Η πληρότητα της ιστορίας των Χριστουγέννων
Τα Χριστούγεννα προσκαλούν αισθήματα τρυφερότητας, χαράς και αγάπης. Και όπως θα επιβεβαιώσει κάθε γονέας, παρόμοια αισθήματα συνήθως συνοδεύουν τη γέννηση κάθε νεογέννητου παιδιού. Ασφαλώς, η γέννηση του Χριστού ήταν διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη. Οι πολύτιμες λεπτομέρειες --το ταξίδι προς τη Βηθλεέμ, ένα υπερπλήρες πανδοχείο, μία ταπεινή φάτνη, ένα νεοευρεθέν αστέρι, και οι άγγελοι που εκτελούσαν διακονία-- κάνουν την ιστορία της γέννησής Του μία αξιοσημείωτη ιστορία. Ωστόσο, η ιστορία της γεννήσεως του Σωτήρος αντιπροσωπεύει μόνον ένα μέρος από το γιατί νιώθουμε το Πνεύμα κατά τη διάρκεια της χριστουγεννιάτικης περιόδου. Τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνον ο εορτασμός για το πώς ήλθε ο Σωτήρας στον κόσμο, αλλά επίσης για να μάθουμε ποιος είναι --ο Κύριος και Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός-- και γιατί ήλθε.
Ο Πρόεδρος Τόμας Μόνσον έχει διδάξει: «Επειδή ήλθε στη γη… [μπορούμε] να έχουμε χαρά και ευτυχία στη ζωή μας και γαλήνη κάθε μέρα του έτους. …Επειδή ήλθε, υπάρχει νόημα στη θνητή μας ύπαρξη»1.
Ο Πρωτότοκος του Πατέρα
Αυτό το νόημα γίνεται ευκρινέστερο, όταν συλλογισθούμε την πληρότητα της ιστορίας των Χριστουγέννων. Όπως εξήγησε ο Πρόεδρος Γκόρντον Χίνκλυ: «Δεν θα υπήρχαν Χριστούγεννα, αν δεν υπήρχε το Πάσχα. Το βρέφος Ιησούς από τη Βηθλεέμ δεν θα ήταν παρά ένα βρέφος ακόμα, χωρίς τον λυτρωτικό Χριστό της Γεθσημανή και του Γολγοθά και το θριαμβευτικό γεγονός της Ανάστασης»2.
Η γέννηση του Ιησού στη Βηθλεέμ δεν είναι η αρχή της ιστορίας και ο Γολγοθάς δεν είναι το τέλος. Οι γραφές διδάσκουν ότι ήταν «στην αρχή… προς τον Θεό»3 στο προγήινο Συμβούλιο στους ουρανούς. Κι εμείς ήμαστε εκεί, όπου Τον γνωρίζαμε ως Ιεχωβά, τον Πρωτότοκο του Αιώνιου Πατέρα μας4. Μάθαμε ότι θα επιτελούσε τον κεντρικό ρόλο ως Δημιουργού και Λυτρωτή του κόσμου. Κραυγάσαμε από χαρά καθώς ασπασθήκαμε το μέγα σχέδιο ευδαιμονίας του Πατέρα μας5. Αν και υπήρξαν κάποιοι που επαναστάτησαν εναντίον του σχεδίου του Θεού, είμαστε ανάμεσα σε εκείνους που θέσαμε την πίστη μας στον Ιησού Χριστό. Αποδεχθήκαμε προθύμως τους κινδύνους της θνητότητας, επειδή είχαμε την πεποίθηση ότι ο Ιησούς θα έφερε εις πέρας το θέλημα του Πατέρα -- ότι μέσω Εκείνου θα σωζόμασταν.
Η γέννηση του Μονογενούς Υιού του Θεού
Εδώ στη γη, η ανάμνηση της προηγούμενης ζωής μας έχει καλυφθεί από ένα πέπλο λήθης. Σκοπός μας που ήρθαμε στη γη ήταν να μάθουμε να «περπατάμε με βάση [την] πίστη, όχι με βάση τα όσα βλέπουμε»6.
Για να ενδυναμώσει αυτήν την πίστη, ο Θεός έστειλε προφήτες που προείδαν και προείπαν τον ερχομό του υπεσχημένου Μεσσία. Ένας από αυτούς τους προφήτες ήταν ο Νεφί, ο οποίος είδε σε όραμα ένα δένδρο που ήταν υπερβολικά όμορφο και λευκό. Όταν ζήτησε να μάθει την ερμηνεία του οράματός του, του φανερώθηκε η πόλη της Ναζαρέτ και η Μαρία, μία παρθένος που ήταν η πιο όμορφη και η πιο ωραία. Ο άγγελος που συνόδευε τον Νεφί έκανε τότε την πιο διεισδυτική ερώτηση: «Γνωρίζεις τη συγκατάβαση του Θεού;» Με άλλα λόγια: «Καταλαβαίνεις γιατί ο Ίδιος ο Θεός θα έλθει στον κόσμο, γιατί θα συγκατέβαινε υπό τα πάντα;» Η απάντηση του Νεφί ήταν κάπως διστακτική: «Γνωρίζω ότι αγαπάει τα τέκνα του. Όμως, δε γνωρίζω τη σημασία όλων των πραγμάτων».
Ο άγγελος τότε είπε: «Η παρθένα την οποία βλέπεις είναι η μητέρα τού Υιού τού Θεού». Ο Νεφί είδε τη Μαρία να κρατά ένα παιδί στην αγκάλη της και με χαρά ο άγγελος αναφώνησε: «Ιδές, ο Αμνός τού Θεού… ο Υιός τού Αιώνιου Πατέρα!» Ξαφνικά, το νόημα του δένδρου --και ο λόγος που εορτάζουμε τη γέννηση του Χριστού-- έγινε ξεκάθαρο για τον Νεφί. Είπε: «Είναι η αγάπη τού Θεού, που ξεχύνεται μέσα στις καρδιές των τέκνων των ανθρώπων. Επομένως είναι το πιο επιθυμητό υπεράνω πάντων». «Μάλιστα» προσέθεσε ο άγγελος «και το πιο χαροποιό στην ψυχή»7.
Τελικώς, σχεδόν 600 έτη μετά το όραμα του Νεφί, η από μακρού αναμενόμενη, από μακρού προφητευθείσα ημέρα έφθασε. Ο Ιησούς πέρασε μέσα από τον πέπλο και εισήλθε στον κόσμο ως αβοήθητο βρέφος, αν και βρέφος διαφορετικό από κάθε άλλο βρέφος. Ο Πρωτότοκος Υιός του Θεού κατά το πνεύμα έγινε ο Μονογενής Υιός κατά την σάρκα. Αυτό το παιδί, γεννημένο στις πιο ταπεινές συνθήκες ζωής, θα επωμιζόταν τη σωτηρία της αιώνιας οικογένειας του Θεού! Πράγματι, «οι ελπίδες και οι φόβοι όλων των ετών» συνέκλιναν στη «μικρή πόλη της Βηθλεέμ» εκείνη τη νύκτα8.
Όμως η ιστορία, βεβαίως, δεν τελειώνει εκεί. Όσο θαυμαστή κι αν ήταν η γέννηση του Σωτήρος, μεγαλύτερα θαύματα επρόκειτο να ακολουθήσουν.
Τα πράγματα του Πατέρα
Γνωρίζουμε πολύ λίγα για τα πρώτα χρόνια του Ιησού. Μας έχει ειπωθεί ότι «προόδευε σε σοφία, και ηλικία, και χάρη μπροστά στον Θεό και τους ανθρώπους»9. Μέχρι την ηλικία των 12, εξέφρασε την επιθυμία Του να «να εί[ν]αι στα πράγματα του Πατέρα [Τ]ου»10. Τα πράγματα εκείνα ήταν να φανερώσει στον κόσμο την «μεγάλη και υπέροχη αγάπη» του Πατέρα για τα τέκνα Του11.
«Επειδή, με τέτοιον τρόπο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό του τον μονογενή… για να σωθεί ο κόσμος διαμέσου αυτού»12.
Τα πράγματα του Πατέρα Του ήταν «[να περάσει] ευεργετώντας»13. Ήταν ένα έργο συμπόνιας -- «να θεραπεύει τους αρρώστους, να κάνει τους κουτσούς να περπατούν, τους τυφλούς να αποκτούν το φως τους και τους κουφούς να ακούν»14.
Τα πράγματα του Πατέρα Του ήταν να ανοίξει τα μάτια της πίστης μας, να διεγείρει τα πνευματικά μας συναισθήματα και να θεραπεύσει τον πόνο μας, την υπερηφάνειά μας, την ασθένειά μας και τις αμαρτίες μας. Ήταν «να [μας] περιθάλπει [στις] ατέλειές [μας]». Και για να το επιτύχει αυτό, ο Ιησούς υπέφερε προθύμως πόνο, απόρριψη, βάσανα και πειρασμούς κάθε είδους15.
Τα πράγματα του Πατέρα Του ήταν να μας βοηθήσει να εκπληρώσουμε τον σκοπό μας στη γη --να μας «προετοιμάσει για τους ουρανούς» ώστε να μπορέσουμε να «ζήσουμε μαζί Του [εκεί]»16. Με άλλα λόγια, τα πράγματα του Πατέρα Του ήταν --και είναι-- «να πραγματοποιήσει την αθανασία και αιώνια ζωή του ανθρώπου»17.
Η εξιλέωση του Ιησού Χριστού
Τελικώς, η πληρότητα της ιστορίας των Χριστουγέννων κορυφώνεται με τις τελευταίες τρεις ημέρες της ζωής του Σωτήρος. Σε εκείνη την καθοριστική περίοδο, ο Σωτήρας πέρασε από τον Κήπο της Γεθσημανή στον Σταυρό του Γολγοθά, στον κήπο με το μνήμα. Όπως δίδαξε ο Πρεσβύτερος Τζέφρυ Χόλλαντ, o «αντίκτυπος και η αποτελεσματικότητα» εκείνης της στιγμής θα «εκτεινόταν πίσω… στην απαρχή του χρόνου και εμπρός… σε όλη την αιωνιότητα»18.
Με τη μοίρα κάθε ανθρώπινης ψυχής να εξαρτάται από Εκείνον, ο Ιησούς εισήλθε στον Κήπο της Γεθσημανή ουσιαστικά μόνος. Ακολούθησε ανάκριση, μαστίγωμα και τελικώς πάρα πολύ οδυνηρός θάνατος επάνω στον σταυρό. Με την ίδια ταπεινοφροσύνη και υποταγή με την οποία δήλωσε εξ αρχής: «Εδώ είμαι εγώ, στείλε εμένα»19, τώρα είπε: «Πατέρα, στα χέρια σου παραδίνω το πνεύμα μου»20.
Η γη έτριξε, οι φίλοι Του θρήνησαν και σκοτάδι κάλυψε τη χώρα. Ο Σωτήρας πέρασε στον κόσμο των πνευμάτων, όπου «ένα αναρίθμητο πλήθος πνευμάτων δικαίων» --δίκαιες ψυχές που είχαν πεθάνει-- ανέμενε τον ερχομό Του. Με εντυπωσιακή ομοιότητα σε ό,τι είχε συμβεί στην αρχή των καιρών, οι υιοί και οι θυγατέρες του Θεού φώναξαν από χαρά και έσκυψαν για να λατρέψουν τον Ελευθερωτή τους21.
Η Ανάσταση και το Φως του κόσμου
Σύντομα ήλθε ο καιρός να πάρει ο Σωτήρας το υλικό Του σώμα ξανά και να ολοκληρώσει τη νίκη Του επί του θανάτου. Νωρίς το πρωί μίας εαρινής ημέρας, την πρώτη ημέρα της εβδομάδας, η Μαρία η Μαγδαληνή πήγε στο μνήμα Του και το βρήκε άδειο. Ήταν η πρώτη που άκουσε τη φωνή Του και είδε το αγαπημένο Του πρόσωπο. Ο Ιησούς αργότερα εμφανίσθηκε στους Αποστόλους Του, προσκαλώντας τους να δουν τα χέρια και τα πόδια Του, να «ψηλαφήσ[ουν] και [να] δ[ουν]»22 ότι ήταν όντως Εκείνος -- ότι ο Λυτρωτής τους ζούσε πράγματι ξανά!
Αυτό είναι το «χαρμόσυνο μήνυμα μεγάλης χαράς»23 που εορτάζουμε τα Χριστούγεννα -- όχι μόνον ότι γεννήθηκε ο Χριστός αλλά ότι έζησε ανάμεσά μας, έδωσε τη ζωή Του για εμάς, ανέστη και τελικώς «τελείωσε το έργο το οποίο [ο Πατέρας Του Τού έδωσε] να κάνει»24. Αγαλλιάζουμε, επειδή η σύγχυση και το χάος του κόσμου μπορεί να σωπάσει από την υπόσχεση που μας εδόθη ευθύς εξαρχής -- μία υπόσχεση που εκπληρώθηκε από την Εξιλέωση του Ιησού Χριστού. Γι’ αυτόν τον λόγο, η ιστορία των Χριστουγέννων δεν λέγεται πλήρως χωρίς την ιστορία του Πάσχα. Ήταν η εξιλεωτική θυσία του Σωτήρος που έκανε αγία την ήρεμη νύκτα στη Βηθλεέμ. Ήταν το δώρο Του τής απολύτρωσης που μας έκανε να φωνάξουμε από χαρά στον προγήινο κόσμο -- αυτό το δώρο που θεραπεύει την ασθένειά μας, αποκαθιστά την όρασή μας και σκουπίζει όλα τα δάκρυα25.
Το φως που αγαπούμε τα Χριστούγεννα πηγάζει από το Φως του Κόσμου, τον Ιησού Χριστό. Η ιστορία που λατρεύουμε τα Χριστούγεννα μιλά για το σχέδιο ευδαιμονίας του Πατέρα μας, το οποίο έκανε δυνατόν ο Χριστός. Το δώρο που κάνει τη χριστουγεννιάτικη περίοδο ιερή είναι η ίδια Του η ζωή, την οποία έδωσε ώστε να έχουμε αιώνια ζωή. Είθε να λάβουμε αυτό το δώρο και να γίνουμε κοινωνοί της αγάπης Του και του Ευαγγελίου Του με όλον τον κόσμο, ιδίως κατά την υπέροχη αυτή περίοδο του έτους, είναι η προσευχή μου στο ιερό όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.