Een warm gevoel
De auteur woont in Guatemala-Stad (Guatemala).
‘Ik zal u in de armen van mijn liefde sluiten’ (Leer en Verbonden 6:20).
Het was een mooie, heldere ochtend in San José Pinula, een kleine stad in de buurt van Guatemala-Stad. ‘Ik kan haast niet wachten!’ zei Joshua tegen zijn zusje. Vandaag was zijn doopdag!
Zodra het gezin in de kerk was aangekomen, kleedden Joshua en Papá zich om in witte kleren. Joshua was eerst een beetje nerveus. Maar Papá hield zijn hand stevig vast terwijl ze samen het trapje naar de doopvont afstapten, en toen was hij niet meer zo zenuwachtig. Toen Joshua weer uit het water kwam, glimlachte hij breed.
Joshua en Papá trokken droge kleren aan. Toen legden Papá en de ooms en opa van Joshua hun handen op Joshua’s hoofd. Ze bevestigden hem als lid van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. Joshua hoorde Papá zeggen: ‘Ontvang de Heilige Geest.’
‘Ik ben zo blij!’ zei hij, en hij gaf Papá een dikke knuffel.
‘Onthoud wat je vandaag allemaal hebt beloofd’, zei Papá. ‘Als je dat doet, kun je de Heilige Geest altijd bij je hebben. Je hoeft nooit meer helemaal alleen te zijn.’
Een paar maanden later werd Joshua op een ochtend huilend wakker. Hij had erge maagpijn! ‘Mamá!’ Joshua schreeuwde het uit. ‘Mijn buik doet zo’n pijn!’
De pijn werd steeds erger. Joshua kon niet eens meer lopen. Papá gaf hem een priesterschapszegen, en toen gingen Papá en Mamá met hem naar de dokter.
De dokter zei dat Joshua meteen geopereerd moest worden. Joshua werd er bang van.
‘De operatie gebeurt in een speciale kamer’, zei de dokter. ‘Je voelt er niets van, want je slaapt. En je ouders wachten de hele tijd op je in de wachtkamer.’
Joshua werd nog banger. Waarom mochten zijn ouders niet mee in de operatiekamer? Hij bleef maar huilen.
Mamá vroeg zachtjes: ‘Wat kunnen we doen waardoor je je beter gaat voelen?’
‘Ik weet iets’, zei hij. ‘Zullen we samen “Ik ben een kind van God” zingen en daarna nog een keer bidden?’
Terwijl ze samen zachtjes zongen, dacht Joshua eraan dat ze dat liedje tijdens zijn doopdienst hadden gezongen. En terwijl ze baden, herinnerde hij zich wat Papá op zijn doopdag had gezegd: ‘Je kunt de Heilige Geest altijd bij je hebben. Je hoeft nooit meer helemaal alleen te zijn.’
Joshua was nog steeds bang toen de verpleegsters hem naar de operatiekamer brachten. Hij kon de gezichten van de dokters en verpleegsters niet zien omdat ze een masker droegen. Maar toen hij ze in de ogen keek, wist hij dat ze om hem gaven en dat ze goed voor hem zouden zorgen.
Na de operatie zeiden de dokters dat Joshua moest rusten. Hij was nog steeds moe en had pijn, maar de pijn in zijn buik was niet meer zo erg. Hij hoefde niet meer te huilen. Hij wist dat alles in orde zou komen.
‘Ik voelde iets in mijn hart’, zei Joshua tegen Mamá en Papá. ‘Het was een warm gevoel.’
‘Dat is een van de manieren waarop we de Heilige Geest voelen’, zei Mamá.
Joshua knikte. Hij was blij dat hij de gave van de Heilige Geest had gekregen. Dankzij de Heilige Geest zou hij nooit meer helemaal alleen zijn.
Illustraties, Glenn Harmon