Draumar um kvöldið
Jólasamkoma Æðsta forsætisráðsins 2020
Sunnudagur, 6. desember 2020
Umgjörðin var eins friðsöm og náttúran gat veitt að nóttu snemma vors. Himinn heiðskýr og stjörnubjartur, með tugi stjarna, síðan hundruð og loks þúsundir. Hirðar í haga fundu kyrrð og létti af dagsins birtu og þreytu eftir heiðarlega vinnu. Eina óvenjulega, en dásamlegasta og fallega, við þessa sveitaumgjörð, var gripahús í hlíð næst þorpinu, með tveimur manneskjum sem hrjúfuðu sig saman yfir hvítvoðungi í jötu, þar sem einungis húsdýr urðu vitni að því undri sem þau sáu.
Þessi þrjú, sem höfðu engan vin eða fúsan gestgjafa fundið í mannþröng Betlehemsbæjar, voru, fyrst til að nefna, falleg og ung mey að nafni María (líklega á miðjum unglingsaldri, sé miðað við hefðir þess tíma), sem var jafn hugrökk og áberandi trúuð og hvaðeina sem skráð hefur verið í ritningunum. Svo er að nefna eiginmann hennar, Jósef, eldri en hin unga eiginkonan hans, en sá sem hlýtur að hafa verið verðugasti maður jarðar til að ala upp barn sem ekki var blóðsonur hans, en yrði, er tímar liðu, andlegur faðir Jósefs. Svo, að síðustu, barnið, hið fallegasta af öllu, sem átti að heita Jesús, er lá í reifum á hreinasta heyinu, sem hinn áhyggjufulli faðir náði að safnað saman.
Ein kaldhæðni þessa hljóða, afskekta vettvangs var sú staðreynd að aldrei hafði fæðst neitt barn sem svo mikið var vitað um og svo mikið ritað um og vænst af. Reyndar vaknaði vitneskjan um hver og hvað hann væri í himnaríki, áður en nokkur hafði fæðst! Sem hinn frumgetni föðurins1 í heimi andanna, var hann tilnefndur sem frelsari heimsins,2 forvígður til að verða frá grundvöllun veraldar [lambið], sem slátrað var.“3 Síðar, en þó áður en hann fæddist, yrði hann hinn mikli Jehóva Gamla testamentisins, er hjálpaði Nóa að bjarga fjölskyldu sinni í flóði4 og Jósef að bjarga fjölskyldu sinni frá hungursneyð.5 Hann var hinn undursamlegi Jehóva, sem einnig var kallaður „hinn dásamlegi, ráðgjafi, voldugur Guð, ævarandi faðir, friðarhöfðingi.“6 Hann var Alfa og Ómega7 í hinni miklu miskunnaráætlun, sem að endingu myndi „flytja fátækum gleðilegan boðskap, … græða þá sem hafa sundurmarin hjörtu, … boða föngum lausn og fjötruðum frelsi.“8
Til að áorka þessu, myndi hann troða vínþró endurlausnar algerlega einsamalt, án nokkurs dauðlegs félaga sér til liðsinnis og enginn himneskur félagi hefði getað það. Með því að bera allar syndir og sorgir jarðlífsins, myndi hann gefa öllu mannkyni óviðjafnanlega hjálpræðisgjöf, allt frá Adam til loka heims. Á hátindi lífsferðar sinnar, myndi hann verða „hirðir og biskup sálna [okkar],“9 hinn mikli „[æðsti prestur] játningar [okkar],“10 endalaus „[uppspretta] alls réttlætis.“11 Allar þessa jarðnesku ábyrgð þurfti að uppfylla. En þó ekki þetta kvöld. Ekki þessa nótt. Hér var hann bara barn í faðmi móður sem elskaði hann og verndaður af föður sem var mildur og sterkur.
Brátt komu hirðarnir, til tákns um fábrotnustu jarðnesku verkin, fátækustu mennina og erfiði þeirra. Konungar komu síðar, vitringarnir að austan, til tákns um háleitustu stundlegu afrekin, ríkustu mennina og erfiði þeirra. Framar öllu – já, algjörlega framar öllu – þá komu englar og sungu: „Dýrð sé Guði í upphæðum,“12 sannkallaður himneskur herskari sem lofsöng hið litla barn, sem loks hafði komið til jarðar. Englar höfðu reyndar markað leiðina að þessari jötu um aldir. Nýlega hafði það gerst að engill kom til Maríu og lýsti undursamlega yfir til hvers hún hefði verið valinn að gera og vera.13 Engill hafði komið til Jósefs og veitti honum hugrekki til að giftast þessari ungu konu, sem þegar var þunguð á leyndardómfullan hátt, boðorð sem hann trúfastlega hlýddi þegar í stað.14 Eftir fæðinguna sagði engill ungu hjónunum að flýja – flýja það sem yrði slátrun Heródesar á sakleysingjunum (þeim litlu börnum sem voru fyrstu kristnu píslarvottarnir í Nýja testamentinu) og þessi sami engill sagði þeim hvenær þau gætu snúið aftur frá Egyptalandi, til að setjast að í fjarlægri Nasaret, en ekki Betlehem eða jafnvel Jerúsalem.15 Augljóslega vissu englar himins miklu meira en hinir dauðlegu á jörðu um hvað þessi fæðing þýddi og hvert hlutverk barnsins var, sem var að „[bera þáningar okkar og harmkvæli … að vera sært vegna synda okkar, kramið vegna misgjörða okkar, að því yrði refsað svo að við fengjum frið og yrðum heilbrigð fyrir benjar þess].“16
Fyrir mig er mikilvægt að allt þetta gerðist að kvöldi, á tíma þegar lagst er í hvílu, þreyta líður úr og rósemd færist yfir, þegar bænir eru fluttar, opinberanir væntar og guðlegar verur eru líklegastar til nærveru. Einu sinni á ári fá börnin vart lokið aftur augum á þessu kvöldi, því þau springa næstum af gleði yfir því að vita að jólin komi að morgni. Hversu erfiðir sem dagarinar hafa verið, þá geta draumar okkar um þetta kvöld fellt allt í ljúfa löð. Líkt og öldungur Parley P. Pratt ritaði eitt sinn:
„Guð hefur opinberað mörg mikilvæg fyrirmæli … með draumum. … [Þá] slaknar á og ró færist yfir menn og kyrrð ríkir meðal alls mannkyns [og] … hin andlegu skynfæri … tala við Guðdóminn, … engla og andi réttlátra manna verður fullkomnaður.“17
Á þessu undursamlega kvöldi í Betlehem rættust sannlega „vonir og ótti allra ára.“18
Þetta kvöld, á himinhvolfi Júdeu,
þar dulræn stjarna skín svo bjart,
blindur bærði á sér er hann svaf,
og dreymdi hann gæti séð á ný.
Þetta kvöld, er hirðar heyrðu söng
herskara engla syngja þar nær,
heyrnarlaus bærði á sér í svefni,
og dreymdi hann gæti heyrt á ný.
Þetta kvöld, er í nautabás,
sváfu barn og móðir [hljóð],
bæklaður sneri visnum fæti,
og dreymdi hann væri [frár á fæti],
Þetta kvöld, er yfir nýfætt barnið
María hallaði sér rótt,
af trega brosti líkþrár er svaf,
og dreymdi hann væri hreinn.
Þetta kvöld, er við móðurbrjóst,
hinn litli konungur öruggur var,
Hórkona svaf þar værum svefni,
og dreymdi hún væri hrein.
Þetta kvöld, er í jötu lá,
hinn helgaði, sem frelsa mun,
svaf maður nokkur dauðasvefni,
og dreymdi að gröfin væri ei til.19
Ég skil eftir hjá ykkur, sem jólagjöfina mína, drauma Betlehems. Það geri ég í nafni barnsins sem gerir alla þá drauma að veruleika, já, Drottins Jesú Krists, amen.