Κάθε ψυχή ας Τον δεχθεί
Πνευματική Συγκέντρωση Χριστουγέννων της Πρώτης Προεδρίας 2022
Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2022
Ας ανοίξουμε την καρδιά μας για να λάβουμε
Η γαλήνη και η ζεστασιά της εμπνευσμένης μουσικής απλώς γεμίζει την ψυχή μας.
Καλά Χριστούγεννα!
Ήταν Δεκέμβριος του 1943, και ο κόσμος είχε βυθιστεί στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όλοι ανησυχούσαν για τα αγαπημένα τους πρόσωπα σε μακρινές ακτές, ενώ οι ανησυχίες στην πατρίδα επιτείνονταν από την έλλειψη χρημάτων και τροφίμων. Με τους οικογενειακούς πόρους προσεκτικά φυλασσόμενους, ήταν απίστευτο για τον πατέρα μου, Χάρολντ Χίλλαμ, εννιάχρονο τότε αγόρι, να λάβει ένα θαυμαστό χριστουγεννιάτικο δώρο – ένα τρενάκι. Αυτό δεν ήταν ένα οποιοδήποτε παλιό τρένο· αυτό το τρένο κινείτο κατά μήκος των γραμμών από μόνο του. Δεν απαιτείτο ώθηση. Φαινόταν αδύνατον ένα τόσο θαυμάσιο δώρο να γίνει πραγματικότητα. Πόσο αγαπούσε ο Χάρολντ εκείνο το τρένο.
Μερικά χρόνια αργότερα, καθώς πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, ο κόσμος έβγαινε από τον πόλεμο. Ωστόσο, οι οικονομικές συνθήκες στο μικρό Σεντ Άντονυ του Άινταχο δεν είχαν βελτιωθεί, και για την οικογένεια του πατέρα μου είχαν στην πραγματικότητα χειροτερέψει. Ο πατέρας του Χάρολντ ήταν βαριά άρρωστος και παρ’ ολίγον να χάσει τη ζωή του. Δεν θα υπήρχε δώρο για κανέναν εκείνα τα Χριστούγεννα – συμπεριλαμβανομένου του Χάρολντ και του μικρότερου αδελφού του, Άρνολντ.
Λίγες ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα, ο πατέρας του Χάρολντ τον πλησίασε και τον ρώτησε ήσυχα: «Χάρολντ, θα ήθελες να δώσεις το τρένο σου στον Άρνολντ, ώστε να έχει φέτος ένα χριστουγεννιάτικο δώρο;»
Είχε ακούσει σωστά τον πατέρα του; Το πολύτιμο τρένο του; Αυτό ήταν το πιο δύσκολο που μπορούσε να του ζητήσει ο πατέρας του.
Το πρωί των Χριστουγέννων έφθασε, και ο Άρνολντ τσίριζε από χαρά, όταν έλαβε ένα τρένο ακριβώς σαν αυτό του Χάρολντ.
Ο Άρνολντ σύντομα παρατήρησε ότι ο Χάρολντ δεν έπαιζε με το τρένο του πια. Τελικώς, ο Άρνολντ συνειδητοποίησε ότι το πολύτιμο δώρο του δεν ήταν ακριβώς σαν το τρένο του Χάρολντ – ήταν το τρένο του Χάρολντ! Όταν ο Άρνολντ κατάλαβε τη σημασία πίσω από το δώρο, το τρένο έγινε ανεκτίμητο.
Για μένα, αυτή η οικογενειακή ιστορία είναι από μόνη της ένα δώρο – και όχι μόνο επειδή μου θυμίζει τον αγαπημένο μου πατέρα και τον λατρεμένο αδελφό του. Ακόμη πιο σημαντικό, μου θυμίζει τη θυσία –τη θυσία και την αγάπη του Αγαπητού Υιού του Θεού– αυτού του οποίου τη γέννηση εορτάζουμε.
Ο Ιησούς Χριστός ήταν και είναι το πρώτο και παντοτινό δώρο μας των Χριστουγέννων. Καταθέτω μαρτυρία για αυτήν την αλήθεια: Γεννήθηκε, έζησε και πέθανε για εμάς, και ζει – ακόμη!
Πόσο ευλογημένοι είμαστε ως αποδέκτες αυτού του χαρούμενου δώρου. Με τα λόγια του αγαπημένου χριστουγεννιάτικου τραγουδιού: «Χαίρει η γη κι οι ουρανοί! Γεννήθηκ’ ο Χριστός. Κάθε ψυχή ας Τον δεχθεί»1.
Ο Πρεσβύτερος Νηλ Μάξουελ δίδαξε: «Λαμβάνοντας υπ’ όψιν όλα όσα μας έχει δώσει ο Θεός, οφείλουμε να είμαστε αρκετά καλοί στο να λαμβάνουμε, αλλά δεν είμαστε. Εμείς που θεωρούμε τον εαυτό μας αρκετά αυτάρκη και ανεξάρτητο, συχνά βρίσκουμε άβολο να λαμβάνουμε, ακόμη και δύσκολο…
»[Ωστόσο], τα δώρα του Θεού, αντίθετα με τα εποχικά δώρα, είναι αιώνια και άφθαρτα, αποτελώντας συνεχή Χριστούγεννα που δεν τελειώνουν ποτέ!»2
Οπότε, πώς λαμβάνουμε επαρκώς ένα τέτοιο θεσπέσιο δώρο; Πώς επιλέγουμε καθημερινά το δώρο του Σωτήρος μας, την αγάπη Του και την απέραντη Εξιλέωσή Του;
Ας απομακρυνθούμε από τα παγωμένα παράθυρα και τα βαμμένα ζαχαρωτά και ας μάθουμε από τους ταπεινούς ρόλους και τα πόδια με τα σανδάλια των πρώτων αποδεκτών του μικρού Σωτήρος.
Λάβετε την αγιοσύνη Του
Καθώς η γέννηση του Σωτήρος πλησίαζε, η Μαρία και ο Ιωσήφ αγωνίστηκαν να περάσουν μέσα από τη φασαρία της Βηθλεέμ, αλλά τα πανδοχεία ήταν γεμάτα. Κανείς δεν είχε ένα δωμάτιο γι’ αυτούς; Δεν θα τους έδινε κανείς χώρο να αναπαυθούν; Η Μαρία γνώριζε το δώρο που έφερε, αλλά κανείς δεν είχε χώρο να το δεχθεί, να Τον δεχθεί.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε πραγματικά τι ένιωθαν η Μαρία και ο Ιωσήφ σε αυτό το σημείο, αλλά πάντα τους φανταζόμουν να προχωρούν μπροστά με ήρεμη δύναμη και εμπιστοσύνη. Δίδοντας προσοχή στην προτροπή του αγγέλου «μη φοβάστε»3 και προετοιμαζόμενοι τώρα για τη γέννηση του Ιησού, μπόρεσαν να αφήσουν τις προσδοκίες τους για άνετο κατάλυμα και αντ’ αυτού να εγκατασταθούν σε έναν ήσυχο, ταπεινό στάβλο. Όμως αυτό που πρέπει να ήταν σαν ένα λιτό περιβάλλον δεν θα παρέμενε έτσι. Ο Κύριος σύντομα θα γέμιζε αυτό το κενό με αγιότητα.
Όπως διατυπώνει χαρακτηριστικά το Κατά Λουκάν 2:7: «Και γέννησε τον γιο της τον πρωτότοκο, και τον σπαργάνωσε, και τον έβαλε να πλαγιάσει μέσα στη φάτνη· επειδή, δεν υπήρχε γι’ αυτούς τόπος μέσα στο κατάλυμα».
Ο Σωτήρας μας –αυτό το ένδοξο δώρο ζωής, ελπίδος και υποσχέσεως– είχε έλθει στη Γη.
Μπορούμε να προετοιμάσουμε χώρο στην καρδιά μας για να δεχθούμε τον Χριστό και να επιτρέψουμε στην αγιότητά Του να γεμίσει τα δικά μας κενά; Όπως η Μαρία και ο Ιωσήφ, μπορούμε να Τον εμπιστευτούμε ακόμη και μέσα σε ενίοτε συγκλονιστικές συνθήκες. Η καθοδήγηση –ακόμη και τα θαύματα– που έρχονται στη ζωή μας πιθανόν να μην είναι στη φασαρία και τη βοή, ούτε σε σκηνές ή στα στάδια, αλλά στα ήσυχα μέρη όπου ζούμε και εργαζόμαστε – εκεί όπου πηγαίνουμε για βοήθεια. Όπου και αν προκύψουν οι ταπεινές μας ανάγκες, μπορούμε να λάβουμε και θα λάβουμε απαντήσεις στις ψιθυριστές προσευχές μας.
Λάβετε την πρόσκλησή Του να ενεργήσετε
Δεν είναι θαυμάσιο που μερικοί από τους πρώτους αποδέκτες του Αμνού του Θεού ήταν ποιμένες;
Η νύκτα κάλυψε τη γη, όταν έκπληκτοι ποιμένες συγκεντρώθηκαν κάτω από ένα λαμπρό πρίσμα φωτός καθώς οι ουρανοί και η Γη ήλθαν σε σύγκρουση στο ανυπέρβλητο γεγονός της γέννησης του Σωτήρος.
«Και ο άγγελος είπε σ’ αυτούς: Μη φοβάστε· επειδή, δέστε, σας φέρνω ένα χαρμόσυνο μήνυμα μεγάλης χαράς…
»επειδή, σήμερα, στην πόλη τού Δαβίδ, γεννήθηκε σε σας σωτήρας, που είναι ο Xριστός, ο Kύριος»4.
Μας αρέσει που αυτοί οι αφοσιωμένοι ποιμένες δεν καθυστέρησαν να δεχθούν, αλλά έσπευσαν να συναντήσουν τον Βασιλέα τους. Από αυτούς μαθαίνουμε ότι η λήψη είναι μία λέξη ενέργειας. Ο Λουκάς μάς λέει ότι οι ποιμένες «ήρθαν με βιασύνη, και βρήκαν… το βρέφος να κείτεται μέσα στη φάτνη»5.
Πολλές φορές, οι ήρεμες, μικρές εντυπώσεις μας από τον Κύριο μπορεί να μην γίνονται δεκτές, επειδή δεν ταιριάζουν καθαρά στα ημερολόγιά μας, στα σχέδιά μας ή στο χρονοδιάγραμμά μας. Η ιστορία των Χριστουγέννων μάς υπενθυμίζει να είμαστε σαν αυτούς τους αφοσιωμένους ποιμένες που δεν καθυστέρησαν να κάνουν ό,τι χρειαζόταν για να δεχθούν τον Βασιλέα τους.
Λοιπόν, παρατηρήσατε ότι ο Λουκάς ενέταξε στην αφήγηση των Χριστουγέννων μία χαρούμενη προτροπή ότι η αποδοχή Αυτού είναι η διάδοση Αυτού, εξηγώντας: «Kαι καθώς είδαν [τον Ιησού], διακήρυξαν τον λόγο, που ειπώθηκε σ’ αυτούς για τούτο το παιδί;»6 Αυτοί οι ποιμένες έλαβαν αυτό το μήνυμα από τους ουρανούς, πήγαν με βιασύνη και αμέσως μετά έγιναν αγγελιαφόροι των ουρανών, διακηρύσσοντας «χαίρει η γη κι οι ουρανοί» και κάλεσαν καθέναν να «Τον δεχθεί»7.
Λάβετε με διαρκή πίστη
Τώρα ας στρέψουμε την προσοχή μας στους Μάγους. Ξεχωρίζουν ανάμεσα στους μεγάλους αναζητητές του Ιησού Χριστού. Πέρασαν επιμελώς τη ζωή τους παρακολουθώντας την ουράνια θεϊκή εκδήλωση, και όταν αυτή ήλθε, άφησαν πίσω τους τις ανέσεις του σπιτιού, τη δουλειά, την οικογένεια και τους φίλους τους για να ακολουθήσουν το αστέρι και να βρουν τον Βασιλέα τους.
Αντίθετα με εκείνο των ποιμένων, το δικό τους ήταν ένα συνεχές ταξίδι που απαιτούσε χρόνο. Έπρεπε να αναζητήσουν, να ρωτήσουν, να περιμένουν και να πάνε και μετά να το κάνουν ξανά, μέχρι να δουν το μικρό παιδί με τη Μαρία, τη μητέρα Του. Προσέφεραν δώρα πολύτιμα και έπεσαν κάτω και Τον προσκύνησαν8.
Έχω συλλογισθεί συχνά: Αποδεχόμενοι εμείς τον Χριστό, Τον αναζητούμε επιμελώς και Του επιτρέπουμε μετά να μας οδηγήσει στο ταξίδι μας σε μέρη και ανθρώπους σε εμάς αγνώστους; Πώς εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας μέσα από τα δώρα και τη λατρεία που προσφέρουμε;
Μακάριοι οι αποδέκτες
Ορίστε, λοιπόν, η σπουδαία χριστουγεννιάτικη ιστορία.
Αγαπητοί μου φίλοι, μακάριοι είναι οι αποδέκτες. Όσο αγαπημένο και αν είναι το δώρο του πατέρα μου, το τρένο, και τα τρυφερά δώρα χρόνου και πολύτιμων αντικειμένων που κάνουν οι οικογένειες παντού, τα δώρα αυτά ωχριούν μπροστά στη λήψη του αληθινού δώρου των Χριστουγέννων – αυτό του Ιησού Χριστού.
«Διότι τι ωφελεί έναν άνθρωπο αν του δοθεί ένα δώρο, και δεν δεχθεί το δώρο;»9
Συλλογισθείτε αυτήν τη γραφή υπό το φως αυτής της αιώνιας αλήθειας: «Επειδή, ο Θεός με τέτοιον τρόπο αγάπησε τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό του τον μονογενή, για να μη χαθεί καθένας που πιστεύει σ’ αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή»10.
Αγαπώ την υπόσχεση ότι όποιος πραγματικά λάβειτο δώρο του Χριστού που εδόθη εκείνη την άγια νύκτα θα έχει αιώνια ζωή!
Βλέπουμε λοιπόν ότι μέσα από τις καθημερινές μας προσπάθειες να δεχθούμε τον Χριστό πληρέστερα, θα γίνουμε όπως μας κάλεσε ο προφήτης μας, ο Πρόεδρος Ράσελ Νέλσον: «ένας λαός που είναι ικανός, έτοιμος και άξιος να δεχθεί τον Κύριο όταν έλθει ξανά, ένας λαός που έχει ήδη επιλέξει τον Ιησού Χριστό»11.
Πόσο ένδοξο να φαντασθούμε εκείνη την ημέρα κατά την οποία θα διακηρύξουμε ξανά: «Χαίρει η γη κι οι ουρανοί. Γεννήθηκ’ ο Χριστός. Κάθε ψυχή [καθένας μας] ας Τον δεχθεί»12. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.