การตัดสินใจเรื่องยา
ผมควรจะบอกใครสักคนหรือไม่? อัลวินสงสัย
“ทำแต่ความดี ให้ผลลัพธ์มีมาถึงท่าน” (เพลงสวด, บทเพลงที่ 117)
เสียงระฆังดังทั่วสนามเด็กเล่น เวลาพักสิ้นสุดแล้ว อัลวินเอาบาสเกตบอลไปเก็บและเดินไปชั้นเรียนของเขา
“นักเรียนนั่งลงและหยิบหนังสือคณิตศาสตร์ออกมา” มิสซิสฮอลล์ ครูของเขาพูด
อัลวินเลื่อนตัวเข้าไปในที่นั่งและเอื้อมไปหยิบกระเป๋านักเรียนของเขา จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเสียงเคาะประตูห้องเรียน มิสซิสฮอลล์ตอบแล้วเริ่มคุยกับครูอีกคนหนึ่ง
ห่างจากโต๊ะของเขาไม่ไกล เบลคกับเจเร็ดเริ่มกระซิบกระซาบกัน
“นี่! ดูสิว่าฉันเจออะไร!”
“โว้ว!”
“อยากลองหลังเลิกเรียนไหม”
เกิดอะไรขึ้น? อัลวินสงสัย
เขาแทบจะไม่อาจละสายตาไปจากเบลคและเจเร็ดได้เลย ดูเหมือนว่ามีคนกำลังดึงถุงพลาสติกใบเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋ากางเกง
เดี๋ยว นั่นมันยาเสพติดเหรอ?!
หัวใจของอัลวินเต้นเร็วขึ้น พ่อแม่ของเขาเคยพูดคุยกับเขาและพี่น้องของเขาเกี่ยวกับยาเสพติดมาก่อน เขารู้ว่ายาเสพติดขัดแย้งกับพระคำแห่งปัญญา และมันสามารถทำลายร่างกายและสมองของเราได้ เขายังรู้ด้วยว่าการรับประทานยาที่ไม่ใช่ของเราเป็นเรื่องอันตราย
ฉันควรทำอะไร? อัลวินคิด เขาเหลือบมองไปรอบๆ ยาพวกนั้นอาจทำลายใครบางคนได้! ดูเหมือนไม่มีเด็กคนใดให้ความสนใจ ฉันควรจะบอกใครสักคนหรือไม่ หรือแกล้งทำเป็นไม่เห็น
อัลวินไม่มีสมาธิในคาบวิชาคณิตศาสตร์เลย เขาไม่สามารถจดจ่อกับช่วงเวลาการอ่าน ในช่วงอาหารกลางวัน เขารู้สึกเหมือนมีก้อนหินอยู่ในท้องของเขา
“นายโอเคไหม?” มิตช์ เพื่อนของเขาถาม
อัลวินยักไหล่
“เกิดอะไรขึ้น? บอกเรามานะ” เฮเซล เพื่อนของเขาพูด
อัลวินจึงบอกพวกเขาว่าเขาเห็นอะไร “ฉันคิดว่าฉันต้องบอกมิสซิสฮอลล์นะ”
“แต่ถ้าพวกนั้นจับได้ว่านายบอกล่ะ” มิตช์กล่าว “พวกนั้นอาจจะโมโหนายมาก”
อัลวินเห็นด้วย แต่ความรู้สึกกังวลยังคงไม่หายไป ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจ เขากำลังจะบอกครู
“ฉันไปด้วย!” เฮเซลบอก
อัลวินและเฮเซลไปพบมิสซิสฮอลล์ในห้องของเธอ
“มิสซิสฮอลล์ครับ” อัลวินถาม “เราจะคุยแบบส่วนตัวได้ไหมครับ”
“ได้สิ” มิสซิสฮอลล์กล่าว “มีอะไรที่ครูช่วยเธอได้บ้าง”
“คือ … ” อัลวินกล่าว มิสซิสฮอลล์ยิ้มอย่างเมตตา ซึ่งทำให้เขารู้สึกกล้าหาญ “ผมเห็นเบลคกับเจเร็ดมียาเสพติดในชั้นเรียนวันนี้ครับ ผมรู้สึกว่าต้องบอกครู”
“เธอทำสิ่งที่ถูกต้องแล้ว” มิสซิสฮอลล์กล่าว “ถ้าเจอปัญหา เธอมาพูดคุยกับครูได้เสมอนะ ครูจะดูแลเรื่องนี้เอง”
อัลวินถอนหายใจเฮือกใหญ่ ความรู้สึกหนักอึ้งหายไปแล้ว
บ่ายวันนั้น ผู้ช่วยครูใหญ่เข้ามาที่ห้องและเรียกเบลคกับเจเร็ดไปพบที่ห้องโถง
เด็กสองคนนั้นไม่ได้กลับมาเข้าชั้นเรียนเป็นเวลาสามวัน
ในที่สุดเมื่อพวกเขากลับมา อัลวินรู้สึกประหม่าที่เห็นพวกเขาอีกครั้ง
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขารู้ว่าฉันเป็นคนบอกครู? เขาคิด จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาโกรธผมจริงๆ?
แต่พวกเขาก็แค่นั่งและล้อเล่นกันเหมือนเคย
“นายไปอยู่ที่ไหนมา” เพื่อนร่วมชั้นอีกคนถามพวกเขา
“โอ้ … เอ่อ … เราถูกจับได้ว่าทำสิ่งที่ไม่ดีที่โรงเรียน” เบลคกล่าว “เราก็เลยถูกส่งตัวกลับบ้าน”
ทุกคนยังคงพูดคุย และในที่สุดอัลวินก็ผ่อนคลาย เขาดีใจที่เขาพูดถึงยาเสพติดเพื่อช่วยให้คนอื่นปลอดภัย เขาต้องการเลือกสิ่งที่ดีเพื่อรักษาร่างกายของเขาให้ปลอดภัยและมีสุขภาพดี
ภาพประกอบโดย มาร์ค โรบิสัน