ออลิเวอร์ ผู้กล้าหาญ
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา
“อ้าาา!” ออลิเวอร์ร้อง เขากระโดดไปบนเตียงคุณพ่อคุณแม่ “มีสัตว์ประหลาดไล่ตามผม!”
“ลูกแค่ฝันร้าย” คุณแม่กล่าว “สัตว์ประหลาดไม่มีอยู่จริง” คุณแม่โอบเขา ทั้งสองกอดกันแน่น
ออลิเวอร์ตัวสั่นเทา “มันตัวสูงมาก มันมีตาสีเหลือง ฟันสีเขียว” เขาบอก “ผมสวดอ้อนวอนแล้ว แต่ผมยังเห็นว่ามันเข้ามาหาผม!”
“พ่อดีใจที่ลูกขอให้พระบิดาบนสวรรค์ทรงช่วยเหลือ” คุณพ่อกล่าว “ลูกทำอย่างอื่นอีกได้ไหม?”
“พ่อหมายความว่าอย่างไรครับ?” ออลิเวอร์กล่าว
“จำได้ไหมที่ลูกเคยเป็นผู้พูดในปฐมวัย? ลูกสวดอ้อนวอนขอความช่วยเหลือ แต่ลูกทำแค่นั้นจริงๆ หรือ?
“ผมฝึกครับ” ออลิเวอร์ตอบ “ผมยืนอยู่หน้ากระจก ผมพูดคำพูดของผมซ้ำแล้วซ้ำอีก”
“แล้วลูกก็พูดได้เยี่ยม!” คุณพ่อกล่าว
“และจำได้ไหมเมื่อลูกทำรถของเล่นหาย?” คุณแม่บอก “ลูกสวดอ้อนวอนขอให้หาเจอ แล้วลูกคุกเข่าเท่านั้นหรือ?”
“เปล่าครับ ผมหาแล้วหาอีก ผมหาใต้เตียง แล้วผมก็หาด้านหลังโซฟา”
“แล้วลูกก็เจอ!” คุณแม่บอก
“แล้ว” คุณพ่อกล่าว “ลูกสามารถกำจัดสัตว์ประหลาดได้อย่างไร?”
ออลิเวอร์นึกภาพตนเองสวมเกราะป้องกัน
“ก่อนอื่น” เขาตอบ “สวดอ้อนวอน”
“ดีมาก แล้วจากนั้นล่ะ?”
“ผมสามารถสูดลมหายใจลึกๆ แล้วผมก็สามารถร้องเพลง ‘ฉันลูกพระผู้เป็นเจ้า’”
“นั่นเป็นแผนที่ดี!” คุณแม่บอก “คราวนี้ก็กลับไปนอนได้แล้ว”
เช้าวันรุ่งขึ้นออลิเวอร์วิ่งไปพูดคุยกับคุณพ่อคุณแม่
“ผมฝันถึงสัตว์ประหลาดอีกแล้วครับ” เขากล่าว “แต่ผมสวดอ้อนวอนและทำตามแผนของผม แล้วสัตว์ประหลาดก็หายไป!”
“พ่อดีใจที่สัตว์ประหลาดหายไป” คุณพ่อกล่าว “พระบิดาบนสวรรค์ได้ยินคำสวดอ้อนวอนของลูกจริงๆ” ●
ภาพประกอบโดย เควิน คีลี