ជីវជាតិចាំបាច់នៃដំណឹងល្អ
សន្និសីទអ្នកអប់រំខាងសាសនា ស៊ី. អ៊ី. អេស. ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០២៤
បងប្អូនប្រុសស្រីជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះឱកាសនេះ ដែលបានថ្លែងទៅកាន់អ្នកអប់រំខាងសាសនានៅក្នុងការចាក់ផ្សាយទូទាំងពិភពលោកនេះ ។ សូមអរគុណដែលបានចំណាយពេលរបស់បងប្អូន និងចំពោះអ្វីទាំងអស់ដែលបងប្អូនធ្វើក្នុងការជួយកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់ឲ្យឆ្ពោះទៅមុខ ។ សូមដឹងថា ភាពជោគជ័យរបស់បងប្អូន « ត្រូវបានវាស់វែងជាចម្បងដោយការតាំងចិត្តរបស់បងប្អូន ដើម្បីជួយបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះឲ្យក្លាយជាពួកសិស្សដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ » ។ ភាពជោគជ័យរបស់បងប្អូនមិនត្រូវបានកំណត់ដោយថាសិស្សរបស់បងប្អូនប៉ុន្មាននាក់ដែលក្លាយជាសិស្សដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនោះទេ វាមិនអាស្រ័យលើរបៀបដែលពួកគេជ្រើសរើសឆ្លើយតបទៅនឹងការបង្រៀន ការអញ្ជើញ ឬទង្វើសប្បុរសដ៏ស្មោះរបស់បងប្អូនឡើយ ។ ការទទួលខុសត្រូវរបស់បងប្អូនគឺត្រូវបង្រៀនយ៉ាងច្បាស់លាស់ និងមានអានុភាព ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចធ្វើការជ្រើសរើសត្រឹមត្រូវដែលនឹងផ្តល់ពរដល់ពួកគេ ។ បុគ្គលម្នាក់ៗមានសិទ្ធិជ្រើសរើស ។ ដូច្នោះ ខ្ញុំនឹងនិយាយទៅកាន់បងប្អូនដូចជាព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាដំបូងនៅក្នុងសាសនាចក្រក្នុងគ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រានេះថា « ប្រសិនបើបងប្អូនធ្វើកាតព្វកិច្ចរបស់បងប្អូន នោះបងប្អូននឹងធ្វើបានល្អ ដូចជាមនុស្សទាំងអស់គ្នាបានឱបក្រសោបដំណឹងល្អដែរ » ។
នៅឆ្នាំ១៩១៦ អែលឌើរ ដេវីឌ អូ មិកឃេ បានមានប្រសាសន៍ថា « គ្មានការទទួលខុសត្រូវណាដែលបុរស [ ឬស្ត្រី ] មានធំជាងការធ្វើជាគ្រូបង្រៀនម្នាក់ដល់បុត្រាបុត្រីនៃព្រះឡើយ » ។ សព្វថ្ងៃនេះក៏ដូចគ្នាដែរ ។ គ្រូបង្រៀនម្នាក់ដែលមានសេចក្ដីជំនឿ និងបង្រៀនអំពីសេចក្ដីជំនឿ គឺចាំបាច់ណាស់នៅក្នុងសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ជាពិសេសសម្រាប់ជំនាន់ដែលកំពុងពេញវ័យ ។
បន្តិចទៀតនេះ ខ្ញុំនឹងអានសម្រង់មកពីប្រធាន ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន ហើយបងប្អូននឹងឃើញនូវទំនាក់ទំនងនេះ ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានអញ្ជើញអ្នកស្ម័គ្រចិត្តពីរបីនាក់ដើម្បីមកជួយ ។ ហើយយើងនឹងមានវត្តមានរបស់គ្រួសារ រីស និង អាស្តុន ចេញមកខាងមុខ ហើយពួកគាត់ម្នាក់ៗនឹងទទួលបាននំធ្វីនគី ។ ដូចដែលបងប្អូនបានដឹងហើយថា នំធ្វីនគីគឺជានំមានស្នូលក្រែមដែលមានរសជាតិវាន់នីឡា ។ ហើយខ្ញុំចង់ឲ្យពួកគាត់បើកនំធ្វីនគីរបស់ពួកគាត់ ហើយចាប់ផ្តើមញ៉ាំវា ។ ពួកគាត់ម្នាក់ៗទទួលបានកន្សែងជូតមាត់មួយ ។ ហើយខ្ញុំនឹងធ្វើការភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងនេះនៅទីនេះ ។
ប្រធាន ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន បានសង្កត់ធ្ងន់លើសារៈសំខាន់នៃការផ្តោតលើការបង្រៀនធាតុសំខាន់ៗនៃដំណឹងល្អនៅក្នុងឆ្នាំ១៩៩៨ ។ ក្នុងសុន្ទរកថា លោកបានបង្រៀនថា ៖ « យើងត្រូវតែធ្វើឲ្យការបង្រៀនដ៏ឧត្តមមានជីវិត និងមានពន្លឺឡើងវិញ នៅក្នុងសាសនាចក្រ —នៅផ្ទះ នៅពេលឡើងនិយាយក្នុងការប្រជុំថ្នាក់ដឹកនាំ ហើយជាការពិតណាស់ នៅក្នុងថ្នាក់រៀន ។ …
« … ពេលមានវិបត្តិកើតឡើងក្នុងជីវិតយើង … ទស្សនវិជ្ជារបស់មនុស្សវេញត្របាញ់នឹងព្រះគម្ពីរ និងកំណាព្យបន្តិចបន្តួចនោះគឺមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ ។ តើយើងពិតជាកំពុងចិញ្ចឹមបីបាច់ [ សិស្ស ] របស់យើងតាមរបៀបមួយដែលនឹងគាំទ្រពួកគេនៅពេលភាពតានតឹងនៃជីវិតកើតមានឡើងដែរឬទេ ? ឬតើយើងកំពុងផ្តល់ឲ្យពួកគេនូវនំធ្វីនគីខាងសាសនាវិទ្យា—ដែលគ្មានកាឡូរីខាងវិញ្ញាណឬ ? » …
ឥឡូវនេះ ដោយបានញ៉ាំនំធ្វីនគីរបស់លោកហើយ ប្រធាន រីស តើលោកគិតថានំធ្វីនគីរបស់លោកមានសរសៃអាហារប៉ុន្មានក្រាម ? » តាមពិត វាមានសូន្យ ។
ស៊ីស្ទើរ រីស តើអ្នកគិតថា មានកាល់ស្យូមប៉ុន្មានមីលីក្រាមនៅក្នុងនំធ្វីនគីនេះ ? តាមពិត វាមានសូន្យ ។
ចុះស៊ីស្ទើរ អាស្តុន តើអ្នកគិតថា មានវីតាមីន អា ប៉ុន្មានមីលីក្រាមនៅក្នុងនំនោះ ? តាមពិត វាមានសូន្យ ។
ចំណែកបងប្រុស អាស្តុន តើអ្នកគិតថា មានវីតាមីន ស៊ី ប៉ុន្មានមីលីក្រាមនៅក្នុងនំនោះ ? បាទ គឺមានលំនាំមួយ ។ គឺមានវីតាមីន ស៊ី សូន្យនៅក្នុងនំនេះ ។
ពេលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំចូលចិត្តនំធ្វីនគីណាស់ ។ បើឪពុកម្ដាយខ្ញុំអនុញ្ញាត នោះខ្ញុំមិនញ៉ាំអ្វីសោះឡើយ ក្រៅពីនំធ្វីនគីសម្រាប់អាហារពេលព្រឹក ថ្ងៃត្រង់ និងពេលល្ងាច ។ ក្នុងពេលនេះបើឪពុកម្ដាយខ្ញុំបានអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំញ៉ាំតែនំធ្វីនគី តើបងប្អូនដឹងទេថាបងប្អូននឹងសម្លឹងមើលឃើញអ្វីទៅ ? ជាការពិត—ខ្ញុំនឹងក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែលទល់លាមក ខ្វាក់ភ្នែក ពុកឆ្អឹង ហើយខ្វះជាតិវីតាមីន ។ ពិតជាពិបាកមើលណាស់ ។
សូមអរគុណដល់អ្នកស្ម័គ្រចិត្តរបស់យើង ។ ខ្ញុំមកទីនេះមិនមែនដើម្បីពិភាក្សាអំពីផលប៉ះពាល់នៃកង្វះខាតជីវជាតិទៅលើសុខភាពរាងកាយរបស់យើងនោះទេ ។ នំធ្វីនគីអាចមានរសជាតិឆ្ងាញ់ ប៉ុន្តែវាគ្មានជីវជាតិទេ ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានមកទីនេះដើម្បីពិភាក្សាអំពីជីវជាតិខាងវិញ្ញាណដែលបងប្អូនកំពុងផ្តល់ឲ្យសិស្សរបស់បងប្អូន។
នៅពេលយើងមានសិស្សដែលចង់រៀននៅចំពោះមុខយើង យើងត្រូវចិញ្ចឹមបីបាច់ពួកគេដោយព្រះបន្ទូលដ៏ល្អនៃព្រះ ហើយមិនមែនជានំធ្វីនគីខាងវិញ្ញាណដែលគ្មានការចិញ្ចឹមបីបាច់ខាងវិញ្ញាណនោះទេ ។ អ្នកទាំងឡាយណាដែលត្រូវបានចិញ្ចឹមបីបាច់ដោយនំធ្វីនគីខាងវិញ្ញាណទំនងជាមិនអាចក្លាយជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទពេញមួយជីវិតឡើយ—គឺជាបុគ្គលទាំងឡាយដែលបានធំឡើងក្នុងព្រះអម្ចាស់ ហើយបានទទួលនូវ « ភាពពោរពេញនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ » ។ ផ្ទុយទៅវិញ ដោយត្រូវបានចិញ្ចឹមបីបាច់ដោយនំធ្វីនគីខាងវិញ្ញាណ នោះពួកគេទំនងជានឹងធំឡើងទៅជាមានភាពរឹងរូសខាងវិញ្ញាណ គ្មានជំនឿ និងភាន់ច្រឡំ ។
ដើម្បីប្រយុទ្ធនឹងកង្វះជីវជាតិខាងវិញ្ញាណ សិស្សរបស់យើងត្រូវការយ៉ាងហោចណាស់អាហាររូបត្ថម្ភដែលសម្បូរទៅដោយសារធាតុចិញ្ចឹមចំនួនបួន ។ ទីមួយគឺទីបន្ទាល់អំពីព្រះវរបិតាសួគ៌ និងផែនការរបស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងការស្ដារឡើងវិញនៃភាពពោរពេញនៃដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅថ្ងៃចុងក្រោយនេះ ។ ដើម្បីធ្វើបែបនេះ យើងត្រូវតែបង្រៀនសេចក្ដីពិតដែលបានស្ដារឡើងវិញ ហើយថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីសេចក្ដីពិតទាំងនោះ ។
ខ្ញុំសូមផ្ដល់គំរូមួយអំពីរឿងនេះ ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំមុន គ្រូពេទ្យជនជាតិចិនម្នាក់ឈ្មោះ ហ្គ្រេស បានចំណាយពេល ១៨ ខែ ធ្វើទស្សនកិច្ចវិទ្យាស្ថានវេជ្ជសាស្ត្រទាំងឡាយនៅទីក្រុង សលត៍ លេក ។ នាងបានរៀនពីទិដ្ឋភាពវេជ្ជសាស្ត្រនៃការប្តូរបេះដូង ។ គ្រួសារខ្ញុំបានធ្វើជាមិត្តរបស់នាង ហើយយើងបាននាំនាងចូលក្នុងសកម្មភាពជាច្រើន ។ នៅថ្ងៃបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់មួយដែលប៉ះចំថ្ងៃអាទិត្យ យើងបានអញ្ជើញនាងទៅព្រះវិហារសម្រាប់ការប្រជុំសាក្រាម៉ង់ ។ យើងសង្ឃឹមថាសារទាំងនោះនឹងបង្រៀនអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងគូសបញ្ជាក់ពីមូលហេតុនៃការប្រារព្ធពិធីបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ។ ខ្ញុំបានបម្រើជាប្រធានស្តេក ហើយបានអង្គុយលើវេទិកាអំឡុងពេលប្រជុំនោះ ។ ភរិយា និងកូនស្រីខ្ញុំអង្គុយក្បែរ ហ្គ្រេស ជាមួយក្រុមជំនុំ ។
ក្រោយពីសាក្រាម៉ង់ អ្នកឡើងនិយាយទីមួយបានប្រាប់ពីរឿងប្រឌិតដ៏ល្បីមួយអំពីពួកហោរទីបួន ។ គាត់បានរាយរាប់វាយ៉ាងពីរោះ ហើយចូលតួមនោសញ្ចេតនាផង ។ អ្នកឡើងនិយាយបន្ទាប់បានយោងសុន្ទរកថារបស់គាត់លើរឿងមួយអំពីដើមឈើបីដើមដែលស្រដៀងនឹងមនុស្ស ។ ដើមឈើមួយចង់ក្លាយជាហិបដ៏ស្រស់ស្អាតមួយ ប៉ុន្តែបែរជាក្លាយជាប្រអប់ចំណីសម្រាប់សត្វទៅវិញ គឺជាស្នូកដែលដាក់ទារកនៅបេថ្លេហិម ។ ដើមឈើទីពីរចង់ក្លាយជាសំពៅមួយដែលគួរឲ្យស្ងើចសរសើរ ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាបានក្លាយជាទូកសាមញ្ញមួយដែលប្រើដោយអ្នកនេសាទធម្មតានៅលើសមុទ្រកាលីឡេ ។ អំឡុងពេលព្យុះដ៏កាចសាហាវមួយ បុរសម្នាក់ដែលអ្នកផ្សេងទៀតហៅថា « លោកគ្រូ » បានមានបន្ទូលថា « ចូរស្ងៀមទៅ » ហើយខ្យល់ក៏ស្ងប់ទៅ ។ ដើមឈើទីបីចង់ក្លាយជាអ្វីមួយដែលគេសរសើរពីចម្ងាយ ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាបានក្លាយជាធ្នឹមដែលត្រូវប្រើសម្រាប់ឆ្កាងបុរសម្នាក់នៅលើភ្នំមួយដែលហៅថាកាលវ៉ារី ។ ជាថ្មីម្តងទៀត គឺរឿងប្រឌិតអំពីបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ប៉ុន្តែធ្វើឲ្យមានមនោសញ្ចេតនា ។
ខ្ញុំខកចិត្តចំពោះមាតិកានៃការប្រជុំ ហើយមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំមិនអាចអនុញ្ញាតឲ្យវាបញ្ចប់បែបនោះសម្រាប់ ហ្គ្រេស បាននោះទេ ។ ទោះបីយើងអស់ពេលក៏ដោយ ខ្ញុំបានឱនទៅប៊ីស្សព ហើយខ្ញុំបានសួរថា « តើលោកនឹងកែលម្អការប្រជុំនេះ ឬលោកចង់ឲ្យខ្ញុំកែលម្អ ? » គាត់បាននិយាយថា គាត់នឹងកែលម្អវា ។ គាត់បានទៅកាន់វេទិកា ហើយចំណាយពេលប្រាំនាទីពន្យល់ថាតើទារកនៅបេថ្លេហិមជានរណា និងអ្វីដែលទ្រង់នឹងសម្រេចបាន ។ ប៊ីស្សពបានថ្លែងទីបន្ទាល់ដ៏មានឥទ្ធិពលអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃមនុស្សលោកទាំងអស់ ។ គាត់បានប្រកាសទំនុកតម្កើង និងការអធិស្ឋានបិទ ហើយអង្គុយចុះ ។
ពេលកំពុងច្រៀងទំនុកតម្កើងបិទ ហ្គ្រេសបានឱនទៅភរិយាខ្ញុំ ហើយបាននិយាយថា « រុស្ស នៅពេលដែលប៊ីស្សពនោះបានឡើងនិយាយ អ្វីមួយនៅក្នុងការប្រជុំនេះបានផ្លាស់ប្តូរ ! » វាពិតជាបានផ្លាស់ប្ដូរមែន ! អ្នកឡើងនិយាយមានបំណងល្អ ប៉ុន្តែបានឲ្យនំធ្វីនគីខាងសាសនាវិទ្យា ដែលគ្មានកាឡូរីខាងវិញ្ញាណទេ ជាការបង្ហាញសេចក្ដីជំនឿ និងទីបន្ទាល់ដ៏ខ្សោយ ដែលពុំមានអំណាចនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ជាហេតុធ្វើឲ្យមិនសូវមានព្រះវិញ្ញាណដែរ ។
ទីបន្ទាល់ដ៏ស្មោះរបស់ប៊ីស្សពបានបង្កើតឡើងលើសេចក្ដីពិតដែលបានបង្រៀននៅក្នុងព្រះគម្ពីរ និងការបង្រៀននៃព្យាការីរបស់ព្រះអម្ចាស់ នោះជាអ្វីដែលបានយាងព្រះវិញ្ញាណឲ្យចូលទៅក្នុងការប្រជុំនោះ ។ ខ្ញុំបានសន្និដ្ឋានថា វាពិបាកសម្រាប់ព្រះវិញ្ញាណដើម្បីធ្វើជាសាក្សីចំពោះសេចក្ដីពិតនៃរឿងប្រឌិតមួយ ។ មិនថាអ្វីក៏ដោយដែលយើងបានធ្វើក្នុងការបង្រៀនរបស់យើង យើងត្រូវតែនាំការបង្រៀនរបស់យើងត្រឡប់មករកព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ព្រះវរបិតាសួគ៌ និងផែនការរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងការស្ដារដំណឹងល្អឡើងវិញ ។ ពិតណាស់ វាមិនថ្វីទេក្នុងការប្រើរឿងទាំងឡាយ សូម្បីតែជារឿងប្រឌិតក៏ដោយ ដើម្បីទាញចំណាប់អារម្មណ៍របស់សិស្ស ។ ខ្ញុំចង់និយាយថា ខ្ញុំបានប្រើនំធ្វីនគី ដើម្បីទទួលបានការចាប់អារម្មណ៍របស់បងប្អូន ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលយើងទទួលចំណាប់អារម្មណ៍ពីពួកសិស្សហើយ នោះយើងត្រូវតែផ្តល់នូវការចិញ្ចឹមបីបាច់ដែលផ្លាស់ប្ដូរជីវិត ។ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំគួរតែតាមដានជាមួយនំធ្វីនគី ហើយឲ្យជាការ៉ុត ផ្កាខាត់ណា ក្រែម hummus ជំនួសវិញ—ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនបានធ្វើទេ ។
សាវកប៉ុលបានប្រកាសថា « ហើយគ្រប់គ្នា គឺអស់អ្នកណាដែលអំពាវនាវដល់ព្រះនាមព្រះអម្ចាស់ នោះនឹងបានសង្គ្រោះ » ។ បន្ទាប់មកប៉ុលបានសួរសំណួរជាបន្តបន្ទាប់ដែលជួយយើងឲ្យយល់ពីសារៈសំខាន់នៃគ្រូបង្រៀនដែលមានសិទ្ធិអំណាចបង្រៀនចំណុចសំខាន់នេះ ។ លោកបានសួរថា « ដូច្នេះ បើគេមិនជឿ ធ្វើដូចម្តេចឲ្យគេអំពាវនាវដល់ព្រះបាន ហើយបើគេមិនបានឮនិយាយ នោះធ្វើដូចម្តេចឲ្យគេជឿដល់ព្រះបាន ហើយធ្វើដូចម្តេចឲ្យគេឮនិយាយបាន បើគ្មានអ្នកណាប្រាប់សោះ ? មួយទៀត ធ្វើដូចម្តេចឲ្យមានអ្នកណាប្រាប់បាន លើកតែមានអ្នកណាចាត់ឲ្យគេទៅ ? » បន្ទាប់មកប៉ុលបានផ្ដល់នូវការសន្និដ្ឋានបែបនេះ ៖ « ដូច្នេះ សេចក្តីជំនឿកើតឡើងដោយឮ ហើយដែលឮនោះ គឺដោយសារព្រះបន្ទូលនៃព្រះ » ។ ដើម្បីឲ្យសិស្សរបស់បងប្អូនអភិវឌ្ឍសេចក្ដីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងតួនាទីដ៏សំខាន់របស់ទ្រង់ក្នុងផែនការរបស់ព្រះវរបិតា ការបង្រៀនពួកគេអំពីព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺចាំបាច់បំផុត ។ ប្រធានបទសម្រាប់សន្និសីទនេះប្រាប់ពីរឿងទាំងអស់នេះ ៖ « ស្វែងរកព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលពួកព្យាការី និងពួកសាវកបានសរសេរមកនេះ » ។
អ្នកកែទម្រង់សាសនាជនជាតិស្កុតឡែន និងជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាដ៏ល្បីល្បាញ ថូម៉ាស ឆាលម័រស៍ បានសរសេរអំពីបទពិសោធន៍របស់គាត់ក្នុងការរៀនពីគោលការណ៍នេះ ។ ឆាលម័រស៍ បានរស់នៅពីឆ្នាំ ១៧៨០ ដល់ ១៨៤៧ ។ នៅចុងបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់គាត់ ឆាលម័រស៍ បានដឹងថាគាត់បានធ្វើពិសោធន៍មួយដែលមិនបានគ្រោងទុក អំឡុងពេលការផ្សព្វផ្សាយរបស់គាត់ ។ អស់ជាច្រើនឆ្នាំ គាត់បានផ្សព្វផ្សាយប្រឆាំងនឹងគ្រប់ទម្រង់នៃអំពើអសីលធម៌ និងកំហុសនៃចរិតលក្ខណៈ ។ គាត់បានផ្តោតទៅលើអាកប្បកិរិយាខាងក្រៅរបស់សមាជិកក្រុមជំនុំរបស់គាត់ ដោយបង្រៀនព្រះបញ្ញត្តិទាំងដប់ប្រការជាចាំបាច់ ។ លទ្ធផលគឺជាការខកចិត្ត ។ គាត់បានឃើញថា ពាក្យសម្តីរបស់គាត់ « [ ទាំងអស់ ] មានឥទ្ធិពលស្រាលដូចជារោមសត្វមួយលើទម្លាប់ខាងសីលធម៌ » នៃក្រុមជំនុំរបស់គាត់ ។ គាត់បានដឹងថា ទោះបីជាគាត់បញ្ចុះបញ្ចូលនរណាម្នាក់មិនឲ្យលួច ក៏ព្រលឹងមនុស្សនោះនៅតែមិនផ្លាស់ប្ដូរឡើយ ។ មនុស្សនោះមិនផ្លាស់ប្រែទេនៅខាងក្នុង ទោះបីជាមនុស្សនោះខំទប់មិនធ្វើអាកប្បកិរិយាអាក្រក់ក៏ដោយ ។ និយាយម្យ៉ាងទៀត បងប្អូនអាចផ្លាស់ប្តូរអាកប្បកិរិយាដោយមិនផ្លាស់ប្តូរដួងចិត្តរបស់សិស្ស ។
បន្ទាប់មក ឆាលម័រស៍ បានចាប់ផ្ដើមផ្សព្វផ្សាយការផ្សះផ្សាគ្នានឹងព្រះ និងការអត់ទោសចំពោះអំពើបាបតាមរយៈព្រះលោហិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ។ រហូតដល់គាត់បានបង្រៀនសមាជិកក្រុមជំនុំរបស់គាត់តាមរបៀបនេះ ទើបពួកគេបានកែទម្រង់ជីវិតរបស់ពួកគេ ។ មេរៀនដ៏អស្ចារ្យដែលគាត់បានរៀនគឺថា « ការផ្សព្វផ្សាយអំពីព្រះគ្រីស្ទគឺជាវិធីតែមួយគត់ដែលមានប្រសិទ្ធិភាពក្នុងការផ្សព្វផ្សាយពីសីលធម៌ » ។ គាត់បានដឹងពីកំហុសពីមុនរបស់គាត់—ថាគាត់បានខិតខំផ្លាស់ប្ដូរអាកប្បកិរិយា មិនមែនផ្លាស់ប្ដូរដួងចិត្តទេ ។ ឥឡូវគាត់ខិតខំដើម្បីផ្លាស់ប្ដូរដួងចិត្ត ហើយអាកប្បកិរិយាក៏បានផ្លាស់ប្តូរដោយឯកឯងនិងស្របគ្នាទៅតាមនោះដែរ ។
ការដឹងថាព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះគ្រីស្ទ ថាទ្រង់ជាព្រះអង្គសង្រ្គោះ និងព្រះប្រោសលោះរបស់ខ្ញុំ បានផ្លាស់ប្ដូរជីវិត និងដួងចិត្តខ្ញុំ ។ ចំណេះដឹងនេះបានផ្លាស់ប្ដូរអាកប្បកិរិយារបស់ខ្ញុំតាមរបៀបមួយដែលគ្មានអ្វីផ្សេងទៀតអាចធ្វើបាន ។ ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំបានទទួលផលប្រយោជន៍ពីពលិកម្មដ៏ធួនជានិរន្តររបស់ទ្រង់ ។ ចំណេះដឹងនោះគឺជាអ្វីដែលពិតជាផ្លាស់ប្ដូរជីវិត ។
អាហាររូបត្ថម្ភដែលសម្បូរទៅដោយសារធាតុចិញ្ចឹមខាងវិញ្ញាណទីពីរសម្រាប់សិស្សគឺទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួនជាមួយបងប្អូន ។ នេះដោយសារតែទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួនជាមួយបងប្អូនអាចជួយសម្រួលដល់សិស្សក្នុងការខិតទៅជិតព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ទ្រង់នឹងតែងតែជាប្រភពពិតប្រាកដនៃជីវជាតិខាងវិញ្ញាណ ។ ប៉ុន្តែទំនាក់ទំនងរវាងគ្រូបង្រៀន និងសិស្សជួយអ្នករៀនឲ្យបើកចិត្តចំពោះព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គសង្រ្គោះ ។ សូម្បីជាច្រើនឆ្នាំក្រោយពីការបង្រៀនសិស្សជាផ្លូវការរបស់បងប្អូនបញ្ចប់ទៅក្ដី ក៏ទំនាក់ទំនងរបស់បងប្អូនអាចបន្តមានឥទ្ធិពលវិជ្ជមានក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ។ ឥទ្ធិពលយូរអង្វែងរបស់បងប្អូនគឺដោយសារបងប្អូនបានចង្អុលបង្ហាញពួកគេទៅកាន់ព្រះអម្ចាស់ និងគោលលទ្ធិរបស់ទ្រង់ ជាជាងទៅកាន់ខ្លួនបងប្អូន ដោយចេញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការខ្វល់ខ្វាយដ៏ជ្រាលជ្រៅចំពោះសុខុមាលភាពរបស់ពួកគេ ។
ខ្ញុំធ្លាប់មានបទពិសោធន៍នេះ ។ គ្រូបង្រៀនថ្នាក់បឋមសិក្សាម្នាក់របស់ខ្ញុំឈ្មោះ បេកគី មានឥទ្ធិពលបែបនេះមកលើខ្ញុំ ។ ពេលខ្ញុំនៅក្មេង ជំនួសឲ្យការនិយាយច្រំដែលពីកំហុសជាក់ស្តែងរបស់ខ្ញុំ បងស្រី បេកគី ឃើញខ្ញុំធ្វើអ្វីមួយល្អ ច្របាច់ថ្ពាល់ខ្ញុំ អង្អែលក្បាលខ្ញុំ ហើយនិយាយថា « ឌែល ឯងជាក្មេងល្អណាស់ » ។ ខ្ញុំមិនបានឃើញថានេះជារឿងអាម៉ាស់ទេ ផ្ទុយទៅវិញខ្ញុំទន្ទឹងរង់ចាំឱកាសទាំងនោះពេលវាបានកើតឡើង ។ ក្រោយមក ពេលខ្ញុំជាយុវវ័យ លែងនៅក្នុងថ្នាក់បឋមសិក្សាទៀត គ្រួសារខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅវួដនោះវិញ បន្ទាប់ពីបានរស់នៅប្រទេសហ្វាំងឡង់ និងប្រទេសស៊ុយអែតអស់ជាច្រើនឆ្នាំ ។ បងស្រី បេកគី បានមករកខ្ញុំបន្ទាប់ពីខ្ញុំបានចែកសាក្រាម៉ង់ បានច្របាច់ថ្ពាល់ខ្ញុំ អង្អែលក្បាលខ្ញុំ ហើយនិយាយថា « ឌែល ឯងជាក្មេងល្អណាស់ » ។ ពេលខ្ញុំត្រឡប់មកពីបេសកកម្មខ្ញុំវិញ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានរាយការណ៍អំពីបទពិសោធន៍ផ្សព្វផ្សាយសាសនារបស់ខ្ញុំនៅក្នុងការប្រជុំសាក្រាម៉ង់ បងស្រី បេកគី បានមករកខ្ញុំ បានច្របាច់ថ្ពាល់ខ្ញុំ អង្អែលក្បាលខ្ញុំ ហើយនិយាយថា « ឌែល ឯងជាក្មេងល្អណាស់ » ។ អស់រយៈជាច្រើនទសវត្សរ៍មកនេះ ខ្ញុំបានធ្វើការជ្រើសរើសដែលប្រសើរជាងអ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើ—ជាផ្នែកមួយដោយសារតែបងស្រី បេកគី បានដឹកនាំខ្ញុំឆ្ពោះទៅកាន់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហើយខ្ញុំមិនចង់ធ្វើឲ្យគាត់ខកចិត្តឡើយ ។
បន្ទាប់ពីខ្ញុំត្រូវបានហៅទៅជាពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ថ្ងៃអាទិត្យមួយ ខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅវួដដែលខ្ញុំបានធំឡើងនោះវិញ ។ បងស្រី បេកគី នៅតែរស់នៅក្នុងវួដនោះ ។ ខ្ញុំបានអង្គុយនៅចុងវេទិកា បាននិយាយយ៉ាងខ្លីនៅក្នុងការប្រជុំសាក្រាម៉ង់ ហើយបានអង្គុយចុះ ។ បន្ទាប់ពីការអធិស្ឋានបិទ បងស្រី បេកគី ដែលពេលនោះមានអាយុ ៨៥ ឆ្នាំ បានពញ្ញាក់ខ្ញុំពីក្រោយ ។ គាត់បានឡើងទៅជិតកៅអីក្រុមចម្រៀងនៅពីក្រោយខ្ញុំ បានច្របាច់ថ្ពាល់ខ្ញុំ អង្អែលក្បាលខ្ញុំ ហើយនិយាយថា « ឌែល ឯងជាក្មេងល្អណាស់ » ។
សិស្សម្នាក់ៗត្រូវការបងស្រី បេកគី ម្នាក់ឬច្រើននាក់ក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ—ជាគ្រូបង្រៀនដែលមានទំនាក់ទំនងពេញមួយជីវិតជាមួយពួកគេ ជាមនុស្សម្នាក់ដែលបានចង្អុលបង្ហាញពួកគេទៅកាន់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ជាមនុស្សម្នាក់ដែលមានឥទ្ធិពលលើការគិត និងអាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេ ជាមនុស្សម្នាក់ដែលពួកគេមិនចង់ធ្វើឲ្យខកចិត្ត ។ ពេលសិស្សរងវិបត្តិនានា ដែលពួកគេនឹងជួបប្រទះដោយមិនសង្ស័យ នោះបងប្អូនអាចផ្ដល់កន្លែងមានសុវត្ថិភាពមួយសម្រាប់ពួកគេបែរទៅរកសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការធានាអះអាង ។ ខ្ញុំទទួលស្គាល់ ប្រហែលជាមានអ្នកខ្លះដែលមិនព្រមទទួលការព្យាយាមរបស់បងប្អូនដើម្បីស្គាល់ពួកគេ ប៉ុន្តែរឿងនោះមិនត្រូវរារាំងបងប្អូនពីការស្រឡាញ់ពួកគេនោះទេ ។ បងប្អូនប្រហែលជាមានឥទ្ធិពលកាន់តែខ្លាំងទៅលើសិស្សដែលមិនព្រមទទួលនោះជាងអ្វីដែលបងប្អូនគិត ។
អាហាររូបត្ថម្ភដែលសម្បូរទៅដោយសារធាតុចិញ្ចឹមទីបី ដែលសិស្សត្រូវការគឺសមត្ថភាពដោះស្រាយសំណួរ និងកង្វល់ដែលពួកគេអាចមានអំពីសាសនាចក្រ ។ ប្រាំបីឆ្នាំមុន អែលឌើរ អិម រ័សុល បាឡឺដ បានផ្តល់ដំបូន្មានដល់អ្នកអប់រំខាងខាងសាសនាថា ៖
« ពេលវេលាកន្លងផុតទៅហើយ ពេលសិស្សម្នាក់បានសួរសំណួរស្មោះត្រង់មួយ ហើយគ្រូបង្រៀនបានឆ្លើយតបថា ‹ កុំបារម្ភអំពីវា ! › ពេលវេលាកន្លងផុតទៅហើយ ពេលសិស្សម្នាក់បានលើកចម្ងល់ដោយស្មោះឡើង រួចគ្រូបង្រៀនថ្លែងទីបន្ទាល់របស់គាត់ជាចម្លើយមួយដើម្បីចៀសវាងពីបញ្ហា ។ ពេលវេលាដែលសិស្សត្រូវបានការពារពីមនុស្សដែលវាយប្រហារលើសាសនាចក្របានកន្លងផុតទៅហើយ ។ …
« ពីមុនបងប្អូនបញ្ជូន [ សិស្សរបស់បងប្អូន ] ទៅក្នុងលោកិយ សូមចាក់ថ្នាំបង្ការ [ ពួកគេ ] ដោយការផ្ដល់នូវការបកស្រាយគោលលទ្ធិដំណឹងល្អ បទគម្ពីរ ប្រវត្តិរបស់យើង និងប្រធានបទទាំងឡាយដោយស្មោះត្រង់ ចេះគិតគូរ និងត្រឹមត្រូវ ដែលពេលខ្លះមានការភាន់ច្រឡំ » ។
ជាគ្រូបង្រៀន បងប្អូនអាចជួយសិស្សដោយការបង្រៀនពួកគេអំពីអត្ថន័យនៃការបញ្ចូលរួមគ្នានូវការសិក្សាជាមួយនឹងសេចក្ដីជំនឿនៅពេលពួកគេរៀន ។ បងប្អូនអាចបង្រៀនពួកគេតាមរយៈការបង្ហាញជាគំរូនូវជំនាញ និងមធ្យោបាយនេះក្នុងថ្នាក់រៀន ។
ដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទត្រូវបានស្ដារឡើងវិញក្នុងជំនាន់របស់យើងតាមរយៈវិវរណៈ ។ ដូច្នេះយើងដឹងពីរបៀបដើម្បីត្រឡប់ទៅផ្ទះសួគ៌ារបស់យើងវិញ ប៉ុន្តែយើងនៅតែមានសំណួរ និងកង្វល់ដែលយើងប្រាថ្នាដោយស្មោះថាយើងមានចម្លើយ ។ សិស្សរបស់បងប្អូននឹងសង្កេតមើលពីរបៀបដែលបងប្អូនឆ្លើយតបទៅនឹងសំណួរដ៏លំបាក ។ ការគេច ឬមិនអើពើនឹងសំណួរស្មោះត្រង់នឹងធ្វើឲ្យមានសំណួរបន្ថែមទៀត ។ បងប្អូនត្រូវតែត្រៀមខ្លួនដើម្បីណែនាំអ្នកផ្សេងទៀតក្នុងការស្វែងរកចម្លើយរបស់ពួកគេ ហើយជួយពួកគេឲ្យស្ថាបនាសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះអម្ចាស់ និងប្រភពនៃសេចក្ដីពិតដ៏ទេវភាពរបស់ទ្រង់ ។ អែលឌើរ ឌៀរថើរ អេហ្វ អុជដូហ្វ បានបង្រៀនថា « ការសួរសំណួរមិនមែនជាទីសម្គាល់នៃភាពទន់ខ្សោយនោះទេ វាគឺជាចំណុចចាប់ផ្ដើមរីកចម្រើន » ។ ដើម្បីគោលបំណងនោះ សាសនាចក្របានចងក្រងធនធានដ៏អស្ចារ្យ គួរឲ្យទុកចិត្តមួយ សម្រាប់បុគ្គលទាំងឡាយដែលស្វែងរកចម្លើយចំពោះសំណួរផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ និងសម្រាប់អ្នកផ្សេងទៀតដែលកំពុងព្យាយាមជួយពួកគេ ។ គោលដៅរបស់យើងគឺដើម្បីជួយពង្រឹងសេចក្ដីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងផ្ដល់យោបល់មួយចំនួនអំពីរបៀបដោះស្រាយប្រធានបទដ៏ស្មុគស្មាញ និងពេលខ្លះពិបាក ។
ធនធាននេះអាចរកបានទាំងនៅលើគេហទំព័រ ChurchofJesusChrist.org និងកម្មវិធីបណ្ណាល័យដំណឹងល្អ ។ ក្នុងករណីដែលបងប្អូនមិនស្គាល់ធនធានទាំងនេះ ខ្ញុំសូមបង្ហាញបងប្អូនពីទីតាំងនៅក្នុងកម្មវិធីបណ្ណាល័យដំណឹងល្អ ។ បើកកម្មវិធីបណ្ណាល័យដំណឹងល្អរបស់បងប្អូន ។ ពីទំព័រដើម សូមចូលទៅបណ្ណាល័យ ។ ចុចលើ « ប្រធានបទ និងសំណួរ » ។ នៅទីនេះ បងប្អូននឹងឃើញផ្នែកមួយហៅថា « ការស្វែងរកចម្លើយចំពោះសំណួររបស់បងប្អូន» ផ្នែកមួយទៀតហៅថា « ការជួយអ្នកដទៃជាមួយនឹងសំណួររបស់ពួកគេ » និងបញ្ជីអក្ខរាវិរុទ្ធនៃប្រធានបទជាច្រើនអំពីចំណាប់អារម្មណ៍ដែលអាចមាន ។
ផ្នែក « ការស្វែងរកចម្លើយចំពោះសំណួររបស់បងប្អូន » បង្រៀនគោលការណ៍ដែលអាចណែនាំការសិក្សារបស់យើងបាន នៅពេលយើងស្វែងរកចម្លើយដោយស្មោះត្រង់ចំពោះសំណួររបស់យើង—មិនថាអំពីសេចក្ដីជំនឿ គោលលទ្ធិ ឬប្រវត្តិសាសនាចក្រនោះទេ ។ ការណែនាំអំពីផ្នែកនេះពន្យល់ថា សំណួរជាផ្នែកដ៏សំខាន់មួយនៃការរីកចម្រើនខាងវិញ្ញាណ ហើយថាការស្វែងរកចម្លើយអាចជាការតាមរកអស់មួយជីវិត ។ គោលការណ៍ដែលមានក្នុងផ្នែកនេះលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យផ្តោតជីវិតយើងលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ពីព្រោះយើងត្រូវសង់គ្រឹះនៃសេចក្ដីជំនឿរបស់យើងនៅលើទ្រង់ ។ យើងត្រូវបានរំឭកថា ផែនការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ព្រះផ្តល់នូវទស្សនវិស័យសម្រាប់សំណួររបស់យើង ។ ទស្សនវិស័យនោះជួយយើងឲ្យញែកសេចក្ដីពិតនៃដំណឹងល្អសំខាន់ៗចេញពីអ្វីៗដែលមិនចាំបាច់ ។ ដើម្បីឲ្យសេចក្ដីជំនឿធំធាត់ឡើង យើងត្រូវតែជ្រើសរើសមានសេចក្ដីជំនឿ ។ បន្ទាប់មក យើងត្រូវតែប្រព្រឹត្តដោយសេចក្ដីជំនឿ ហើយតោងជាប់ទៅនឹងអ្វីដែលយើងដឹង ។ ពេលយើងធ្វើដូច្នេះ យើងធ្វើឲ្យការយល់ដឹង និងសេចក្ដីជំនឿរបស់យើងទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទកាន់តែជ្រាលជ្រៅ ។
គោលការណ៍បន្ថែមដែលបានពិភាក្សានៅក្នុងផ្នែកនេះលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យមានចិត្តអត់ធ្មត់ជាមួយខ្លួនយើង ជាមួយអ្នកដទៃ និងជាមួយពេលវេលារបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ យើងត្រូវចាំថា វិវរណៈគឺជាដំណើរការមួយដែលជាញឹកញាប់ចាប់ផ្តើមដោយសំណួរ ជាញឹកញាប់កើតឡើងមួយបន្ទាត់ម្ដងៗ ហើយពេលខ្លះអាចជាការលំបាកមួយ ។ នៅពេលយើងស្វែងរកចម្លើយ យើងគួរស្វែងរកការណែនាំពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ហើយខិតខំយល់ពីអតីតកាលដោយដាក់អ្វីៗក្នុងបរិបទ ។
ផ្នែក « ការជួយអ្នកដទៃជាមួយនឹងសំណួររបស់ពួកគេ » ផ្ដល់យោបល់អំពីគោលការណ៍ដែលអាចណែនាំយើងបាន នៅពេលយើងប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយអ្នកដទៃទៀតដែលមានសំណួរ ។ មិនថាយ៉ាងណាទេ យើងគួរនិយាយដោយគោរព ស្ដាប់ដោយការយល់ចិត្ត ហើយបង្ហាញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដូចព្រះគ្រីស្ទ ។ ដូច្នេះសូមស្ដាប់ ហើយឆ្លើយតបជាមួយនឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់ ។ ព្យាយាមយល់ ទទួលស្គាល់បទពិសោធន៍ដែលអ្នកដទៃមាន ហើយចៀសវាងការច្រានចោល ឬការវិនិច្ឆ័យ ។ ពេលយើងធ្វើដូច្នោះ យើងអាចទទួលស្គាល់នូវដែនកំណត់របស់យើង ។ សូមចាំថា ទោះជាយើងមានភាពពោរពេញនៃដំណឹងល្អក៏ដោយ យើងមិនមានចម្លើយចំពោះសំណួរទាំងអស់ដែរ ។ ចម្លើយខ្លះនឹងត្រូវរង់ចាំវិវរណៈបន្ថែមទៀត ។ មានសំណួរមួយចំនួន និងអ្នកសួរមួយចំនួន យើងគ្រាន់តែមិនដឹងគ្រប់គ្រាន់អំពីព្រះឆន្ទៈរបស់ព្រះអម្ចាស់ និងភាពពេញលេញនៃគោលលទ្ធិសាសនាចក្រដើម្បីបំពេញចិត្តសិស្សទាំងស្រុងនោះទេ ។ ក្នុងស្ថានភាពទាំងនេះ ការព្យាយាមបញ្ចុះបញ្ចូលអ្នកសួរជាមួយនឹងហេតុផលបន្ថែមអាចនឹងមិនជួយអ្វីទេ ។
អន្ទាក់មួយដែលគ្រូបង្រៀនជាច្រើនអាចធ្លាក់ចូលដោយមិនបានគិត គឺការផ្ដល់ហេតុផល ឬការពន្យល់ដែលព្រះអម្ចាស់មិនបានប្រទានឲ្យ ។ នៅពេលដែលរឿងនោះកើតឡើង ហេតុផល ឬចម្លើយដែលផ្ដល់ឲ្យអាចលែងជាចម្លើយទៀតហើយ ហើយនៅទីបំផុតសិស្សប្រហែលជាមានសេចក្ដីជំនឿតិចជាងមុន ។ វាប្រសើរជាងក្នុងការនិយាយថា យើងមិនដឹងទេ ជាជាងការប្រឌិតហេតុផល ឬការពន្យល់មួយ ។ ទោះជាយ៉ាងណា សេចក្ដីជំនឿគឺជាជម្រើសមួយ ហើយពេលខ្លះចម្លើយតែមួយគត់គឺត្រូវពឹងផ្អែកលើសេចក្ដីជំនឿលើព្រះអម្ចាស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងសេចក្ដីជំនឿលើការស្ដារឡើងវិញនៃដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ ហើយត្រូវមានចិត្តអត់ធ្មត់ក្នុងការរង់ចាំចម្លើយពីព្រះអម្ចាស់ពេលទ្រង់ជ្រើសរើសបង្ហាញចម្លើយទាំងនោះ ។ យើងទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ ហើយព្យាយាមធ្វើជាប្រភពដែលមានសុវត្ថិភាព និងគួរឲ្យទុកចិត្តសម្រាប់អ្នកដទៃដើម្បីបែរទៅរកជំនួយ ។
យើងអាចលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យអភិវឌ្ឍទីបន្ទាល់ខាងវិញ្ញាណផ្ទាល់ខ្លួនអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតាសួគ៌របស់ពួកគេ ហើយថាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានធ្វើដង្វាយធួនសម្រាប់ពួកគេ ។ សូមចងចាំថា ទោះជាពេលដែលសិស្សមិនឱបក្រសោបដំណឹងល្អទាំងមូល ក៏ពួកគេអាចនៅតែជឿ និងមានភាពស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែរ ។ ពេលដែលពួកគេមានការលំបាកជាមួយនឹងទស្សនវិស័យនៃសាសនាចក្រ ពួកគេនៅតែអាចមានទីបន្ទាល់ដ៏រឹងមាំមួយថា ព្រះវរបិតាសួគ៌ស្រឡាញ់ពួកគេ ហើយមានព្រះទ័យចង់បានអ្វីដែលល្អបំផុតសម្រាប់ពួកគេ និងថាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់ពួកគេ ។
បងប្អូននឹងកត់សម្គាល់ថា យោបល់ជាច្រើនសម្រាប់ជួយអ្នកដទៃជាមួយនឹងសំណួររបស់ពួកគេគឺមានប្រសិទ្ធិភាពបំផុតនៅពេលជួយម្នាក់ទល់នឹងម្នាក់ ។ ខ្ញុំជឿថា នេះគឺជាវិធីដ៏ល្អបំផុត ។ វាប្រហែលជាមិនឈ្លាសវៃទេ ដែលគ្រូបង្រៀនអនុញ្ញាតឲ្យថ្នាក់ទាំងមូលត្រូវលះបង់ដើម្បីឆ្លើយសំណួរសំខាន់របស់មនុស្សម្នាក់នោះ ។ សំណួររបស់សិស្សមិនគួររារាំងការបង្រៀនកម្មវិធីសិក្សាដែលបានគ្រោងទុក ដែលត្រូវបានរៀបរៀងឡើងដើម្បីស្ថាបនាសេចក្ដីជំនឿនោះទេ ។ សូមចងចាំជានិច្ចថាគោលបំណងរបស់បងប្អូនគឺដើម្បីស្ថាបនាសេចក្ដីជំនឿក្នុងថ្នាក់ទាំងមូល មិនគួររំខានដោយសំឡេងពីរបីនោះទេ ។ ដូចជាការបង្រៀនទាំងអស់ដែរ ការដោះស្រាយសំណួរទាំងឡាយតម្រូវឲ្យមានការណែនាំពីព្រះវិញ្ញាណ ។
មាតិកាក្នុងផ្នែកនេះក៏រំឭកយើងឲ្យចិញ្ចឹមបីបាច់សេចក្ដីជំនឿរបស់យើងផ្ទាល់ផងដែរ ទោះពេលយើងជួយអ្នកដទៃក៏ដោយ ។ ស៊ីស្ទើរ ថាម៉ារ៉ា ដបុលយូ រូនៀ បានទូន្មានយើងកុំឲ្យ « រត់តាមមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ដែលមានអារម្មណ៍វង្វេង »។ ផ្ទុយទៅវិញ ដូចជាលីហៃនៅក្នុងការនិមិត្តអំពីដើមជីវិតយើងនៅកន្លែងដែលយើងនៅ ហើយស្រែកហៅពួកគេ ។ យើងទៅរកដើមនោះ បន្ដនៅក្បែរដើមនោះ បន្ដទទួលទានផ្លែឈើនោះ ហើយដោយមានស្នាមញញឹមនៅលើទឹកមុខយើង យើងបន្ដហៅមនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់ និងបង្ហាញគំរូថា ការទទួលទានផ្លែឈើនេះគឺជារឿងដ៏រីករាយមួយ ! »
គោលការណ៍ដែលមានក្នុង « ប្រធានបទ និងសំណួរ » ជាពិសេសគោលការណ៍ដែលបានបង្រៀនក្នុង « ការស្វែងរកចម្លើយចំពោះសំណួររបស់បងប្អូន » និងផ្នែក « ការជួយអ្នកដទៃជាមួយនឹងសំណួររបស់ពួកគេ » បានជួយខ្ញុំឲ្យស្វែងរកចម្លើយចំពោះសំណួរផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ តាមរបៀបមួយដែលពង្រឹងសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្ញុំទៅលើព្រះអម្ចាស់ និងធ្វើឲ្យខ្ញុំយល់កាន់តែស៊ីជម្រៅអំពីទ្រង់ និងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ។ គោលការណ៍ទាំងនោះក៏បានជួយខ្ញុំឲ្យជួយអ្នកដទៃទៀតក្នុងការដោះស្រាយកង្វល់ និងសំណួររបស់ពួកគេផងដែរ ។ មាតិកាបន្ថែមនឹងត្រូវបានបន្ថែមនៅពេលអនាគត ដើម្បីជួយដល់សំណួរ និងប្រធានបទជាក់លាក់នានា ដូច្នេះសូមត្រឡប់ទៅកាន់ធនធាននេះវិញជាញឹកញាប់ ហើយកុំគិតសោះឡើយថា « ខ្ញុំបានអានវាហើយ » ។ ខ្ញុំជឿជាក់ថា បងប្អូននឹងឃើញថាប្រធានបទ និងផ្នែកទាំងនេះមានប្រយោជន៍ស្រដៀងគ្នានេះដែរ ។ ខ្ញុំសូមអធិស្ឋានថា ការប្រើប្រាស់សម្ភារទាំងនេះនឹងជួយបងប្អូន និងអ្នកដទៃទៀតឲ្យមានសេចក្ដីជំនឿកាន់តែស៊ីជម្រៅទៅលើព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។
អាហាររូបត្ថម្ភដែលសម្បូរទៅដោយសារធាតុចិញ្ចឹមខាងវិញ្ញាណទីបួន និងចុងក្រោយដែលខ្ញុំចង់ឲ្យសិស្សទាំងអស់មាន គឺអ្វីក៏ដោយដែលជាគ្រឿងផ្សំដ៏ចាំបាច់ដែលបង្កើត និងរក្សាចិត្តទន់ភ្លន់ ។ ពេលខ្ញុំនិយាយថាចិត្តទន់ភ្លន់ ខ្ញុំចង់មានន័យថាជាដួងចិត្តមួយដែលងាយយល់ពីព្រះវិញ្ញាណ ។ ផ្ទុយពីចិត្តទន់ភ្លន់គឺចិត្តរឹងរូស គឺជាសេចក្ដីស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ ។ ព្រះគម្ពីរពិពណ៌នាជាញឹកញាប់អំពីគ្រោះថ្នាក់ដែលរង់ចាំអ្នកដែលមានចិត្តរឹងរូស ។ នីហ្វៃបានរៀនថា « អ័ព្ទនៃសេចក្ដីងងឹត [ ដែលបានឃើញក្នុងការនិមិត្តអំពីដើមជីវិត ] គឺជាការល្បួងរបស់អារក្ស ដែលធ្វើឲ្យភ្នែកទាំងឡាយខ្វាក់ ហើយធ្វើឲ្យចិត្តទាំងឡាយនៃកូនចៅមនុស្សរឹងរូស ហើយនាំពួកគេទៅតាមផ្លូវទូលាយទាំងឡាយដើម្បីឲ្យពួកគេវិនាស ហើយវង្វេងបាត់ទៅ » ។
បេះដូងខាងរាងកាយដែលរឹងធ្វើឲ្យចរន្តឈាមពិបាកចូលណាស់ ។ ដូច្នេះនៅពេលឈាមពេញបេះដូង ខណៈពេលដែលវាកំពុងត្រៀមដើម្បីកន្ត្រាក់ នោះបេះដូងដែលរឹងមានការលំបាកក្នុងការអនុញ្ញាតឲ្យចរន្តឈាមចូលណាស់ ។ ហើយការណ៍នេះអាចបណ្តាលឲ្យមានជំងឺគាំងបេះដូងមួយប្រភេទដែលធ្ងន់ធ្ងរ ដែលកើតចេញពីការកន្ត្រាក់មិនដំណើរការ ។ ដូចគ្នានឹងបេះដូងរឹងដែលធ្វើឲ្យចរន្តឈាមពិបាកចូល នោះចិត្តរឹងរូសខាងវិញ្ញាណក៏ធ្វើឲ្យព្រះវិញ្ញាណពិបាកចូលដែរ ។
នៅក្នុង នីហ្វៃទី២ ៣៣ នីហ្វៃបញ្ជាក់ថា មនុស្សដែលមានចិត្តរឹងរូសនឹងមិនអនុញ្ញាតឲ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនាំព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះទៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេឡើយ ។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា « ដ្បិតកាលណាមនុស្សមួយនិយាយដោយព្រះចេស្ដានៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នោះព្រះចេស្ដានៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នឹងនាំពាក្យទាំងនោះចូលទៅក្នុងចិត្តនៃកូនចៅមនុស្ស » ។ នីហ្វៃបានបន្តថា « ប៉ុន្តែមើលចុះ មានមនុស្សជាច្រើន ដែលចិត្តរឹងរូសទាស់នឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលព្រះអង្គមិនមានទីកន្លែងនៅក្នុងចិត្តគេឡើយ ហេតុដូច្នោះហើយ គេបានបោះបង់ចោលនូវអ្វីៗដែលបានសរសេរជាច្រើន ហើយរាប់ទុកជារបស់ឥតប្រយោជន៍ទៅវិញ » ។
អែលឌើរ ដេវីឌ អេ បែដណា បានចង្អុលបង្ហាញថា ៖ « សូមកត់ចំណាំពីរបៀបដែលព្រះចេស្ដានៃព្រះវិញ្ញាណនាំសារលិខិត ទៅដល់ ប៉ុន្ដែមិនមែនចាំបាច់ ទៅក្នុង ដួងចិត្តនោះទេ ។ នៅទីបំផុត … ខ្លឹមសារសារលិខិតមួយ និងសាក្សីនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធអាចជា្របចូលទៅក្នុងដួងចិត្តបានដរាបណាអ្នកទទួលមា្នក់អនុញ្ញាតឲ្យវាចូលតែប៉ុណ្ណោះ » ។
បើសិស្សរបស់យើងមិនមានចិត្តទន់ទេ នោះពួកគេអាចក្លាយដូចជាអ្នកដែលនឹងនិយាយថា ៖ « យើងបានទទួលព្រះបន្ទូលនៃព្រះហើយ ហើយយើងមិនត្រូវការព្រះបន្ទូលនៃព្រះទៀតទេ … ដ្បិតយើងមានល្មមគ្រប់គ្រាន់ហើយ ! » ចំពោះពួកគេ « ដ្បិតមើលចុះ ព្រះអម្ចាស់ដ៏ជាព្រះទ្រង់មានព្រះបន្ទូលដូច្នេះថា ៖ យើងនឹងប្រទានដល់កូនចៅមនុស្សមួយបន្ទាត់ម្ដងៗ មួយសិក្ខាបទម្ដងៗ ឯណេះបន្តិច ឯណោះបន្តិច នេះមានពរហើយដល់អស់អ្នកណាដែលប្រុងស្ដាប់តាមសិក្ខាបទទាំងឡាយរបស់យើង ហើយផ្ទៀងត្រចៀកស្ដាប់ពាក្យទូន្មានរបស់យើង ដ្បិតពួកគេនឹងមានប្រាជ្ញា ដ្បិតចំពោះអ្នកណាដែលបានទទួល នោះយើងនឹងឲ្យថែមទៀត តែពីអស់អ្នកណាដែលនឹងនិយាយថា យើងមានល្មមគ្រប់គ្រាន់ហើយ ពីពួកនោះនឹងត្រូវដកយកវិញទាំងអ្វីដែលពួកគេមាននោះផងដែរ » ។
ដោយមានចិត្តរឹងរូស សិស្សរបស់យើងអាចរារាំងផ្លូវដែលពួកគេអាចទទួលបានព្រះបន្ទូល ឬចម្លើយរបស់ព្រះបន្ថែមទៀតចំពោះការអធិស្ឋានរបស់ពួកគេ ។ ដូចជាយើងដែរ ពួកគេត្រូវបើកចិត្តចំពោះព្រះវិញ្ញាណ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចទទួលការបង្រៀននូវអ្វីៗទាំងអស់ដែលពួកគេគួរធ្វើ ។ ដូចអាលម៉ាបានបង្រៀនថា « ហើយពួកអ្នកណាដែលធ្វើចិត្តរឹងរូស ពួកគេនោះហើយដែលនឹងទទួលព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គមួយភាគតិច រហូតដល់ពួកគេពុំអាចដឹងអ្វីអំពីការអាថ៌កំបាំងទាំងឡាយ [ របស់ព្រះអង្គ ] បានឡើយ ហើយខណៈនោះពួកគេនឹងត្រូវអារក្សចាប់ឃុំឃាំង ហើយដឹកនាំតាមអំពើចិត្តរបស់វាទៅកាន់សេចក្ដីបំផ្លិចបំផ្លាញ » ។ ដួងចិត្តទន់ភ្លន់ជំរុញឲ្យមានលទ្ធផលដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានសន្យា ។ « អ្នកណាដែលកាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយរបស់ [ ទ្រង់ ] នោះបានទទួលសេចក្ដីពិត និងពន្លឺរហូតដល់អ្នកនោះបានតម្កើងឡើងនៅក្នុងសេចក្ដីពិត ហើយស្គាល់ការណ៍គ្រប់យ៉ាង » ។ ទោះជាយ៉ាងណា ចិត្តរឹងរូសធ្វើឲ្យ « អាកំណាច [ មក ] ហើយ [ យក ] ពន្លឺ និងសេចក្ដីពិត » ។
ស្តេចបេនយ៉ាមីនបានសង្ខេបពីធាតុផ្សំនៃអាហាររូបត្ថម្ភដែលសម្បូរទៅដោយសារធាតុចិញ្ចឹមដែលយើងបង្កើត និងរក្សាដួងចិត្តទន់ភ្លន់ ។ ទ្រង់បានប្រកាសថា ៖ « ខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាចងចាំ ហើយចងចាំជានិច្ចនូវភាពមហិមានៃព្រះ និងភាពឥតន័យរបស់អ្នក និងសេចក្ដីល្អសប្បុរស និងសេចក្ដីអត់ធ្មត់របស់ទ្រង់ចំពោះអ្នករាល់គ្នា … ហើយសូមបន្ទាបខ្លួនរបស់អ្នកដល់ជម្រៅនៃភាពរាបសា ដោយអំពាវនាវដល់ព្រះនាមរបស់ព្រះអម្ចាស់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយឈរយ៉ាងរឹងប៉ឹងនៅក្នុងសេចក្ដីជំនឿ ជឿដល់អ្វីដែលកើតឡើងក្នុងអនាគត » ។ ធាតុទាំងនេះគឺ ៖ ថាយើងត្រូវចងចាំជានិច្ចថា ការប្រោសលោះនោះបានមកដោយសារតែព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះ ថាបើគ្មានទ្រង់ទេ នោះស្ថានភាពរបស់យើងគ្មានសង្ឃឹមទេ ។ ការណ៏នោះជំរុញឲ្យយើងបន្ទាបខ្លួននៅក្នុងជម្រៅនៃភាពរាបសា ហើយជំរុញយើងឲ្យអធិស្ឋានជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយបន្ទាប់មកយើងឈរយ៉ាងរឹងមាំនៅក្នុងជំនឿរបស់យើងលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ។ ផលដែលបានមកជាធម្មតានោះគឺថាយើងនឹង « អររីករាយជានិច្ច ហើយបានពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់នៃព្រះ ហើយបានទទួលការផ្ដាច់បាបទាំងឡាយ [ របស់យើង ] ជានិច្ច ហើយ … នឹងបានដុះដាលនៅក្នុងការស្គាល់ពីសិរីល្អនៃព្រះអង្គ ដែលបានបង្កើត [ យើង ] មក » ។
បងប្អូនជួយសិស្សឲ្យចងចាំ និងរក្សាទុកក្នុងការចងចាំជានិច្ចនូវភាពអស្ចារ្យនៃព្រះ ពេលដែលបងប្អូនខិតខំដោយឧស្សាហ៍ដើម្បីបញ្ចុះបញ្ចូលពួកគេឲ្យជឿលើព្រះគ្រីស្ទ « ហើយឲ្យស្រុះស្រួលនឹងព្រះ [ ដើម្បី ] ដឹងថា មានតែដោយព្រះគុណទេ ទើប [ ពួកគេ ] បានសង្គ្រោះ បន្ទាប់ពីអ្វីៗទាំងអស់ដែល [ ពួកគេ ] អាចធ្វើបាន » ។ ដូច្នេះបងប្អូន និងខ្ញុំ « និយាយអំពីព្រះគ្រីស្ទ យើងអររីករាយក្នុងព្រះគ្រីស្ទ យើងផ្សាយអំពីព្រះគ្រីស្ទ … ដើម្បីឲ្យ [ សិស្ស ] យើងអាចដឹងថាតើត្រូវស្វែងរកប្រភពទឹកណាមួយដើម្បីឲ្យបានផ្ដាច់បាបរបស់ពួកគេ » ។ ចំណេះដឹងនោះជួយពួកគេឲ្យនៅតែបន្ទាបខ្លួន បំផុសពួកគេឲ្យអំពាវនាវរកព្រះនាមរបស់ព្រះជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយឈរយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួនក្នុងសេចក្ដីជំនឿ ។ វាជួយពួកគេរក្សាដួងចិត្តទន់ភ្លន់ដែលងាយនឹងត្រូវបានបំពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។
អាហាររូបត្ថម្ភដែលសម្បូរទៅដោយសារធាតុចិញ្ចឹមទាំងបួនដែលខ្ញុំបាននិយាយគឺត្រួតគ្នា ហើយពង្រឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ។ ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃល្អមួយដើម្បីធ្វើបញ្ជីសារពើភ័ណ្ឌនៃការបង្រៀនរបស់យើងខ្លួនឯង ។ សូមសួរខ្លួនឯង ៖
-
តើការបង្រៀនរបស់ខ្ញុំផ្តោតទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែរឬទេ ?
-
តើខ្ញុំបង្រៀនដោយមានទីបន្ទាល់ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែរឬទេ ?
-
តើខ្ញុំព្យាយាមអភិវឌ្ឍទំនាក់ទំនងពេញមួយជីវិតជាមួយសិស្សរបស់ខ្ញុំដែរឬទេ ?
-
តើខ្ញុំជួយសិស្សឲ្យឆ្លើយសំណួរផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ ហើយមិនទុកឲ្យពួកគេមានសំណួរបន្ថែមទៀតដែរឬទេ ?
-
តើខ្ញុំបង្ហាញគំរូមួយអំពីចិត្តទន់ភ្លន់ ដោយបង្ហាញពីការដឹងគុណចំពោះព្រះ ហើយឈរយ៉ាងរឹងមាំក្នុងសេចក្ដីជំនឿដែរឬទេ ?
-
តើសិស្សរបស់ខ្ញុំកំពុងរៀនអ្វីខ្លះពីគំរូរបស់ខ្ញុំ ក៏ដូចជាការបង្រៀនរបស់ខ្ញុំ ?
បងប្អូនប្រុសស្រី សូមអរគុណចំពោះអ្វីដែលបងប្អូនធ្វើ ដើម្បីជួយបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ឲ្យក្លាយជាសិស្សដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដើម្បីជួយពួកគេរក្សាដួងចិត្តទន់ភ្លន់ ដើម្បីជួយពួកគេអនុញ្ញាតឲ្យព្រះវិញ្ញាណចូលក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ និងដើម្បីចង្អុលបង្ហាញពួកគេយ៉ាងច្បាស់ទៅកាន់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលជាព្រះប្រោសលោះនៃពិភពលោក ។ ដូចជាយើងបានស្តាប់នៅក្នុងចម្រៀងថា យើងទាំងអស់គ្នាឆាប់វង្វេង ឆាប់ចាកចេញពីព្រះដែលយើងស្រឡាញ់ផងដែរ ។ យើងត្រូវតែរំឭកពីសេចក្តីសប្បុរសរបស់ទ្រង់ ដើម្បីឲ្យសេចក្តីសប្បុរសនោះ ដូចជាខ្សែពួរចងដួងចិត្តដែលវង្វេងរបស់យើងចំពោះព្រះ ។ នោះហើយជាមូលហេតុដែល រ៉ូប៊ើត រ៉ូប៊ីនសុន នៅពេលគាត់សរសេរថា « នេះជាដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំ ។ សូមទទួលយក ហើយផ្សារភ្ជាប់នឹងវា ។ ភ្ជាប់នឹងដំណាក់នៃស្ថានសួគ៌ា » ។ គាត់ចង់រំឭកពីមូលហេតុដែលគាត់ធ្លាប់មានអារម្មណ៍ច្រៀងនូវចម្រៀងនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលប្រោសលោះនោះ នៅគ្រាខ្លះដែលគាត់លែងមានអារម្មណ៍ច្រៀងចម្រៀងនោះទៀតហើយ ។ ដូចគ្នានេះ ទំនួលខុសត្រូវរបស់យើងគឺការជួយសិស្សរបស់យើងឲ្យនៅលើផ្លូវនោះផងដែរ ។
សូមព្រះប្រទានពរអ្នកសម្រាប់អ្វីដែលអ្នកធ្វើ ។ សូមព្រះប្រទានពរដល់អ្នកសម្រាប់សេចក្តីសប្បុរសរបស់អ្នក សម្រាប់សេចក្តីជំនឿ ភាពស្មោះត្រង់របស់អ្នក និងទីបន្ទាល់របស់អ្នក ។ សូមអរគុណចំពោះការបម្រើលោកចៅហ្វាយ ។ សូមអរគុណចំពោះការធ្វើជាមិត្តរបស់ទ្រង់ ព្រោះទ្រង់គឺជាមិត្តដ៏សប្បុរស ឈ្លាសវៃ និងជាមិត្តសួគ៌ារបស់យើង ។ ខ្ញុំដឹងយ៉ាងជាក់ច្បាស់ថា រឿងនោះគឺជាការពិត » ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ៕