ការភ្ញាក់ដឹងខ្លួន៖ សាក្រាម៉ង់, ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ, និងការបូជាក្នុងការបម្រើ

ដោយ អែលឌើរ រ៉ូបឺត ឌី ហែល

នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់

ការភ្ញាក់ដឹងខ្លួន ហើយក្លាយជាមនុស្សខ្លួនទីពឹងខ្លួនខាងវិញ្ញាណ នៅពេលយើងរស់នៅតាមសេចក្ដីសញ្ញារបស់យើងប្រកបដោយការអធិស្ឋាន ។

ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រាប់ពួកសិស្សទ្រង់ អំពីកូនប្រុសម្នាក់ដែលបានចាកចេញពីឪពុកអ្នកមានរបស់គាត់ ហើយបានទៅស្រុកឆ្ងាយ ហើយបានបំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិគាត់អស់ ។ ពេលមានអំណត់អត់ បុរសវ័យក្មេងនោះបានធ្វើការងារតូចតាច គឺជាអ្នកដាក់ចំណីជ្រូក ។ គាត់ឃ្លានណាស់ ដែលគាត់ចង់ហូបសំបកស្រូវដែលជាអាហារសត្វនោះ ។

សារសំខាន់ដ៏អស់កល្បបានកើតឡើងក្នុងជីវិតបុរសវ័យក្មេងនេះ ពេលគាត់នៅឆ្ងាយពីផ្ទះ, ឆ្ងាយពីកន្លែងដែលគាត់ចង់នៅ, និងពេលស្ថិតក្នុងស្ថានភាពក្រតោកយ៉ាករបស់គាត់នោះ ។ ក្នុងបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះថា « វាភ្ញាក់ដឹងខ្លួន » ។¹ គាត់បានចងចាំថា គាត់ជានរណា, បានដឹងពីអ្វីដែលគាត់បានបាត់បង់, ហើយបានចាប់ផ្ដើមមានបំណងចង់បានពរជ័យដែលមានដោយពោរពេញ នៅផ្ទះឪពុកគាត់ ។

ពេញជីវិតយើង ទោះក្នុងពេលភាពងងឹត, ឧបសគ្គ, ទុក្ខព្រួយ, ឬអំពើបាបក៏ដោយ ក៏យើងអាចមានអារម្មណ៍នៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ រំឭកយើងថា យើងពិតជាបុត្រាបុត្រីនៃព្រះបិតាសួគ៌ ដែលទ្រង់ ខ្វល់ព្រះទ័យ និង ស្រឡាញ់យើង, ហើយយើងអាចស្រេកឃ្លានចំពោះពរជ័យដ៏ពិសិដ្ឋ ដែលមានតែទ្រង់ប៉ុណ្ណោះអាចប្រទានឲ្យ ។ ក្នុងគ្រាទាំងនេះ យើងគួរខំព្យាយាមដើម្បីភ្ញាក់ដឹងខ្លួន ហើយត្រឡប់មករកពន្លឺនៃក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះវិញ ។

ពរជ័យទាំងនេះជាកម្មសិទ្ធិដ៏ត្រឹមត្រូវ ដល់កូនចៅនៃព្រះបិតាសួគ៌ ។ ការមានបំណងចង់បានពរជ័យទាំងនេះ រួមទាំងជីវិតមួយដែលមានអំណរ និងសុភមង្គល គឺជាផ្នែកដ៏ចាំបាច់មួយនៃផែនការនៃព្រះបិតាសួគ៌ សម្រាប់យើងម្នាក់ៗ ។ ព្យាការី អាលម៉ា បានបង្រៀនថា « បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាពុំអាចធ្វើអ្វីក៏ដោយ ក្រៅពីការចង់ជឿ នោះសូមឲ្យចំណង់នេះមាននៅក្នុងខ្លួនអ្នក » ។²

នៅពេលចំណង់ខាងវិញ្ញាណរបស់យើងកើនឡើង នោះយើងក្លាយជាមនុស្សខ្លួនទីពឹងខ្លួនខាងវិញ្ញាណ ។ បន្ទាប់មក តើយើងអាចជួយអ្នកដទៃ, ខ្លួនយើង និងគ្រួសារយើងបង្កើនចំណង់ ដើម្បីធ្វើតាមព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ដោយរបៀបណា ? តើយើងអាចពង្រីកចំណង់យើង ដើម្បីប្រែចិត្ត, មានភាពសក្ដិសម, និងកាន់ខ្ជាប់ដល់ចុងបំផុតបានដោយរបៀបណា ? តើយើងជួយយុវវ័យ និងមជ្ឈិមវ័យវ័យក្មេងឲ្យមានចំណង់ធ្វើកិច្ចការ រហូតដល់ពួកគេបានប្រែចិត្តជឿ និងក្លាយជា « [ ពួក ] បរិសុទ្ធ [ ដ៏ពិត ] តាមរយៈដង្វាយធួននៃព្រះគ្រីស្ទ »³ ដោយរបៀបណា ?

យើងក្លាយជាប្រែចិត្តជឿ និងជាមនុស្សខ្លួនទីពឹងខ្លួនខាងវិញ្ញាណ ពេលយើងរស់នៅតាមសេចក្ដីសញ្ញារបស់យើង ប្រកបដោយការអធិស្ឋាន---តាមរយៈការទទួលទានសាក្រាម៉ង់ដោយសក្ដិសម, មានភាពសក្ដិសមដើម្បីកាន់ប័ណ្ណចូលព្រះវិហារបរិសុទ្ធ និងមានការលះបង់បម្រើអ្នកដទៃ ។

ដើម្បីទទួលទានសាក្រាម៉ងដោយសក្ដិសម យើងត្រូវចាំថា យើងកំពុងធ្វើសេចក្ដីសញ្ញា ដែលយើងបានធ្វើនៅបុណ្យជ្រមុជទឹកជាថ្មីឡើងវិញ ។ ដើម្បីឲ្យសាក្រាម៉ង់ ក្លាយជាបទពិសោធន៍នៃការសម្អាតខាងវិញ្ញាណជារៀងរាល់សប្ដាហ៍ យើងត្រូវរៀបចំខ្លួនយើងពីមុនពេលយើងមកកាន់ការប្រជុំសាក្រាម៉ង់ ។ យើងធ្វើការណ៍នេះ ដោយការទុកចោលនូវកិច្ចការ និងការកំសាន្តប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង ហើយទម្លាក់ចោលនូវគំនិត និងការខ្វល់ខ្វាយខាងលោកិយ ។ ពេលយើងធ្វើដូច្នោះ យើងទុកកន្លែងក្នុងគំនិត និងដួងចិត្តយើង សម្រាប់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។

បន្ទាប់មក យើងរៀបចំដើម្បីសញ្ជឹងគិតពីដង្វាយធួន ។ ច្រើនជាងការដែលគ្រាន់តែគិតពីភាពពិតនៃការរងទុក្ខ និងការសុគតរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ នោះការសញ្ជឹងគិតរបស់យើងជួយយើងឲ្យទទួលស្គាល់ថា តាមរយៈការបូជារបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ យើងមានក្ដីសង្ឃឹម, ឱកាស, និងកម្លាំងដើម្បីធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរដ៏ស្មោះត្រង់ពិតប្រាកដ នៅក្នុងជីវិតយើង ។

ពេលយើងច្រៀងបទទំនុកតម្កើងក្នុងពិធីសាក្រាម៉ង់, ចូលរួមក្នុងការអធិស្ឋានសាក្រាម៉ង់, និងទទួលទានតំណាងនៃព្រះកាយ និងព្រះលោហិតទ្រង់ នោះយើងអធិស្ឋានស្វែងរកការអត់ទោស ចំពោះអំពើបាប និងកំហុសរបស់យើង ។ យើងគិតអំពីការសន្យា ដែលយើងបានធ្វើ និងរក្សាអំឡុងសប្ដាហ៍មុន និងធ្វើការតាំងចិត្តជាក់លាក់ផ្ទាល់ខ្លួន ដើម្បីធ្វើតាមព្រះអង្គសង្គ្រោះក្នុងសប្ដាហ៍បន្ទាប់នោះ ។

ឪពុកម្ដាយ និងអ្នកដឹកនាំ អ្នកអាចជួយពួកយុវវ័យ ឲ្យភ្លក់ពរជ័យដែលមិនអាចប្រៀបធៀបបាននៃសាក្រាម៉ង់ ដោយការផ្ដល់ឱកាសពិសេសៗដល់ពួកគេសិក្សា, ពិភាក្សា, និងស្វែងរកទំនាក់ទំនងនៃដង្វាយធួនក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ។ ចូរឲ្យពួកគេស្រាវជ្រាវបទគម្ពីរដោយខ្លួនឯង ហើយបង្រៀនគ្នាទៅវិញទៅមក ពីបទពិសោធន៍គេផ្ទាល់ ។

ឪពុក, អ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាព, និងគណៈប្រធានកូរ៉ុមទាំងឡាយ មានទំនួលខុសត្រូវពិសេស ក្នុងការជួយពួកអ្នកកាន់បព្វជិតភាពអើរ៉ុន ឲ្យរៀបចំខ្លួនដោយស្មោះអស់ពីចិត្ត ដើម្បីធ្វើកាតព្វកិច្ចគេក្នុងពិធីសាក្រាម៉ង់ដ៏ពិសិដ្ឋ ។ ការរៀបចំនេះត្រូវបានធ្វើឡើង អស់ពេញមួយសប្ដាហ៍ ដោយការរស់នៅតាមបទដ្ឋាននៃដំណឹងល្អ ។ ពេលយុវជនរៀបចំ, ប្រសិទ្ធពរ, និងចែកសាក្រាម៉ង់ដោយភាពសក្ដិសម និងមានគារវភាព នោះពួកគេពិតជាធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ នៅអាហារចុងក្រោយ⁴ និងក្លាយដូចទ្រង់ ។

ខ្ញុំថ្លែងទីបន្ទាល់ថា សាក្រាម៉ង់ផ្ដល់ដល់យើងនូវឱកាសដើម្បីភ្ញាក់ដឹងខ្លួន និងភ្លក់នូវ « ការផ្លាស់ប្ដូរដ៏ធំ » ក្នុងដួងចិត្ត⁵---ដើម្បីចងចាំថា យើងជានរណា និងអ្វីដែលយើងប្រាថ្នាបំផុត ។ ពេលយើង ធ្វើសេចក្ដីសញ្ញាជាថ្មី ដើម្បីរក្សាបទបញ្ញត្តិទាំងឡាយ នោះយើងនឹងទទួលបានភាពជាដៃគូនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដើម្បីដឹកនាំយើង ត្រឡប់ទៅវត្តមានព្រះបិតាសួគ៌យើងវិញ ។ គ្មានសង្ស័យទេថា យើងត្រូវបានបញ្ជាឲ្យ « ជួបជុំគ្នាជាញឹកញាប់ ដើម្បីទទួលទាននំប៉័ង និង [ ទឹក ] »⁶ ហើយដើម្បីទទួលទានសាក្រាម៉ង់ដល់ព្រលឹងយើង ។⁷

ក្រៅពីសាក្រាម៉ង់ បំណងប្រាថ្នារបស់យើង ដើម្បីត្រឡប់ទៅព្រះបិតាសួគ៌វិញ កើនឡើង ពេលដែលយើងមានភាពសក្ដិសម ដើម្បីទទួលប័ណ្ណចូលព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ យើងមានភាពសក្ដិសមដោយការប្រតិបត្តិតាមបទបញ្ញត្តិយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួន ហើយនឹងនរ។ ការគោរពប្រតិបត្តិនេះ ចាប់ផ្ដើមពេលនៅជាកុមារ ហើយរីកចម្រើន តាមរយៈបទពិសោធន៍ ដែលមានពេលនៅក្នុងវ័យនៃបព្វជិតភាពអើរ៉ុន និងយុវនារី ជាអំឡុងពេលឆ្នាំទាំងឡាយនៃការរៀបចំខ្លួន ។ បន្ទាប់មក សង្ឃឹមថា ពួកសង្ឃ និងពួកឡូរ៉ល ដាក់គោលដៅ និងរៀបចំខ្លួនជាពិសេស ដើម្បីទទួលពិធីពិសិដ្ឋផ្ទាល់ខ្លួន និងផ្សារភ្ជាប់ក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។

តើអ្វីជាបទដ្ឋានសម្រាប់អ្នកកាន់ប័ណ្ណចូលព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ? អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងរំឭកយើងថា ៖

« តើអ្នកណានឹងឡើងទៅឯភ្នំនៃព្រះយេហូវ៉ា ? តើនរណានឹងឈរនៅក្នុងទីបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់បាន ?

« គឺជាអ្នកដែលមានដៃស្អាត និងចិត្តបរិសុទ្ធ » ។⁸

ភាពសក្ដិសមដើម្បីកាន់ប័ណ្ណព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ផ្ដល់ដល់យើងនូវកម្លាំង ដើម្បីរក្សាសេចក្ដីសញ្ញាព្រះវិហារបរិសុទ្ធរបស់យើង ។ តើយើងអាចទទួលបានកម្លាំងនោះដោយផ្ទាល់ខ្លួនដោយរបៀបណា ? គឺយើងខំព្យាយាម ដើម្បីទទួលបានទីបន្ទាល់មួយពីព្រះបិតាសួគ៌, ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ, ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ, ភាពពិតនៃដង្វាយធួន, និងភាពពិតពេញលេញនៃព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ និងការស្ដារឡើងវិញ ។ យើងគាំទ្រអ្នកដឹកនាំយើង, ប្រព្រឹត្តិល្អចំពោះគ្រួសារយើង, ឈរជាសាក្សីនៃសាសនាចក្រដ៏ពិតរបស់ព្រះអម្ចាស់, ចូលរួមការប្រជុំនៅព្រះវិហារ, គោរពសេចក្ដីសញ្ញារបស់យើង, បំពេញកាតព្វកិច្ចក្នុងគ្រួសារ, និងរស់នៅដោយមានគុណធម៌ ។ អ្នកអាចនិយាយថា វាស្ដាប់ទៅដូចជាសាមញ្ញណាស់ ក្នុងការធ្វើជាពួកបរិសុទ្ធដ៏ស្មោះត្រង់ម្នាក់នោះ ! អ្នកត្រូវហើយ ។ បទដ្ឋានសម្រាប់អ្នកកាន់ប័ណ្ណចូលព្រះវិហារបរិសុទ្ធ មិនជាខ្ពស់ពេកសម្រាប់យើង ដើម្បីសម្រេចបាននោះទេ ។ វាសាមញ្ញ ដើម្បីរស់នៅដោយស្មោះត្រង់ តាមដំណឹងល្អ និងតាមព្យាការី ។

បន្ទាប់មក ក្នុងនាមជាអ្នកបានទទួលពិធីពិសិដ្ឋផ្ទាល់ខ្លួនហើយ យើងត្រូវបង្កើតគំរូនៃការរស់នៅដោយមានលក្ខណៈដូចព្រះគ្រីស្ទ ។ ទាំងនេះរួមមាន ការគោរពប្រតិបត្តិ, ធ្វើការលះបង់ដើម្បីរក្សាបទបញ្ញត្ត, ស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក, មានភាពបរិសុទ្ធក្នុងគំនិត និងទង្វើ, និងផ្ដល់ខ្លួនយើងក្នុងការកសាងនគរនៃព្រះ ។ តាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងដោយការធ្វើតាមគំរូនៃភាពស្មោះត្រង់ជាមូលដ្ឋានទាំងនេះ យើងទទួល « ព្រះចេស្ដាពីស្ថានលើ »⁹ ដើម្បីប្រឈមនឹងឧបសគ្គក្នុងជីវិត ។ សព្វថ្ងៃនេះ យើងត្រូវការព្រះចេស្ដាដ៏ទេវភាពនេះ ជាងពេលណាៗទាំងអស់ ។ ព្រះចេស្ដាពីស្ថានលើជាអំណាច ដែលយើងទទួលបានតែតាមរយៈពិធីបរិសុទ្ធក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធប៉ុណ្ណោះ ។ ខ្ញុំថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ការលះបង់ដែលយើងធ្វើ ដើម្បីទទួលបានពិធីបរិសុទ្ធនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ គឺមានតម្លៃសមនឹងការខំប្រឹងប្រែងគ្រប់យ៉ាងដែលយើងអាចធ្វើបាន ។

ពេលដែលចំណង់ដើម្បីរៀន និងរស់នៅតាមដំណឹងល្អរបស់យើងកើនឡើង នោះយើងព្យាយាមដើម្បីបម្រើអ្នកដទៃដោយឯកឯង ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានមានបន្ទូលទៅពេត្រុសថា « កាលណាអ្នកបានប្រែចិត្តវិលមកវិញ នោះចូរចម្រើនឲ្យបងប្អូនអ្នកបានខ្ជាប់ខ្ជួនឡើង » ។¹⁰ ខ្ញុំស្ងើចសរសើរណាស់ ដែលយុវវ័យសព្វថ្ងៃនេះ មានចំណង់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅ ដើម្បីបម្រើ និងផ្ដល់ពរដល់អ្នកដទៃទៀត---ដើម្បីធ្វើឲ្យមានការផ្លាស់ប្ដូរមួយក្នុងពិភពលោកនេះ ។ ពួកគេក៏ប្រាថ្នាយ៉ាងលើសលប់ ដើម្បីមានក្ដីអំណរដែលមកពីការបម្រើ ។

ទោះយ៉ាងណា វាមានការពិបាកសម្រាប់យុវវ័យ ដើម្បីយល់ ថាតើសកម្មភាពដែលពួកគេធ្វើក្នុងពេលនេះ នឹងរៀបចំពួកគេឲ្យមានភាពសក្ដិសម ឬក៏នឹងធ្វើឲ្យពួកគេពុំសក្ដិសមនឹងឱកាសនៃការបម្រើក្នុងពេលអនាគត ។ យើងទាំងអស់គ្នាមាន « កាតព្វកិច្ចដ៏ចាំបាច់ »¹¹ ដើម្បីជួយយុវវ័យយើង ក្នុងការរៀបចំខ្លួនសម្រាប់បម្រើអស់មួយជីវិត ដោយការជួយពួកគេឲ្យក្លាយជាមនុស្សខ្លួនទីពឹងខ្លួន ។ ក្រៅពីធ្វើជាមនុស្សខ្លួនទីពឹងខ្លួនខាងវិញ្ញាណ យើងបានពិភាក្សាថា មានការទីពឹងខ្លួនខាងសាច់ឈាម ដែលរួមមានការទទួលការអប់រំ និងការបំពាក់បំប៉នដែលទាក់ទងនឹងការងារបន្ថែមទៀត បន្ទាប់ពីចប់វិទ្យាល័យ, រៀនធ្វើការ, និងរស់នៅតាមចំណូលដែលយើងមាន ។ ដោយការជៀសវាងពីបំណុល និងចេះសន្សំលុយ ក្នុងពេលឥឡូវនេះ នោះយើងរៀបចំខ្លួនសម្រាប់ការបម្រើពេញម៉ោងរបស់សាសនាចក្រ ក្នុងពេលអនាគត ។ គោលបំណងនៃការទីពឹងខ្លួនទាំងខាងសាច់ឈាម និងខាងវិញ្ញាណ គឺដើម្បីជួយឲ្យខ្លួនយើងមានស្ថេរភាព ដើម្បីយើងអាចជួយអ្នកដទៃទៀតដែលត្រូវការជំនួយផងដែរ ។

ទោះយើងចាស់ ឬក្មេង អ្វីដែលយើងធ្វើពេលនេះ កំណត់ពីការបម្រើ ដែលយើងនឹងអាចផ្ដល់ឲ្យ នឹងអររីករាយក្នុងពេលអនាគត ។ ដូចអ្នកនិពន្ធកំណាព្យរំឭកយើងថា « ចេញពីពាក្យដ៏សោកសៅដែលបាននិយាយ ឬបានសរសេរ អ្វីដែលសោកសៅបំផុតគឺពាក្យថា ៖ ‘ បើយើងបានធ្វើត្រឹមត្រូវ នោះជីវិតយើងមិនដឹងជាបានប្រសើរយ៉ាងណាទេ !’ »¹² ចូរយើងកុំឲ្យជីវិតយើងរស់ក្នុងវិប្បដិសារី ចំពោះអ្វីដែលយើងបានធ្វើ ឬមិនបានធ្វើឡើយ !

បងប្អូនប្រុសស្រីជាទីស្រឡាញ់ បុរសវ័យក្មេងដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានមានបន្ទូលនោះ ជាមនុស្សម្នាក់ដែលយើងសំដៅដល់កូនប្រុសដ៏ខ្ជះខ្ជាយ ដែលបានភ្ញាក់ដឹងខ្លួន ។ ឪពុកគាត់មិនបានភ្លេចគាត់ទេ ឪពុកគាត់បានរង់ចាំគាត់ ។ ហើយ « នោះ [ កូនប្រុស ] ក៏ក្រោកឡើងដើរទៅ លុះឪពុកឃើញពីចម្ងាយហើយ ក៏មានចិត្តអាណិតមេត្តា ហើយរត់ទៅ ... ថើបវា » ។¹³ ដើម្បីជាកិត្តិយសដល់ការត្រឡប់របស់កូនប្រុស គាត់ឲ្យសម្លៀកបំពាក់, ចិញ្ចៀន, និងជប់លៀងកូនគោធាត់មួយ¹⁴---ជាការរំឭកថា គ្មានពរជ័យណាដែលត្រូវដកហូតឡើយ បើយើងកាន់ខ្ជាប់ដោយស្មោះត្រង់ នៅក្នុងការដើរតាមផ្លូវត្រឡប់ទៅព្រះបិតាសួគ៌យើងវិញ ។

ដោយក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ និងក្ដីស្រឡាញ់នៃព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ដែលនៅក្នុងដួងចិត្តខ្ញុំ ខ្ញុំសូមអញ្ជើញអ្នកគ្រប់គ្នា ឲ្យធ្វើតាមបំណងប្រាថ្នាខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ហើយភ្ញាក់ដឹងខ្លួនឡើង ។ ចូរនិយាយនឹងខ្លួនឯងក្នុងកញ្ចក់ ហើយសួរថា « តើខ្ញុំធ្វើបានប៉ុណ្ណា ក្នុងការរស់នៅតាមសេចក្ដីសញ្ញារបស់ខ្ញុំនោះ ? » យើងនៅលើផ្លូវត្រឹមត្រូវ ពេលយើងនិយាយថា « ខ្ញុំទទួលទានសាក្រាម៉ងដោយសក្ដិសម ជារៀងរាល់សប្ដាហ៍, ខ្ញុំសក្ដិសមក្នុងការកាន់ប័ណ្ណចូលព្រះវិហារបរិសុទ្ធ និងទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ, ហើយខ្ញុំលះបង់បម្រើ និងផ្ដល់ពរដល់អ្នកដទៃទៀត » ។

ខ្ញុំសូមចែកចាយទីបន្ទាល់ដ៏ពិសេសរបស់ខ្ញុំថា ព្រះស្រឡាញ់យើងម្នាក់ៗខ្លាំងណាស់ « បានជាទ្រង់ប្រទានព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែមួយ »¹⁵ ដើម្បីធ្វើដង្វាយធួនសម្រាប់អំពើបាបរបស់យើង ។ ទ្រង់ស្គាល់យើង ហើយរង់ចាំយើង ទោះបីជាយើងវង្វេងផ្លូវក៏ដោយ ។ ពេលយើងប្រព្រឹត្តតាមបំណងប្រាថ្នាយើង និងភ្ញាក់ដឹងខ្លួន នោះយើងនឹងត្រូវបាន « ឱបក្រសោបជាអង្វែងតទៅ ដោយព្រះពាហុនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ »¹⁶ និងផ្ទះដែលកក់ក្ដៅ ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ ក្នុងព្រះនាមដ៏បរិសុទ្ធនៃព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាមែន ។