ເລື່ອງລາວທັງໝົດກ່ຽວກັບບຸນຄຣິດສະມັດ
ເທດສະການບຸນຄຣິດສະມັດນຳມາແຫ່ງຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ອ່ອນໂຍນ, ຄວາມສຸກ, ແລະ ຄວາມຮັກ. ແລະ ດັ່ງທີ່ພໍ່ແມ່ທຸກຄົນຢືນຢັນ, ປົກກະຕິແລ້ວ ຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ຄ້າຍຄືກັນນີ້ ເກີດຂຶ້ນເມື່ອເວລາລູກເກີດ. ແນ່ນອນທີ່ການກຳເນີດຂອງພຣະຄຣິດ ບໍ່ຄືກັນກັບການເກີດຂອງເດັກຄົນອື່ນໆ. ເລື່ອງລາວກ່ຽວກັບການກຳເນີດທີ່ປະເສີດ—ເຖິງການເດີນທາງໄປຍັງເບັດເລເຮັມ, ໂຮງແຮມທີ່ອັ່ງອໍ, ຄອກສັດທີ່ທຳມະດາ, ດາວດວງໃໝ່, ແລະ ທູດສະຫວັນທີ່ມາປະຕິບັດ—ເຮັດໃຫ້ເລື່ອງລາວກ່ຽວກັບການກຳເນີດຂອງພຣະອົງ ເປັນສິ່ງໜ້າອັດສະຈັນໃຈ. ແຕ່ເລື່ອງລາວກ່ຽວກັບການກຳເນີດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ເປັນຕົວແທນໃຫ້ພຽງແຕ່ພາກສ່ວນທີ່ວ່າເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງຮູ້ສຶກເຖິງພຣະວິນຍານໃນລະຫວ່າງເທດສະການບຸນຄຣິດສະມັດ. ເທດສະການບຸນຄຣິດສະມັດບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນການສະຫລອງ ວິທີທີ່ ພຣະເຢຊູໄດ້ມາສູ່ໂລກເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງເປັນການຮັບຮູ້ວ່າ ພຣະອົງ ເປັນໃຜນຳອີກ—ເປັນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ ພຣະເຢຊູຄຣິດ—ແລະ ວ່າ ເປັນຫຍັງ ພຣະອົງຈຶ່ງມາສູ່ໂລກນີ້.
ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ ໄດ້ສອນວ່າ: “ເພາະພຣະອົງໄດ້ມາສູ່ໂລກ, … ເຮົາຈຶ່ງ [ສາມາດ] ມີຄວາມຊື່ນຊົມ ແລະ ຄວາມສຸກໃນຊີວິດຂອງເຮົາ ແລະ ມີຄວາມສະຫງົບສຸກໃນທຸກວັນໄດ້. .... ເພາະພຣະອົງໄດ້ມາ, ຊີວິດຂອງເຮົາຈຶ່ງມີຄວາມໝາຍ.”1
ພຣະບຸດອົງທຳອິດຂອງພຣະບິດາ
ຄວາມໝາຍນີ້ ແຈ່ມແຈ້ງຂຶ້ນເມື່ອເຮົາໄຕ່ຕອງກ່ຽວກັບເລື່ອງລາວທັງໝົດກ່ຽວກັບຄຣິດສະມັດ. ປະທານກໍດອນ ບີ ຮິງລີ ໄດ້ອະທິບາຍວ່າ: “ຄົງບໍ່ມີຄຣິດສະມັດ ຖ້າຫາກບໍ່ມີອິດສະເຕີ. ກຸມມານນ້ອຍເຢຊູແຫ່ງເບັດເລເຮັມ ຄົງເປັນພຽງແຕ່ແອນ້ອຍທຳມະດາເທົ່ານັ້ນ ຖ້າຫາກບໍ່ມີພຣະຄຣິດທີ່ໄຖ່ແຫ່ງເຄັດເຊມາເນ ແລະ ຄາວາລີ, ແລະ ຄວາມຈິງເລື່ອງການຟື້ນຄືນພຣະຊົນຢ່າງຜູ້ມີໄຊ.”2
ການກຳເນີດຂອງພຣະເຢຊູໃນເບັດເລເຮັມ ບໍ່ໄດ້ເປັນການເລີ່ມຕົ້ນຂອງເລື່ອງ, ແລະ ຄາວາລີ ບໍ່ໄດ້ເປັນຕອນຈົບ. ພຣະຄຳພີສອນວ່າ ພຣະອົງໄດ້ຢູ່ “ກັບພຣະເຈົ້າ … ໃນຕອນຕົ້ນ”3 ໃນສະພາກ່ອນເກີດ ຢູ່ໃນສະຫວັນ. ເຮົາກໍຢູ່ທີ່ນັ້ນຄືກັນ, ບ່ອນທີ່ເຮົາໄດ້ຮູ້ຈັກພຣະອົງວ່າເປັນພຣະເຢໂຮວາ, ເປັນບຸດອົງທຳອິດຂອງພຣະບິດາຜູ້ສະຖິດນິລັນດອນ.4 ເຮົາໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າ ພຣະອົງຈະມີບົດບາດທີ່ສຳຄັນ ໃນຖານະເປັນພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງໂລກ. ເຮົາໄດ້ຮ້ອງໂຮດ້ວຍຄວາມຊື່ນຊົມ ເມື່ອເຮົາໄດ້ຮັບເອົາແຜນແຫ່ງຄວາມສຸກທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະບິດາ.5 ເຖິງແມ່ນວ່າ ມີຫລາຍຄົນໄດ້ຕໍ່ຕ້ານແຜນຂອງພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ເຮົາໄດ້ຢູ່ຝ່າຍຂອງຜູ້ທີ່ມີສັດທາໃນພຣະເຢຊູຄຣິດ. ເຮົາໄດ້ເຕັມໃຈຮັບເອົາການສ່ຽງເປັນມະນຸດ ເພາະເຮົາໝັ້ນໃຈວ່າ ພຣະເຢຊູຈະບັນລຸພຣະປະສົງຂອງພຣະບິດາ—ວ່າ ຜ່ານທາງພຣະອົງ ເຮົາຈະລອດ.
ການກຳເນີດຂອງພຣະບຸດອົງດຽວທີ່ຖືກຳເນີດຂອງພຣະເຈົ້າ
ຕອນຢູ່ໃນໂລກ, ຄວາມຊົງຈຳກ່ຽວກັບຊີວິດກ່ອນເກີດຂອງເຮົາໄດ້ຖືກປິດບັງໄວ້ ດ້ວຍຜ້າມ່ານແຫ່ງຄວາມຫລົງລືມ. ຈຸດປະສົງຂອງເຮົາໃນການມາສູ່ໂລກ ແມ່ນເພື່ອທີ່ຈະຮຽນ “ດຳເນີນຊີວິດດ້ວຍສັດທາ, ບໍ່ແມ່ນດ້ວຍການມອງເຫັນ.”6
ໃນການເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ສັດທານັ້ນ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ສົ່ງສາດສະດາ ຜູ້ສາມາດມອງເຫັນລ່ວງໜ້າມາ ແລະ ພວກເພິ່ນໄດ້ບອກລ່ວງໜ້າ ເຖິງການມາຂອງພຣະເມຊີອາທີ່ຖືກສັນຍາໄວ້. ສາດສະດາທ່ານໜຶ່ງໃນບັນດາສາດສະດາເຫລົ່ານັ້ນແມ່ນ ນີໄຟ, ຜູ້ໄດ້ເຫັນພາບນິມິດກ່ຽວກັບຕົ້ນໄມ້ ທີ່ສວຍງາມ ແລະ ຂາວທີ່ສຸດ. ເມື່ອເພິ່ນໄດ້ທູນຖາມກ່ຽວກັບຄວາມໝາຍຂອງພາບນິມິດນັ້ນ, ເພິ່ນໄດ້ເຫັນເມືອງນາຊາເຣັດ ແລະ ນາງມາຣີ, ຍິງສາວບໍລິສຸດ ຜູ້ທີ່ຈົບງາມທີ່ສຸດ. ແລ້ວທູດທີ່ຢູ່ກັບນີໄຟ ໄດ້ຖາມຄຳຖາມທີ່ໜັກແໜ້ນນີ້ວ່າ: “ເຈົ້າຮູ້ຈັກພຣະເມດຕາກະລຸນາຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່?” ໃນອີກຄຳໜຶ່ງ, “ເຈົ້າເຂົ້າໃຈບໍວ່າ ເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າເອງຈະມາສູ່ໂລກ, ເປັນຫຍັງພຣະອົງຈຶ່ງຍອມລົງຕ່ຳກວ່າທຸກສິ່ງ? ນີໄຟໄດ້ຕອບຢ່າງບໍ່ແນ່ໃຈວ່າ: “ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າ ພຣະອົງຮັກລູກໆຂອງພຣະອົງ; ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຂ້ານ້ອຍກໍບໍ່ຮູ້ເຖິງຄວາມໝາຍໝົດທຸກຢ່າງ.”
ແລ້ວທູດໄດ້ກ່າວວ່າ, “ຜູ້ຍິງບໍລິສຸດທີ່ເຈົ້າເຫັນຄືມານດາຂອງພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າທາງເນື້ອໜັງ.” ນີໄຟໄດ້ເຫັນນາງມາຣີອູ້ມແອນ້ອຍ, ແລະ ດ້ວຍຄວາມສຸກ ທູດໄດ້ກ່າວວ່າ, “ຈົ່ງເບິ່ງພຣະເມສານ້ອຍຂອງພຣະເຈົ້າ, … ແມ່ນພຣະບຸດຂອງພຣະບິດາຜູ້ສະຖິດນິລັນດອນ!” ທັນໃດນັ້ນ, ຄວາມໝາຍກ່ຽວກັບຕົ້ນໄມ້—ແລະ ເຫດຜົນທີ່ເຮົາສະຫລອງການກຳເນີດຂອງພຣະຄຣິດ—ຈຶ່ງແຈ່ມແຈ້ງຂຶ້ນຕໍ່ນີໄຟ. ເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າ, “ຄືຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ, ຊຶ່ງແຜ່ຜາຍອອກມາຫາໃຈຂອງລູກຫລານມະນຸດ; ດັ່ງນັ້ນ, ມັນຈຶ່ງເປັນທີ່ເພິ່ງປາດຖະໜາທີ່ສຸດເໜືອກວ່າທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທັງສິ້ນ.” “ແທ້ຈິງແລ້ວ,” ທູດໄດ້ກ່າວຕື່ມວ່າ, “ແລະ ເປັນທີ່ປິຕິຍິນດີທີ່ສຸດແກ່ຈິດວິນຍານ.”7
ໃນທີ່ສຸດ, ເກືອບເຖິງ 600 ປີ ຫລັງຈາກພາບນິມິດຂອງນີໄຟ, ມື້ທີ່ໄດ້ຄອຍຖ້າມາດົນນານແລ້ວ, ຊຶ່ງໄດ້ຖືກທຳນາຍໄວ້ດົນນານມາແລ້ວ ກໍໄດ້ມາເຖິງ. ພຣະເຢຊູໄດ້ເດີນຜ່ານຜ້າມ່ານ ແລະ ເຂົ້າມາສູ່ໂລກ ເປັນເດັກທາລົກທີ່ຊ່ວຍຕົວເອງບໍ່ໄດ້, ເຖິງແມ່ນພຣະອົງບໍ່ເໝືອນເດັກທາລົກຄົນອື່ນໆກໍຕາມ. ພຣະບຸດອົງທຳອິດຂອງພຣະເຈົ້າໃນວິນຍານ ໄດ້ກາຍເປັນພຣະບຸດອົງດຽວທີ່ຖືກຳເນີດຂອງພຣະອົງ ໃນເນື້ອໜັງ. ເດັກຄົນນີ້, ຜູ້ໄດ້ເກີດມາໃນສະພາບແວດລ້ອມທີ່ຕ່ຳຕ້ອຍທີ່ສຸດ, ຈະເປັນຜູ້ນຳຄວາມລອດມາໃຫ້ຄອບຄົວນິລັນດອນຂອງພຣະເຈົ້າ! ແທ້ຈິງແລ້ວ, “ຄວາມຫວັງ ແລະ ຄວາມຢ້ານກົວໃນຫລາຍໆປີຜ່ານມາ” ໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນ “ເມືອງນ້ອຍແຫ່ງເບັດເລເຮັມ” ໃນຄືນນັ້ນ.8
ແນ່ນອນທີ່ ເລື່ອງລາວບໍ່ໄດ້ສິ້ນສຸດລົງຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ເຖິງແມ່ນການກຳເນີດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ເປັນການມະຫັດສະຈັນອັນຍິ່ງໃຫຍ່, ແຕ່ການມະຫັດສະຈັນອັນຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າ ກຳລັງຈະຕາມມາ.
ພາລະກິດຂອງພຣະບິດາ
ເຮົາຮູ້ພຽງເລັກນ້ອຍກ່ຽວກັບພຣະຊົນຊີບຂອງພຣະເຢຊູໃນໄວເຍົາ. ເຮົາຮູ້ວ່າ ພຣະອົງ “ໄດ້ຈະເລີນເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ ໃນດ້ານສະຕິປັນຍາ, ແລະ ໃນດ້ານຮ່າງກາຍ ເປັນທີ່ພໍພຣະໄທຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ຕໍ່ມະນຸດດ້ວຍ.”9 ເມື່ອມີອາຍຸໄດ້ 12 ພັນສາ, ພຣະອົງມີຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຈະ “ເຮັດພາລະກິດຂອງພຣະບິດາ [ຂອງພຣະອົງ] .”10 ພາລະກິດດັ່ງກ່າວຄື ການເປັນພະຍານຕໍ່ຊາວໂລກ ເຖິງຄວາມຮັກອັນຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ປະເສີດຂອງພຣະບິດາ ທີ່ມີຕໍ່ລູກໆຂອງພຣະອົງ.11
“ເພາະພຣະເຈົ້າຮັກໂລກຫລາຍທີ່ສຸດ ຈົນໄດ້ປະທານພຣະບຸດອົງດຽວຂອງພຣະອົງ, ... ເພື່ອທຸກຄົນທີ່ວາງໃຈເຊື່ອໃນພຣະອົງຈະບໍ່ຈິບຫາຍ.”12
ພາລະກິດຂອງພຣະບິດາຂອງພຣະອົງຄື “[ການໄປ] ທຸກຫົນທຸກແຫ່ງ.”13 ມັນເປັນວຽກງານແຫ່ງການມີຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ—“ປິ່ນປົວຄົນເຈັບປ່ວຍ, ເຮັດໃຫ້ຄົນຕາຍຄືນມີຊີວິດ, ເຮັດໃຫ້ຄົນເປ້ຍລ່ອຍຍ່າງໄດ້, ຄົນຕາບອດເຫັນຮຸ່ງ, ແລະ ຄົນຫູໜວກໄດ້ຍິນ.”14
ພາລະກິດຂອງພຣະບິດາຂອງພຣະອົງຄື ການເປີດຕາແຫ່ງສັດທາຂອງເຮົາ, ການປຸກຄວາມສາມາດທາງວິນຍານຂອງເຮົາ, ແລະ ການປິ່ນປົວຄວາມເຈັບປວດ, ຄວາມທະນົງຕົວ, ຄວາມເຈັບໄຂ້ໄດ້ປ່ວຍ, ແລະ ຄວາມຜິດບາບຂອງເຮົາ. ຄືການ “ຊ່ວຍ [ເຮົາໃນ] ຄວາມອ່ອນແອຂອງເຮົາ.” ແລະ ໃນການບັນລຸສິ່ງນີ້, ພຣະເຢຊູໄດ້ເຕັມໃຈຮັບເອົາຄວາມເຈັບປວດ, ການປະຕິເສດ, ຄວາມທຸກທໍລະມານ, ແລະ ການລໍ້ລວງ ໃນທຸກຮູບແບບ.15
ພາລະກິດຂອງພຣະບິດາຂອງພຣະອົງຄື ການຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ບັນລຸຈຸດປະສົງຂອງເຮົາຢູ່ໃນໂລກນີ້—ຄື ການ “ຕຽມເຮົາສຳລັບສະຫວັນ,” ເພື່ອວ່າເຮົາຈະ “ໄດ້ຢູ່ກັບ [ພຣະອົງ] ຢູ່ທີ່ນັ້ນ.”16 ໃນອີກຄຳໜຶ່ງ, ພາລະກິດຂອງພຣະບິດາຂອງພຣະອົງ ຄື—ແລະ ຍັງຄື—ການກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມເປັນອະມະຕະ ແລະ ຊີວິດນິລັນດອນຂອງມະນຸດ.”17
ການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ
ໃນທີ່ສຸດ, ເລື່ອງລາວທັງໝົດກ່ຽວກັບຄຣິດສະມັດແມ່ນຮ່ວມດ້ວຍສາມມື້ສຸດທ້າຍຂອງພຣະຊົນຊີບຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ. ໃນຊ່ວງທີ່ສຳຄັນຫລາຍນັ້ນ, ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ອອກໄປຈາກສວນເຄັດເຊມາເນ ໄປຫາຫລັກກາງແຂນທີ່ຄາວາລີ ແລ້ວຕໍ່ໄປເຖິງສວນອຸບມຸງ. ແອວເດີ ແຈັບຟະຣີ ອາ ຮໍແລນ ໄດ້ສອນວ່າ, “ຜົນກະທົບ ແລະ ປະສິດທິພາບ” ຂອງເວລານັ້ນ ຈະ “ຢ້ອນຄືນຫລັງ … ໄປຫາຕອນຕົ້ນຂອງເວລາ, ແລະ ນັບຈາກນັ້ນມາ … ຈົນເຖິງຕະຫລອດຊົ່ວນິລັນດອນ.”18
ໂດຍທີ່ມະນຸດທັງປວງຕ້ອງເພິ່ງອາໄສພຣະອົງໃຫ້ຊ່ວຍໄປເຖິງຈຸດໝາຍປາຍທາງຂອງພວກເຂົາ, ພຣະເຢຊູຈຶ່ງໄດ້ເຂົ້າໄປສວນເຄັດເຊມາເນແຕ່ພຽງຜູ້ດຽວ. ຈາກນັ້ນກໍໄດ້ຖືກສອບສວນ, ຖືກຂ້ຽນຕີ, ແລະ ໃນທີ່ສຸດ ຖືກຄຶງຈົນສິ້ນພຣະຊົນຢູ່ເທິງໄມ້ກາງແຂນ. ດ້ວຍຖ້ອຍຄຳທີ່ຖ່ອມຕົວ ແລະ ອ່ອນນ້ອມອັນດຽວກັນກັບທີ່ພຣະອົງໄດ້ປະກາດນັບແຕ່ຕອນຕົ້ນວ່າ ຂ້າພຣະອົງຢູ່ນີ້ເດ ຂໍຈົ່ງສົ່ງຂ້າພຣະອົງໄປເຖີດ,19 ບັດນີ້ ພຣະອົງໄດ້ກ່າວວ່າ, “ພຣະບິດາເຈົ້າເອີຍ, ລູກຂໍມອບຈິດວິນຍານຂອງລູກໄວ້ໃນພຣະຫັດຂອງພຣະອົງ.”20
ແຜ່ນດິນໂລກໄດ້ຮ້ອງຄວນຄາງ, ໝູ່ເພື່ອນຂອງພຣະອົງໄດ້ໂສກເສົ້າເສຍໃຈ, ແລະ ຄວາມມືດໄດ້ປົກຄຸມແຜ່ນດິນ. ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ຈາກໄປສູ່ໂລກວິນຍານ, ບ່ອນທີ່ຄົນທີ່ທ່ຽງທຳມາເຕົ້າໂຮມກັນຢູ່ເປັນກຸ່ມໃຫຍ່—ໄປຫາ ຈິດວິນຍານຂອງຄົນທີ່ຊອບທຳ ຜູ້ໄດ້ຕາຍໄປແລ້ວ—ທີ່ໄດ້ຄອຍຖ້າການສະເດັດມາຂອງພຣະອົງ. ເຫດການທີ່ປະທັບໃຈທີ່ຄ້າຍຄືກັນນີ້ ໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນຕອນຕົ້ນຂອງເວລາ, ບຸດ ແລະ ທິດາຂອງພຣະເຈົ້າ ໄດ້ຮ້ອງອອກມາດ້ວຍຄວາມຊື່ນຊົມ ແລະ ກົ້ມຂາບລົງເພື່ອນະມັດສະການພຣະຜູ້ປົດປ່ອຍຂອງເຂົາເຈົ້າ.21
ການຟື້ນຄືນພຣະຊົນຂອງຄວາມສະຫວ່າງຂອງໂລກ
ບໍ່ດົນ ກໍເຖິງເວລາທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຕ້ອງຮັບພຣະກາຍຂອງພຣະອົງຄືນ ແລະ ບັນລຸການເອົາຊະນະຄວາມຕາຍຂອງພຣະອົງ. ໃນເຊົ້າຂອງວັນໜຶ່ງໃນລະດູໃບໄມ້ປົ່ງ, ເປັນມື້ທຳອິດຂອງອາທິດ, ນາງມາຣີໄທ ມັກດາລາ ໄດ້ໄປທີ່ອຸບມຸງຂອງພຣະອົງ ແລະ ເຫັນມັນວ່າງເປົ່າ. ນາງເປັນຄົນທຳອິດທີ່ໄດ້ຍິນສຸລະສຽງ ແລະ ເຫັນພຣະພັກຂອງພຣະອົງ. ຕໍ່ມາພຣະເຢຊູໄດ້ປະກົດຕົວຕໍ່ອັກຄະສາວົກຂອງພຣະອົງ, ເຊື້ອເຊີນພວກເພິ່ນໃຫ້ເບິ່ງພຣະຫັດ ແລະ ພຣະບາດຂອງພຣະອົງ, ເພື່ອ “ຄຳເບິ່ງ [ພຣະອົງ], ແລະ ໃຫ້ເບິ່ງ”22 ວ່າ ແມ່ນພຣະອົງ—ວ່າ ພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງເຂົາເຈົ້າ ໄດ້ຟື້ນຄືນພຣະຊົນແລ້ວແທ້ໆ!
ສິ່ງເຫລົ່ານີ້ຄື “ຂ່າວທີ່ນຳຄວາມຊົມຊື່ນຍິນດີອັນໃຫຍ່”23 ມາໃຫ້ ທີ່ເຮົາສະຫລອງໃນຊ່ວງເທດສະການບຸນຄຣິດສະມັດ—ບໍ່ພຽງແຕ່ວ່າພຣະຄຣິດໄດ້ກຳເນີດເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ພຣະອົງໄດ້ມີພຣະຊົນຊີບຢູ່ທ່າມກາງພວກເຮົາ, ໄດ້ປະທານພຣະຊົນຊີບຂອງພຣະອົງໃຫ້ເຮົາ, ໄດ້ຟື້ນຄືນພຣະຊົນ, ແລະ ສຸດທ້າຍ “ໄດ້ບັນລຸວຽກງານທີ່ [ພຣະບິດາຂອງພຣະອົງ] ມີໃຫ້ພຣະອົງເຮັດ.”24 ເຮົາປິຕິຍິນດີ ເພາະຄວາມສັບສົນ ແລະ ຄວາມວຸ້ນວາຍຂອງໂລກນີ້ ສາມາດມິດງຽບລົງ ດ້ວຍຄຳສັນຍາທີ່ໄດ້ເຮັດໄວ້ກັບເຮົາ ນັບຕັ້ງແຕ່ຕອນຕົ້ນ—ເປັນຄຳສັນຍາທີ່ບັນລຸໂດຍການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ເພາະດ້ວຍເຫດນີ້, ເລື່ອງເລົ່າກ່ຽວກັບຄຣິດສະມັດ ຈຶ່ງບໍ່ຈົບປາດສະຈາກເລື່ອງເລົ່າກ່ຽວກັບບຸນອິດສະເຕີ. ມັນແມ່ນການເສຍສະລະຊົດໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ທີ່ເຮັດໃຫ້ຄ່ຳຄືນທີ່ງຽບສະຫງົບຢູ່ໃນເບັດເລເຮັມ ເປັນຄືນທີ່ສັກສິດ. ມັນແມ່ນຂອງປະທານແຫ່ງການໄຖ່ຂອງພຣະອົງ ທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາຮ້ອງອອກມາດ້ວຍຄວາມຊື່ນຊົມ ຢູ່ໃນໂລກກ່ອນເກີດ—ເປັນຂອງປະທານທີ່ປິ່ນປົວຄົນເຈັບປ່ວຍ, ໂຜດຄົນຕາບອດໃຫ້ເຫັນຮຸ່ງ, ແລະ ເຊັດນ້ຳຕາທຸກຢົດ.25
ຄວາມສະຫວ່າງທີ່ເຮົາມັກໃນຊ່ວງເທດສະການບຸນຄຣິດສະມັດ ແມ່ນມາຈາກຄວາມສະຫວ່າງຂອງໂລກ, ນັ້ນຄື ພຣະເຢຊູຄຣິດ. ເລື່ອງເລົ່າທີ່ເຮົາທະນຸຖະໜອມໃນເທດສະການບຸນຄຣິດສະມັດ ບອກເຖິງແຜນແຫ່ງຄວາມສຸກຂອງພຣະບິດາ, ຊຶ່ງພຣະຄຣິດໄດ້ເຮັດໃຫ້ເປັນໄປໄດ້. ຂອງປະທານທີ່ເຮັດໃຫ້ເທດສະການບຸນຄຣິດສະມັດສັກສິດແມ່ນພຣະຊົນຊີບຂອງພຣະອົງ, ຊຶ່ງພຣະອົງໄດ້ມອບໃຫ້ ເພື່ອວ່າເຮົາຈະໄດ້ມີຊີວິດນິລັນດອນ. ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຮັບເອົາຂອງປະທານນີ້ ແລະ ແບ່ງປັນຄວາມຮັກ ແລະ ພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະອົງ ໃຫ້ແກ່ທຸກຄົນຢູ່ໃນໂລກ, ໂດຍສະເພາະໃນລະຫວ່າງເທດສະການທີ່ປະເສີດນີ້, ນັ້ນຄືຄຳອະທິຖານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ໃນພຣະນາມອັນສັກສິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.