ເລື່ອງລາວທັງໝົດກ່ຽວກັບບຸນຄຣິດສະມັດ

ໂດຍ ແອວເດີ ຄະເລກ ຊີ ຄຣິສເຕັນເຊັນ

ຈາກຝ່າຍປະທານສາວົກເຈັດສິບ

ເທດສະການບຸນຄຣິດສະມັດນຳມາແຫ່ງຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ອ່ອນໂຍນ, ຄວາມສຸກ, ແລະ ຄວາມຮັກ. ແລະ ດັ່ງທີ່ພໍ່ແມ່ທຸກຄົນຢືນຢັນ, ປົກກະຕິແລ້ວ ຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ຄ້າຍຄືກັນນີ້ ເກີດຂຶ້ນເມື່ອເວລາລູກເກີດ. ແນ່ນອນທີ່ການກຳເນີດຂອງພຣະຄຣິດ ບໍ່ຄືກັນກັບການເກີດຂອງເດັກຄົນອື່ນໆ. ເລື່ອງລາວກ່ຽວກັບການກຳເນີດທີ່ປະເສີດ—ເຖິງການເດີນທາງໄປຍັງເບັດເລເຮັມ, ໂຮງແຮມທີ່ອັ່ງອໍ, ຄອກສັດທີ່ທຳມະດາ, ດາວດວງໃໝ່, ແລະ ທູດສະຫວັນທີ່ມາປະຕິບັດ—ເຮັດໃຫ້ເລື່ອງລາວກ່ຽວກັບການກຳເນີດຂອງພຣະອົງ ເປັນສິ່ງໜ້າອັດສະຈັນໃຈ. ແຕ່ເລື່ອງລາວກ່ຽວກັບການກຳເນີດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ເປັນຕົວແທນໃຫ້ພຽງແຕ່ພາກສ່ວນທີ່ວ່າເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງຮູ້ສຶກເຖິງພຣະວິນຍານໃນລະຫວ່າງເທດສະການບຸນຄຣິດສະມັດ. ເທດສະການບຸນຄຣິດສະມັດບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນການສະຫລອງ ວິທີທີ່ ພຣະເຢຊູໄດ້ມາສູ່ໂລກເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງເປັນການຮັບຮູ້ວ່າ ພຣະອົງ ເປັນໃຜນຳອີກ—ເປັນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ ພຣະເຢຊູຄຣິດ—ແລະ ວ່າ ເປັນຫຍັງ ພຣະອົງຈຶ່ງມາສູ່ໂລກນີ້.

ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ ໄດ້ສອນວ່າ: “ເພາະພຣະອົງໄດ້ມາສູ່ໂລກ, … ເຮົາຈຶ່ງ [ສາມາດ] ມີຄວາມຊື່ນຊົມ ແລະ ຄວາມສຸກໃນຊີວິດຂອງເຮົາ ແລະ ມີຄວາມສະຫງົບສຸກໃນທຸກວັນໄດ້. .... ເພາະພຣະອົງໄດ້ມາ, ຊີວິດຂອງເຮົາຈຶ່ງມີຄວາມໝາຍ.”¹

ພຣະບຸດອົງທຳອິດຂອງພຣະບິດາ

ຄວາມໝາຍນີ້ ແຈ່ມແຈ້ງຂຶ້ນເມື່ອເຮົາໄຕ່ຕອງກ່ຽວກັບເລື່ອງລາວທັງໝົດກ່ຽວກັບຄຣິດສະມັດ. ປະທານກໍດອນ ບີ ຮິງລີ ໄດ້ອະທິບາຍວ່າ: “ຄົງບໍ່ມີຄຣິດສະມັດ ຖ້າຫາກບໍ່ມີອິດສະເຕີ. ກຸມມານນ້ອຍເຢຊູແຫ່ງເບັດເລເຮັມ ຄົງເປັນພຽງແຕ່ແອນ້ອຍທຳມະດາເທົ່ານັ້ນ ຖ້າຫາກບໍ່ມີພຣະຄຣິດທີ່ໄຖ່ແຫ່ງເຄັດເຊມາເນ ແລະ ຄາວາລີ, ແລະ ຄວາມຈິງເລື່ອງການຟື້ນຄືນພຣະຊົນຢ່າງຜູ້ມີໄຊ.”²

ການກຳເນີດຂອງພຣະເຢຊູໃນເບັດເລເຮັມ ບໍ່ໄດ້ເປັນການເລີ່ມຕົ້ນຂອງເລື່ອງ, ແລະ ຄາວາລີ ບໍ່ໄດ້ເປັນຕອນຈົບ. ພຣະຄຳພີສອນວ່າ ພຣະອົງໄດ້ຢູ່ “ກັບພຣະເຈົ້າ … ໃນຕອນຕົ້ນ”³ ໃນສະພາກ່ອນເກີດ ຢູ່ໃນສະຫວັນ. ເຮົາກໍຢູ່ທີ່ນັ້ນຄືກັນ, ບ່ອນທີ່ເຮົາໄດ້ຮູ້ຈັກພຣະອົງວ່າເປັນພຣະເຢໂຮວາ, ເປັນບຸດອົງທຳອິດຂອງພຣະບິດາຜູ້ສະຖິດນິລັນດອນ.⁴ ເຮົາໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າ ພຣະອົງຈະມີບົດບາດທີ່ສຳຄັນ ໃນຖານະເປັນພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງໂລກ. ເຮົາໄດ້ຮ້ອງໂຮດ້ວຍຄວາມຊື່ນຊົມ ເມື່ອເຮົາໄດ້ຮັບເອົາແຜນແຫ່ງຄວາມສຸກທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະບິດາ.⁵ ເຖິງແມ່ນວ່າ ມີຫລາຍຄົນໄດ້ຕໍ່ຕ້ານແຜນຂອງພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ເຮົາໄດ້ຢູ່ຝ່າຍຂອງຜູ້ທີ່ມີສັດທາໃນພຣະເຢຊູຄຣິດ. ເຮົາໄດ້ເຕັມໃຈຮັບເອົາການສ່ຽງເປັນມະນຸດ ເພາະເຮົາໝັ້ນໃຈວ່າ ພຣະເຢຊູຈະບັນລຸພຣະປະສົງຂອງພຣະບິດາ—ວ່າ ຜ່ານທາງພຣະອົງ ເຮົາຈະລອດ.

ການກຳເນີດຂອງພຣະບຸດອົງດຽວທີ່ຖືກຳເນີດຂອງພຣະເຈົ້າ

ຕອນຢູ່ໃນໂລກ, ຄວາມຊົງຈຳກ່ຽວກັບຊີວິດກ່ອນເກີດຂອງເຮົາໄດ້ຖືກປິດບັງໄວ້ ດ້ວຍຜ້າມ່ານແຫ່ງຄວາມຫລົງລືມ. ຈຸດປະສົງຂອງເຮົາໃນການມາສູ່ໂລກ ແມ່ນເພື່ອທີ່ຈະຮຽນ “ດຳເນີນຊີວິດດ້ວຍສັດທາ, ບໍ່ແມ່ນດ້ວຍການມອງເຫັນ.”⁶

ໃນການເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ສັດທານັ້ນ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ສົ່ງສາດສະດາ ຜູ້ສາມາດມອງເຫັນລ່ວງໜ້າມາ ແລະ ພວກເພິ່ນໄດ້ບອກລ່ວງໜ້າ ເຖິງການມາຂອງພຣະເມຊີອາທີ່ຖືກສັນຍາໄວ້. ສາດສະດາທ່ານໜຶ່ງໃນບັນດາສາດສະດາເຫລົ່ານັ້ນແມ່ນ ນີໄຟ, ຜູ້ໄດ້ເຫັນພາບນິມິດກ່ຽວກັບຕົ້ນໄມ້ ທີ່ສວຍງາມ ແລະ ຂາວທີ່ສຸດ. ເມື່ອເພິ່ນໄດ້ທູນຖາມກ່ຽວກັບຄວາມໝາຍຂອງພາບນິມິດນັ້ນ, ເພິ່ນໄດ້ເຫັນເມືອງນາຊາເຣັດ ແລະ ນາງມາຣີ, ຍິງສາວບໍລິສຸດ ຜູ້ທີ່ຈົບງາມທີ່ສຸດ. ແລ້ວທູດທີ່ຢູ່ກັບນີໄຟ ໄດ້ຖາມຄຳຖາມທີ່ໜັກແໜ້ນນີ້ວ່າ: “ເຈົ້າຮູ້ຈັກພຣະເມດຕາກະລຸນາຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່?” ໃນອີກຄຳໜຶ່ງ, “ເຈົ້າເຂົ້າໃຈບໍວ່າ ເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າເອງຈະມາສູ່ໂລກ, ເປັນຫຍັງພຣະອົງຈຶ່ງຍອມລົງຕ່ຳກວ່າທຸກສິ່ງ? ນີໄຟໄດ້ຕອບຢ່າງບໍ່ແນ່ໃຈວ່າ: “ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າ ພຣະອົງຮັກລູກໆຂອງພຣະອົງ; ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຂ້ານ້ອຍກໍບໍ່ຮູ້ເຖິງຄວາມໝາຍໝົດທຸກຢ່າງ.”

ແລ້ວທູດໄດ້ກ່າວວ່າ, “ຜູ້ຍິງບໍລິສຸດທີ່ເຈົ້າເຫັນຄືມານດາຂອງພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າທາງເນື້ອໜັງ.” ນີໄຟໄດ້ເຫັນນາງມາຣີອູ້ມແອນ້ອຍ, ແລະ ດ້ວຍຄວາມສຸກ ທູດໄດ້ກ່າວວ່າ, “ຈົ່ງເບິ່ງພຣະເມສານ້ອຍຂອງພຣະເຈົ້າ, … ແມ່ນພຣະບຸດຂອງພຣະບິດາຜູ້ສະຖິດນິລັນດອນ!” ທັນໃດນັ້ນ, ຄວາມໝາຍກ່ຽວກັບຕົ້ນໄມ້—ແລະ ເຫດຜົນທີ່ເຮົາສະຫລອງການກຳເນີດຂອງພຣະຄຣິດ—ຈຶ່ງແຈ່ມແຈ້ງຂຶ້ນຕໍ່ນີໄຟ. ເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າ, “ຄືຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ, ຊຶ່ງແຜ່ຜາຍອອກມາຫາໃຈຂອງລູກຫລານມະນຸດ; ດັ່ງນັ້ນ, ມັນຈຶ່ງເປັນທີ່ເພິ່ງປາດຖະໜາທີ່ສຸດເໜືອກວ່າທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທັງສິ້ນ.” “ແທ້ຈິງແລ້ວ,” ທູດໄດ້ກ່າວຕື່ມວ່າ, “ແລະ ເປັນທີ່ປິຕິຍິນດີທີ່ສຸດແກ່ຈິດວິນຍານ.”⁷

ໃນທີ່ສຸດ, ເກືອບເຖິງ 600 ປີ ຫລັງຈາກພາບນິມິດຂອງນີໄຟ, ມື້ທີ່ໄດ້ຄອຍຖ້າມາດົນນານແລ້ວ, ຊຶ່ງໄດ້ຖືກທຳນາຍໄວ້ດົນນານມາແລ້ວ ກໍໄດ້ມາເຖິງ. ພຣະເຢຊູໄດ້ເດີນຜ່ານຜ້າມ່ານ ແລະ ເຂົ້າມາສູ່ໂລກ ເປັນເດັກທາລົກທີ່ຊ່ວຍຕົວເອງບໍ່ໄດ້, ເຖິງແມ່ນພຣະອົງບໍ່ເໝືອນເດັກທາລົກຄົນອື່ນໆກໍຕາມ. ພຣະບຸດອົງທຳອິດຂອງພຣະເຈົ້າໃນວິນຍານ ໄດ້ກາຍເປັນພຣະບຸດອົງດຽວທີ່ຖືກຳເນີດຂອງພຣະອົງ ໃນເນື້ອໜັງ. ເດັກຄົນນີ້, ຜູ້ໄດ້ເກີດມາໃນສະພາບແວດລ້ອມທີ່ຕ່ຳຕ້ອຍທີ່ສຸດ, ຈະເປັນຜູ້ນຳຄວາມລອດມາໃຫ້ຄອບຄົວນິລັນດອນຂອງພຣະເຈົ້າ! ແທ້ຈິງແລ້ວ, “ຄວາມຫວັງ ແລະ ຄວາມຢ້ານກົວໃນຫລາຍໆປີຜ່ານມາ” ໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນ “ເມືອງນ້ອຍແຫ່ງເບັດເລເຮັມ” ໃນຄືນນັ້ນ.⁸

ແນ່ນອນທີ່ ເລື່ອງລາວບໍ່ໄດ້ສິ້ນສຸດລົງຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ເຖິງແມ່ນການກຳເນີດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ເປັນການມະຫັດສະຈັນອັນຍິ່ງໃຫຍ່, ແຕ່ການມະຫັດສະຈັນອັນຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າ ກຳລັງຈະຕາມມາ.

ພາລະກິດຂອງພຣະບິດາ

ເຮົາຮູ້ພຽງເລັກນ້ອຍກ່ຽວກັບພຣະຊົນຊີບຂອງພຣະເຢຊູໃນໄວເຍົາ. ເຮົາຮູ້ວ່າ ພຣະອົງ “ໄດ້ຈະເລີນເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ ໃນດ້ານສະຕິປັນຍາ, ແລະ ໃນດ້ານຮ່າງກາຍ ເປັນທີ່ພໍພຣະໄທຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ຕໍ່ມະນຸດດ້ວຍ.”⁹ ເມື່ອມີອາຍຸໄດ້ 12 ພັນສາ, ພຣະອົງມີຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຈະ “ເຮັດພາລະກິດຂອງພຣະບິດາ [ຂອງພຣະອົງ] .”¹⁰ ພາລະກິດດັ່ງກ່າວຄື ການເປັນພະຍານຕໍ່ຊາວໂລກ ເຖິງຄວາມຮັກອັນຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ປະເສີດຂອງພຣະບິດາ ທີ່ມີຕໍ່ລູກໆຂອງພຣະອົງ.¹¹

“ເພາະພຣະເຈົ້າຮັກໂລກຫລາຍທີ່ສຸດ ຈົນໄດ້ປະທານພຣະບຸດອົງດຽວຂອງພຣະອົງ, ... ເພື່ອທຸກຄົນທີ່ວາງໃຈເຊື່ອໃນພຣະອົງຈະບໍ່ຈິບຫາຍ.”¹²

ພາລະກິດຂອງພຣະບິດາຂອງພຣະອົງຄື “[ການໄປ] ທຸກຫົນທຸກແຫ່ງ.”¹³ ມັນເປັນວຽກງານແຫ່ງການມີຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ—“ປິ່ນປົວຄົນເຈັບປ່ວຍ, ເຮັດໃຫ້ຄົນຕາຍຄືນມີຊີວິດ, ເຮັດໃຫ້ຄົນເປ້ຍລ່ອຍຍ່າງໄດ້, ຄົນຕາບອດເຫັນຮຸ່ງ, ແລະ ຄົນຫູໜວກໄດ້ຍິນ.”¹⁴

ພາລະກິດຂອງພຣະບິດາຂອງພຣະອົງຄື ການເປີດຕາແຫ່ງສັດທາຂອງເຮົາ, ການປຸກຄວາມສາມາດທາງວິນຍານຂອງເຮົາ, ແລະ ການປິ່ນປົວຄວາມເຈັບປວດ, ຄວາມທະນົງຕົວ, ຄວາມເຈັບໄຂ້ໄດ້ປ່ວຍ, ແລະ ຄວາມຜິດບາບຂອງເຮົາ. ຄືການ “ຊ່ວຍ [ເຮົາໃນ] ຄວາມອ່ອນແອຂອງເຮົາ.” ແລະ ໃນການບັນລຸສິ່ງນີ້, ພຣະເຢຊູໄດ້ເຕັມໃຈຮັບເອົາຄວາມເຈັບປວດ, ການປະຕິເສດ, ຄວາມທຸກທໍລະມານ, ແລະ ການລໍ້ລວງ ໃນທຸກຮູບແບບ.¹⁵

ພາລະກິດຂອງພຣະບິດາຂອງພຣະອົງຄື ການຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ບັນລຸຈຸດປະສົງຂອງເຮົາຢູ່ໃນໂລກນີ້—ຄື ການ “ຕຽມເຮົາສຳລັບສະຫວັນ,” ເພື່ອວ່າເຮົາຈະ “ໄດ້ຢູ່ກັບ [ພຣະອົງ] ຢູ່ທີ່ນັ້ນ.”¹⁶ ໃນອີກຄຳໜຶ່ງ, ພາລະກິດຂອງພຣະບິດາຂອງພຣະອົງ ຄື—ແລະ ຍັງຄື—ການກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມເປັນອະມະຕະ ແລະ ຊີວິດນິລັນດອນຂອງມະນຸດ.”¹⁷

ການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ

ໃນທີ່ສຸດ, ເລື່ອງລາວທັງໝົດກ່ຽວກັບຄຣິດສະມັດແມ່ນຮ່ວມດ້ວຍສາມມື້ສຸດທ້າຍຂອງພຣະຊົນຊີບຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ. ໃນຊ່ວງທີ່ສຳຄັນຫລາຍນັ້ນ, ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ອອກໄປຈາກສວນເຄັດເຊມາເນ ໄປຫາຫລັກກາງແຂນທີ່ຄາວາລີ ແລ້ວຕໍ່ໄປເຖິງສວນອຸບມຸງ. ແອວເດີ ແຈັບຟະຣີ ອາ ຮໍແລນ ໄດ້ສອນວ່າ, “ຜົນກະທົບ ແລະ ປະສິດທິພາບ” ຂອງເວລານັ້ນ ຈະ “ຢ້ອນຄືນຫລັງ … ໄປຫາຕອນຕົ້ນຂອງເວລາ, ແລະ ນັບຈາກນັ້ນມາ … ຈົນເຖິງຕະຫລອດຊົ່ວນິລັນດອນ.”¹⁸

ໂດຍທີ່ມະນຸດທັງປວງຕ້ອງເພິ່ງອາໄສພຣະອົງໃຫ້ຊ່ວຍໄປເຖິງຈຸດໝາຍປາຍທາງຂອງພວກເຂົາ, ພຣະເຢຊູຈຶ່ງໄດ້ເຂົ້າໄປສວນເຄັດເຊມາເນແຕ່ພຽງຜູ້ດຽວ. ຈາກນັ້ນກໍໄດ້ຖືກສອບສວນ, ຖືກຂ້ຽນຕີ, ແລະ ໃນທີ່ສຸດ ຖືກຄຶງຈົນສິ້ນພຣະຊົນຢູ່ເທິງໄມ້ກາງແຂນ. ດ້ວຍຖ້ອຍຄຳທີ່ຖ່ອມຕົວ ແລະ ອ່ອນນ້ອມອັນດຽວກັນກັບທີ່ພຣະອົງໄດ້ປະກາດນັບແຕ່ຕອນຕົ້ນວ່າ ຂ້າພຣະອົງຢູ່ນີ້ເດ ຂໍຈົ່ງສົ່ງຂ້າພຣະອົງໄປເຖີດ,¹⁹ ບັດນີ້ ພຣະອົງໄດ້ກ່າວວ່າ, “ພຣະບິດາເຈົ້າເອີຍ, ລູກຂໍມອບຈິດວິນຍານຂອງລູກໄວ້ໃນພຣະຫັດຂອງພຣະອົງ.”²⁰

ແຜ່ນດິນໂລກໄດ້ຮ້ອງຄວນຄາງ, ໝູ່ເພື່ອນຂອງພຣະອົງໄດ້ໂສກເສົ້າເສຍໃຈ, ແລະ ຄວາມມືດໄດ້ປົກຄຸມແຜ່ນດິນ. ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ຈາກໄປສູ່ໂລກວິນຍານ, ບ່ອນທີ່ຄົນທີ່ທ່ຽງທຳມາເຕົ້າໂຮມກັນຢູ່ເປັນກຸ່ມໃຫຍ່—ໄປຫາ ຈິດວິນຍານຂອງຄົນທີ່ຊອບທຳ ຜູ້ໄດ້ຕາຍໄປແລ້ວ—ທີ່ໄດ້ຄອຍຖ້າການສະເດັດມາຂອງພຣະອົງ. ເຫດການທີ່ປະທັບໃຈທີ່ຄ້າຍຄືກັນນີ້ ໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນຕອນຕົ້ນຂອງເວລາ, ບຸດ ແລະ ທິດາຂອງພຣະເຈົ້າ ໄດ້ຮ້ອງອອກມາດ້ວຍຄວາມຊື່ນຊົມ ແລະ ກົ້ມຂາບລົງເພື່ອນະມັດສະການພຣະຜູ້ປົດປ່ອຍຂອງເຂົາເຈົ້າ.²¹

ການຟື້ນຄືນພຣະຊົນຂອງຄວາມສະຫວ່າງຂອງໂລກ

ບໍ່ດົນ ກໍເຖິງເວລາທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຕ້ອງຮັບພຣະກາຍຂອງພຣະອົງຄືນ ແລະ ບັນລຸການເອົາຊະນະຄວາມຕາຍຂອງພຣະອົງ. ໃນເຊົ້າຂອງວັນໜຶ່ງໃນລະດູໃບໄມ້ປົ່ງ, ເປັນມື້ທຳອິດຂອງອາທິດ, ນາງມາຣີໄທ ມັກດາລາ ໄດ້ໄປທີ່ອຸບມຸງຂອງພຣະອົງ ແລະ ເຫັນມັນວ່າງເປົ່າ. ນາງເປັນຄົນທຳອິດທີ່ໄດ້ຍິນສຸລະສຽງ ແລະ ເຫັນພຣະພັກຂອງພຣະອົງ. ຕໍ່ມາພຣະເຢຊູໄດ້ປະກົດຕົວຕໍ່ອັກຄະສາວົກຂອງພຣະອົງ, ເຊື້ອເຊີນພວກເພິ່ນໃຫ້ເບິ່ງພຣະຫັດ ແລະ ພຣະບາດຂອງພຣະອົງ, ເພື່ອ “ຄຳເບິ່ງ [ພຣະອົງ], ແລະ ໃຫ້ເບິ່ງ”²² ວ່າ ແມ່ນພຣະອົງ—ວ່າ ພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງເຂົາເຈົ້າ ໄດ້ຟື້ນຄືນພຣະຊົນແລ້ວແທ້ໆ!

ສິ່ງເຫລົ່ານີ້ຄື “ຂ່າວທີ່ນຳຄວາມຊົມຊື່ນຍິນດີອັນໃຫຍ່”²³ ມາໃຫ້ ທີ່ເຮົາສະຫລອງໃນຊ່ວງເທດສະການບຸນຄຣິດສະມັດ—ບໍ່ພຽງແຕ່ວ່າພຣະຄຣິດໄດ້ກຳເນີດເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ພຣະອົງໄດ້ມີພຣະຊົນຊີບຢູ່ທ່າມກາງພວກເຮົາ, ໄດ້ປະທານພຣະຊົນຊີບຂອງພຣະອົງໃຫ້ເຮົາ, ໄດ້ຟື້ນຄືນພຣະຊົນ, ແລະ ສຸດທ້າຍ “ໄດ້ບັນລຸວຽກງານທີ່ [ພຣະບິດາຂອງພຣະອົງ] ມີໃຫ້ພຣະອົງເຮັດ.”²⁴ ເຮົາປິຕິຍິນດີ ເພາະຄວາມສັບສົນ ແລະ ຄວາມວຸ້ນວາຍຂອງໂລກນີ້ ສາມາດມິດງຽບລົງ ດ້ວຍຄຳສັນຍາທີ່ໄດ້ເຮັດໄວ້ກັບເຮົາ ນັບຕັ້ງແຕ່ຕອນຕົ້ນ—ເປັນຄຳສັນຍາທີ່ບັນລຸໂດຍການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ເພາະດ້ວຍເຫດນີ້, ເລື່ອງເລົ່າກ່ຽວກັບຄຣິດສະມັດ ຈຶ່ງບໍ່ຈົບປາດສະຈາກເລື່ອງເລົ່າກ່ຽວກັບບຸນອິດສະເຕີ. ມັນແມ່ນການເສຍສະລະຊົດໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ທີ່ເຮັດໃຫ້ຄ່ຳຄືນທີ່ງຽບສະຫງົບຢູ່ໃນເບັດເລເຮັມ ເປັນຄືນທີ່ສັກສິດ. ມັນແມ່ນຂອງປະທານແຫ່ງການໄຖ່ຂອງພຣະອົງ ທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາຮ້ອງອອກມາດ້ວຍຄວາມຊື່ນຊົມ ຢູ່ໃນໂລກກ່ອນເກີດ—ເປັນຂອງປະທານທີ່ປິ່ນປົວຄົນເຈັບປ່ວຍ, ໂຜດຄົນຕາບອດໃຫ້ເຫັນຮຸ່ງ, ແລະ ເຊັດນ້ຳຕາທຸກຢົດ.²⁵

ຄວາມສະຫວ່າງທີ່ເຮົາມັກໃນຊ່ວງເທດສະການບຸນຄຣິດສະມັດ ແມ່ນມາຈາກຄວາມສະຫວ່າງຂອງໂລກ, ນັ້ນຄື ພຣະເຢຊູຄຣິດ. ເລື່ອງເລົ່າທີ່ເຮົາທະນຸຖະໜອມໃນເທດສະການບຸນຄຣິດສະມັດ ບອກເຖິງແຜນແຫ່ງຄວາມສຸກຂອງພຣະບິດາ, ຊຶ່ງພຣະຄຣິດໄດ້ເຮັດໃຫ້ເປັນໄປໄດ້. ຂອງປະທານທີ່ເຮັດໃຫ້ເທດສະການບຸນຄຣິດສະມັດສັກສິດແມ່ນພຣະຊົນຊີບຂອງພຣະອົງ, ຊຶ່ງພຣະອົງໄດ້ມອບໃຫ້ ເພື່ອວ່າເຮົາຈະໄດ້ມີຊີວິດນິລັນດອນ. ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຮັບເອົາຂອງປະທານນີ້ ແລະ ແບ່ງປັນຄວາມຮັກ ແລະ ພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະອົງ ໃຫ້ແກ່ທຸກຄົນຢູ່ໃນໂລກ, ໂດຍສະເພາະໃນລະຫວ່າງເທດສະການທີ່ປະເສີດນີ້, ນັ້ນຄືຄຳອະທິຖານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ໃນພຣະນາມອັນສັກສິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.