12NIELSON-0
ລາຍການໃຫ້ຄຳດົນໃຈຂອງຝ່າຍປະທານສູງສຸດເນື່ອງໃນໂອກາດເທດສະການບຸນຄຣິດສະມາດ
ວັນທີ 6 ເດືອນທັນວາ, 2020
ອົງສັນຕິລາດ
ໂດຍ ແອວເດີ ບເຣັ້ນ ເອັຈ ນຽວສັນ
ຈາກຝ່າຍປະທານສາວົກເຈັດສິບ
ໃນເວລາໜຶ່ງ ແລະ ໃນສະຖານທີ່ແຫ່ງໜຶ່ງທີ່ຫ່າງໄກ, ນໍແມນ ນຽວສັນ ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຕອນນັ້ນເປັນຊາຍໜຸ່ມ ທີ່ປະຈຳການໃນປີທີສອງ ຂອງຈຳນວນສີ່ປີ ຕໍ່ສູ້ຢູ່ໃນເຂດປາຊີຟິກ ໃນສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີສອງ. ໃນຮູບນີ້ ຢູ່ໜ້າຜ້າເຕັ້ນຂອງເພິ່ນ, ເພິ່ນເປັນຜູ້ຊ່ຽວຊານຕໍ່ຕ້ານເຮືອບິນ ອາໄສຢູ່ໃນປ່າຂອງປະເທດປາປົວນິວກີເນ. ໃນວັນບຸນຄຣິດສະມາດ ຂອງປີ 1943, ເພິ່ນໄດ້ຂຽນຈົດໝາຍສະບັບນີ້ຫາແມ່ຂອງເພິ່ນຢູ່ບ້ານທີ່ເປັນແມ່ໝ້າຍວ່າ: “ດັ່ງທີ່ແມ່ສັງເກດເຫັນໄດ້ຕາມວັນທີ, ມື້ນີ້ເປັນວັນບຸນຄຣິດສະມາດ. ລູກໄດ້ຕື່ນນອນເວລາ 7:00 ໂມງເຊົ້າ, ໄດ້ກິນເຂົ້າເຊົ້າ, ແລະ ແລ້ວໄດ້ເຮັດວຽກຈົນເຖິງບ່າຍ 3:00 ໂມງ ຈາກນັ້ນລູກໄດ້ລົງໄປຫ້ວຍນ້ຳເພື່ອຊັກເຄື່ອງ ແລະ ອາບນ້ຳ. ຄາບເຂົ້າແລງມື້ນີ້ ມີຊີ້ນໄກ່ງວງຕ່ອນນ້ອຍໆ, ມັນດ້າງ, ສາລີ, ເຂົ້າຈີ່ປະສົມເຄື່ອງເທດ, ແລະ ເຂົ້າໜົມຖ້ວຍໃສ່ໝາກລະແຊ້ງ. ລູກກໍຢາກຢູ່ເຮືອນກັບແມ່ ແລະ ຄອບຄົວ ນັ່ງຢູ່ໂຕະກິນເຂົ້າຢຽດຂາສະບາຍ ແລະ ກິນທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງອີກຄັ້ງ ທີ່ພວກເຮົາເຄີຍກິນ ຕອນພວກເຮົາໄດ້ຢູ່ນຳກັນສອງສາມປີກ່ອນ. ພວກທະຫານຜິດຫວັງຫລາຍ ທີ່ຫໍ່ຂອງຂວັນຄຣິດສະມາດຂອງພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ມາຮອດກ່ອນວັນບຸນຄຣິດສະມາດ. ພວກເຮົາຫລາຍຄົນບໍ່ໄດ້ຮັບຫຍັງເລີຍສຳລັບວັນບຸນຄຣິດສະມາດ. ລູກຈື່ຄຳທີ່ແມ່ບອກລູກຫລາຍເທື່ອວ່າ ເຮົາຈະບໍ່ຄິດຮອດນ້ຳ ຈົນກວ່ານ້ຳສ້າງແຫ້ງ.”
ປີແລ້ວນີ້ ມາເຊຍ ພັນລະຍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຊູແຊນ ນ້ອງສາວຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ໄດ້ຂຽນປະຫວັດຂອງພໍ່ຂ້າພະເຈົ້າ ລະຫວ່າງສີ່ປີຂອງການຮັບໃຊ້ຂອງເພິ່ນໃນສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີສອງ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮວບຮວມຈົດໝາຍທັງໝົດທີ່ເພິ່ນໄດ້ຂຽນຫາແມ່ຂອງເພິ່ນ. ຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າໄດ້ວ່າ ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າອ່ານຈົດໝາຍຄຣິດສະມາດທີ່ທຸກທໍລະມານນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຈົນບໍ່ຢາກເຊື່ອວ່າມັນເປັນຄວາມຈິງ. ເຖິງແມ່ນວ່າສິ່ງນີ້ອາດເບິ່ງບໍ່ສຳຄັນຕໍ່ທ່ານ, ເພາະເພິ່ນເປັນພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຜູ້ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮັກ, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຢາກປ່ຽນເຫດການຂອງວັນບຸນຄຣິດສະມາດນັ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮ້ອງຂຶ້ນຢູ່ໃນໃຈວ່າ, “ຊາຍໜຸ່ມຈາກລັດໄອດາໂຮຄົນນີ້ຕ້ອງອົດທົນກັບຄວາມທຸກທໍລະມານໄປອີກດົນປານໃດ?” ເພິ່ນໄດ້ສູນເສຍພໍ່ດ້ວຍໂຣກຫົວໃຈວາຍ ຕອນເພິ່ນມີອາຍຸ 12 ປີ. ແມ່ໄດ້ລ້ຽງດູເພິ່ນ, ແລະ ເພິ່ນໄດ້ຖືກເກນໄປເປັນທະຫານ, ແລະ ບັດນີ້ ອາໄສຢູ່ໃນປ່າ ທ່າມກາງການສູ້ຮົບທີ່ດຸເດືອດ. ຢ່າງໜ້ອຍກໍໃຫ້ເພິ່ນໄດ້ຮັບຂອງຂວັນຄຣິດສະມາດຈັກຢ່າງສອງຢ່າງບໍ່ໄດ້ບໍ? ຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄຕ່ຕອງກ່ຽວກັບສະຖານະການຂອງເພິ່ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າ ພຣະວິນຍານໄດ້ເວົ້າກັບຂ້າພະເຈົ້າວ່າ: “ບເຣັ້ນ, ເຈົ້າຮູ້ວ່າ ເລື່ອງນີ້ຈົບລົງແນວໃດ. ໃນທີ່ສຸດພໍ່ຂອງເຈົ້າກໍໄດ້ຮັບຂອງຂວັນທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດ ແລະ ໄດ້ມີຊີວິດຕໍ່ໄປທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍສັດທາ ກັບວັນບຸນຄຣິດສະມາດ ຊຶ່ງເປັນຊ່ວງເວລາທີ່ເພິ່ນມັກຫລາຍຂອງແຕ່ລະປີ.”
ຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າອ່ານປະຫວັດຂອງເພິ່ນຕໍ່ໄປ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອ່ານເຖິງຈົດໝາຍສະບັບສຸດທ້າຍຂອງເພິ່ນ ທີ່ສົ່ງຫາແມ່ໃນເດືອນກຸມພາ ປີ 1945. ລະຫວ່າງສີ່ປີນັ້ນຂອງເພິ່ນ ພາຍໃຕ້ການນຳພາຂອງນາຍພົນ ດັກລາສ໌ ແມັກອາເຕີ, ເພິ່ນໄດ້ສູ້ຮົບຈາກເມືອງດາວິນ, ປະເທດອົດສະຕຣາລີ, ເຖິງປະເທດປາປົວນິວກີເນ, ເຖິງ ອ່າວເມືອງເລ້ເຕ ໃນປະເທດຟີລິບປີນ, ແລະ ໃນທີ່ສຸດໄປເຖິງເມືອງມະນີລາ, ບ່ອນທີ່ເພິ່ນສຳເລັດການເປັນທະຫານ ແລະ ໄດ້ກັບຄືນບ້ານ. ສ່ວນຫລາຍແລ້ວ ໃນໄລຍະທີ່ເພິ່ນໄດ້ຮັບໃຊ້ໃນກອງທັບ ມັນບໍ່ມີການປະຊຸມໂບດຂອງສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແຫ່ງໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ, ແຕ່ເມື່ອເພິ່ນໄປເຖິງປະເທດຟີລິບປີນ, ໃນທ້າຍການເປັນທະຫານ, ເພິ່ນໄດ້ພົບເຫັນໜ່ວຍສາດສະໜາຈັກ. ຫລັງຈາກໄດ້ໄປຮ່ວມກອງປະຊຸມໂບດ, ເພິ່ນໄດ້ຂຽນຈົດໝາຍທີ່ໜ້າສົນໃຈຫາແມ່ ມີຄວາມວ່າ: “ລູກໄດ້ໄປໂບດມື້ວານນີ້, ແຕ່ບໍ່ໄດ້ສົນໃຈຫລາຍກັບຄຳປາໄສ. ແມ່ເອີຍ ຫລາຍສິ່ງຫລາຍຢ່າງເບິ່ງຄືບໍ່ສຳຄັນຕໍ່ລູກໃນເວລານີ້ ຊຶ່ງແຕ່ກ່ອນແມ່ນສຳຄັນຫລາຍ. ລູກບໍ່ໄດ້ໝາຍເຖິງຄວາມເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ, ເລື່ອງນັ້ນລູກເຂັ້ມແຂງຕະຫລອດຢູ່ແລ້ວ, ແຕ່ລູກໄດ້ເບິ່ງພຣະເຈົ້າວ່າ ເປັນຜູ້ທີ່ມີຄວາມຮັກ ແລະ ມີຄວາມເຂົ້າໃຈ ແທນທີ່ຈະຄິດວ່າ ພຣະອົງເປັນຜູ້ທີ່ພຽງແຕ່ຢືນຢູ່ເໜືອເຮົາ ເພື່ອລົງໂທດເຮົາ ສຳລັບຄວາມຜິດພາດທັງໝົດຂອງເຮົາ.”
ສິ່ງທີ່ພຣະວິນຍານໄດ້ສິດສອນຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນວ່າ ຜ່ານທາງການທົດສອບທີ່ຫຍຸ້ງຍາກທີ່ສຸດ, ການມີພາກສ່ວນໃນສົງຄາມທີ່ຮ້າຍແຮງທີ່ສຸດ ບ່ອນທີ່ທະຫານບົກ, ນາງພະຍາບານ, ທະຫານເຮືອ, ທະຫານອາກາດ, ແລະ ປະຊາຊົນຜູ້ບໍ່ມີຄວາມຜິດທັງສອງຝ່າຍຖືກຂ້າຕາຍຢ່າງຫລວງຫລາຍ, ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບເຫັນຂອງຂວັນ—ເພິ່ນໄດ້ພົບເຫັນວິນຍານທີ່ແທ້ຈິງຂອງວັນບຸນຄຣິດສະມາດ. ເພິ່ນໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າ ເພິ່ນມີພຣະບິດາເທິງສະຫວັນທີ່ຊົງຮັກ ຜູ້ເຂົ້າໃຈ ແລະ ເຝົ້າດູແລເພິ່ນ. ບົດຮຽນຕະຫລອດຊີວິດທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດ ທີ່ເພິ່ນໄດ້ຮຽນຮູ້ແມ່ນສິ່ງນີ້: “ເພາະວ່າພຣະເຈົ້າຮັກໂລກຫລາຍທີ່ສຸດ ຈົນໄດ້ປະທານພຣະບຸດອົງດຽວຂອງພຣະອົງ, ເພື່ອທຸກຄົນທີ່ວາງໃຈເຊື່ອໃນພຣະບຸດນັ້ນຈະບໍ່ຈິບຫາຍ, ແຕ່ມີຊີວິດອັນຕະຫລອດໄປເປັນນິດ.”1 ໃນສະຖານະການທີ່ຫຍຸ້ງຍາກທີ່ສຸດຂອງເພິ່ນ, ເມື່ອເພິ່ນໄດ້ອົດທົນຈົນສຸດຄວາມສາມາດ, ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບເຫັນຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມເມດຕາຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ. ສິ່ງທີ່ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າພົບເຫັນ ໄດ້ນຳຄວາມສະຫງົບ ແລະ ຄວາມຊື່ນຊົມ ແລະ ຄວາມສຸກມາໃຫ້ເພິ່ນ ຢູ່ໃນໂລກທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມສັບສົນ ແລະ ຄວາມເຈັບປວດ ແລະ ຄວາມທຸກທໍລະມານ. ຂະນະທີ່ເພິ່ນໜີຈາກສົງຄາມ, ເພິ່ນໄດ້ນຳເອົາຂອງຂວັນນີ້ກັບຄືນບ້ານກັບເພິ່ນ.
ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ແນ່ໃຈວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດທົນກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທີ່ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປະເຊີນໃນລະຫວ່າງສາມປີທີ່ບໍ່ໄດ້ຢູ່ບ້ານໃນວັນບຸນຄຣິດສະມາດເຫລົ່ານັ້ນຫລືບໍ່, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ບົດຮຽນທີ່ເພິ່ນໄດ້ຮຽນຮູ້ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ແມ່ນວ່າ ຂອງຂວັນທີ່ແທ້ຈິງໃນວັນບຸນຄຣິດສະມາດ, ທີ່ພຣະບິດາຜູ້ສະຖິດໃນສະຫວັນປະທານໃຫ້, ແມ່ນພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ພຣະເຢຊູຄຣິດ. ຄຣິດສະມາດເທື່ອນີ້, ຍ້ອນສະພາບການຂອງໂລກ, ເຮົາບາງຄົນອາດພົບເຫັນຕົວເອງຢູ່ໃນສະຖານະການທີ່ຢູ່ຫ່າງໄກຈາກຄອບຄົວ ຫລື ຕ້ອງໄດ້ຢູ່ຫ່າງຈາກເຂົາເຈົ້າ ເຖິງແມ່ນເຂົາເຈົ້າອາໄສຢູ່ໃກ້ກໍຕາມ. ເຮົາບາງຄົນອາດຮູ້ສຶກໃນປີນີ້ ຄືກັນກັບພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກໃນວັນບຸນຄຣິດສະມາດ ຂອງປີ 1943. ເຮົາອາດສົງໄສວ່າເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງບໍ່ໄດ້ຮັບຂອງຂວັນຈັກຢ່າງ ຫລື ບໍ່ມີໃຜມາຢ້ຽມຢາມເລີຍ. ແຕ່ຖ້າຫາກເຮົາແຫງນໜ້າຂຶ້ນ ແລະ ຫລຽວຫາພຣະເຈົ້າ ແລະ ມີຊີວິດຕໍ່ໄປ, ແລ້ວເຮົາຈະພົບເຫັນວ່າ ພຣະເຢຊູຄຣິດເປັນຂອງຂວັນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດ. ການເປີດຂອງຂວັນນັ້ນ ຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ມີຊີວິດທີ່ດີ ແລະ ສະຫງົບສຸກໄດ້.
ໃນພຣະທຳມາຣະໂກ ບົດທີ 4 ຂອງພຣະຄຳພີໃໝ່, ພວກສາວົກຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ໄດ້ມີປະສົບການທີ່ໜ້າຢ້ານກົວ. ພວກເພິ່ນໄດ້ຢູ່ໃນເຮືອກັບພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ຢູ່ໃນທະເລສາບຄາລີເລ ເມື່ອລົມພະຍຸໄດ້ເກີດຂຶ້ນ. ພວກສາວົກເກີດຢ້ານກົວ, ແລະ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ກ່າວກັບພວກເພິ່ນວ່າ, “ເປັນຫຍັງພວກເຈົ້າຈຶ່ງຢ້ານ? “ພວກເຈົ້າຍັງບໍ່ມີສັດທາບໍ?”2 ດ້ວຍສຸລະສຽງບັນຊາ, ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ເຮັດໃຫ້ລົມເຊົາພັດ ແລະ ຟອງນ້ຳກໍສະຫງົບງຽບ. ແລ້ວພວກສາວົກໄດ້ຖາມຄຳຖາມທີ່ສະທ້ອນໃຈນີ້ ຊຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າຂໍໃຫ້ທ່ານໄຕ່ຕອງໃນຊ່ວງບຸນຄຣິດສະມາດນີ້ວ່າ: “ທ່ານຜູ້ນີ້ເປັນຜູ້ໃດໜໍ, ແມ່ນແຕ່ລົມ ແລະ ຟອງທະເລກໍຍອມຟັງຄວາມເພິ່ນ?”3 ຂ້າພະເຈົ້າຈະພະຍາຍາມຕອບຄຳຖາມນີ້. ພຣະເຢຊູຄຣິດຄື “[ຜູ້ປຶກສາທີ່ອັດສະຈັນ], ພຣະເຈົ້າຊົງລິດ, ພຣະບິດາສືບໄປ, ອົງສັນຕິລາດ.”4 “ໂດຍທາງພຣະອົງ, ແລະ ຜ່ານພຣະອົງ, ແລະ ຈາກພຣະອົງ, ໂລກຕ່າງໆຈຶ່ງຖືກສ້າງຂຶ້ນມາ.”5 ພຣະອົງເປັນພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ແລະ ພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງເຮົາ; ພຣະອົງເປັນພຣະບຸດຫົວປີຂອງພຣະບິດາ.
ເອຊາຢາໄດ້ບັນຍາຍພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໃນທາງນີ້ວ່າ: “ພວກເຈົ້າຕັ້ງບໍ່ຮູ້? ພວກເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຍິນບໍ? ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຄືພຣະເຈົ້າເປັນຢູ່ສືບໄປເປັນນິດ; ພຣະອົງເປັນຜູ້ສ້າງສັບພະສິ່ງຢູ່ໃນໂລກເຮົາ, ພຣະອົງບໍ່ເຄີຍກ່າວວ່າ ພຣະອົງອ່ອນແຮງຈັກເທື່ອ? … ພວກທີ່ລໍຄອຍໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະໄດ້ຮັບການເສີມກຳລັງເຮື່ອແຮງຂຶ້ນໃໝ່; ພວກເຂົາຈະແລ່ນໄດ້ ແລະ ບໍ່ອິດເມື່ອຍອ່ອນແຮງ, ພວກເຂົາຈະຍ່າງໄປ ແລະ ບໍ່ອ່ອນເພຍລົງອີກ.”6
ຍ້ອນຖ້ອຍຄຳເຫລົ່ານີ້ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຈຶ່ງເຊື້ອເຊີນເຮົາທຸກຄົນ ໃນເທດສະການບຸນຄຣິດສະມາດນີ້ ແລະ ຕະຫລອດໄປວ່າ, “ບັນດາຜູ້ທີ່ເຮັດການໜັກໜ່ວງ ແລະ ແບກພາລະໜັກ ຈົ່ງມາຫາເຮົາ ແລະ ເຮົາຈະໃຫ້ພວກເຈົ້າໄດ້ຮັບຄວາມເຊົາເມື່ອຍ. … ເພາະວ່າເຮົາມີໃຈສຸພາບ ແລະ ອ່ອນຫວານ: ແລະ ພວກເຈົ້າຈະໄດ້ພົບການພັກຜ່ອນ. ດ້ວຍວ່າ ແອກຂອງເຮົາກໍພໍເໝາະ ແລະ ພາລະຂອງເຮົາກໍເບົາ.”7 ຄຳເຊື້ອເຊີນຂອງພຣະອົງຕໍ່ເຮົາແມ່ນ “ຈົ່ງມາ.”
ຂ້າພະເຈົ້າຫວັງວ່າ ເທດສະການບຸນຄຣິດສະມາດນີ້ ບໍ່ວ່າສະຖານະການຂອງເຮົາຈະເປັນແບບໃດກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າເຮົາຈະຢູ່ໃສກໍຕາມ, ແລະ ບໍ່ວ່າເຮົາໄດ້ຖືກແຍກຢູ່ໄກຈາກຄອບຄົວ ຫລື ໝູ່ເພື່ອນຂອງເຮົາກໍຕາມ, ເຮົາຈະຈື່ຈຳວ່າ ພຣະອົງ, ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ເປັນຂອງຂວັນນັ້ນ; ວ່າເມື່ອເຮົາມາຫາພຣະອົງ, ພຣະອົງຈະເຮັດໃຫ້ພາລະໜັກໜ່ວງຂອງເຮົາເບົາບາງລົງ; ແລະ ວ່າເຮົາອາດພົບເຫັນພຣະອົງ, ຄືກັນກັບທີ່ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບເຫັນ ໃນທ່າມກາງສົງຄາມທີ່ຮ້າຍແຮງນັ້ນ. ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ກ່າວວ່າ, “ເຮົາມອບສັນຕິສຸກໄວ້ກັບພວກເຈົ້າ, ເປັນສັນຕິສຸກຂອງເຮົາ, ທີ່ເຮົາມອບໃຫ້ພວກເຈົ້າ: ສັນຕິສຸກທີ່ເຮົາໃຫ້ນັ້ນ, ບໍ່ເໝືອນສັນຕິສຸກທີ່ໂລກໃຫ້. ຢ່າວຸ້ນວາຍເປັນທຸກໃຈ, ແລະ ຢ່າສູ່ຢ້ານ.”8 ເມື່ອເຮົາໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະອົງ, ເຮົາຈະພົບເຫັນຄວາມສະຫງົບ ແລະ ຄວາມສຸກ, ບໍ່ວ່າສະຖານະການໃນປະຈຸບັນຂອງເຮົາຈະເປັນແນວໃດກໍຕາມ.
ຂ້າພະເຈົ້າຂໍໃຫ້ທ່ານທຸກຄົນຈົ່ງມີຄວາມສຸກໃນຊ່ວງບຸນຄຣິດສະມາດ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານວ່າ, ປີນີ້, ຂະນະທີ່ຊາວໂລກທີ່ອ່ອນເພຍປິຕິຍິນດີ, ທ່ານຈະໄດ້ຮັບ ແລະ ຮັບຮູ້ຂອງຂວັນທີ່ພຣະບິດາທີ່ຊົງຮັກປະທານໃຫ້ເຮົາ ດັ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ພຣະບຸດອົງດຽວທີ່ຖືກຳເນີດຂອງພຣະອົງເສຍສະລະເພື່ອເຮົາ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເປັນພະຍານເຖິງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນທີ່ຊົງຮັກ ແລະ ພຣະບຸດຂອງພຣະອົງທີ່ດີພ້ອມທຸກຢ່າງ, ອົງສັນຕິລາດນີ້. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.