12CRAVEN-1
Πνευματική Συγκέντρωση Χριστουγέννων της Πρώτης Προεδρίας
6 Δεκεμβρίου 2020
Ένα σπαργάνωμα και μία επουράνια αγκαλιά
Από την αδελφή Μπέκυ Κρέιβεν
Δεύτερη Σύμβουλος, Γενική Προεδρία Νέων Γυναικών
Μία εκ των αγαπημένων μου χριστουγεννιάτικων αναμνήσεων συνέβη όταν ήμουν έξι ετών. Ήταν παραμονή Χριστουγέννων και κοιμόμουν στην επάνω κουκέτα που μοιραζόμουν με την μικρή μου αδελφή στο σπίτι μας στο Βερολίνο της Γερμανίας. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη για τον ερχομό του χριστουγεννιάτικου πρωινού – τόσο ενθουσιασμένη, που δεν πρέπει να κοιμόμουν πολύ βαθιά, επειδή μερικές φορές κατά τη διάρκεια της νύκτας ξυπνούσα από τα καμπανάκια που κουδούνιζαν. Κατόπιν άκουσα την πόρτα του δωματίου μας να ανοίγει αργά τρίζοντας. Και όταν το φως από το άλλο δωμάτιο έπεσε στο πρόσωπό μου, σηκώθηκα γρήγορα και κοίταξα προς την πόρτα. Αυτό που είδα ήταν απίστευτο! Στην είσοδο της πόρτας στεκόταν ο Άγιος Βασίλης. Δεν αστειεύομαι – ήταν εκείνος! Φώναξε «Χο, χο, χο» και κατόπιν ρώτησε εάν θα ήθελα να τον ακολουθήσω στο σαλόνι για να δω το φωτισμένο χριστουγεννιάτικο δένδρο. Ήμουν έκπληκτη και εντελώς άναυδη, όμως κατέβηκα τρέχοντας την σκάλα του κρεβατιού μου και τον ακολούθησα στο μπροστινό δωμάτιο όπου η μητέρα μου και ο μεγαλύτερος αδελφός μου στέκονταν δίπλα στο δένδρο. Όμως καθώς κοίταξα γύρω από το δωμάτιο δεν είδα τον μπαμπά μου – πώς θα μπορούσε να το χάσει αυτό; Η μαμά μου είπε ότι έβγαζε έξω τα σκουπίδια, όμως βρε παιδί μου έκανε πολλή ώρα! Μέχρι σήμερα αισθάνομαι άσχημα που δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να συναντήσει τον Άγιο Βασίλη. Ο Άγιος Βασίλης ρώτησε εάν ήμουν καλό κορίτσι και εγώ ήμουν τόσο χαρούμενη να αναφέρω ότι ήμουν. Αφού βεβαιωθήκαμε ότι είχε δοκιμάσει τα μπισκότα και το γάλα που κανονίσαμε για εκείνον, γύρισα στο κρεβάτι και μερικές ώρες αργότερα ξύπνησα και ήταν ένα χαρούμενο χριστουγεννιάτικο πρωινό.
Ο παππούς του συζύγου μου, Χήτον Λαντ, είχε ένα πολύ διαφορετικό χριστουγεννιάτικο πρωινό ως μικρό αγόρι που ζούσε στις αποικίες του Μεξικού στα τέλη της δεκαετίας του 1800. Λέει αυτό το ιστόρημα στην ιστορία του: «Τα Χριστούγεννα ήλθαν και είχαμε τα πρόβατα σε ένα ποιμνιοστάσιο κάτω από τον στάβλο, όπου ήταν ζεστά, επειδή υπήρχε χιόνι τότε στο έδαφος. Σηκώθηκα πραγματικά νωρίς το πρωί των Χριστουγέννων, για να δω εάν τα πρόβατά μου ήταν εντάξει. Άκουσα βελάσματα στον στάβλο που ακούγονταν πολύ ελάχιστα. Πήγα μέσα και είδα ότι η Νέλλυ είχε δύο μικροσκοπικά αρνάκια – δίδυμα. Έτρεξα πίσω προς το σπίτι όσο πιο γρήγορα μπορούσα… [και] χειροκρότησα και είπα στη μαμά μου: “Έχω τα καλύτερα Χριστούγεννα από όλους σας: Η γριά Νέλλυ έχει δύο αρνάκια”. Όλα τα παιδιά άφησαν τα πορτοκάλια και τα πράγματά τους στο τραπέζι και έτρεξαν προς τον στάβλο για να δουν εκείνα τα αρνάκια που έκανε η Νέλλυ. Ήταν το πιο μεγάλο θαύμα από οτιδήποτε είχαμε ποτέ τα Χριστούγεννα»1. Με θαυμαστό τρόπο την επόμενη χρονιά και για τα επόμενα χρόνια, νέα αρνιά γεννιούνταν στα πρόβατα του Χήτον το πρωί των Χριστουγέννων.
Όταν άκουσα για πρώτη φορά αυτή την ιστορία, με την καρδιά και τον νου μου αμέσως σκέφτηκα ένα άλλο Αρνί που γεννήθηκε εκείνη την πρώτη ημέρα των Χριστουγέννων: τον Ιησού Χριστό, τον Αμνό του Θεού. Ακριβώς όπως ο Χήτον έτρεξε να δει τα νέα του αρνιά, φαντάζομαι τους ποιμένες να σπεύδουν να δουν τον νεογέννητο Υιό του Θεού. Μπορείτε να φαντασθείτε σε τι πρέπει να ήταν μάρτυρες σε εκείνο το ταπεινό και ιερό περιβάλλον; Οραματίζομαι έναν στοργικό Ιωσήφ να φροντίζει τη σύζυγό του, Μαρία, καθώς συλλογίζονταν τη γέννηση του υπεσχημένου Μεσσία. Η αφήγηση για τη Μαρία να τυλίγει το μικροσκοπικό μωρό της σε σπάργανα είναι ιδιαιτέρως τρυφερή για εμένα.
Προσφάτως καλωσορίσαμε μία νέα εγγονή στην οικογένειά μας. Παρακολουθούσα μία ημέρα καθώς η μητέρα της την τύλιγε σε μία μαλακή, ζεστή κουβερτούλα και την κρατούσε κοντά της. Σπαργανώνω απλώς σημαίνει τυλίγω σφικτά. Σπάργανα και κουβέρτες έχουν χρησιμοποιηθεί σε όλη την Ιστορία για να παρηγορούν και να καθησυχάζουν, ακόμη και να ηρεμούν ένα ιδιότροπο μωρό. Καθώς παρακολουθούσα τη νύφη μας να σπαργανώνει το νέο της παιδί, σκέφτηκα άλλους που θα μπορούσαν να βρίσκονται στην ανάγκη ενός σπαργάνου, ακόμη και ενός εικονικού. Ένας ευγενικός λόγος, ένα ευήκοον ους ή μία καρδιά που κατανοεί μπορεί να παρηγορήσει και να καθησυχάσει την ταραγμένη ψυχή κάποιου άλλου.
Πριν από σχεδόν τρία χρόνια, ο γαμπρός μας αντιμετώπισε μία σοβαρή ιατρική κρίση. Για να βρει απαντήσεις, υποβλήθηκε σε πολλές εξετάσεις και διαδικασίες που τελικώς τον οδήγησαν στην απαιτούμενη επέμβαση καρδιάς. Καθώς ο γαμπρός μας επρόκειτο να υποβληθεί σε επέμβαση, η κόρη μας έστειλε ένα μήνυμα στα πεθερικά της για να τους ενημερώσει για τον γιο τους. Από μία μακρινή χώρα όπου υπηρετούσαν μία ιεραποστολή, η πεθερά της απάντησε με αυτά τα παρηγορητικά λόγια: «Σας στέλνω επουράνιες αγκαλιές».
Ύστερα από λίγα λεπτά, μία νοσοκόμα πέρασε βιαστικά, αλλά κατόπιν σταμάτησε. Κοίταξε τα γεμάτα δάκρυα μάτια της κόρης μας και ρώτησε εάν θα ήθελε μία κουβέρτα, αλλά εκείνη αρνήθηκε, λέγοντας ότι ήταν εντάξει. Η νοσοκόμα έφυγε, αλλά επέστρεψε αμέσως με μία ζεστή κουβέρτα. Την τύλιξε σφικτά γύρω από την κόρη μας και της είπε: «Αισθάνομαι σαν να χρειάζεστε μία επουράνια αγκαλιά».
Ο Αμνός του Θεού, επίσης γνωστός ως ο Καλός Ποιμένας, γνωρίζει καθέναν από το ποίμνιό Του. Σε στιγμές ανάγκης μας συχνά στέλνει επίγειους αγγέλους, όπως τη συμπονετική νοσοκόμα στην κόρη μας, να μας τυλίξει και να μας περιβάλλει στην αγκαλιά της αγάπης Του2. Ήλθε στη γη για να φέρει ειρήνη και ευδοκία σε όλους τους ανθρώπους3. Ανακουφίζει εκείνους που έχουν ανάγκη ανακούφισης και πενθεί με εκείνους που πενθούν4.
Καθώς σκέφτομαι τους πολλούς τρόπους που ο Κύριος αγαπά και φροντίζει τον καθένα μας, αισθάνομαι την επιθυμία να κάνω περισσότερα για να μοιραστώ αυτήν την αγάπη με άλλους. Επιθυμώ επίσης να αναγνωρίσω καλύτερα τις επουράνιες αγκαλιές και τα σπάργανα που έχω λάβει, αλλά έχω αργήσει να αναγνωρίσω.
Σε έναν κόσμο που έχει τόση ανάγκη από ειρήνη, τα ευγενικά μας λόγια, οι πράξεις μας συμπόνιας και καλοσύνης μπορούν να είναι τα μέσα για να τυλίξουμε κάποιον άλλον σε μια ζεστή κουβερτούλα. Έχω καταλάβει ότι όσο περισσότερο ενεργούμε επί των παροτρύνσεων να υπηρετούμε άλλους, τόσο περισσότερες επουράνιες κουβέρτες μας δίνει ο Κύριος να μοιραζόμαστε. Τι προτροπές έχετε λάβει; Ποιον ξέρετε που έχει ανάγκη μία επουράνια αγκαλιά; Το προσωπικό ή το εικονικό μας άγγιγμα μπορεί να κάνει όλη τη διαφορά στη ζωή ενός αγαπημένου προσώπου ή ακόμα και ενός ξένου.
Προσεύχομαι καθώς εορτάζουμε τη γέννηση του Σωτήρος μας όχι μόνον να αισθανόμαστε την αγάπη, τη συμπόνια και την γαλήνη Του, αλλά να μοιραζόμαστε αυτές τις ευλογίες με άλλους. Καθώς συλλογίζομαι το δώρο του Αμνού του Θεού, το βρέφος που σπαργανώθηκε και τοποθετήθηκε σε μία φάτνη, επαναλαμβάνω τα λόγια του νεαρού Χήτον. Εκείνος είναι «το πιο μεγάλο θαύμα από οτιδήποτε είχαμε [ή θα έχουμε] ποτέ τα Χριστούγεννα»5.
Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.