ការមើលទៅគ្រួសាររបស់ព្រះតាមកញ្ចក់បង្រួមទិដ្ឋភាព
ខ្ញុំជឿថា យើងអាចស្គាល់បាន តាមរយៈភ្នែកនៃសេចក្ដីជំនឿ បង្រួមវាឲ្យតូច ហើយមើលមកខ្លួនឯង និងក្រុមគ្រួសារយើងដោយក្ដីសង្ឃឹម និងអំណរ ។
កាលពីពេល បឺឃឺលី កូនស្រីពៅយើងនៅតូច ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមពាក់វ៉ែនតាអានសៀវភៅ—ជាវ៉ែនតាពង្រីក ។ ថ្ងៃមួយ ពេលយើងអង្គុយអានសៀវភៅជាមួយគ្នា ខ្ញុំមើលទៅនាងដោយក្ដីស្រឡាញ់ តែរំពេចនោះក៏ក្រៀមក្រំដែរ ព្រោះនាងធំឡើងជាងមុនច្រើន ។ ខ្ញុំគិតថា « តើពេលវេលាអីក៏ដើរលឿនម្ល៉េះ ? កូនខ្ញុំធំឡើងបាត់ទៅហើយ ! »
ពេលខ្ញុំដោះវ៉ែនតាចេញ ហើយជូតទឹកភ្នែក នោះខ្ញុំដឹងថា « ឱ លោកអើយ—កូនខ្ញុំអត់ធំជាងមុនទេ វ៉ែនតានេះពង្រីកសោះហ្នឹង ! មិនអីទេចឹង ! »
ពេលខ្លះ អ្វីៗដែលយើងអាចមើលឃើញ គឺពង្រីកមើលឲ្យជិតនៃមនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់ ។ នារាត្រីនេះ ខ្ញុំសូមអញ្ជើញបងប្អូនឲ្យបង្រួមវិញ ហើយមើលតាមកញ្ចក់ផ្សេង—នោះគឺកញ្ចក់ដ៏អស់កល្បជានិច្ច ដែលផ្ដោតលើរូបភាពធំ ដែលជាដំណើររឿងធំៗជាងរឿងរបស់បងប្អូន ។
អំឡូងពេលមនុស្សជាតិចាប់ផ្ដើមខិតខំហោះទៅលំហអាកាស រ៉ុក្កែតដែលគ្មានមនុស្សជិះនោះគ្មានបង្អួចទេ ។ ប៉ុន្ដែមកត្រឹមបេសកកម្ម អាប៉ូឡូ ៨ ទៅកាន់ឋានព្រះចន្ទ នោះអវកាសយានិកមានដាក់បង្អួច ។ ខណៈពេលហោះនៅលើអវកាស ពួកគេបានភាំងពេលមើលឃើញផែនដីយើង ហើយក៏បានថតរូបភាពដ៏អស្ចារ្យនេះ ដែលទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍ពីពិភពលោកទាំងមូល ! អវកាសយានិកទាំងនោះបានទទួលអារម្មណ៍ដ៏ពិសេសមួយដែលមានអានុភាពយ៉ាងខ្លាំង រហូតដល់ពួកគេដាក់ឈ្មោះឲ្យអារម្មណ៍នោះថា ឥទ្ធិពលបង្រួមទិដ្ឋភាព ។
ណាស្សា
ការមើលឃើញពីចំណុចខ្ពស់ថ្មីមួយផ្លាស់ប្ដូរ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ។ អវកាសយានិកម្នាក់បាននិយាយថា វា « បង្រួមទំហំមកតូច … ដែលយើងគិតថា យើងអាចគ្រប់គ្រងបាន ។… យើងអាចធ្វើរឿងនេះបាន ! សន្ដិភាពនៅលើផែនដី—អត់បញ្ហា ។ វាផ្ដល់ឲ្យមនុស្សមានថាមពលប្រភេទនោះ … អំណាចប្រភេទនោះ » ។១
ក្នុងនាមជាមនុស្ស យើងមានទស្សនៈចងភ្ជាប់នឹងផែនដី ប៉ុន្ដែ ព្រះទតឃើញទិដ្ឋភាពទាំងអស់នៃចក្រវាឡដ៏ធំធេងនេះ ។ ទ្រង់ទតឃើញការបង្កបង្កើតទាំងអស់ ពួកយើងទាំងអស់គ្នា ហើយទ្រង់ពោរពេញដោយក្ដីសង្ឃឹម ។
តើវាអាចទៅរួចទេ ដើម្បីចាប់ផ្ដើមមើលឃើញដូចជាព្រះទតឃើញ ទោះជាយើងកំពុងរស់នៅលើផ្ទៃផែនដីនេះក្ដី—ដើម្បីស្គាល់អារម្មណ៍ ទិដ្ឋភាពបង្រួម នេះ ? ខ្ញុំជឿថា យើងអាចស្គាល់បាន តាមរយៈភ្នែកនៃសេចក្ដីជំនឿ បង្រួមវាឲ្យតូច ហើយមើលមកខ្លួនឯង និងក្រុមគ្រួសារយើងដោយក្ដីសង្ឃឹម និងអំណរ ។
ព្រះគម្ពីរបានយល់ស្របដែរ ។ មរ៉ូណៃថ្លែងពីអស់អ្នកដែលមានសេចក្ដីជំនឿ « ដ៏ខ្លាំង » រហូតដល់ពួកគេបាន « ឃើញយ៉ាងពិត … ដោយភ្នែកនៃសេចក្ដីជំនឿ ហើយពួកគេបានអររីករាយ » ។២
ដោយកែវភ្នែកផ្ដោតលើព្រះអង្គសង្គ្រោះ នោះពួកគេមានអំណរ ហើយដឹងពីសេចក្ដីពិតនេះ ៖ ដោយសារតែព្រះគ្រីស្ទ នោះអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងនឹងដោះស្រាយបាន ។ គ្រប់យ៉ាងដែលបងប្អូនគ្រប់គ្នាៗកំពុងព្រួយបារម្ភ—វានឹងមិនអីទេ ! ហើយអស់អ្នកដែលមើលដោយភ្នែកនៃសេចក្ដីជំនឿ អាចមានអារម្មណ៍ថា វានឹងមិនអីទេ នាពេលនេះ
ខ្ញុំបានជួបគ្រាដ៏លំបាកមួយ កាលខ្ញុំរៀនថ្នាក់បាក់ឌុបនៅវិទ្យាល័យ នៅពេលដែលខ្ញុំពុំបានធ្វើការជ្រើសរើសល្អៗទេ ។ ខ្ញុំចាំថាបានឃើញម្ដាយខ្ញុំយំ ហើយខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើខ្ញុំធ្វើឲ្យគាត់អន់ចិត្តឬ ។ នៅពេលនោះ ខ្ញុំព្រួយថាគាត់យំដោយសារគាត់បាត់បង់ក្ដីសង្ឃឹមលើខ្ញុំ ហើយបើគាត់ពុំសង្ឃឹមលើខ្ញុំ នោះវាគ្មានផ្លូវបកក្រោយវិញទេ ។
ប៉ុន្ដែឪពុកខ្ញុំវិញ មានបទពិសោធន៍ច្រើនជាង អាចមើលឃើញអ្វីៗដោយទស្សនវិស័យដ៏វែងឆ្ងាយរបស់គាត់ ។ គាត់បានរៀនពីបទពិសោធន៍ថា ការព្រួយបារម្ភមានអារម្មណ៍ដូចជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែរ ប៉ុន្ដែវាមិនដូចគ្នានោះទេ ។៣ គាត់ប្រើភ្នែកនៃសេចក្ដីជំនឿដើម្បីមើល ថាអ្វីៗនឹងមានដំណោះស្រាយ ហើយវិធីសាស្ដ្រដែលពេញដោយក្ដីសង្ឃឹមរបស់គាត់បានផ្លាស់ប្ដូរខ្ញុំ ។
ពេលខ្ញុំរៀនចប់វិទ្យាល័យ ហើយទៅរៀននៅ ប៊ី.វ៉ាយ.យូ. ឪពុកខ្ញុំបានផ្ញើសំបុត្រជាច្រើនមកខ្ញុំ ដើម្បីរំឭកខ្ញុំថា ខ្ញុំជានរណា ។ គាត់ក្លាយជាអ្នកលើកទឹកចិត្តរបស់ខ្ញុំ ហើយមនុស្សគ្រប់រូបត្រូវការអ្នកលើកទឹកចិត្ត ៖ ជាមនុស្សម្នាក់ដែលមិនប្រាប់យើងថា « ឯងរត់មិនលឿនដូចគេ » នោះទេ ប៉ុន្ដែពួកគាត់រំឭកយើងដោយក្ដីស្រឡាញ់ថា យើងអាចធ្វើបាន ។
ឪពុកខ្ញុំបានធ្វើតាមគំរូនៃការនិមិត្តរបស់លីហៃ ។ ដូចជាលីហៃដែរ គាត់បានដឹងថា យើងមិនរត់តាមមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ដែលមាន អារម្មណ៍វង្វេងនោះទេ ។ « យើងនៅកន្លែងដែលយើងនៅ ហើយស្រែកហៅពួកគេ ។ យើងទៅរកដើម បន្ដនៅក្បែរដើមនោះ បន្ដទទួលទានផ្លែឈើនោះ ហើយដោយមានស្នាមញញឹមនៅលើទឹកមុខយើង យើងបន្ដហៅមនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់ និងបង្ហាញគំរូថា ការទទួលទានផ្លែឈើនេះគឺជារឿងដ៏រីករាយមួយ ! »៤
រូបភាពជំនួយចក្ខុនេះបានជួយខ្ញុំអំឡុងពេលខ្ញុំធ្លាក់ចុះ ពេលខ្ញុំឃើញថាខ្លួនឯងនៅនឹងដើមឈើនោះ ទទួលទានផ្លែឈើ ហើយយំ ព្រោះខ្ញុំព្រួយបារម្ភ ។តាមពិតទៅ តើការយំចឹងបានប្រយោជន៍អ្វី ? ផ្ទុយទៅវិញ សូមជ្រើសរើសយកសេចក្ដីសង្ឃឹម—ក្ដីសង្ឃឹមលើព្រះដ៏បង្កបង្កើតយើង និងក្ដីសង្ឃឹមចំពោះគ្នា ដែលជួយបង្កើនសមត្ថភាពយើងឲ្យក្លាយជាមនុស្សដ៏ប្រសើរ ជាងពេលឥឡូវនេះ ។
ភ្លាមៗបន្ទាប់ពីមរណភាពរបស់អែលឌើរ នែល អេ ម៉ាក់ស្វែល មានអ្នកយកព័ត៌មានម្នាក់សួរកូនប្រុសលោកថា តើគាត់នឹងនឹកអ្វីខ្លាំងបំផុត ។ គាត់និយាយថា អាហារពេលល្ងាចនៅផ្ទះឪពុកម្ដាយគាត់ ព្រោះគាត់តែងចេញពីផ្ទះនោះដោយមានអារម្មណ៍ថា ឪពុកគាត់ជឿជាក់លើគាត់ ។
រឿងនេះកើតឡើង ពេលកូនៗពេញវ័យរបស់យើងចាប់ផ្ដើមមកផ្ទះញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចនៅថ្ងៃអាទិត្យជាមួយប្ដីប្រពន្ធរបស់ពួកគេ ។ អំឡុងសប្ដាហ៍នោះ ខ្ញុំធ្វើបញ្ជីក្នុងចិត្តអំពីអ្វីដែលខ្ញុំអាចរំឭកពួកគេនៅថ្ងៃអាទិត្យនោះ ដូចជា ៖ « ប្រហែលឯងអាចសាកជួយមើលកូនថែមទៀត ពេលឯងនៅផ្ទះ » ឬ « កុំភ្លេចធ្វើជាអ្នកស្ដាប់ដ៏ល្អ » ។
ពេលខ្ញុំឮសម្ដីរបស់បងប្រុស ម៉ាក់ស្វែល ខ្ញុំបានបោះបញ្ជីនោះ ចោល ឈប់គិតរិះគន់ទៀត ដូច្នេះពេលខ្ញុំឃើញចៅៗកំពុងពេញវ័យមកក្នុងពេលដ៏ខ្លីរាល់សប្ដាហ៍នោះ ខ្ញុំបានផ្ដោតលើរឿងវិជ្ជមានជាច្រើនដែលពួកគេបានធ្វើវិញ ។ ពេលកូនប្រុសច្បងរបស់យើងឈ្មោះ រ៉ាយអិន បានស្លាប់ពីរបីឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំចាំពីក្តីអំណរចំពោះពេលវេលាដែលយើងរីករាយ និងមានបទពិសោធន៍វិជ្ជមានជាមួយគ្នា ។
មុនពេលយើងប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ តើយើងអាចសួរខ្លួនឯងសំណួរនេះបានទេ « តើអ្វីដែលខ្ញុំហៀបនឹងធ្វើ ឬនិយាយហ្នឹងមានប្រយោជន៍ ឬធ្វើឲ្យឈឺចាប់ ? » ពាក្យសម្ដីរបស់យើងគឺជាអំណាចមួយរបស់យើង ហើយសមាជិកគ្រួសារគឺដូចជាក្ដារខៀនមនុស្សអ៊ីចឹង ពួកគេឈរពីមុខយើង ហើយនិយាយថា « សរសេរអ្វីដែលម៉ែគិតពីខ្ញុំមក ! » សារទាំងនេះ ទោះដោយចេតនា ឬអចេតនា គួរតែផ្ដល់ក្ដីសង្ឃឹម និងលើកទឹកចិត្ត ។៥
ការងារយើងមិនមែនដើម្បីបង្រៀននរណាម្នាក់ ដែលកំពុងឆ្លងកាត់គ្រាដ៏លំបាកថា ពួកគេអាក្រក់ ឬធ្វើឲ្យខកចិត្តនោះទេ ។ នៅក្នុងកាលៈទេសៈដ៏កម្រ យើងអាចមានអារម្មណ៍បំផុសថាគួរកែតម្រូវ តែភាគច្រើន សូមប្រាប់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់យើងជាសម្ដី និងសកម្មភាពនូវសារ ដែលពួកគេចង់ឮ ៖ « គ្រួសារយើងមានភាពកក់ក្ដៅ និងពេញលេញ ដោយសារមានកូនក្នុងគ្រួសារនេះ » ។ « ម៉ែនឹងស្រឡាញ់កូនអស់មួយជីវិតកូន—មិនថាមានរឿងអ្វីកើតឡើងនោះទេ » ។
ពេលខ្លះអ្វីដែលយើងត្រូវការគឺការយល់ចិត្តជាជាងដំបូន្មាន ការស្ដាប់ជាជាងការទេសនា ជាមនុស្សម្នាក់ដែលស្ដាប់ហើយឆ្ងល់ថា « តើខ្ញុំមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា បើនិយាយអ្វីដែលពួកគេទើបនិយាយនោះ ? »
សូមចាំថា ក្រុមគ្រួសារគឺជាមន្ទីរពិសោធន៍ដែលព្រះប្រទានឲ្យ ជាកន្លែងដែលយើងរៀននូវរឿងគ្រប់យ៉ាង ដូច្នេះការដើរខុស និងការគិតខុសពុំមែនជាអ្វីដែលគ្រាន់តែអាចកើតឡើងទេ គឺវានឹងកើតឡើង ។ ហើយតើវាមិនគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ទេឬ បើនៅចុងបញ្ចប់នៃជីវិតយើង យើងអាចឃើញថាទំនាក់ទំនងទាំងនោះ ទោះជាក្នុងគ្រាដ៏ពិបាកក្ដី គឺជាអ្វីៗដែលបានជួយយើងឲ្យក្លាយកាន់តែដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងនោះ ? រាល់ទំនាក់ទំនងដ៏ពិបាកនីមួយៗគឺជាឱកាសដើម្បីរៀនស្រឡាញ់ក្នុងកម្រិតកាន់តែខ្លាំងជាងមុនក្នុងកម្រិតដូចជាព្រះ ។៦
សូមយើងបង្រួមឲ្យតូច ដើម្បីមើលទៅទំនាក់ទំនងគ្រួសារថាជាមធ្យោបាយដ៏មានអានុភាពមួយ ដើម្បីបង្រៀនយើងនូវមេរៀនដែលយើងមកទីនេះដើម្បីរៀន នៅពេលយើងងាកទៅរកព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។
សូមសារភាពថា នៅក្នុងពិភពលោកដែលធ្លាក់នេះ គ្មានផ្លូវដែលយើងអាចក្លាយជាស្វាមីភរិយា ឪពុកម្ដាយ កូនប្រុស ឬកូនស្រី ចៅ គ្រូបង្វឹក ឬមិត្តភក្ដិដ៏ល្អឥតខ្ចោះនោះទេ— ប៉ុន្ដែមានផ្លូវរាប់លានដើម្បីធ្វើជាបុគ្គលល្អបាន ។៧ សូមបន្ដនៅក្បែរដើមឈើនេះ ទទួលទានសេចក្ដីស្រឡាញ់នៃព្រះ ហើយចែកចាយវា ។ តាមរយៈការលើកស្ទួយមនុស្សនៅជុំវិញយើង នោះយើងនឹងងើបឡើងជាមួយគ្នា ។
ជាអកុសល ការចងចាំអំពីការទទួលទានផ្លែឈើនោះគឺមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ ។ យើងត្រូវទទួលទានវាម្ដងហើយម្ដងទៀត តាមរបៀបដែលនឹងតម្រែតម្រង់កញ្ចក់របស់យើង ហើយភ្ជាប់យើងទៅនឹងទិដ្ឋភាពស្ថានសួគ៌ តាមរយៈការអានព្រះគម្ពីរ ដែលពោរពេញដោយពន្លឺ ដើម្បីបណ្ដេញភាពងងឹតចេញ បន្ដលុតជង្គង់ចុះ រហូតដល់ការអធិស្ឋានសាមញ្ញរបស់យើងក្លាយជាការអធិស្ឋានដ៏ជ្រាលជ្រៅ ។ នេះជាពេលដែលបន្ទន់ដួងចិត្តយើង ហើយយើងចាប់ផ្ដើមមើលឃើញដូចជាព្រះទតឃើញដែរ ។
នៅក្នុងថ្ងៃចុងក្រោយនេះ ប្រហែលជាកិច្ចការដ៏មហិមាររបស់យើងនឹងជាការនៅជាមួយមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់យើង—មនុស្សល្អរស់នៅ ក្នុងពិភពលោកទុច្ចរិត ។ សេចក្ដីសង្ឃឹម របស់យើង ផ្លាស់ប្ដូររបៀបដែលពួកគេមើលខ្លួនឯង និងខ្លួនគេជានរណាពិត ។ ហើយតាមរយៈកញ្ចក់នៃក្ដីស្រឡាញ់នេះ ពួកគេនឹងឃើញបុគ្គលដែលពួកគេ នឹង ប្រែក្លាយ ។
ប៉ុន្ដែ មារសត្រូវមិនចង់ឲ្យយើង ឬមនុស្សជាទីស្រឡាញ់យើងត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញជាមួយគ្នា ។ ហើយដោយសារយើងរស់នៅលើផែនដី ដែលជាប់នឹងចំណងនៃពេលវេលា និងចំនួនឆ្នាំមានកំណត់៨នោះពួកសត្រូវបញ្ចូលឲ្យមានអារម្មណ៍រន្ធត់យ៉ាងខ្លាំង ។ ពេលយើងពង្រីកឡើង វាពិបាកនឹងមើលឃើញថា ទិសដៅរបស់យើងសំខាន់ជាងល្បឿនរបស់យើង ។
សូមចាំថា « បើអ្នកចង់ទៅលឿន ទៅម្នាក់ឯង » ។ បើអ្នកចង់ទៅឲ្យបានឆ្ងាយ ទៅទាំងអស់គ្នា » ។៩ សំណាងល្អ ព្រះដែលយើងថ្វាយបង្គំ មិនជាប់ចំណងពេលវេលានោះទេ ។ ទ្រង់ទតឃើញមនុស្សជាស្រឡាញ់របស់យើងជានរណាពិត ហើយ យើងគឺជានរណាពិត ។១០ ដូច្ណេះទ្រង់អត់ធ្មត់ជាមួយនឹងយើង ដោយសង្ឃឹមថាយើងនឹងអត់ធ្មត់ជាមួយគ្នាទៅវិញទៅមក ។
ខ្ញុំសូមសារភាពថា មានពេលខ្លះ ផែនដីយើង ដែលជាផ្ទះខាងសាច់ឈាមយើង មានអារម្មណ៍ដូចជាកោះនៃទុក្ខសោកមួយអ៊ីចឹងមានគ្រាដែលខ្ញុំមានភ្នែកនៃសេចក្ដីជំនឿមួយចំហៀង ហើយភ្នែកមួយចំហៀងទៀតយំសោក ។១១ តើបងប្អូនស្គាល់អារម្មណ៍នេះទេ ?
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍នេះកាលពីថ្ងៃអង្គារ ។
ផ្ទុយទៅវិញ តើយើងអាចជ្រើសយកអាកប្បកិរិយាស្មោះត្រង់នៃព្យាការីយើង កាលលោកសន្យាថានឹងមានអព្ភូតហេតុនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារយើងបានទេ ? បើយើងធ្វើ នោះអំណរយើងនឹងចម្រើនឡើង ទោះជាមានការវឹកវរកើនឡើងក្ដី ។ លោកសន្យាថា ឥទ្ធិពលទិដ្ឋភាពបង្រួមអាចដកពិសោធន៍បាននាពេលនេះមិនថាស្ថានភាពរបស់យើងយ៉ាងណានោះទេ ។១២
ការមានភ្នែកនៃសេចក្ដីជំនឿនេះ ក្នុងពេលឥឡូវនេះ គឺជាការនឹកឃើញ ឬការមានសេចក្ដីជំនឿដែលយើងធ្លាប់មាន មុនពេលយើងបានមកកាន់ផែនដីនេះ ។ វាមើលហួសគ្រាមិនប្រាកដប្រជាមួយ ហើយអនុញ្ញាតឲ្យយើង « នៅក្នុងអំណាចយើងដោយមានចិត្តរីករាយចុះ ហើយលំដាប់នោះ យើងអាច…ឈរនៅស្ងៀម » ។១៣
តើមានអ្វីមួយដែលពិបាកនៅក្នុងជីវិតរបស់បងប្អូននាពេលឥឡូវនេះ ជាអ្វីមួយដែលបងប្អូនព្រួយបារម្ភថាមិនអាចដោះស្រាយបានឬទេ ? បើគ្មានភ្នែកនៃសេចក្ដីជំនឿទេ រឿងនោះអាចមានអារម្មណ៍ថា ព្រះលែងគ្រប់គ្រងអ្វីៗបានហើយ តើរឿងនោះពិតទេ ?
ឬប្រហែលការភ័យខ្លាចដ៏ធំរបស់បងប្អូនគឺថា បងប្អូននឹងឆ្លងកាត់គ្រាដ៏លំបាកនេះតែម្នាក់ឯង ប៉ុន្ដែអ៊ីចឹងមានន័យថា ព្រះបោះបង់បងប្អូនចោលហើយ តើរឿងនោះពិតទេ ?
ខ្ញុំមានសក្ខីភាពថា ដោយសារតែដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ព្រះអង្គសង្គ្រោះមានសមត្ថភាពដើម្បីបង្វែរសុបិនអាក្រក់ទាំងឡាយដែលបងប្អូនកំពុងឆ្លងកាត់ ឲ្យក្លាយជាពរជ័យបាន ។ ទ្រង់សន្យានឹងយើង « ដោយសេចក្ដីសញ្ញាដ៏មិនចេះប្រែប្រួល » ថា នៅពេលយើងខិតខំស្រឡាញ់ និងធ្វើតាមទ្រង់ នោះ « គ្រប់ការណ៍ទាំងអស់ដែល [ យើង ] ត្រូវបានរងទុក្ខ នោះនឹងផ្សំគ្នាសម្រាប់សេចក្ដីល្អដល់ [ យើង ] » ។១៤ គ្រប់ ការណ៍ទាំងអស់ ។
ហើយដោយសារយើងគឺជាបុត្រាបុត្រីនៃសេចក្ដីសញ្ញា នោះយើងអាចទូលសូមដើម្បីមានអារម្មណ៍នៃក្ដីសង្ឃឹមនេះ នាពេលនេះ បាន !
ខណៈដែលយើងមិនមានក្រុមគ្រួសារដ៏ល្អឥតខ្ចោះ យើងអាចធ្វើឲ្យសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះអ្នកដទៃ ល្អឥតខ្ចោះបាន រហូតដល់វាក្លាយជាប្រភេទសេចក្ដីស្រឡាញ់មួយដែលខ្ជាប់ខ្ជួន មិនផ្លាស់ប្ដូរ មិនថាមានរឿងអ្វីកើតឡើង—ជាប្រភេទនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដែលគាំទ្រដល់ការផ្លាស់ប្ដូរ និងអនុញ្ញាតឲ្យមានការរីកចម្រើន និងការត្រឡប់មកវិញ ។
វាគឺជាកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះដើម្បីនាំមនុស្សជាទីស្រឡាញ់យើងត្រឡប់មកវិញ ។ វាគឺជាកិច្ចការរបស់ទ្រង់ តាមពេលវេលារបស់ទ្រង់ ។ វាគឺជាកិច្ចការរបស់យើង ដើម្បីផ្ដល់ក្ដីសង្ឃឹម និងដួងចិត្តមួយ ដែលពួកគេអាចត្រឡប់មករកនៅផ្ទះបាន ។ « យើងគ្មានសិទ្ធិអំណាច [ របស់ព្រះ ] ដើម្បីដាក់ទោស ហើយក៏គ្មានអំណាចទ្រង់ដើម្បីប្រោសលោះដែរ ប៉ុន្ដែទ្រង់ប្រទានសិទ្ធិអំណាចឲ្យយើងអនុវត្តសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ » ។១៥ ប្រធាន ណិលសុន ក៏បានបង្រៀនផងដែរថា អ្នកដទៃត្រូវការសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើង ជាងការកាត់សេចក្ដីរបស់យើង ។ « ពួកគេត្រូវការដកពិសោធន៍សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏បរិសុទ្ធរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលឆ្លុះបញ្ចាំងតាមពាក្យសម្ដី និងសកម្មភាពរបស់ [ យើង ] » ។១៦
សេចក្ដីស្រឡាញ់គឺជាអ្វីដែលផ្លាស់ប្ដូរដួងចិត្តបាន ។ វាគឺជាការជំរុញចិត្តដ៏បរិសុទ្ធបំផុត ហើយអ្នកដទៃអាចដឹងពីអារម្មណ៍នោះ ។ សូមតោងឲហយជាប់នឹងពាក្យព្យាករទាំងនេះ ដែលផ្ដល់ឲ្យ៥០ ឆ្នាំកន្លងទៅថា ៖ « គ្មានគ្រួសារណាបរាជ័យឡើយ លុះត្រាតែគ្រួសារនោះបញ្ឈប់ការព្យាយាម » ។១៧ ប្រាកដណាស់ អ្នកដែលស្រឡាញ់ខ្លាំងបំផុត និងឲ្យយូរបំផុត គឺជាអ្នកឈ្នះ !
នៅក្នុងក្រុមគ្រួសារលើផែនដី យើងគ្រាន់តែធ្វើអ្វីដែលព្រះបានធ្វើជាមួយយើង គឺការបង្ហាញផ្លូវ ហើយសង្ឃឹមថា មនុស្សជាទីស្រឡាញ់យើងនឹងទៅតាមទិសដៅនោះ ដោយដឹងថា ផ្លូវដែលពួកគេធ្វើដំណើរនោះគឺជាផ្លូវដែលពួកគេជ្រើសរើសខ្លួនឯង ។
ហើយនៅពេលពួកគេឆ្លងទៅម្ខាងទៀតនៃវាំងនន ហើយខិតជិតទំនាញដ៏ពេញដោយក្ដីស្រឡាញ់នៃផ្ទះសួគ៌ា១៨ខ្ញុំជឿថា វានឹងមានអារម្មណ៍ថាធ្លាប់ស្គាល់ ដោយសារតែពួកគេធ្លាប់មានក្ដីស្រឡាញ់នោះនៅទីនេះ ។
សូមប្រើ កញ្ចក់បង្រួមទិដ្ឋភាពនោះ ហើយមើលទៅមនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់ និងរស់នៅជាមួយ ថាជាដៃគូរស់នៅលើផែនដីដ៏ស្រស់ស្អាតនេះ ។
បងប្អូន និងខ្ញុំ ? យើងអាចធ្វើរឿងនេះបាន ! យើងអាចស៊ូទ្រាំ និងបន្ដសង្ឃឹមបាន ! យើងអាចបន្ដនៅក្បែរដើមឈើ ទទួលទានផ្លែឈើដោយមានស្នាមញញឹមលើផ្ទៃមុខ ហើយអនុញ្ញាតឲ្យពន្លឺនៃព្រះគ្រីស្ទក្នុងកែវភ្នែកយើង ក្លាយជាអ្វីមួយដែលអ្នកដទៃអាចទុកចិត្តក្នុងគ្រាដ៏ងងឹតបំផុតរបស់ពួកគេ ។ ហើយកាលពួកគេមើលឃើញពន្លឺចែងចាំងលើទឹកមុខយើង នោះពួកគេនឹងចូលមករកវា ។ បន្ទាប់មក យើងអាចជួយតម្រែតម្រង់ការយកចិត្តទុកដាក់របស់ពួកគេទៅកាន់ប្រភពដើមនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងពន្លឺវិញបាន « ជាផ្កាយព្រឹកដ៏ភ្លឺចិញ្ចែង » គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។១៩
ខ្ញុំថ្លែងទីបន្ទាល់ខ្ញុំថា ការណ៍នេះ— ការណ៍ទាំងអស់នេះ—នឹងទៅជាល្អប្រសើរយ៉ាងខ្លាំង ខ្លាំងជាងអ្វីដែលបងប្អូន និងខ្ញុំអាចស្រមៃបានទៅទៀត ! ដោយមានភ្នែកនៃសេចក្ដីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ សូមយើងមើលឃើញថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងនឹងមិនអីទេនៅទីបញ្ចប់ ហើយមានអារម្មណ៍ថា វានឹងមិនអីទេ នាពេលនេះ ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។