ครอบครัวของชาร์ลอตต์
“บางครั้งเมื่อเราร้องเพลง ‘ครอบครัวสามารถอยู่ด้วยกันชั่วนิรันดร์’ หนูคิดว่า ‘ยกเว้นครอบครัวฉัน’”
ชาร์ลอตต์เอานิ้วอุดหู ปกติแล้วช่วงเวลาร้องเพลงเป็นช่วงปฐมวัยที่เธอชื่นชอบ แต่วันนี้เธอไม่อยากได้ยินเพลงที่พวกเขากำลังร้อง เธอถามว่าจะไปนั่งในห้องโถงแทนได้ไหม
เธอจ้องมองพรมสีเขียวขณะพยายามไม่ร้องไห้ แต่ไม่ได้ผล
มีคนเดินมาอยู่ข้างๆ เธอ ชาร์ลอตต์รีบปาดน้ำตาและเงยหน้ามอง
ซิสเตอร์เฮนรีย์นั่นเอง “เป็นอะไรรึเปล่า?” เธอถาม
ชาร์ลอตต์กลืนน้ำลาย “เพลงพวกนั้นเป็นเพลงเกี่ยวกับครอบครัวที่มีความสุขและการอยู่ด้วยกันชั่วนิรันดร์” เธอตอบเบาๆ
“อ้อ เข้าใจ” ซิสเตอร์นั่งลงข้างๆ ชาร์ลอตต์
ไม่กี่เดือนก่อน พ่อแม่ของชาร์ลอตต์เรียกประชุมครอบครัว คุณพ่ออธิบายว่าท่านจะย้าย
“เหมือนพ่อกำลังจะหย่าอย่างนั้นแหละ?” ชาร์ลอตต์ถาม
“ไม่เชิง” คุณแม่ตอบ “เราทั้งคู่รักลูก แต่ใช่ เรากำลังจะหย่า”
ชาร์ลอตต์จำได้ว่าเธอรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ในเวลาเดียวกัน แล้วความรู้สึกทั้งหลายก็ประดังเข้ามา! ความกลัว ความโกรธ ความสับสน และความเศร้าสุดแสน—แบบที่ทำให้คุณรู้สึกแย่
เธอยังรู้สึกแบบนั้นบางครั้ง เหมือนตอนที่คุณพ่อกับคุณแม่นั่งอยู่คนละฝั่งของสระที่เธอแข่งว่ายน้ำ หรือขณะน้องชายเธอร้องไห้หาคุณแม่เมื่อพวกเขาเริ่มอยู่ที่บ้านคุณพ่อ
หรือตอนที่พวกเขาร้องเพลงเกี่ยวกับครอบครัวในปฐมวัย
“ตอนที่พ่อแม่ของครูหย่ากัน ครูรู้สึกเหมือนมีคนต่อยท้อง” ซิสเตอร์เฮนรีย์พูด “ต่อยแล้วต่อยอีก”
ชาร์ลอตต์ประหลาดใจ “พ่อแม่ของครูหย่าด้วยหรือคะ?”
ซิสเตอร์เฮนรีย์พยักหน้า “พวกท่านหย่ากันตอนที่ครูอายุเท่าๆ หนู”
ชาร์ลอตต์มองมือตัวเอง “บางครั้งเมื่อเราร้องเพลง ‘ครอบครัวสามารถอยู่ด้วยกันชั่วนิรันดร์’ หนูคิดว่า ‘ยกเว้นครอบครัวฉัน’” เธอหลับตาปี๋ “หนูโกรธมาก นั่นไม่ดีใช่ไหมคะ?”
ซิสเตอร์เฮนรีย์ส่ายหน้า “ไม่ดี ครูเคยรู้สึกแย่ทุกครั้งที่เห็นเด็กมีทั้งพ่อทั้งแม่อยู่ด้วยกัน”
“ใช่ค่ะ!” ชาร์ลอตต์พูด “เหมือนพวกเขาอยู่ในสโมสรครอบครัวที่มีความสุข และครูไม่ได้อยู่ แต่เวลานี้ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม”
“เป็นธรรมดาที่เวลานี้หนูจะรู้สึกโกรธ เสียใจ หรือกลัว—ไม่ว่าจะรู้สึกยังไงก็ตาม” ซิสเตอร์เฮนรีย์พูด “การหย่าร้างเป็นเรื่องยาก แต่ครูสัญญาว่าหนูจะรู้สึกดีขึ้น ครอบครัวหนูยังเป็นครอบครัวหนูเหมือนเดิมถึงแม้ตอนนี้จะดูไม่เหมือนเดิม แต่จะช่วยหนูได้มากถ้าหนูจดจำว่าพ่อแม่ยังรักหนู และจะรักชั่วนิรันดร์”
ชาร์ลอตต์ยิ้ม เธอชอบซิสเตอร์เฮนรีย์
ซิสเตอร์เฮนรีย์โน้มตัวมาใกล้ชาร์ลอตต์มากขึ้น “แต่หนูรู้ไหมว่าอะไรช่วยครูมากที่สุด?” เธอกระซิบ
“อะไรคะ?” ชาร์ลอตต์กระซิบกลับ
“ครูเรียนรู้ว่าครูยังมีครอบครัวที่สมบูรณ์และมีความสุข” ซิสเตอร์เฮนรีย์กล่าว “หนูก็มีเหมือนกัน เราทุกคนมี ไม่ว่าครอบครัวบนโลกของเราขณะนี้จะเป็นอย่างไรก็ตาม”
ชาร์ลอตต์ทำจมูกย่น “ยังไงคะ?”
“ครอบครัวบนโลกของเราไม่สมบูรณ์ แต่ครอบครัวในสวรรค์ของเราสมบูรณ์ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เรามีพ่อแม่บนสวรรค์ที่รักเราและมีบ้านแสนวิเศษบนสวรรค์รอเราอยู่”
เมื่อชาร์ลอตต์คิดแบบนั้น เธอรู้สึกมีความหวังขึ้นมาบ้าง เธอนึกภาพว่าวันหนึ่งจะเป็นอย่างไรเมื่อเธอเห็นพ่อแม่บนสวรรค์อีกครั้ง
“บางทีเวลาที่เราร้องเพลงเกี่ยวกับครอบครัว หนูจะคิดถึงครอบครัวบนสวรรค์ของหนู” ชาร์ลอตต์พูด ซิสเตอร์เฮนรีย์พยักหน้า
ชาร์ลอตต์มีอีกหนึ่งคำถาม “ดูเหมือนหนูร้องไห้อยู่หรือเปล่าคะ?”
“ไม่เลยจ้ะ” ซิสเตอร์เฮนรีย์ตอบ
ชาร์ลอตต์ลุกขึ้นยืน “ถ้าอย่างงั้นหนูคิดว่าหนูพร้อมร้องเพลงแล้วค่ะ”