Το τέλειο δώρο
Κάποια χρονιά, τρεις ημέρες περίπου πριν από τα Χριστούγεννα των παιδικών χρόνων μας, ο σύζυγός μου Ρομπ ανακάλυψε δύο από τις μεγαλύτερες αδελφές του να ξετυλίγουν στα κρυφά μέσα στο υπνοδωμάτιό τους δύο από τα χριστουγεννιάτικα δώρα τους. Μετά, αφού έριξαν μια κλεφτή ματιά μέσα, οι αδελφές του ξανατύλιξαν τα δώρα τους. Οι αδελφές του Ρομπ είπαν: «Αν δεν το πεις στη μαμά, θα σου δείξουμε πώς να το κάνεις».
Τελικά εκείνος ενέδωσε στον πειρασμό, κυρίως διότι υπήρχε ένα πακέτο στις διαστάσεις κουτιού του μπάσκετ κάτω από το χριστουγεννιάτικο δένδρο με το όνομά του επάνω.
Παρ’ όλα αυτά, το δώρο ήταν παράξενα ελαφρύ όταν το μετέφερε στα κρυφά επάνω στο υπνοδωμάτιό του. Το άνοιξε προσεκτικά και το βρήκε άδειο, με εξαίρεση ένα σημείωμα που είχε μέσα. Το σημείωμα έγραφε: «Ξέρω τι κάνεις. Μην καταστρέφεις τα Χριστούγεννά σου. Με αγάπη, μαμά». Πήρε το μάθημά του και αυτό ήταν το τέλος στα τρελά παιχνίδια να κρυφοκοιτάζουν τα χριστουγεννιάτικα δώρα.
Συλλογιστείτε τις αναμνήσεις σας, τις όμορφες εικόνες, τους αγγελικούς ήχους και τις αξέχαστες μυρωδιές που έρχονται στον νου, όταν σκέφτεστε τα Χριστούγεννα. Ακόμα πιο τρυφερές είναι οι αναμνήσεις που πολλοί από εμάς έχουμε μέσα στην καρδιά μας από τα παιδικά χρόνια για την αγιότητα των Χριστουγέννων – τον εορτασμό της γέννησης του Σωτήρος μας. Εκείνα τα ιερά συναισθήματα δεν μας αφήνουν ποτέ.
Τα αισθανόμαστε κάθε φορά που αναλογιζόμαστε εκείνη τη μικρή φάτνη στη Βηθλεέμ, όπου τόσες πολλές προφητείες στο πέρασμα των αιώνων, όλες συγκεντρώθηκαν κάτω από έναν έναστρο νυχτερινό ουρανό – όταν ο Σωτήρας και Λυτρωτής μας ήρθε στον κόσμο ως Βασιλεύς Βασιλέων και Κύριος Κυρίων.
Συχνά ακούμε ότι τα Χριστούγεννα είναι για τα παιδιά, όμως μήπως δεν είμαστε όλοι παιδιά στην καρδιά; Μία ημέρα κάποια μητέρα και η εννιάχρονη κόρη της ήταν απασχολημένες με τα χριστουγεννιάτικα ψώνια τους. Μπαίνοντας βιαστικές σε ένα κοσμηματοπωλείο ενός πολυκαταστήματος, η κόρη πρόσεξε ένα τεράστιο πανό να κρέμεται επάνω από μία προθήκη. Με μεγάλα γράμματα το πανό έλεγε: «Το δώρο που δεν σταματά ποτέ να δίνει».
Η κόρη διάβασε την ταμπέλα, σκέφθηκε για μια στιγμή και ύστερα χαμογέλασε. Είπε με υπερηφάνεια στη μητέρα της: «Μαμά, ξέρω ποιο είναι το δώρο που δεν σταματά ποτέ να δίνει».
«Α ποιο είναι;» ρώτησε η μητέρα της όπως περπατούσαν γρήγορα ανάμεσα στο πλήθος.
Η κόρη είπε αθώα: «Είναι ο Ιησούς!»
Λανθασμένα η μητέρα της απάντησε: «Όχι, χρυσό μου. Είναι τα διαμάντια».
Ο Ησαΐας μάς θυμίζει: «Και ένα μικρό παιδί θα τα oδηγεί»1.
Χρησιμοποιώντας μία μηχανή αναζήτησης στο Διαδίκτυο βρήκα χιλιάδες είδη να διαφημίζονται με τη φράση: «Το δώρο που δεν σταματά ποτέ να δίνει». Ωστόσο, όσο και αν προσπαθήσουμε, κανένα υλικό δώρο που δίνουμε δεν θα διαρκέσει παντοτινά.
Σε αντίθεση, επιτρέψτε μου να σας αναφέρω μία τρυφερή για μένα χριστουγεννιάτικη ανάμνηση για δύο άτομα που πιστεύω πως δεν σταμάτησαν ποτέ να δίνουν. Ήταν οι γονείς μου, Άλντο και Έλενορ Χάρμον.
Ήταν ένας χειμώνας με χιόνια στη μικρή μας πόλη εκείνη τη χρονιά, όμως αυτό δεν σταμάτησε τον μπαμπά μου να πάρει την οικογένειά του και να βγουν για να βρουν το τέλειο χριστουγεννιάτικο δένδρο. Όταν το δένδρο ήταν πια στο σπίτι και ασφαλές στο στήριγμα για το δένδρο, τοποθετήθηκαν στοργικά επάνω στα κλαδιά λαμπάκια, στολίδια με αγγέλους και γιρλάντες. Το ταπεινό σπίτι μας ήταν και τυπικά έτοιμο για να ξεκινήσουν τα Χριστούγεννα.
Οι κατάλογοι των παιχνιδιών έφθασαν με το ταχυδρομείο και μαζί με τα αδέλφια μου τους φυλλομετρούσαμε συνεπαρμένοι και ευχόμασταν να βρούμε χριστουγεννιάτικους θησαυρούς. Το άρωμα από το ψωμί με πιπερόριζα και το κέικ με τα φρούτα γέμιζε το σπίτι μας και ο Δεκέμβρης, αργά, προχωρούσε στην περίοδο πριν από τα Χριστούγεννα. Αφήσαμε εκπλήξεις στα σκαλοπάτια της εξώπορτας των γειτόνων και προσπαθήσαμε να υπηρετήσουμε οικογένειες που χρειάζονταν λίγη χριστουγεννιάτικη χαρά.
Κάθε βράδυ, αφού πλάγιαζα, η μητέρα μου περνούσε αρκετό χρόνο απομονωμένη στο υπνοδωμάτιό της. Το μόνο που μπορούσα να ακούσω ήταν ο ήχος της ραπτομηχανής της. Έραβε τόσα ρούχα μας έτσι κι αλλιώς, ώστε δεν έδινα και μεγάλη σημασία.
Όμως καθώς πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, η μητέρα μου ήταν τελείως εξουθενωμένη. Έπεσε άρρωστη στο κρεβάτι την παραμονή των Χριστουγέννων. Όταν ο γιατρός είπε στον πατέρα μου ότι θα έπρεπε να μείνει στο κρεβάτι τουλάχιστον για μία εβδομάδα, ανησύχησα – αλλά και απογοητεύθηκα πολύ. Πώς θα γίνονταν Χριστούγεννα χωρίς τη μαμά; Πώς θα νιώθαμε ότι είχαμε Χριστούγεννα; Κι έπειτα, ποιος θα μαγείρευε το δείπνο των Χριστουγέννων;
Καθώς ο πατέρας μου φρόντιζε στοργικά τη μητέρα μου, συνειδητοποίησε ότι το έργο του μαγειρέματος του χριστουγεννιάτικου γεύματος έπεφτε σε εκείνον. Και πάλι ανησυχούσα! Μολονότι ήταν ένας πολύ συνετός και χαρισματικός άνδρας, το μαγείρεμα δεν ήταν κάτι στο οποίο αρίστευε.
Η παραμονή των Χριστουγέννων με βρήκε γονατιστή, να προσεύχομαι ώστε κατά κάποιο θαυμαστό τρόπο να γίνει καλά η μητέρα μου και εκείνο το πρωί των Χριστουγέννων να είναι όπως ήταν πάντοτε – η οικογένειά μας συγκεντρωμένη γύρω από το χριστουγεννιάτικο δένδρο. Μια θλίψη μας περιέλουσε το πρωί των Χριστουγέννων, όταν βρήκαμε την αγαπημένη μας μητέρα ακόμα πολύ άρρωστη στο κρεβάτι. Όπως ανοίγαμε τα δώρα μας, είδα με έκπληξη ότι το ξεχωριστό δώρο για μένα ήταν μία συλλογή από χειροποίητα ρούχα για κούκλα που είχε ράψει για εμένα η μητέρα μου αργά τη νύχτα όλα εκείνα τα βράδια του Δεκέμβρη. Δεν έβλεπα την ώρα να τρέξω κοντά της και να τυλίξω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό της. Πόσα είχε θυσιάσει για μένα!
Ο αγαπητός μπαμπάς δοκίμασε τα πάντα για να κάνει την ημέρα των Χριστουγέννων εκείνη τη χρονιά να είναι όσο πιο φυσιολογική γινόταν χωρίς τη μαμά. Και τα κατάφερε. Μετά το απλό γεύμα μας, ο γλυκός μπαμπάς μου αποκοιμήθηκε στην καρέκλα δίπλα στο τζάκι καθώς έπαιζα με τα αδέλφια μου, την κούκλα μου και τα καινούργια ρούχα της. Η αγαπημένη μητέρα μου ανέρρωσε έπειτα από πολλή ξεκούραση και όλα ήταν καλά. Όμως στη ζωή μου, οι γονείς μου ήταν για εμένα ένα δώρο που ποτέ δεν σταμάτησε να δίνει.
Ας συλλογιστούμε αυτήν τη φράση για μία στιγμή. Ένα δώρο που ποτέ δεν σταματά να δίνει δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα τέλειο δώρο; Πρώτον, ένα τέλειο δώρο θα αποκάλυπτε κάτι για τον δωρητή του δώρου. Δεύτερον, θα αντανακλούσε κάτι σχετικά με τις ανάγκες του ατόμου που λαμβάνει το δώρο. Και τελικά, το δώρο, αν ήταν πραγματικά το τέλειο δώρο, θα διατηρούσε την αξία του όχι μόνον όσο περνάει ο καιρός αλλά παντοτινά.
Ο αγαπημένος μας Σωτήρας, ο Σωτήρας του κόσμου, δεν καλύπτει αυτά τα τρία απαιτούμενα; Το δώρο της γέννησης του Ιησού Χριστού, της διακονίας και της εξιλεωτικής θυσίας δεν αποκαλύπτουν κάτι σχετικά με τον δωρητή του δώρου; Φυσικά. «Επειδή, ο Θεός με τέτοιον τρόπο αγάπησε τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό του τον μονογενή»2. Ο Πατέρας μας στους Ουρανούς θυσίασε τον Υιό Του από αγνή αγάπη για εμάς, τα τέκνα Του.
Το δώρο του Ιησού Χριστού δεν δείχνει ότι ο Επουράνιος Πατέρας γνώριζε ακριβώς τι χρειαζόμασταν; Ξανά ένα ναι με έμφαση! Είμαστε εκ φύσεως πεπτωκότες και χρειαζόμαστε απελπισμένα έναν Σωτήρα και Λυτρωτή. Όπως δίδαξε ο Νεφί, ο Ιησούς Χριστός «δεν κάνει τίποτα παρά μόνο αν είναι προς όφελος του κόσμου· διότι αγαπά τον κόσμο»3.
Και το τελευταίο απαιτούμενο για το τέλειο δώρο; Θα πρέπει να κρατά την αξία του παντοτινά. Το Βιβλίο του Μόρμον μάς διδάσκει ξεκάθαρα ότι η Εξιλέωση του Ιησού Χριστού είναι απέραντη και αιώνια4.
Θυμάστε το πανό στο κοσμηματοπωλείο του πολυκαταστήματος; Εκείνο το νεαρό κορίτσι ήξερε από ένστικτο ποιο είναι το αληθινό δώρο. Σε αυτόν τον σκοτεινιασμένο κόσμο, κοιτάζουμε πέρα από πετράδια, προς το Φως του Κόσμου. Ο Ίδιος ο Σωτήρας δίδαξε:
«Κρατήστε λοιπόν το φως σας ψηλά ώστε να λάμπει στον κόσμο. Ιδού, εγώ είμαι το φως που θα κρατάτε ψηλά»5.
«Εγώ είμαι το φως που φέγγει στο σκοτάδι»6.
Καταθέτω μαρτυρία ότι ο Ιησούς Χριστός είναι το τέλειο δώρο – το δώρο που δεν σταματά ποτέ να δίνει. Είθε όλοι να κρατάμε αυτήν την αλήθεια στην καρδιά μας ετούτα τα Χριστούγεννα και για πάντα. Ζει. Στο ιερό όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.