ទ្រង់ពិតជាស្រឡាញ់យើង
ដោយ អែលឌើរ ប៉ុល អ៊ី. ខូឡែឃើរ
នៃពួកចិតសិប
ដោយសារគំរូនៃគ្រួសារដែលបានរៀបចំដូចស្ថានសួគ៌ នោះយើងយល់ច្បាស់ ថាតើព្រះបិតាសួគ៌យើងពិតជាស្រឡាញ់យើងម្នាក់ៗយ៉ាងពេញលេញ និងស្មើៗគ្នា យ៉ាងណា ។
ខ្ញុំចូលចិត្តនៅជាមួយពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាពេញម៉ោង ។ ពួកគេពេញដោយជំនឿ, ក្ដីសង្ឃឹម, និងក្ដីសប្បុរសពិតប្រាកដ ។ បទពិសោធន៍ជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយរបស់ពួកគេគឺដូចជាជីវិតមួយដែលកើតឡើងអំឡុងពេលពី 18 ទៅ 24 ខែ ។ ពួកគេចាប់ផ្តើម ដូចជាទារកខាងវិញ្ញាណ ដោយមានស្រេកឃ្លានចង់រៀនយ៉ាងខ្លាំង ហើយពួកគេបានទៅជាមនុស្សពេញវ័យដែលមានភាពចាស់ទុំ ដែលរៀបចំជាស្រេចដើម្បីឈ្នះគ្រប់ឧបសគ្គទាំងអស់ ដែលនៅខាងមុខគេ ។ ខ្ញុំក៏ស្រឡាញ់ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយវ័យចំណាស់ដែលពេញដោយការលះបង់ ដែលពេញដោយការអត់ធ្មត់, ប្រាជ្ញា, និងការប្រាកដប្រជាដែលមិនឆេវឆាវ ។ ពួកគេនាំមកនូវអំណោយទាននៃស្ថេរភាព និងក្ដីស្រឡាញ់ដល់ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយវ័យក្មេងដែលនៅជុំវិញពួកគេ ។ ទំាងអស់គ្នា អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាវ័យក្មេង និងគូស្វាមីភរិយារៀមច្បង គឺជាកម្លាំងមួយដ៏មានអំណាច និងខ្ជាប់ខ្ជួន សម្រាប់សេចក្ដីល្អ ជាកម្លាំងដែលមាននូវឥទ្ធិពលជ្រាលជ្រៅលើជីវិតពួកគេ និងពួកអ្នកដែលទទួលការបម្រើពីពួកគេ ។
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានស្ដាប់អ្នកផ្សព្វផ្សាយវ័យក្មេងដ៏អស្ចារ្យពីរនាក់ ពេលពួកគេបានរំឭកពីបទពិសោធន៍ និងការប្រឹងប្រែងរបស់គេ ។ ក្នុងពេលដែលគេរំឭកពីបទពិសោធន៍នោះ ពួកគេបានគិតពីបុគ្គលទាំងឡាយដែលពួកគេបានបង្រៀន ដែលអ្នកខ្លះមានការឆ្លើយតបជាងអ្នកខ្លះផ្សេងទៀត ។ នៅ ពេលពួកគេបានពិចារណាអំពីស្ថានភាព នោះពួកគេសួរថា « តើយើងអាចជួយបុគ្គលម្នាក់ៗឲ្យអភិវឌ្ឍបំណងប្រាថ្នាដើម្បីស្គាល់ព្រះបិតាសួគ៌ថែមទៀតដោយរបៀបណា ? តើយើងអាចជួយគេទទួលអារម្មណ៍ពីព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ដោយរបៀបណា ? តើយើងអាចជួយគេឲ្យដឹងថាយើងស្រឡាញ់គេ ដោយរបៀបណា ? »
ខ្ញុំស្រមៃថា ខ្ញុំអាចមើលឃើញពីបុរសវ័យក្មេងទាំងពីរនាក់នេះ បី ឬបួនឆ្នាំក្រោយពេលបញ្ចប់បេសកកម្មរបស់គេ ។ ខ្ញុំមើលឃើញពួកគេថា បានរកឃើញដៃគូអស់កល្បរបស់ពួកគេ ហើយកំពុងបម្រើក្នុងកូរ៉ុមអែលឌើរ ឬកំពុងបង្រៀនយុវជនមួយក្រុម ។ ឥឡូវនេះ ជំនួសឲ្យការគិតពីសាសនាគនការីរបស់ពួកគេ ពួកគេសួរសំណួរដដែល អំពីសមាជិកក្នុងកូរ៉ុមរបស់ពួកគេ ឬពីពួកយុវជនដែលពួកគេត្រូវបានផ្ដល់សិទ្ធិឲ្យជួយបីបាច់ ។ ខ្ញុំបានឃើញពីរបៀបដែលបទពិសោធន៍ជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយរបស់ពួកគេអាចត្រូវបានអនុវត្ត ជាខ្នាតគំរូមួយក្នុងការបីបាច់អ្នកផ្សេងទៀតអស់មួយជីវិតពួកគេ ។ ពេលដែលកងទាហាននៃពួកសិស្សសុចរិតទាំងនេះ ត្រឡប់ពីបេសកកម្មគេទៅកាន់ប្រទេសជាច្រើនជុំវិញផែនដី ពួកគេក្លាយជាជំនួយដ៏សំខាន់នៅក្នុងកិច្ចការស្ថាបនាសាសនាចក្រ ។
ព្យាការីក្នុងព្រះគម្ពីរមរមនគឺលីហៃ អាចគិតពីសំណួរដូចគ្នានេះ ដូចពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយទាំងនេះដែរ ពេលលោកស្ដាប់ដល់ការឆ្លើយតបរបស់កូនប្រុសលោកចំពោះការណែនាំ និងការនិមិត្តដែលលោកបានផ្ដល់ថា ៖ « ហើយលេមិន និងលេមយួល ដែលជាបងបង្អស់ បានរអ៊ូរទាំទាស់នឹងឪពុកគេយ៉ាងដូច្នោះ ។ ហើយពួកគេបានរអ៊ូរទាំពីព្រោះគេមិនបានដឹងអំពីព្រឹត្តិការណ៍នៃព្រះ ដែលបានបង្កើតពួកគេមក » (នីហ្វៃទី 1 2:12) ។
ប្រហែលយើងម្នាក់ៗស្គាល់ពីការថប់អារម្មណ៍ ដែលលីហៃបានមានជាមួយកូនប្រុសបងបង្អស់ទាំងពីររបស់លោក ។ ពេលយើងប្រឈមមុខជាមួយនឹងកូនដែលវង្វេងចេញពីសេចក្ដីពិត, សាសនាគនការីដែលគ្មានការតាំងចិត្ត, ឬអ្នកត្រៀមខ្លួនទទួលបព្វជិតភាពអែលឌើរម្នាក់ដែលព្រងើយកន្ដើយ, នោះដួងចិត្តយើងក្ដុកក្តួលដូចជាលីហៃ ហើយយើងសួរថា តើខ្ញុំអាចជួយពួកគេទទួលអារម្មណ៍ និងស្ដាប់ដល់ព្រះវិញ្ញាណយ៉ាងណាទៅ ដើម្បីកុំឲ្យពួកគេត្រូវជាប់អន្ទាក់របស់លោកិយ ? បទគម្ពីរពីរផុសឡើងយ៉ាងច្បាស់ក្នុងគំនិតខ្ញុំ ដែលអាចជួយយើងរកផ្លូវឆ្លងកាត់អន្ទាក់ទាំងនេះ ហើយទទួលអារម្មណ៍ព្រះចេស្ដានៃក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ។
នីហ្វៃផ្ដល់គន្លឹះមួយពីការរៀនតាមរយៈបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់លោកថា ៖ « ខ្ញុំ នីហ្វៃ ... មានចិត្តមោះមុត ចង់ដឹងនូវសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងទាំងឡាយនៃព្រះ ហេតុដូច្នេះហើយ ខ្ញុំបានអំពាវនាវដល់ព្រះអម្ចាស់ ហើយមើលចុះ ទ្រង់បានយាងមកជួបនឹងខ្ញុំ ហើយបន្ទន់ចិត្តខ្ញុំ បណ្ដាលឲ្យខ្ញុំជឿអស់ទាំងពាក្យដែលបានពោលមកដោយឪពុកខ្ញុំ ហេតុដូច្នោះហើយ ខ្ញុំមិនបានបះបោរទាស់នឹងលោកដូចបងៗខ្ញុំនោះទេ » ( នីហ្វៃទី 1 2:16 ) ។
ការពញ្ញាក់បំណងប្រាថ្នាដើម្បីចង់ដឹង ជួយឲ្យសមត្ថភាពខាងវិញ្ញាណរបស់យើងឮសម្លេងពីស្ថានសួគ៌ ។ ការស្វែងរករបៀបមួយដើម្បីពញ្ញាក់ និងបីបាច់បំណងប្រាថ្នានោះ គឺជាដំណើរស្វែងរក និងជាទំនួលខុសត្រូវរបស់យើងម្នាក់ៗ--អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា, ឪពុកម្ដាយ, គ្រូ, អ្នកដឹកនាំ, និងសមាជិកគ្រប់រូប ។ ពេលដែលយើងមានបំណងប្រាថ្នានោះពុះកញ្ជ្រោលក្នុងដួងចិត្តយើង នោះយើងកំពុងរៀបចំដើម្បីទទួលផលពីការរៀនពីបទគម្ពីរទីពីរនេះ ដែលខ្ញុំចង់និយាយ ។
ក្នុងខែ មិថុនា ឆ្នាំ 1831 កាលដែលការហៅបម្រើត្រូវបានផ្ដល់ដល់អ្នកដឹកនាំដំបូងៗនៃសាសនាចក្រ នោះយ៉ូសែប ស៊្មីធ ត្រូវបានប្រាប់ថា « សាតាំងកំពុងនៅពាសពេញផែនដី ហើយវាចេញទៅដោយបញ្ឆោតសាសន៍នានា » ។ ដើម្បីប្រយុទ្ធនឹងឥទ្ធិពលទាក់ទាញនេះ ព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលថា ទ្រង់នឹងប្រទានដល់យើងនូវ « គំរូ ... អំពីគ្រប់ទាំងអស់ ដើម្បីកុំឲ្យ [ យើង ] អាចត្រូវគេបញ្ឆោតបាន » ( គ. និង ស. 52:14 ) ។
គំរូទាំងនោះគឺជាខ្នាតគំរូ, ការដឹកនាំ, ជំហាន ឬផ្លូវដដែលៗ ដែលមនុស្សម្នាក់ដើរតាម ដើម្បីឲ្យស្របទៅនឹងគោលបំណងព្រះ ។ បើធ្វើតាម វានឹងជួយយើងឲ្យបន្តរាបទាប, ពញ្ញាក់, និងអាចញែកសម្លេងនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធចេញពីសម្លេងទាំងនោះ ដែលទាក់ទាញ និងនាំយើងចេញឆ្ងាយ ។ បន្ទាប់មក ព្រះអម្ចាស់ណែនាំយើងថា « អ្នកណាដែលញ័ររន្ធត់នៅក្រោមព្រះចេស្ដារបស់យើង នោះនឹងត្រូវធ្វើឲ្យខ្លាំងក្លា ហើយនឹងនាំផលនៃការសរសើរ និងប្រាជ្ញាចេញមក តាមវិវរណៈ និងសេចក្ដីពិតទាំងឡាយដែលយើងបានប្រទានដល់អ្នក » ( គ. និង ស. 52:17 ) ។
ពរជ័យនៃការអធិស្ឋានដ៏រាបទាប ដោយមានគោលបំណងពិត នឹងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធប៉ះដួងចិត្ត ហើយជួយយើងឲ្យចងចាំ ពីអ្វីដែលយើងបានដឹងពីក្នុងជីវិតមុនផែនដី ពីមុនយើងកើតមកម៉្លេះ ។ កាលដែលយើងកាន់តែយល់ច្បាស់ពីផែនការព្រះបិតាសួគ៌មានសម្រាប់យើង នោះយើងចាប់ផ្ដើមទទួលស្គាល់ទំនួលខុសត្រូវរបស់យើង ក្នុងការជួយអ្នកដទៃរៀន និងយល់ពីផែនការទ្រង់ ។ ដោយបានចងភ្ជាប់យ៉ាងជិតស្និតដល់ការជួយអ្នកដទៃឲ្យចងចាំ នោះគឺជារបៀបដែលយើងរស់នៅ និងអនុវត្តដំណឹងល្អក្នុងជីវិតយើងផ្ទាល់ ។ ពេលយើងរស់នៅតាមដំណឹងល្អយ៉ាងពិតប្រាកដ តាមរបៀបដែលបានបង្រៀនដោយព្រះអម្ចាស់ យេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះសមត្ថភាពរបស់យើងក្នុងការជួយអ្នកដទៃរីកចម្រើនឡើង ។ បទពិសោធន៍ខាងក្រោមនេះ ជាគំរូមួយពីរបៀបដែលគោលការណ៍នេះត្រូវបានអនុវត្ត ។
អ្នកផ្សព្វផ្សាយវ័យក្មេងពីរនាក់បានគោះទ្វារមួយ ដោយសង្ឃឹមថារកឃើញនរណាម្នាក់ដែលនឹងទទួលសារដំណឹងរបស់ពួកគេ ។ ទ្វារបើកឡើង ហើយបុរសមាឌធំម្នាក់បានទទួលពួកគេដោយសម្លេងដែលមិនសូវរួសរាយប៉ុន្មានទេថា ៖ « ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំបានប្រាប់អ្នកហើយ ថាកុំឲ្យគោះទ្វារខ្ញុំទៀត ។ ខ្ញុំព្រមានអ្នកពីមុនហើយថា បើអ្នកមកម្ដងទៀត វានឹងមិនមែនជាបទពិសោធន៍ដ៏រីករាយនោះទេ ។ ឥឡូវចេញទៅ » ។ គាត់បិទទ្វារវិញយ៉ាងលឿន ។
ពេលដែលពួកអែលឌើរបានដើរចេញ អ្នកផ្សព្វផ្សាយដែលចេញយូរជាង ហើយមានបទពិសោធន៍ជាង បានដាក់ដៃលើស្មាអ្នកផ្សព្វផ្សាយដែលថ្មីជាង ដើម្បីលួងលោម និងលើកទឹកចិត្តគាត់ ។ ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយមិនបានដឹងទេ តែបុរសនោះបានមើលពួកគេតាមបង្អួច ដើម្បីប្រាកដថាពួកគេយល់ពីអ្វីគាត់បានប្រាប់ ។ គាត់រំពឹងទាំងស្រុងថា ឃើញពួកគេសើច ហើយចំអកដល់ការឆ្លើយតបដ៏គំរោះគំរើយរបស់គាត់ ពេលពួកគេព្យាយាមជួបគាត់ ។ ទោះយ៉ាងណា ពេលគាត់បានឃើញអ្នកផ្សព្វផ្សាយទាំងពីរនោះបង្ហាញចិត្តសប្បុរសចំពោះគ្នា នោះដួងចិត្តរបស់គាត់ត្រូវបានបន្ទន់ភ្លាមៗ ។ គាត់បានបើកទ្វារ ហើយហៅពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយឲ្យត្រឡប់មកវិញ និងចែកចាយសារដំណឹងរបស់ពួកគេ ជាមួយគាត់ ។
នៅពេលដែលយើងព្រមចុះចូលនឹងព្រះទ័យព្រះ និងរស់នៅតាមគំរូទ្រង់ នោះយើងនឹងទទួលអារម្មណ៍នៃព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀនថា « គេនឹងដឹងថា អ្នករាល់គ្នាជាសិស្សរបស់ខ្ញុំដោយសារសេចក្ដីនេះឯង គឺដោយអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក » ( យ៉ូហាន 13:35 ) ។ គោលការណ៍នៃក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក និងការអភិវឌ្ឍន៍សមត្ថភាពយើង ដើម្បីផ្តោតទៅលើព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងរបៀបដែលយើងគិត, និយាយ, និងធ្វើ គឺជាគ្រឹះដើម្បីក្លាយជាសិស្សរបស់ព្រះគ្រីស្ទ និងជាគ្រូនៃដំណឹងល្អទ្រង់ ។
ការពញ្ញាក់បំណងប្រាថ្នានេះ រៀបចំយើងឲ្យរកមើលគំរូទាំងឡាយដែលបានសន្យា ។ ការស្វែងរកគំរូទាំងនេះដឹកនាំយើងទៅកាន់គោលលិទ្ធិនៃព្រះគ្រីស្ទ ដូចដែលបានបង្រៀនដោយព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងព្យាការីជាអ្នកដឹកនាំរបស់ទ្រង់ ។ គំរូមួយពីគោលលិទ្ធិនេះគឺ ដើម្បីកាន់ខ្ជាប់ដល់ចុងបំផុត ៖ « នោះមានពរហើយដល់អស់អ្នកណា ដែលនឹងព្យាយាមខំនាំក្រុងស៊ីយ៉ូនរបស់យើងចេញមកនៅថ្ងៃនេះ ត្បិតពួកគេនឹងបានទទួលអំណោយទាន និងព្រះចេស្ដានៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ហើយបើពួកគេកាន់ខ្ជាប់ដរាបដល់ចុងបំផុត នោះពួកគេនឹងត្រូវបានលើកឡើងនៅថ្ងៃចុងក្រោយបង្អស់ ហើយនឹងបានសង្គ្រោះនៅក្នុងនគរដ៏អស់កល្បជានិច្ចនៃកូនចៀម » ( នីហ្វៃទី 1 13:37 ) ។
តើអ្វីជារបៀបល្អបំផុត ដែលយើងនឹងអាចរីករាយជាមួយនឹងអំណោយទាន និងព្រះចេស្ដានៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ? វាជាព្រះចេស្ដាដែលបានមក ដោយការធ្វើជាសិស្សដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ វាជាក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះទ្រង់ និងបងប្អូនយើង ។ តាមរយៈក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ នោះពរជ័យនៃការរស់ឡើងវិញ ត្រូវបានប្រទានដល់យើងទាំងអស់គ្នា ។ គឺព្រះអង្គសង្គ្រោះជាអ្នកកំណត់ពីគំរូនៃក្ដីស្រឡាញ់ កាលទ្រង់បានបង្រៀនយើងថា « ខ្ញុំឲ្យសេចក្ដីបញ្ញត្តមួយថ្មីដល់អ្នករាល់គ្នា គឺឲ្យអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់គ្នាដូចជាខ្ញុំបានស្រឡាញ់អ្នករាល់គ្នាដែរ » ( យ៉ូហាន 13:34 ) ។
ប្រធាន ហ្គរដិន ប៊ី ហ៊ីងគ្លី បានបញ្ជាក់គោលការណ៍នេះ នៅពេលគាត់មានប្រសាសន៍ថា ៖ « ដើម្បីស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ គឺមិនមែនគ្រាន់តែជាដំបូន្មានប៉ុណ្ណោះទេ វាមិនគ្រាន់តែជាសេចក្ដីប្រាថ្នាដ៏ល្អនោះដែរ ។ វាជាបទបញ្ញត្តមួយ ។ ... ក្ដីស្រឡាញ់នៃព្រះជាឫសគល់នៃអស់ទាំងគុណធម៌, អស់ទាំងសេចក្ដីល្អ, អស់ទាំងកម្លាំងនៃអាកប្បកិរិយា, អស់ទាំងសច្ចះភាពដើម្បីធ្វើត្រូវ » ( «Words of the Living Prophet,» Liahona, Dec. 1996, ទំព័រ 8; «Excerpts from Recent Addresses of President Gordon B. Hinckley,» Ensign, ខែមេសា ឆ្នាំ 1996, ទំព័រ 73 ) ។
ផែនការព្រះបិតាបានកំណត់ទុកជាមុននូវគំរូនៃគ្រួសារ ដើម្បីជួយយើងរៀន, អនុវត្ត, និងយល់ពីអំណាចនៃក្ដីស្រឡាញ់ ។ នៅថ្ងៃដែលគ្រួសារខ្ញុំរៀបចំឡើង នោះ Ann ជាភរិយាជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ និងខ្ញុំបានទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហើយបានចូលក្នុងសេចក្ដីសញ្ញានៃអាពាហ៍ពិពាហ៍ ។ ខ្ញុំបានគិតថា ខ្ញុំស្រឡាញ់នាងយ៉ាងណានៅថ្ងៃនោះ តែខ្ញុំទើបតែបានចាប់ផ្ដើមឃើញពីទស្សនៈនៃក្ដីស្រឡាញ់ប៉ុណ្ណោះ ។ ពេលដែលកូនៗ និងចៅៗយើងបានចូលក្នុងជីវិតយើង ក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងបានពង្រីកឡើង ហើយស្រឡាញ់ពួកគេស្មើៗគ្នាពេញលេញ ។ វាហាក់ដូចជាគ្មានទីបញ្ចប់ទេក្នុងការពង្រីកសមត្ថភាពក្នុងការស្រឡាញ់នោះ ។
អារម្មណ៍នៃក្ដីស្រឡាញ់ពីព្រះបិតាសួគ៌យើង គឺដូចជាការស្រូបទាញពីស្ថានសួគ៌ ។ ពេលយើងដកចេញនូវការទាក់ទាញទាំងឡាយដែលទាញយើងទៅរកលោកិយ ហើយអនុវត្តសិទ្ធិជ្រើសរើសរបស់យើង ដើម្បីស្វែងរកទ្រង់ នោះយើងបើកចិត្តយើងដល់អានុភាពសេឡេស្ទាល ដែលនាំយើងខិតទៅជិតទ្រង់ ។ នីហ្វៃបានពណ៌នាពីឥទ្ធិពលរបស់វាថា « គឺដល់ទៅឆេះឆាបទៅពេញសាច់ឈាម [ លោក ] » ( នីហ្វៃទី 2 4:21 ) ។ អំណាចនៃក្ដីស្រឡាញ់ដូចគ្នានេះ បានធ្វើឲ្យអាលម៉ាច្រៀង « នូវចម្រៀងនៃក្ដីស្រឡាញ់ដែលប្រោសលោះ » ( អាលម៉ា 5:26 មាននៅខ 9 ផងដែរ ) ។ វាបានធ្វើឲ្យមរមនរញ្ជួយចិត្ត ដែលគាត់បានផ្ដល់ដំបូន្មានដល់យើងឲ្យ « ចូរអធិស្ឋាន ... ដោយអស់ពីកម្លាំងចិត្ត [ អ្នក ] » ដើម្បីយើងអាចបានពេញដោយក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ( មរ៉ូណៃ 7:48 ) ។
ព្រះគម្ពីរទាំងសម័យទំនើប និងបុរាណ គឺពេញដោយការរំឭកពីក្ដីស្រឡាញ់ដ៏អស់កល្បនៃព្រះបិតាសួគ៌ចំពោះកូនចៅទ្រង់ ។ ខ្ញុំទុកចិត្តថា ព្រះហស្តនៃព្រះបិតាសួគ៌របស់យើង លាតសន្ធឹងទៅឥតឈប់ រួចជាស្រេចដើម្បីឱបក្រសោបយើងម្នាក់ៗ ហើយមានបន្ទូលទៅយើងម្នាក់ៗដោយសម្លេងដ៏រហៀង និងចាក់ទំលុះថា « បិតាស្រឡាញ់បុត្រ » ។
ដោយសារគំរូនៃគ្រួសារដែលបានរៀបចំដូចស្ថានសួគ៌ នោះយើងយល់ច្បាស់ ថាតើព្រះបិតាសួគ៌យើងពិតជាស្រឡាញ់យើងម្នាក់ៗយ៉ាងពេញលេញ និងស្មើៗគ្នា យ៉ាងណា ។ ខ្ញុំថ្លែងទីបន្ទាល់ថា វាជាការពិត ។ ព្រះពិតជាស្គាល់ និងស្រឡាញ់យើង ។ ទ្រង់បានប្រទានដល់យើងនូវទស្សនវិស័យមួយពីដំណាក់ដ៏បរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ ហើយបានហៅពួកព្យាការី និងពួកសាវកឲ្យបង្រៀនគោលការណ៍ និងគំរូទាំងឡាយដែលនឹងនាំយើងត្រឡប់ទៅទ្រង់វិញ ។ កាលដែលយើងខំព្យាយាម ដើម្បីពញ្ញាក់បំណងប្រាថ្នាដើម្បីដឹង ដែលនៅក្នុងខ្លួនយើង និងក្នុងខ្លួនអ្នកដទៃទៀត និងកាលដែលយើងរស់នៅតាមគំរូដែលយើងស្វែងរក នោះយើងនឹងខិតជិតទ្រង់ ។ ខ្ញុំថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះយេស៊ូវជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ជាគំរូ និងជាអង្គប្រោសលោះជាទីស្រឡាញ់របស់យើង ខ្ញុំសូមថ្លែងក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាមែន ។