk u bëre mjeke që t’i gjykosh. Nëse nuk e kupton ndryshimin, nuk ke të drejtën të trajnohesh në këtë institucion.”13
Unë dhe ju nuk u bëmë mësues të ungjillit të Jezu Krishtit për t’i gjykuar studentët dhe nxënësit tanë. Ne u bëmë mësues pasi donim t’i drejtonim ata te Mësuesi Shërues. Vetëm Jezu Krishti ka të drejtë të gjykojë dhe vetëm Ai mund të shërojë. Vetëm duke u përqendruar çdo ditë tek Ai – te shembulli i Tij, mësimet e Tij dhe premtimet e Tij – ne mund t’i ndihmojmë ata të zbulojnë shërimin dhe drejtimin që u nevojitet. Pavarësisht se çfarë ndryshon në qasjen tonë ndaj mësimdhënies dhe lidhjes me studentët tanë, një gjë nuk do të ndryshojë kurrë. Mënyra e vetme më e rëndësishme me anë të së cilës ne mund të ndihmojmë për rritjen e besimit të brezit të ri, është që ta vendosim më plotësisht Jezu Krishtin në qendër të mësimdhënies dhe të mësuarit tonë duke i ndihmuar ata që ta njohin Atë, të mësojnë prej Tij dhe të përpiqen fort me vetëdije për t’u bërë si Ai. Kur zjarri i dëshmisë suaj shoqërohet me dashuri të thellë për studentët dhe nxënësit tuaj, ju do të jeni në pozicionin më të mirë të mundshëm për t’i ndihmuar ata të kuptojnë dhe të mbështeten te mësimet e Tij dhe Shlyerja e Tij, dhe të kualifikohen për bekimet e premtuara prej Tij. Në emrin e Jezu Krishtit, amen.
Tani, do të doja të ecja drejt Vëllait Bigëlou dhe Vëllait Smith dhe të bashkohem me ta.