ការជួយសិស្សឲ្យទទួលខុសត្រូវលើទីបន្ទាល់របស់ពួកគេផ្ទាល់ខ្លួន
សន្និសីទអ្នកអប់រំខាងសាសនា ស៊ី.អ៊ី.អេស. ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០២៤
សូមស្វាគមន៍មកកាន់ការជួបជុំគ្នាជាប្រវត្តិសាស្ត្រនៃពួកអ្នកអប់រំខាងសាសានានៅក្នុងសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ។ ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ យើងបានប្រមូលផ្តុំគ្នាមួយឆ្នាំម្តង សម្រាប់អ្នកអប់រំខាងសាសនា ស៊ី.អ៊ី.អេស. សម្រាប់ការប្រជុំធម្មនិដ្ឋានដែលផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់ ដែលកាលពីមុនហៅថា ជំនួបពេលល្ងាចជាមួយនឹងអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចទូទៅ ។ នៅរាត្រីនេះ យើងនឹងបន្តទម្លាប់នេះទៀត នៅពេលយើងជួបជុំគ្នាស្តាប់ប្រសាសន៍អែលឌើរ ឌែល ជី រិនឡាន់ នៅក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ចុងក្រោយរបស់យើង ។ យើងក៏ធ្លាប់បានរៀបចំសន្និសីទ ស៊ី.អ៊ី.អេស. ផ្ទាល់ជាប្រវត្តិសាស្រ្តនៅសាកលវិទ្យាល័យ ព្រិកហាំ យ៉ង់ ផងដែរ ប៉ុន្តែព្រឹត្តិការណ៍ឆ្នាំនេះ គឺតំណាងឲ្យព្រឹត្តិការណ៏លើកទីមួយ ដែលយើងបានប្រមូលផ្តុំគ្នានៅទូទាំងប្រព័ន្ធអប់រំសាសនាចក្រទាំងមូល ដើម្បីរៀនពីគ្នាទៅវិញទៅមក ចែករំលែកការយល់ដឹង ពិភាក្សាអំពីកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងដើម្បីបង្រៀនឲ្យកាន់តែមានប្រសិទ្ធភាព ដោយភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងអ្នកអប់រំខាងសាសនាពីថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថាននៃសាសនា ប៊ី.វ៉ាយ.យូ. ប៊ី.វ៉ាយ.យូ.–អៃដាហូ ប៊ី.វ៉ាយ.យូ.–ហាវ៉ៃ BYU–Pathway [ ប៊ី.វ៉ាយ.យូ.–ផាសវ៉េ ] និងមហាវិទ្យាល័យ Ensign ។ សរុបមក អ្នកអប់រំខាងសាសនាទាំងនេះ បង្រៀនយុវមជ្ឈិមវ័យប្រមាណជាកន្លះលាននាក់នៅទូទាំងសាសនាចក្រ បន្ថែមពីលើសិស្សទាំងអស់នោះដែលបានចុះឈ្មោះចូលរៀនក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលា ។
ដើម្បីយល់ពីមូលហេតុដែលយើងធ្វើកិច្ចខិតខំបែបនេះ គឺត្រូវចងភ្ជាប់ទៅនឹងរាល់គោលបំណងនៃការអប់រំខាងសាសនានៅ ស៊ី.អ៊ី.អេស. នោះឯង ។ ខ្ញុំបាននិយាយជាញឹកញាប់អំពីតួនាទីផ្សេងៗគ្នា ដែលសាលា ស៊ី.អ៊ី.អេស. នីមួយៗដើរតួក្នុងប្រព័ន្ធនេះ ។ ឧទាហរណ៍ ខ្ញុំបានហៅ ប៊ី.វ៉ាយ.យូ. ថាជាឯកអគ្គរដ្ឋទូត ដោយសារការទទួលខុសត្រូវរបស់សាលានេះក្នុងការតំណាងឲ្យប្រព័ន្ធ និងសាសនាចក្រ ក្នុងនាមជាអ្នកកោះហៅ ជាម្ចាស់ផ្ទះ និងជាបញ្ញវន្ត ។ បន្ទាប់មក សូមពិចារណាអំពី ប៊ី.វ៉ាយ.យូ.–អៃដាហូ ដែលខ្ញុំហៅថា ជាអ្នកអប់រំ ដោយសារការផ្តោតសំខាន់របស់សាលានេះគឺទៅលើការបង្រៀន ប៊ី.វ៉ាយ.យូ.–ហាវ៉ៃ គឺជាធ្នឹមសង្កត់របស់យើងសម្រាប់តំបន់អាស៊ី/ប៉ាស៊ីហ្វិក ដោយមានការយកចិត្តទុកដាក់ និងការសម្រេចចិត្តរបស់ខ្លួន ដោយផ្តោតទៅលើតំបន់គោលដៅរបស់សាសនាចក្រ ។ ហើយមហាវិទ្យាល័យ Ensign គឺជាអ្នកផ្តល់កម្មវិធីសិក្សាអនុវត្តន៍ ដោយផ្តោតលើការចូលធ្វើការជំនាញ ។ ហើយ BYU-Pathway គឺជាអ្នកផ្តល់ឱកាសចូលរៀននៅទូទាំងពិភពលោក ដែលទទួលបានសិស្សច្រើនជាងសាលាណាៗទាំងអស់របស់យើង តាមរយៈការសិក្សាអនឡាញដែលមានគុណភាពខ្ពស់ និងតម្លៃសមរម្យ ។ ជាការពិតណាស់ ថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថានឈោងទៅរកសិស្សដែលមិនបានចូលរៀននៅសាកលវិទ្យាល័យសាសនាចក្រ ហើយគឺជាយុថ្កាខាងវិញ្ញាណសម្រាប់យុវមជ្ឈិមវ័យ មិនថាពួកគេទទួលការអប់រំរបស់ពួកគេនៅទីណានោះទេ ។
ថ្វីបើវិទ្យាស្ថានទាំងនេះមានតួនាទីខុសគ្នាក៏ដោយ ក៏យ៉ាងហោចណាស់មានវិធីពីរយ៉ាងដែលស្ថាប័ននីមួយៗមានរួមគ្នា ។ ទីមួយគឺ បេសកកម្មនៃប្រព័ន្ធអប់រំសាសនាចក្រខ្លួនឯង គឺដើម្បីអភិវឌ្ឍភាពជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលអាចក្លាយជាអ្នកដឹកនាំនៅក្នុងគេហដ្ឋាន សាសនាចក្រ និងសហគមន៍របស់ពួកគេ ។ ដោយមិនគិតពីតួនាទីខុសៗគ្នានៃវិទ្យាស្ថានរបស់អ្នក វិទ្យាស្ថាន ស៊ី.អ៊ី.អេស. នីមួយៗមានបេសកកម្មរួមគ្នា ។ ជាពិសេសជាងនេះទៅទៀត ចំពោះបងប្អូនដែលចូលរួមការប្រជុំនេះ យើងក៏មានទំនួលខុសត្រូវរួមគ្នាបន្ថែមទៀត នៅទូទាំង ស៊ី.អ៊ី.អេស. ក្នុងនាមជាអ្នកអប់រំខាងសាសនា ។ នៅខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១៩ ក្រុមប្រឹក្សាអប់រំសាសនាចក្របានអនុម័តឯកសារតុលាការ ដែលបង្ហាញអំពីតួនាទីការអប់រំខាងសាសនានៅក្នុងប្រព័ន្ធអប់រំសាសនាចក្រ ជារឿយៗត្រូវបានគេហៅថា ឯកសារ « ការពង្រឹងការអប់រំខាងសាសនា » ។ ទំនួលខុសត្រូវទាំងនេះមាននូវភាពច្បាស់លាស់ និងការដឹកនាំផ្ទាល់មកពីក្រុមប្រឹក្សាអប់រំសាសនាចក្រ ។ កថាខណ្ឌដើមនៃឯកសារនោះចែងថា « ការអប់រំខាងសាសនាស្ថិតនៅក្នុងកន្លែងដ៏ពិសេស និងជាទីពេញចិត្តក្នុងបេសកកម្មនៃវិទ្យាស្ថាននីមួយៗ… ។ វាស្ថិតនៅជាស្នូលនៃគោលបំណងរបស់វិទ្យាស្ថាននីមួយៗ » ។ គោលការណែនាំរបស់ SRE [ ការពង្រឹងការអប់រំខាងសាសនា ] បញ្ជាក់បន្ថែមថា គោលបំណងដ៏សំខាន់នៃការអប់រំខាងសាសនា គឺបានចែងដូចតទៅនេះ ៖ « គោលបំណងការអប់រំខាងសាសនាគឺបង្រៀនដំណឹងល្អដែលបានស្ដារឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ចេញពីព្រះគម្ពីរទាំងឡាយ និងព្យាការីសម័យទំនើប តាមរបៀបមួយដែលជួយសិស្សម្នាក់ៗឲ្យអភិវឌ្ឍសេចក្តីជំនឿ និងទីបន្ទាល់អំពីព្រះវរបិតាសួគ៌… ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ… ដំណឹងល្អដែលបានស្តារឡើងវិញ… ព្រមទាំង[ ពួកព្យាការីដែលនៅរស់ ] ហើយក្លាយទៅជាពួកសិស្សពេញមួយជីវិត… [ និង ] ពង្រឹង [ សមត្ថភាព ] របស់ពួកគេ ដែលជា [ សិស្សរបស់ពួកយើង ] ក្នុងការស្វែងរកចម្លើយ ដោះស្រាយមន្ទិល [ និង ] ឆ្លើយតបប្រកបដោយសេចក្តីជំនឿ » ។ គោលបំណងដ៏សំខាន់នៃការអប់រំខាងសាសនានៅទូទាំងប្រព័ន្ធអប់រំសាសនាចក្រគឺផ្តោតទៅលើគោលបំណងរបស់យើងនៅទីនេះថ្ងៃនេះ ។ បើយើងមិនធ្វើបែបនេះ ដោយមានគោលបំណងផ្តោតយកចិត្តទុកដាក់ទេ នោះវាពិបាកក្នុងការបង្ហាញថាការវិនិយោគដ៏ច្រើនដែលសាសនាចក្រធ្វើនៅគ្រប់វិទ្យាស្ថាននីមួយៗទាំងនេះជាការត្រឹមត្រូវនោះ ។
ដូច្នេះផ្នែកមួយនៃហេតុផលដែលយើងមកជួបជុំគ្នានៅថ្ងៃនេះគឺថា យើងចែករំលែកនូវបេសកកម្ម ស៊ី.អ៊ី.អេស. និងបុព្វហេតុរួមមួយក្នុងនាមជាអ្នកអប់រំខាងសាសនា ដើម្បីអភិវឌ្ឍទីបន្ទាល់ និងជួយសិស្សក្លាយទៅជាពួកសិស្សនៃព្រះ ហើយស្វែងរកចម្លើយចំពោះសំណួរ និងសេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេ ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងអំណរគុណចំពោះ ឆាត វិប សម្រាប់ការដឹកនាំរបស់គាត់ ។ ប្អូនប្រុស វិប ដឹកនាំថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថាននៃសាសនាចក្រ ។ ប៉ុន្តែក្នុងរយៈពេលពីរឆ្នាំចុងក្រោយនេះ គាត់ក៏ធ្វើជាប្រធានគណៈកម្មការអប់រំខាងសាសនាជាមួយនឹងតំណាងមកពីទូទាំងប្រព័ន្ធអប់រំសាសនាចក្រផងដែរ ។ វាជាផ្នែកមួយដ៏ធំចំពោះគណៈកម្មការនោះ ដែលយើងបានប្រមូលផ្តុំគ្នានៅថ្ងៃនេះ ក្នុងនាមជាអ្នកអប់រំ ស៊ី.អ៊ី.អេស. ។ ខ្ញុំក៏គួរកត់សម្គាល់ផងដែរនូវការគាំទ្រមកពីប្រធាន ស៊ី.អ៊ី.អេស. របស់យើងគ្រប់គ្នា ៖ ប្រធាន រីស ប្រធាន មើរីឌីត ប្រធាន កៅវ៉េ ប្រធាន ឃូស៍ ប្រធាន អាស្តុន និង ប្អូនប្រុស វិប ។ ថ្នាក់ដឹកនាំទាំងនេះត្រូវបានបញ្ជាឲ្យធ្វើជា « ប្រធានគ្រប់គ្រងខាងសីលធម៌ និងខាងវិញ្ញាណ » នៃវិទ្យាស្ថានរបស់ពួកគាត់ ។ ការបញ្ជានេះត្រូវបានចាប់ផ្តើមនៅឯពិធីសម្ពោធរបស់ប្រធានកៅវ៉េ ហើយបានបន្តធ្វើបែបនេះទៀតនៅគ្រប់ការសម្ពោធ ស៊ី.អ៊ី.អេស. ទាំងអស់ ។ ខ្ញុំនឹងបង្ហាញរូបភាពនៅទីនេះអំពីការសម្ពោធទាំងនោះ ។ បងប្អូនអាចឃើញប្រធាន កៅវ៉េ ។ ការបញ្ជានោះមកពីប្រធាន ហូឡិន ហើយបានបន្តទៅប្រធាន អាស្តុន ហើយបន្តម្តងទៀតទៅប្រធាន រីស ហើយបន្ទាប់មកថ្មីៗនេះទៅប្រធាន មើរីឌីត ។ វាមិនមែនដោយចៃដន្យទេ ដែលប្រធានទាំងអស់គ្នានេះកំពុងចូលរួមជាមួយយើងនៅថ្ងៃនេះ ។ ពួកគាត់ជាថ្នាក់ដឹកនាំដ៏អស្ចារ្យ ហើយខ្ញុំសូមសម្តែងនូវការដឹងគុណចំពោះពួកលោកសម្រាប់ភាពជាអ្នកដឹកនាំរបស់ពួកលោក និងការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់ពួកលោកដើម្បីជួយយើងចាប់ផ្តើមសន្និសីទអ្នកអប់រំខាងសាសនានេះ ។
បន្ទាប់ទៅនេះ ខ្ញុំចង់ផ្តល់បរិបទមួយចំនួនសម្រាប់សារលិខិតរបស់ខ្ញុំថ្ងៃនេះ ។ នៅក្នុងការថ្លែងសុន្ទរកថារបស់ខ្ញុំក្នុងពិធីសម្ពោធ ទៅកាន់អ្នកអប់រំខាងសាសនារបស់យើង—ក្នុងរយៈពេលពីរឆ្នាំចុងក្រោយនេះ នៅក្នុងសុន្ទរកថាប្រចាំឆ្នាំរបស់ខ្ញុំទៅកាន់អ្នកអប់រំខាងសាសនា ខ្ញុំបានសុំឲ្យបងប្អូនផ្តោតយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើអ្វី ដែលយើងបានកំណត់ជាការសង្កត់ធ្ងន់របស់ព្យាការីចំពោះយុវមជ្ឈិមវ័យ ។ យើងក៏បានព្យាយាមសង្កត់ធ្ងន់ថា ប្រធានបទទាំងនេះដែលបានរៀបរាប់នៅទីនេះប្រាដកជានឹងផ្លាស់ប្តូរ ។ វាពុំមានអ្វីអស្ចារ្យអំពីប្រធានបទទាំងប្រាំនេះឡើយ ប៉ុន្តែប្រធានបទទាំងនេះគួរតែត្រូវបានធ្វើបច្ចុប្បន្នភាព នៅពេលយើងបានទទួលការណែនាំជាបន្តបន្ទាប់ពីព្យាការី និងសាវក ជាពិសេសគឺការណែនាំទៅកាន់យុវមជ្ឈិមវ័យរបស់យើង ។ ក្តីសង្ឃឹមនោះ គឺមិនមែនថាបងប្អូននឹងទន្ទេញចាំសារជាក់លាក់ទាំងនេះទេ កុំផ្តោតលើរឿងហ្នឹងពេក ប៉ុន្តែគឺថាយើងទាំងអស់គ្នានឹងរៀនពីរបៀបស្តាប់ព្យាការីដែលនៅរស់ និងជួយសិស្សរបស់យើងឲ្យរៀនពីរបៀបអនុវត្តសាររបស់ពួកលោក ។
នៅក្នុងន័យនេះ ខ្ញុំចង់ផ្តោតលើការសង្កត់ធ្ងន់ថ្មីៗរបស់ព្យាការីដែលដក់ជាប់ក្នុងចិត្តខ្ញុំ ។ ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន បានអញ្ជើញយុវមជ្ឈិមវ័យឲ្យទទួលខុសត្រូវចំពោះទីបន្ទាល់របស់ពួកគេ ។ សូមកត់សម្គាល់ថា បើសិនជាបងប្អូនចង់ធ្វើតាមព្យាការី សូមយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើរឿងពីរយ៉ាង ។ ទីមួយ សូមមើលនៅពេលលោកថ្លែងសារនោះម្តងហើយម្ដងទៀត ហើយទីពីរ សូមយកចិត្តទុកដាក់ឲ្យមែនទែននៅពេលលោកអង្វរពួកយើង ។ បងប្អូននឹងឃើញគំរូទាំងពីរនោះ នៅក្នុងសាររបស់ប្រធាន ណិលសុន ឲ្យទទួលខុសត្រូវលើទីបន្ទាល់របស់បងប្អូន ដែលត្រូវបានណែនាំជាលើកដំបូងទៅកាន់យុវមជ្ឈិមវ័យនៅក្នុងការប្រជុំធម្មនិដ្ឋាន ខែឧសភា ឆ្នាំ២០២២ នៅពេលលោកបានមានប្រសាសន៍ ៖ « ខ្ញុំសូមអង្វរក្មួយៗឲ្យចេះទទួលខុសត្រូវលើទីបន្ទាល់របស់ក្មួយៗ ។ សូមខិតខំដើម្បីមានទីបន្ទាល់នោះ ។ សូមមានវាផ្ទាល់ខ្លួន ។ សូមខ្វល់ខ្វាយពីវា ។ សូមចិញ្ចឹមបីបាច់វា ដើម្បីឲ្យវាលូតលាស់ ។ សូមពង្រឹងវាដោយសេចក្ដីពិត ។ សូមកុំបំពុលទីបន្ទាល់ដោយទស្សនវិជ្ជាខុសឆ្គងរបស់បុរស និងស្រ្តីដែលមិនជឿ ហើយក្រោយមកងឿងឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីបានជាទីបន្ទាល់របស់ក្មួយៗមានភាពសោះកក្រោះនោះឡើយ ។ ពេលក្មួយៗដាក់ទីបន្ទាល់របស់ក្មួយៗជាអាទិភាពដ៏ខ្ពស់បំផុតរបស់ក្មួយ សូមចាំមើលពីអព្ភូតហេតុកើតឡើងនៅក្នុងជីវិតរបស់ក្មួយៗ » ។
បន្ទាប់មកនៅឆ្នាំដដែលនោះ ប្រធាន ណិលសុន បានផ្តល់នូវការទទួលខុសត្រូវស្ទើរតែដូចគ្នានេះ គឺលើកនេះទៅកាន់សាសនាចក្រទាំងមូលតែម្តងនៅក្នុងសន្និសីទទូទៅខែតុលា ឆ្នាំ២០២២ ដោយថ្លែងថា « នៅទីបញ្ចប់ ខ្ញុំសូមអញ្ជើញសមាជិកទូទាំងសាសនាចក្រ ឲ្យទទួលយកការទទួលខុសត្រូវដូចគ្នា ដែលខ្ញុំបានផ្តល់ឲ្យពួកយុវមជ្ឈិមវ័យរបស់យើង កាលពីខែឧសភា កន្លងទៅនេះ ។ កាលនោះខ្ញុំជំរុញពួកគេ—ហើយឥឡូវនេះខ្ញុំ អង្វរករ ដល់បងប្អូន—ឲ្យទទួលខុសត្រូវលើទីបន្ទាល់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់បងប្អូន អំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ ។ សូមខិតខំដើម្បីមានទីបន្ទាល់នោះ ។ សូមចិញ្ចឹមបីបាច់វា ដើម្បីឲ្យវាលូតលាស់ ។ សូមពង្រឹងវាដោយសេចក្ដីពិត ។ សូមកុំបំពុលទីបន្ទាល់ដោយទស្សនវិជ្ជាខុសឆ្គងរបស់បុរស និងស្រ្តីដែលមិនជឿឡើយ ។ ពេលបងប្អូនបន្តពង្រឹងទីបន្ទាល់អំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាអាទិភាពដ៏ខ្ពស់បំផុតរបស់បងប្អូន នោះសូមចាំមើលអព្ភូតហេតុដែលនឹងកើតមាននៅក្នុងជីវិតរបស់បងប្អូន » ។
ជាមួយនឹងការអង្វរម្តងហើយម្តងទៀតរបស់ប្រធាន ណិលសុន ដែលយើងត្រូវទទួលខុសត្រូវចំពោះទីបន្ទាល់របស់យើង ខ្ញុំបានទទួលអារម្មណ៍ដើម្បីចែកចាយផ្លូវផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំទៅកាន់ទីបន្ទាល់ ។ នេះគឺជាការបញ្ចេញមតិផ្ទាល់ខ្លួន ហើយនៅពេលដែលខ្ញុំសរសេរវា ក្តីសង្ឃឹមរបស់ខ្ញុំគឺថា បងប្អូននឹងទទួលបានអារម្មណ៍ថា យើងកំពុងអង្គុយជាមួយគ្នាក្នុងរបៀបសាមញ្ញមួយ ។ ពួកយើងម្នាក់ៗមានដំណើរផ្ទាល់ខ្លួនទៅកាន់សេចក្តីជំនឿ ។ ពួកសិស្សរបស់យើងក៏ដូច្នោះដែរ ។ ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំនឹងចែកចាយដំណើរផ្ទាល់ខ្លួនខ្លះរបស់ខ្ញុំ ។ ដំណើររបស់ខ្ញុំទៅកាន់ទីបន្ទាល់បានចាប់ផ្តើមក្នុងរបៀបមិនធម្មតាមួយ ។ ខ្ញុំបានធំដឹងក្តីឡើងនៅក្នុងសហគមន៍ដ៏ធំមួយដែលមិនមែនជាពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ក្នុងទីក្រុងស្កតឌែល រដ្ឋអារីហ្សូណា ។ ក្នុងព្រឹត្តិការណ៍រត់ប្រណាំងនៅវិទ្យាល័យ ខ្ញុំបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេចសម្រាប់ការប្រណាំងរបស់ខ្ញុំ នៅពេលខ្ញុំក្រឡេកមើលតាមផ្លូវ ហើយបានកត់សម្គាល់ឃើញ បងប្រុស បាត់លើរ ជាអ្នកដឹកនាំយុវជនរបស់ខ្ញុំ ។ វាចម្លែកណាស់ដែលគាត់បាននៅទីនោះ ។ យើងមិនមានអ្វីដូចគ្នាច្រើនទេ ។ ខ្ញុំបានដឹងថា គាត់មិនសូវមកចូលរួមក្នុងការរត់ប្រណាំងទេ ។ រំពេចនោះ ព្រះវិញ្ញាណបានមានបន្ទូលមកខ្ញុំថា « ក្លាក សាសនានេះពិត ពីព្រោះគ្មានផ្លូវដែលគាត់នឹងមកទីនោះទេ ។ ច្បាស់ជាមានអ្វីមួយជ្រៅនៅក្នុងសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ ដែលជំរុញគាត់ឲ្យមកគាំទ្រអ្នក » ។ រឿងតែប៉ុណ្ណឹង ។ បទពិសោធន៍វាមិនកើតឡើងនៅខណៈពេលសិក្សាព្រះគម្ពីរជាប់លាប់ ឬនៅក្នុងការប្រជុំទីបន្ទាល់នោះឡើយ ។ វាបានកើតឡើងយ៉ាងសាមញ្ញចេញពីលទ្ធផលនៃការបម្រើដ៏លះបង់របស់នរណាម្នាក់ ។ ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំអាចចាំពីអារម្មណ៍នោះច្បាស់ដូចជាថ្ងៃដែលការណ៍នោះបានកើតឡើង ។
មួយ ឬពីរឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំបានទទួលការហៅទៅបម្រើនៅបេសកកម្ម កូបេ ប្រទេសជប៉ុន ។ ខ្ញុំបានចាំនៅថ្ងៃដំបូងក្នុង អ៊ិម.ធី.ស៊ី. ។ ខ្ញុំរំភើបណាស់ដើម្បីជួបដៃគូ ចាប់ផ្តើមស្គាល់គ្រូ និងអារម្មណ៍នៃការប្រមូលផ្តុំនូវកម្លាំងមកពីទូទាំងពិភពលោក ។ ប៉ុន្តែនៅព្រឹកបន្ទាប់ ពេលនាឡិការោទ៍នៅម៉ោង ៦:០០ ព្រឹក ខ្ញុំស្ទើរតែក្រោកមិនរួច ហើយរំពេចនោះអារម្មណ៍ភិតភ័យបានកើតឡើង ។ ខ្ញុំបានគិតថា « តើខ្ញុំអាចធ្វើកិច្ចការនេះដោយរបៀបណាទៅ ? ខ្ញុំមិនដឹងថា តើខ្ញុំអាចក្រោកឡើងនៅពេលព្រលឹមបែបនេះជារៀងរាល់ថ្ងៃសម្រាប់រយៈពេលពីរឆ្នាំដូចម្តេចទៅ ថែមទាំងត្រូវរៀនភាសាជប៉ុនដ៏លំបាកទៀត » ។ រំពេចនោះ រឿងដែលអ្នកដឹកនាំយុវជនរបស់ខ្ញុំបានមកចូលរួមក្នុងការរត់ប្រណាំងហាក់ដូចជាមិនគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីជួយខ្ញុំក្នុងរយៈពេលពីរឆ្នាំនេះទេ ។ ខ្ញុំត្រូវការដឹងឲ្យបានកាន់តែស៊ីជម្រៅ ហើយថាទីបន្ទាល់ត្រូវមានភាពរឹងមាំដោយខ្លួនឯងនៅក្នុងដំណឹងល្អ ។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមអានព្រះគម្ពីរមរមនដោយយកចិត្តទុកដាក់នៅរាល់ពេលព្រឹក ។ នាឡិការោទ៍ម៉ោង ៦:០០ ព្រឹក ហើយខ្ញុំបានងើបឡើងទៅអង្គុយលើកៅអីវិលនៅតុក្នុង អ៊ិម.ធី.ស៊ី. ក្រោមពន្លឺអំពូលភ្លើង អាន និងសិក្សាព្រះគម្ពីរមរមន ។ នៅពេលខ្ញុំអានដល់ចុងបញ្ចប់ ខ្ញុំអានការសន្យាក្នុងព្រះគម្ពីរមរមននៅក្នុង មរ៉ូណៃ ១០:៣–៥ ។ ខ្ញុំបានស្គាល់ខគម្ពីរនោះតាំងពីពេលខ្ញុំជាសិស្សរៀននៅថ្នាក់សិក្ខាសាលាកាលនៅក្មេងម្ល៉េះ ។ ខ្ញុំបានលុតជង្គង់ចុះអធិស្ឋាន ដើម្បីសូមការបញ្ជាក់អំពីសេចក្តីជំនឿរបស់ខ្ញុំ ។ ប៉ុន្តែនៅពេលខ្ញុំទូលសូមដល់ព្រះអម្ចាស់ គ្មានអ្វីបានកើតឡើងនោះឡើយ ។ ខ្ញុំបានខកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ។ ខ្ញុំបានក្រោកឡើង ហើយអង្គុយលើកៅអីរបស់ខ្ញុំម្តងទៀត ដោយដឹងថា ខ្ញុំអាននៅសល់តែពីរសន្លឹកចុងក្រោយទៀតប៉ុណ្ណោះនៃព្រះគម្ពីរមរមន ។ ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តថា យ៉ាងហោចណាស់អានឲ្យបានចប់សិន ។ ខ្ញុំបានអានខគម្ពីរបីដងនៅក្នុង មរ៉ូណៃ ១០ គឺ មរ៉ូណៃ ១០:៣២ ខ្ញុំអានខគម្ពីរនោះថា ៖ « មែនហើយ ចូរមករកព្រះគ្រីស្ទ ហើយឲ្យបានល្អឥតខ្ចោះនៅក្នុងទ្រង់ ហើយចូរលះបង់ចោលនូវអស់ទាំងអំពើដ៏ឥតបរិសុទ្ធចុះ ហើយបើសិនជាអ្នករាល់គ្នានឹងលះបង់ចោលនូវអស់ទាំងអំពើដ៏ឥតបរិសុទ្ធ ហើយស្រឡាញ់ព្រះឲ្យអស់ពីសមត្ថភាព អស់ពីគំនិត និងអស់ពីកម្លាំងរបស់អ្នក នោះនៅក្នុងព្រះគុណរបស់ទ្រង់ នោះព្រះគុណ— » ខ្ញុំមិនអាចអានបានទេ ។ ខ្ញុំយំ ។ សុំទោស ។ « នោះព្រះគុណរបស់ទ្រង់ល្មមដល់អ្នកហើយ ដោយសារព្រះគុណនៃព្រះ នោះអ្នករាល់គ្នាអាចបានល្អឥតខ្ចោះនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ » ។ នៅពេលខ្ញុំអានខនោះ ពន្លឺ និងភាពច្បាស់លាស់បានកើតមានដល់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំមិនអាចបដិសេធវាបានទេ ។ វាពិតបានលើកទឹកចិត្ត និងមានភាពកក់ក្តៅ ហើយអារម្មណ៍នោះ វាបានជ្រាបពេញទាំងខ្លួនប្រាណរបស់ខ្ញុំ ។ រំពេចនោះ ខ្ញុំបានដឹងថា ព្រះគម្ពីរមរមនគឺពិត ហើយថា គោលបំណងរបស់ព្រះគម្ពីរនេះគឺដើម្បីថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះគ្រីស្ទ ។
មែនហើយ ខ្ញុំបានចេញដំណើរទៅប្រទេសជប៉ុនជាមួយនឹងសាក្សីដ៏ពេញដោយព្រះចេស្តានេះ ។ ខ្ញុំបានបន្តមាននូវបទពិសោធន៏ដែលជួយស្ថាបនាទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែគ្មានអ្វីបានជ្រួតជ្រាបជ្រៅដូចនៅព្រឹកនោះក្នុង អ៊ិម.ធី.ស៊ី. នោះឡើយ ។ បន្ទាប់មក នៅយប់ដែលមានភ្លៀងខ្លាំងមួយ ខណៈដែលយើងបានរៀបចំចូលគេង យើងបានឮសំឡេងគោះទ្វារ ។ យើងបានសម្លឹងមើលគ្នាទៅវិញទៅមក ។ កន្លែងស្នាក់នៅរបស់យើង គឺនៅខាងក្រោយផ្ទះបេសកកម្ម ។ ជាមួយនឹងការភិតភ័យថាមាននរណាម្នាក់មកផ្ទះរបស់យើងទាំងយប់ជ្រៅដូច្នេះ ខ្ញុំបានដើរចេញទៅ ហើយបានបើកទ្វារឃើញប្រធានបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំនៅមុខច្រកចូល កំពុងឈរក្រោមភ្លៀងទទូរឆ័ត្រ ។ គាត់បាននិយាយថា « ហ្គីលប៊ឺត ឆូរ៉ូ អែលឌើរ ហ្គីលប៊ឺត ស្លៀកពាក់មក ។ យើងនឹងចេញទៅមើលអែលឌើរ ម៉ាតស៊ូ » ។ ឪពុករបស់អែលឌើរ ម៉ាតស៊ូ បានស្លាប់ដោយសារជំងឺមហារីក ។ ភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំបានដឹងថាមានរឿងអ្វីបានកើតឡើង ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលខ្ញុំបានចូលទៅក្នុងរថយន្តបេសកកម្ម ប្រធាន ម៉ាតស៊ូមូរី បានងាកមកខ្ញុំ ហើយបានពន្យល់ថា ម្តាយរបស់អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនានោះបានស្លាប់ដោយគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍នៅថ្ងៃនោះ ។ បន្ទាប់មកគាត់បាននិយាយថា « សូមអធិស្ឋានឲ្យយើងអាចយល់ និងដឹងនូវអ្វីដែលយើងអាចលួងលោមអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនានេះផង ។ ខ្ញុំបានមានអារម្មណ៍ដ៏លើសលប់ និងខ្វាយខ្វល់ ។ ខ្ញុំនៅតែអាចចងចាំផ្លិតកញ្ជក់រថយន្តបានបក់ទៅបក់មកខណៈដែលយើងបានបើករថយន្តទៅយ៉ាងស្ងប់ស្ងាត់ ។ រំពេចនោះ ព្រះវិញ្ញាណបានធ្វើឲ្យខ្ញុំចាំពី អាលម៉ា ៧:១២ នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំ ៖ « ហើយទ្រង់នឹងដាក់លើរូបអង្គទ្រង់នូវជំងឺឈឺចាប់របស់ពួកគេ ដើម្បីឲ្យព្រះហឫទ័យទ្រង់ បានពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណា ស្របតាមសាច់ឈាម ដើម្បីទ្រង់អាចដឹងស្របតាមសាច់ឈាមថា តើត្រូវជួយរាស្ត្រទ្រង់បែបណា[ តាម ]ជំងឺរបស់គេ » ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បានអនុញ្ញាតឲ្យយើងយកឈ្នះលើអំពើបាប ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ព្រះគ្រីស្ទនឹងជួយយើងឲ្យរស់ឡើងវិញ ហើយរស់នៅម្តងទៀត ។ ប៉ុន្តែនៅយប់នោះ នៅលើផ្លូវល្បឿនលឿន អូសាកា ខ្ញុំបានរៀនថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទក៏អាចលួងលោមយើងនៅក្នុងការលំបាក ការឈឺចាប់ នៅពេលជីវិតជួបរឿងអយុត្តិធម៌ ។ ខ្ញុំមិនបានដឹងទេថា តើអ្នកផ្សព្វផ្សាយវ័យក្មេងម្នាក់នោះកំពុងប្រឈមនឹងអ្វីខ្លះ ប៉ុន្តែតាមរយៈអព្ភូតហេតុនៃដង្វាយធួន គឺមានព្រះមួយអង្គបានធ្វើការណ៏នោះ ។ នៅរាត្រីនោះ ខ្ញុំបានបម្រើបេសកកម្មខ្ញុំបានមួយឆ្នាំ ព្រះវិញ្ញាណបានធ្វើជាសាក្សីដ៏មានព្រះចេស្តាដល់ខ្ញុំម្តងទៀតថា ព្រះគម្ពីរមរមនគឺពិត ហើយគោលបំណងរបស់គម្ពីរនេះគឺដើម្បីធ្វើជាសាក្សីថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះគ្រីស្ទ ។
ខ្ញុំបានត្រឡប់មកពីបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំវិញ ហើយបានរៀបការជាមួយគ្រីស្ទីន នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ សលត៍ លេក ។ យើងបានផ្លាស់ទីលំនៅទៅរដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា ក្រោយមកទៅទីក្រុងបូស្តុន ។ ខ្ញុំបានបន្តមាននូវការបញ្ជាក់អំពីទីបន្ទាល់នោះម្តងហើយម្តងទៀត ប៉ុន្តែជាថ្មីម្តងទៀត គ្មានអ្វីបានជ្រួតជ្រាបជ្រៅដូចនៅព្រឹកនោះក្នុង អ៊ិម.ធី.ស៊ី. ឬនៅយប់នោះនៅលើផ្លូវល្បឿនលឿន អូសាកានោះឡើយ ។ បន្ទាប់មកថ្ងៃអាទិត្យមួយ ខ្ញុំបានទទួលនូវសាក្សីដ៏អស្ចារ្យពីព្រះវិញ្ញាណដោយមិនបានរំពឹងទុក ។ ខ្ញុំបានអាននៅក្នុងវគ្គមួយនៃព្រះគម្ពីរ ដែលមនុស្សភាគច្រើនមិនបើកទៅវគ្គនោះដើម្បីស្ថាបនាទីបន្ទាល់របស់ពួកគេឡើយ ។ គឺនៅក្នុង អាលម៉ា ៣០ នៅក្នុងមេរៀនមួយនៅឯព្រះវិហារ ដែលខ្ញុំនឹងហៅថាជា គោលលទ្ធិរបស់កូរីហូរ ជាវគ្គដែលកូរីហូរបដិសេធព្រះគ្រីស្ទ ព្យាយាមលើកលែងមនុស្សពីការទទួលខុសត្រូវសម្រាប់ជម្រើសរបស់ពួកគេ ដោយប្រកាសថា យើងអាចបានសង្គ្រោះតាមរយៈការឈ្លាសវៃរបស់យើង ។ គាត់ពឹងផ្អែកលើអ្វីដែលសព្វថ្ងៃនេះយើងអាចហៅថា ជាទំនៀមទម្លាប់សីលធម៌ ។ កូរីហូរក៏បានមើលស្រាលដល់ជំនឿរបស់អ្នកដទៃយ៉ាងខ្លាំងថា ជាសណ្ដាប់ដ៏ឆ្កួតលីលាទាំងឡាយរបស់ពួកអយ្យកោគេ ។ នៅពេលគ្រូបង្រៀនសាលាថ្ងៃអាទិត្យបង្រៀនតាមមេរៀន ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមសញ្ជឹងគិតថា ប្រសិនបើ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានបង្កើតព្រះគម្ពីរមរមនដោយខ្លួនឯងផ្ទាល់មែន កូរីហូរគឺជាតួរអង្គដ៏ចម្លែកម្នាក់ដែលត្រូវបានដាក់បញ្ជូលក្នុងសាច់រឿងនេះ ។ យ៉ូសែបបានរស់នៅក្នុងយុគសម័យដែលមានភាពក្លៀវក្លាខាងសាសនា ដែលមនុស្សជឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ គាត់ទំនងជាមិនដែលបានជួបអ្នកណាម្នាក់ ដែលមានការតស៊ូមតិយ៉ាងអង់អាចក្នុងការប្រឆាំងនឹងគោលលទ្ធិព្រះគ្រីស្ទ ដូចជាកូរីហូរឡើយ ឬខ្ញុំគួរបន្ថែមនីហូរ ឬសេរេម ទាំងអស់គ្នាគឺនៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន។ ប៉ុន្តែយើងដឹងថា ព្រះគម្ពីរមរមនបានចងក្រងឡើងសម្រាប់ជំនាន់របស់យើង ។ ខ្ញុំស្គាល់នូវការប្រកែកវែកញែកទាំងនេះ ពីមនុស្សដែលខ្ញុំបានជួបជាញឹកញាប់ កាលនៅសិក្សាក្នុងទីក្រុងខេមព្រីដច៍ រដ្ឋម៉ាស្សាឈូសេត ។ នៅពេលខ្ញុំអង្គុយជញ្ជឹងគិតពីភាពខុសប្រក្រតីនេះ នៅក្នុងថ្នាក់សាលាថ្ងៃអាទិត្យ ដោយមានទីបន្ទាល់ដ៏ជ្រាលជ្រៅអំពីព្រះគម្ពីរមរមនរួចហើយ នោះព្រះវិញ្ញាណមានព្រះបន្ទូលមកខ្ញុំថា « ក្លាក ព្រះគម្ពីរមរមនគឺពិត ហើយគោលបំណងរបស់ព្រះគម្ពីរនេះ គឺដើម្បីធ្វើជាសាក្សីថា ព្រះយេស៊ូគឺជាព្រះគ្រីស្ទ » ។
បទពិសោធន៍ទាំងនេះបានបន្តមានពេញមួយជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។ មានពេលមួយដែលខ្ញុំកំពុងអធិស្ឋាននៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធអំពីពួកយុវជនរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងទីក្រុងក្រីក្រនៅបូស្តុន ។ នៅពេលខ្ញុំអានព្រះគម្ពីរនៅក្នុង ម៉ូសាយ ៣:១៧ ព្រះវិញ្ញាណបានបង្រៀនខ្ញុំថា មានរបៀបតែមួយគត់ដែលខ្ញុំអាចជួយដល់ពួកយុវជនទាំងនេះចេញពីកាលៈទេសៈរបស់ពួកគេបានគឺតាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ មានពេលមួយ ខ្ញុំកំពុងសិក្សា អាលម៉ា ៣៦ និងកំពុងរៀនអំពីឃ្លាដដែលៗដែលមាននៅពេញក្នុងជំពូកទាំងមូល ជាមួយនឹងលទ្ធផលដ៏សំខាន់នោះ គឺការប្រោសលោះ អាលម៉ា ជាកូន ។ គួរឲ្យកត់សម្គាល់ថា វាហាក់ដូចជារាល់ពេលដែលខ្ញុំមានសាក្សីមួយអំពីព្រះគម្ពីរមរមន វាកើតឡើងជាសាក្សីដៃគូនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ការណ៍នេះបានកើតឡើងម្តងទៀតនៅក្នុងសន្និសីទទូទៅ សម័យប្រជុំស្ត្រី ខែតុលា ឆ្នាំ២០១៨ ។ ប្រធាន ណិលសុន បានផ្តល់នូវការអញ្ជើញមួយនៅក្នុងសម័យប្រជុំនោះទៅកាន់បងប្អូនស្ត្រីនៃសាសនាចក្រ ឲ្យអានព្រះគម្ពីរមរមនឲ្យចប់ត្រឹមបំណាច់ឆ្នាំនោះ ដោយមានសេចក្តីយោងបន្ថែមមួយ ដើម្បីគូសចំណាំរាល់ការលើកឡើងអំពីព្រះអង្គសង្រ្គោះ រាល់ខយោងអំពីព្រះអង្គសង្រ្គោះនៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន ។ ដោយចង់ជួយគាំទ្រដល់ភរិយា និងកូនៗទាំងប្រាំមួយរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានចូលរួមក្នុងការអញ្ជើញនោះជាមួយពួកគេ ។ ខ្ញុំទើបតែទទួលបានព្រះគម្ពីរមរមនមួយក្បាលនេះ ។ វាគឺជាព្រះគម្ពីរមរមនថ្មីមួយក្បាល ។ ខ្ញុំបានគូសចំណាំរាល់សេចក្តីយោងទាំងអស់អំពីព្រះអង្គសង្រ្គោះក្នុងគម្ពីរនេះ ។ សេចក្តីយោងដែលបានគូសដោយខ្មៅដៃពណ៌ក្រហមពីទំព័រមួយទៅទំព័រមួយទៀត គឺអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ នៅអាយុ ៤៨ ឆ្នាំជាមួយនឹងទីបន្ទាល់ដ៏រឹងមាំដែលមានរួចហើយអំពីព្រះគម្ពីរមរមន និងអំពីព្រះអង្គសង្រ្គោះ ជាថ្មីម្តងទៀត ព្រះវិញ្ញាណបានថ្លែងទីបន្ទាល់ដល់ខ្ញុំថា ចំណុចសំខាន់ដែលខ្ញុំអានរាល់ពេលព្រឹកក្នុងទំព័រនៃព្រះគម្ពីរនេះគឺ « ក្លាក ព្រះគម្ពីរនេះពិត ហើយគោលបំណងរបស់ព្រះគម្ពីរនេះគឺដើម្បីថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះគ្រីស្ទ » ។
ត្រឡប់ទៅកាន់សាររបស់ប្រធាន ណិលសុន និងការដកស្រង់ដែលខ្ញុំបានលើកឡើងនៅមុននេះវិញ ៖ « ខ្ញុំសូមអង្វរក្មួយៗឲ្យចេះទទួលខុសត្រូវលើទីបន្ទាល់របស់ក្មួយៗ ។ សូមខិតខំដើម្បីមានទីបន្ទាល់នោះ ។ សូមមានវាផ្ទាល់ខ្លួន ។ សូមខ្វល់ខ្វាយពីវា ។ សូមចិញ្ចឹមបីបាច់វា ដើម្បីឲ្យវាលូតលាស់ ។ សូមពង្រឹងវាដោយសេចក្ដីពិត ។ សូមកុំបំពុលទីបន្ទាល់ដោយទស្សនវិជ្ជាខុសឆ្គងរបស់បុរស និងស្រ្តីដែលមិនជឿ ហើយក្រោយមកងឿងឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាទីបន្ទាល់របស់ក្មួយៗមានភាពសោះកក្រោះនោះឡើយ ។ … ពេលក្មួយៗដាក់ទីបន្ទាល់របស់ក្មួយៗជាអាទិភាពដ៏ខ្ពស់បំផុតរបស់ក្មួយ សូមចាំមើលពីអព្ភូតហេតុកើតឡើងនៅក្នុងជីវិតរបស់ក្មួយៗ » ។ ខ្ញុំសូមបញ្ជាក់ចំពោះអព្ភូតហេតុទាំងនោះ ។ ខ្ញុំបានទទួលពរជ័យតាមរបៀបជាច្រើន ដោយសារខ្ញុំបានទុកទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំជាអាទិភាពពេញមួយជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។
បងប្អូនប្រុសស្រី ក្នុងនាមជាអ្នកអប់រំខាងសាសនា យើងត្រូវតែជួយសិស្សរបស់យើងឲ្យទទួលខុសត្រូវលើទីបន្ទាល់របស់ពួកគេ ។ ខ្ញុំសូមផ្តោតលើវិធីប្រាំយ៉ាង ដែលយើងអាចបង្រៀនសិស្សរបស់យើងឲ្យទទួលខុសត្រូវលើទីបន្ទាល់របស់ពួកគេ ។ ទីមួយ សូមជួយពួកគេរៀនអនុវត្តសិទ្ធិជ្រើសរើសរបស់ពួកគេ ។ ទីពីរ បង្រៀនពួកគេឲ្យធ្វើជាពន្លឺដល់អ្នកដទៃ ជាពិសេសអ្នកទាំងនោះដែលមានការលំបាក ។ ទីបី ចូរសួរសំណួរដោយនូវសេចក្ដីជំនឿ។ ទីបួន ស្វែងរកប្រភពដែលមានសេចក្តីពិតពេញលេញ ។ ហើយទីប្រាំ ពឹងផ្អែកលើព្រះវិញ្ញាណ ។
ទីមួយ យើងត្រូវតែបង្រៀនសិស្សថា ការសាងទីបន្ទាល់គឺជាទង្វើដោយចេតនានៃសិទ្ធិជ្រើសរើសរបស់យើង ។ ស៊ី អេស លូវិស ឧស្សាហ៍យោងទៅលើសេចក្តីថ្លែងការណ៍មួយថា « ការធ្វើអ្វីមួយដោយប្រុងប្រយ័ត្ន និងត្រឹមត្រូវនឹងបង្ហាញឲ្យឃើញនូវវិធីសាស្ត្រលឿនបំផុត និងមានប្រសិទ្ធភាពបំផុត » ។ វាត្រូវការខិតខំដើម្បីពង្រឹងសេចក្តីជំនឿ និងភាពជាសិស្ស ។ វាជាសកម្មភាពដែលមានគោលបំណង ។ អាលម៉ាបង្រៀនថា ការស្ថាបនាទីបន្ទាល់តម្រូវឲ្យមានការយកចិត្តទុកដាក់របស់យើងដ៏ពេញលេញ ៖ « ប៉ុន្តែមើលចុះ បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាចង់ភ្ញាក់ឡើង ហើយដាស់សមត្ថភាពទាំងឡាយរបស់ខ្លួន គឺដើម្បីធ្វើការពិសោធន៍ដល់ពាក្យសម្ដីរបស់ខ្ញុំ ហើយអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿមួយតូច មែនហើយ គឺបើសិនជាអ្នករាល់គ្នាពុំអាចធ្វើអ្វីក៏ដោយ ក្រៅពីការចង់ជឿ នោះសូមឲ្យចំណង់នេះមាននៅក្នុងខ្លួនអ្នក គឺរហូតដល់អ្នកអាចទុកកន្លែងមួយ សម្រាប់ពាក្យសម្ដីរបស់ខ្ញុំមួយចុះ » ។
គោលការណ៍ទីពីរ ដែលយើងអាចបង្រៀនក្នុងការជួយសិស្សឲ្យទទួលខុសត្រូវលើទីបន្ទាល់របស់ពួកគេ គឺការធ្វើជាពន្លឺដល់អ្នកដទៃ ប្រហែលជាពិសេសសម្រាប់អ្នកទាំងនោះ ដែលមានការលំបាក ។ មនុស្សជំនាន់នេះមានការព្រួយបារម្ភយ៉ាងខ្លាំងអំពីមិត្តរបស់ពួកគេ និងអ្នកទាំងឡាយដែលប្រឈមនឹងការលំបាកនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ។ ប្រធាន ណិលសុន បង្រៀនពួកយើងកុំឲ្យកាត់សេចក្តីដល់អ្នកទាំងនោះដែលមានការលំបាក ។
« បើមានមិត្តភក្ដិ និងគ្រួសារបានដើរចេញពីសាសនាចក្រ សូមបន្តស្រឡាញ់ពួកគេ ។ ពេលក្មួយៗកាត់សេចក្ដីដល់ការជ្រើសរើសរបស់មនុស្សម្នាក់ នោះវាដូចគ្នានឹងកាលដែលក្មួយៗត្រូវគេរិះគន់ចំពោះការបន្តនៅស្មោះត្រង់ដូច្នោះដែរ ។
ឥឡូវនេះ សូមស្ដាប់ខ្ញុំ ពេលខ្ញុំនិយាយថា សូមកុំវង្វេងចេញ ដោយសារតែការសង្ស័យរបស់មនុស្ស ដែលមាននូវរឿងដែល ក្មួយមើលពុំឃើញ នៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេឡើយ » ។
ការមិនជឿ និងការសង្ស័យអាចជាការរីកសុះសាយមួយដ៏លឿន ប៉ុន្តែសេចក្តីជំនឿ និងសេចក្តីសង្ឃឹមក៏ដូច្នោះដែរ ។ ប្រធាន ណិលសុន បានបន្ដ ៖
« លើសពីនេះទៀត ចូរឲ្យមិត្តរបស់ក្មួយដែលមានការសង្ស័យមើលឃើញថា ក្មួយៗ ស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ និងដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ខ្លាំងប៉ុនណា ។ ចូរធ្វើឲ្យដួងចិត្តដែលសង្ស័យរបស់ពួកគេ ភ្ញាក់ផ្អើលដោយសារតែដួងចិត្តជឿជាក់របស់ក្មួយៗ !
« ពេលក្មួយៗទទួលខុសត្រូវលើទីបន្ទាល់របស់ខ្លួន ហើយធ្វើឲ្យវាលូតលាស់ នោះក្មួយៗនឹងក្លាយជាឧបករណ៍កាន់តែមានតម្លៃនៅក្នុងព្រះហស្ដរបស់ព្រះអម្ចាស់ » ។
នេះជាចំណុចចុងក្រោយ—ការបង្រៀនសិស្សរបស់ពួកយើងឲ្យក្លាយទៅជាឧបករណ៍ និងជាធនធានមួយសម្រាប់ព្រះអម្ចាស់—ជាកន្លែងដែលខ្ញុំគិតថា យើងមានឱកាសបែបនេះ ដើម្បីជួយយុវមជ្ឈិមវ័យជាមួយនឹងទីបន្ទាល់របស់ពួកគេ ។ សូមបង្រៀនពួកគេឲ្យធ្វើជាពន្លឺ ។ សូមបង្រៀនពួកគេឲ្យធ្វើជាមិត្តម្នាក់ ។ សូមបង្រៀនពួកគេឲ្យធ្វើជាធនធានមួយសម្រាប់អ្នកដទៃ ។ ហើយសម្រាប់អ្នកទាំងឡាយណាដែលមិនទាន់បានរកឃើញសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេនៅឡើយ សូមបង្រៀនពួកគេឲ្យចេញទៅធ្វើការបម្រើដល់អ្នកដទៃ ។ មានទីបន្ទាល់ជាច្រើនបានកើតឡើងតាមរយៈសកម្មភាពនៃការបម្រើដល់អ្នកដទៃ ។ សាក្សីរបស់ខ្ញុំដែលខ្ញុំទទួលបាននៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ បូស្តុន ម៉ាស្សាឈូសេត ថា ព្រះគ្រីស្ទ គឺជាចម្លើយសម្រាប់យុវវ័យរបស់ខ្ញុំ នោះគឺដោយសារខ្ញុំបានធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំដឹងដើម្បីជួយ ។ សូមបង្រៀនសិស្សរបស់យើងឲ្យធ្វើជាពន្លឺ ហើយទីបន្ទាល់របស់ពួកគេនឹងរីកចម្រើន ។
ជាការពិតណាស់ យើងបង្រៀនថា វាមិនអីទេដើម្បីមានសំណួរ ។ នៅល្ងាចនេះ អែលឌើរ រិនឡាន់ នឹងនិយាយបន្ថែមបន្តិចទៀតអំពីរឿងនេះ ។ ប្រធាន ណិលសុន បានពន្យល់ថា « បើក្មួយមានសំណួរ—ខ្ញុំសង្ឃឹមថាក្មួយនឹងមាន—សូមស្វែងរកចម្លើយដោយមានបំណងប្រាថ្នាដ៏ក្លៀវក្លាដើម្បីជឿ » ។ ប៉ុន្តែនៅពេលប្រធាន ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន បានចង្អុលបង្ហាញថា « ជួនកាលយើងធ្វើដូចជា ការប្រកាសដ៏ស្មោះត្រង់ពីការសង្ស័យ គឺជាការបង្ហាញពីក្ដីក្លាហានខាងសីលធម៌ដែលខ្ពង់ខ្ពស់ជាងការប្រកាសដ៏ស្មោះត្រង់ពីជំនឿអញ្ចឹង ។ វាមិនដូច្នោះទេ ! » នៅពេលដែលឪពុករបស់ក្មេងដែលមានជំងឺនោះបានអង្វរព្រះអម្ចាស់ថា « ខ្ញុំជឿហើយ លោកម្ចាស់អើយ សូមជួយចំពោះសេចក្តីណាដែលខ្ញុំមិនជឿផង » គាត់កំពុងចាប់ផ្តើមពីចំណុចមួយនៃការជឿ ។ គាត់បានរៀនក្នុងនាមជាក្មេងជំទង់ម្នាក់—ឬខ្ញុំបានរៀនក្នុងនាមជាក្មេងជំទង់ម្នាក់ នៅពេលខ្ញុំបាននាំយកនូវចំណោទអំពីសេចក្តីជំនឿទៅកាន់ប៉ារបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានគិតថា ខ្ញុំឆ្លាត ដែលខ្ញុំបានលើកយកអ្វីមួយមកដែលគាត់មិនដែលបានគិតដល់នោះ ។ នៅអាយុ ១៥ ឆ្នាំ ខ្ញុំឆ្លាតជាងប៉ារបស់ខ្ញុំ ដែលជាអ្នកតែងតែឈ្នះរាល់ការវែកញែកនីមួយៗ ។ ហើយឥឡូវនេះ ខ្ញុំមានសំណួរស្មុគស្មាញមួយសម្រាប់គាត់ ។ ជាជាងឆ្លើយនឹងសំណួររបស់ខ្ញុំ គាត់បានតបមកវិញយ៉ាងសាមញ្ញថា ៖ « ក្លាក ប៉ាក៏ធ្លាប់មានសំណួរនោះពីមុនមកដែរ ។ នៅក្នុងជីវិតប៉ា ប៉ាមានសំណួរពីរប្រភេទ ៖ ប្រភេទទីមួយ ប៉ាដឹង ហើយប្រភេទមួយទៀត ហាក់ដូចជាពិបាកដើម្បីដឹង ។ យូរៗទៅ ប៉ាបានឃើញថា ប្រភេទដែលប៉ាដឹងចេះតែបន្តកើនឡើង ហើយប្រភេទដែលប៉ាមិនដឹង បន្តថយចុះ » ។
ប្រសិនបើបងប្អូនបន្តដំណើរទៅមុខជាមួយនឹងសេចក្តីជំនឿ ខ្ញុំសន្យាថា រឿងនេះនឹងកើតឡើង ។ វាមិនមែនមានន័យថា យើងមិនចោទសំណួរ និងកង្វល់ដែលមនុស្សមាននោះទេ ប៉ុន្តែយើងជួយពួកគេឲ្យបន្តដំណើរទៅមុខដោយសេចក្តីជំនឿ ។ នេះជាអ្វីដែលខ្ញុំគិតថា អែលឌើរ ឡារី ខូប៊្រីតហ្គ បានមានប្រសាសន៍នៅក្នុងការប្រជុំធម្មនិដ្ឋាន ប៊ី.វាយ.យូ. នៅពេលគាត់បាននិយាយទៅកាន់សិស្សនៅក្នុងសាលានេះ ឲ្យផ្តោតយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើសំណួរសំខាន់ៗ និងទុកឲ្យសំណួរមិនសូវសំខាន់ដោះស្រាយទៅតាមពេលវេលា ។ ប្រធាន ណិលសុន បានរំឭកយើងម្តងហើយម្តងទៀតថា ការសាងទីបន្ទាល់មួយក៏គួរតែរួមបញ្ចូលការសម្លឹងមើលប្រភពដែលពោរពេញដោយសេចក្តីពិត ។ « ចិញ្ចឹម[ ទីបន្ទាល់របស់ក្មួយៗ ] ដោយសេចក្ដីពិត ។ សូមកុំបំពុលទីបន្ទាល់ដោយទស្សនវិជ្ជាខុសឆ្គងរបស់បុរស និងស្រ្តីដែលមិនជឿ ហើយក្រោយមកងឿងឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីបានជាទីបន្ទាល់របស់ក្មួយៗមានភាពសោះកក្រោះនោះឡើយ » ។ យុវមជ្ឈិមវ័យមួយចំនួនមានអារម្មណ៍ថា វីធីតែមួយគត់ដើម្បីមានសេចក្តីជំនឿដ៏រឹងមាំគឺការងាកទៅរកអ្នករិះគន់ និងសត្រូវរបស់សាសនាចក្រយើង ។ តាមវិធីណាមួយនោះ វានឹងធ្វើឲ្យទីបន្ទាល់កាន់តែរឹងមាំ ។ នៅក្នុងកាលៈទេសៈបែបនេះ យើងគួរជួយសិស្សរបស់យើងសម្លឹងមើលទៅគោលបំណងពិតរបស់អ្នករិះគន់ទាំងនោះ ។ កូរីហូរ នីហូរ និងសេរេម មិនបានព្យាយាមដើម្បីស្អាងពួកអ្នកដើរតាមរបស់ពួកគេនោះទេ ប៉ុន្តែគឺគ្រាន់តែព្យាយាមដើម្បីការពារជម្រើសដ៏ខុសឆ្គងរបស់ពួកគេតែប៉ុណ្ណោះ ហើយតស៊ូសម្រាប់តែកិច្ចការផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គេ ។ សូមបង្រៀនសិស្សរបស់បងប្អូនថា « ប្រភពមួយចំនួនអាចត្រូវបានគេវាយតម្លៃថា បណ្តាលឲ្យមានការមិនទុកចិត្ត ការភ័យខ្លាច និងការសង្ស័យ » ។ សូមជួយពួកគេឲ្យសម្លឹងទៅព្យាការីដែលនៅរស់ ព្រះគម្ពីរ និងថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រដែលទុកចិត្ត ។
ប្រភពដ៏សំខាន់មួយដែលពេញដោយសេចក្ដីពិតដែលយើងអាចងាកទៅរកគឺព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ សូមបង្រៀនសិស្សឲ្យយល់ពីអារម្មណ៍របស់ពួកគេនៅពេលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមានវត្តមាន ហើយដឹងនៅពេលព្រះវិញ្ញាណចាកចេញ ពេលដែលសេចក្តីពិតត្រូវបានបង្ហាញដោយមិនត្រឹមត្រូវ ។ ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំមានបទពិសោធន៍មួយដែលមិនអាចភ្លេចបាន អំពីប្រធានបទនេះនៅក្នុងសម័យប្រជុំ សំណួរ និងចម្លើយ នៅ ប៊ី.វ៉ាយ.យូ.–ហាវ៉ៃ ជាមួយប្រធាន ហែនរី ប៊ី អាវរិង និងប្រធាន គឺនី កៅវ៉េ ។ សិស្សម្នាក់បានសួរយើងតើនៅទីណាដែលពួកគេត្រូវការព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ។ ការដកស្រង់សុន្ទរកថារបស់ប្រធាន ណិលសុន « នៅពេលខាងមុខ វានឹងមិនអាចរស់រានខាងវិញ្ញាណបានឡើយ បើគ្មានព្រះចេស្ដាណែនាំ ដឹកនាំ និងលួងលោមចិត្តជាប់ជានិច្ចមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនោះ » ប្រធាន អាវរិង បានសុំខ្ញុំឲ្យឆ្លើយសំណួររបស់សិស្សម្នាក់នោះ ។ នេះគឺជាសំណួរដែលខ្ញុំបានឆ្លើយរាប់រយដងក្នុងនាមជាប្រធាន ប៊ី.វ៉ាយ.យូ.–អៃដាហូ ។ ខ្ញុំបានឆ្លើយតបថា សិស្សត្រូវការព្រះវិញ្ញាណនៅពេលពួកគេធ្វើការសម្រេចចិត្តអំពីអ្វីដែលត្រូវសិក្សា ដើរលេងជាគូជាមួយនរណា រស់នៅកន្លែងណា គួរធ្វើការអ្វី និងមានជម្រើសជាច្រើនទៀតសម្រាប់ជីវិតដែលនឹងកើតមានសម្រាប់យុវមជ្ឈិមវ័យរបស់យើង ។ បន្ទាប់មក ប្រធាន អាវរិង បានសុំឲ្យសិស្សនោះអានសុន្ទរកថាប្រធាន ណិលសុន ឡើងវិញ ។ នៅលើកនេះ គាត់បានផ្អាកត្រឹមពាក្យថា រស់រាន ។ ប្រធាន អាវរិង បានបញ្ជាក់ថា ព្យាការីបានប្រើពាក្យ រស់រាន ដោយចេតនា ។ លោកបានពន្យល់ថា ពួកសិស្សកំពុងរស់នៅក្នុងគ្រាមួយដែលមារសត្រូវបំភាន់សេចក្តីពិតដ៏មានប្រសិទ្ធភាពណាស់ ប្រសិនបើពួកគេមិនមានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទេ នោះពួកគេនឹងត្រូវបានបោកបញ្ឆោតអំពីការពិតនៃដំណឹងល្អដ៏សំខាន់បំផុត ។ នៅក្នុងសុន្ទរកថារបស់លោក « គិតដល់សេឡេស្ទាល ! » ប្រធាន ណិលសុន ប្រកាសថា ៖ « ការបោកបញ្ឆោតរបស់មារសត្រូវគ្មានទីបញ្ចប់ឡើយ ។ សូមរៀបចំខ្លួន ។ សូមកុំស្តាប់ដំបូន្មានរបស់អ្នកដែលគ្មានជំនឿ ។ សូមស្វែងរកការណែនាំពីសំឡេងដែលបងប្អូនអាចទុកចិត្ត—ពីព្យាការី អ្នកមើលឆុត និងអ្នកទទួលវិវរណៈ និងពីការខ្សឹបប្រាប់នៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ » ។
បងប្អូនប្រុសស្រី ចូរយើងបង្រៀនសិស្សរបស់យើងឲ្យទទួលខុសត្រូវលើទីបន្ទាល់របស់ពួកគេ ។ សូមបង្រៀនពួកគេ ឲ្យខិតខំដើម្បីមានទីបន្ទាល់នោះ មានវាផ្ទាល់ខ្លួន ខ្វល់ខ្វាយពីវា ចិញ្ចឹមបីបាច់វា ដើម្បីឲ្យវាលូតលាស់ ។ សម្រាប់គោលបំណងនេះ សូមពួកយើងបង្រៀនពួកគេឲ្យអនុវត្តសិទ្ធិជ្រើសរើស ធ្វើជាពន្លឺដល់អ្នកដទៃ សួរសំណួរដោយនូវសេចក្តីជំនឿ រកមើលប្រភពដែលពោរពេញដោយសេចក្តីពិត ហើយរៀនដើម្បីពឹងផ្អែកទៅលើព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ សេចក្តីណែនាំអំពីការពង្រឹងការអប់រំខាងសាសនាផ្តល់ឲ្យយើងនូវការទទួលខុសត្រូវដើម្បីធ្វើរឿងនេះដោយភាពជឿជាក់ ។ ការប្រឹងប្រែងរបស់បងប្អូនពិតជាជួយបាន ។ សូមកុំជឿការនិទានរឿងពីខាងក្រៅ ។ យុវមជ្ឈិមវ័យកំពុងមករៀនថ្នាក់វិទ្យាស្ថាននៅកម្រិតខ្ពស់បំផុត ។ យុវមជ្ឈិមវ័យកំពុងមករៀនសាលាសាសនាចក្រនៅកម្រិតខ្ពស់បំផុត ។ មានការកើនឡើងនៃសេចក្តីជំនឿនៅទូទាំងសាសនាចក្រ សូម្បីតែនៅក្នុងគ្រាដ៏លំបាកទាំងនេះក៏ដោយ ។ សិស្សរបស់យើងកំពុងរៀនដើម្បីទទួលខុសត្រូវលើទីបន្ទាល់របស់ពួកគេ ហើយពួកគេកំពុងខិតកាន់តែទៅជិតព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ខ្ញុំមានទីបន្ទាល់អំពីព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង ។ ខ្ញុំដឹងថា ព្រះគម្ពីរមរមនគឺពិត ។ ហើយខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា គោលបំណងរបស់ព្រះគម្ពីរមរមនគឺដើម្បីធ្វើជាសាក្សីថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះគ្រីស្ទ ។ សូមយើងអញ្ជើញសិស្សរបស់យើងឲ្យស្វែងរកការពិតដូចគ្នានេះ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។