วันแรก ของแจชาน
ทางนี้เป็นทางที่ถูกต้องหรือไม่? ความรู้สึกของแจชานผสมปนเปกันไปหมด
“ข้าพเจ้าได้แสวงหาพระยาห์เวห์ และพระองค์ทรงตอบข้าพเจ้า” (สดุดี 34:4) เรื่องนี้เกิดขึ้นในเมืองคยองกีโด เกาหลีใต้
เพลงแห่งความสุขบรรเลงขณะแจชานกับคุณแม่ลุกขึ้นจากที่นั่งในโรงยิมของโรงเรียน ลูกโป่งสีสันฉูดฉาดมากมายล่องลอยอยู่ตลอดแนวผนัง ขณะที่เด็กคนอื่น ๆ และผู้ปกครองของพวกเขากำลังพูดคุยกันอย่างตื่นเต้น
พรุ่งนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก และในเกาหลีใต้นักเรียนใหม่เข้าร่วมโปรแกรมพิเศษเสมอเพื่อเฉลิมฉลองวันเปิดเทอม แจชานรู้สึกตื่นเต้นขณะฟังเพลงและเสียงจากลำโพง เขาแทบอดใจรอวันที่จะเริ่มเรียนไม่ไหว!
หลังจากโปรแกรมดังกล่าว คุณแม่กับแจชานเดินไปตามโถงทางเดินของโรงเรียน เมื่อทั้งสองเดินไปถึงห้องเรียนของแจชาน เขาพบกับคุณครูของเขา คุณครูดูใจดีมาก
หลังจากนั้นคุณแม่กับแจชานเดินออกมาข้างนอก ท่ามกลางแสงแดดของฤดูใบไม้ผลิที่อบอุ่น แม้แต่ดวงอาทิตย์และท้องฟ้าก็ดูเหมือนว่าจะยินดีกับวันเปิดเทอมวันแรกด้วย
เช้าวันรุ่งขึ้น คุณแม่พาแจชานเดินไปที่ประตูโรงเรียน เธอกอดเขาแน่น “แม่รักลูก” คุณแม่กล่าว “ขอให้วันแรกเป็นวันที่ดี”
“ครับ” แจชานตอบ “ผมก็รักแม่ครับ!” เขาโบกมืออำลาและเดินกลับไปยังห้องเรียนของเขา ดังที่ทั้งสองเคยฝึกซ้อมกันมา
ขณะแจชานเดินไปตามโถงทางเดิน เขาเริ่มกังวล ทางนี้เป็นทางที่ถูกต้องหรือไม่? แจชานหยุดพลางมองไปรอบๆ เขาหันหลังและเดินไปยังโถงทางเดินอีกทาง ทันใดนั้นความรู้สึกทุกอย่างดูจะผสมปนเปกันไปหมด
แจชานสูดลมหายใจลึก เขารู้ว่าเขาเคยมาที่โถงทางเดินนี้แล้วเมื่อวานนี้ เขาเดินต่อไปและเดินผ่านประตูขนาดใหญ่
แต่แจชานยังไม่พบห้องเรียนของเขา ที่มีทั้งโต๊ะเรียนและเพื่อนๆ รวมทั้งคุณครูใจดี เขาเห็นโรงยิม และตอนนี้กลับไม่มีผู้คนหรือลูกโป่งหลงเหลืออยู่เลย เป็นแค่ห้องขนาดใหญ่ที่ว่างเปล่า
แจชานน้ำตาคลอ เขาพยายามจะไม่ตระหนก แต่เขากลัว เขาไม่ทราบว่าจะหาห้องเรียนอย่างไร เขาจึงคุกเข่าสวดอ้อนวอน “พระบิดาบนสวรรค์ ข้าพระองค์หลงทาง โปรดช่วยให้คุณแม่มาหาข้าพระองค์ และช่วยพาข้าพระองค์ไปที่ห้องเรียนด้วยเถิด”
แจชานลุกขึ้นยืน เขาสูดลมหายใจลึกๆ อีกสองสามครั้ง แล้วเฝ้ารอ
ไม่กี่นาทีให้หลัง คุณแม่ก็เดินออกมาจากหัวมุม “แจชาน!” คุณแม่วิ่งไปหาเขาแล้วกอดเขาไว้แน่น “เกิดอะไรขึ้น?”
แจชานร้องไห้ เขาโล่งอกอย่างยิ่งที่ได้เจอคุณแม่ “ผมหาห้องเรียนไม่เจอ” เขาตอบ “ผมเลยสวดอ้อนวอนว่าคุณแม่จะมาหาผม”
คุณแม่เช็ดน้ำตาจากแก้มของเขา “แม่ดีใจที่ลูกสวดอ้อนวอน” เธอกล่าว “แม่กำลังจะกลับบ้านพอดี แล้วแม่ก็มีความรู้สึกว่าแม่ควรกลับไปดูให้แน่ใจว่าลูกหาห้องเรียนเจอ พอลูกไม่อยู่ที่ห้องเรียน แม่เดินหาลูกจนทั่ว แล้วแม่ก็เจอลูก!”
แจชานจับมือคุณแม่แล้วเดินไปตามโถงทางเดินที่ถูกต้องด้วยกัน แจชานหยุดร้องไห้แล้ว เขารู้ว่าพระบิดาบนสวรรค์ทรงตอบคำสวดอ้อนวอนของเขา และทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดี เมื่อทั้งสองไปถึงห้องเรียน เขาได้ยินเด็กคนอื่นๆ หัวเราะและสนุกสนานอยู่ในห้อง
“แจชาน! พวกเราดีใจที่เจอเธอ” คุณครูของแจชานทักทายขณะแจชานเดินเข้ามา
“ขอบคุณครับ” แจชานกล่าวพร้อมกับโค้งคำนับเล็กน้อย เขากอดคุณแม่อีกครั้ง ถึงอย่างไรวันนี้ก็จะเป็นวันเปิดเทอมวันแรกที่ดีจริงๆ
ภาพประกอบโดย เชน เคลสเตอร์