Gebeden voor Tessa
De auteur woont in Colorado (VS).
‘Niemand wil me in hun team hebben’, zei Tessa.
‘Wie staat bij ’s Heren vaan? Wie? Daar komt het thans op aan!’ (Heilige lofzangen, nr. 154.)
Tessa staarde naar haar schoenen. Het was tijd voor de turnles. Twee van haar klasgenootjes kozen de teams waarin ze kickball zouden spelen. Ze wist dat ze als laatste zou worden gekozen. Dat was altijd zo.
Al snel was Tessa als laatste over. ‘Oh nee, we zitten weer met haar opgescheept’, zei de aanvoerder van het team tegen zijn vriend. Ze moesten allebei lachen.
Tessa deed net alsof ze het niet gehoord had.
Ze begonnen aan het spel, en een meisje van het andere team gaf de bal een harde trap. Hij kwam recht op Tessa af!
Ik zal ze laten zien dat ik best kan spelen! dacht Tessa. Ze dook naar voren om de bal te vangen. Maar de bal stuiterde tegen haar armen en viel op de grond.
‘Kun je dan ook niets goed doen?’ zei de aanvoerder.
Tessa draaide zich naar hem toe. ‘Prima! Je zult geen last meer van me hebben!’ Ze liep boos naar de bal toe en gaf hem een harde trap.
Tessa’s beste vriendin, Shondra, kwam achter haar aan. ‘Hé, het geeft niet’, zei Shondra. ‘Iedereen laat weleens een bal vallen.’
‘O ja? Waarom wil niemand me dan in hun team hebben?’ vroeg Tessa.
‘Misschien komt het doordat je altijd zo boos wordt’, zei Shondra. Ze liep terug naar de andere kinderen.
Tessa ging op een bankje in de hoek van de speelplaats zitten. De tranen prikten in haar ogen. Ze wilde niet dat de school haar ouders weer zou bellen. Ze hadden dat al eerder gedaan. De directeur had gezegd dat Tessa niet goed met andere kinderen kon opschieten.
Tessa wist niet waarom ze zich zo gedroeg. Ze wilde geen problemen veroorzaken. Ze was soms gewoon zo boos of verdrietig, en dan was het moeilijk om kalm te blijven.
Tessa zuchtte. ‘Ik zal er nooit bij horen’, zei ze tegen zichzelf.
Toen de school uit was, liep Tessa vlug naar buiten. Mama kwam haar ophalen. Ze luisterde terwijl Tessa over haar dag vertelde.
‘Ze kiezen me nooit voor hun team’, zei Tessa. ‘Ik heb het gevoel dat niemand ooit aan mijn kant staat.’
‘Wat vervelend, lieverd’, zei Mama. ‘Soms zijn mensen niet lief. Maar je hemelse Vader staat altijd aan jouw kant. En je familie ook.’ Ze gaf Tessa een dikke knuffel. ‘Laten we naar huis gaan. Ik heb een verrassing voor je.’
Thuis zag Tessa dat oma er was! Tessa was dol op haar bezoekjes.
‘Ik wil alles weten’, zei oma. ‘Hoe gaat het op school?’
Tessa keek naar de grond. ‘Niet zo goed.’
‘Je mama vertelde al dat je het moeilijk had’, zei oma. ‘Je weet toch dat je ouders voor je bidden?’
‘Ja.’
‘En je weet toch dat opa en ik voor je bidden?’
Tessa knikte.
‘Er bidden nu ook nog een heleboel andere mensen voor jou!’
‘Hoezo?’ vroeg Tessa.
‘Ik heb je naam op de gebedsrol in de tempel gezet’, zei oma. ‘Zo bidden een heleboel mensen voor je – zelfs mensen die jou niet kennen.’
‘Is het dus een beetje alsof ze in hetzelfde team als ik zitten?’ vroeg Tessa.
‘Ja hoor, zo zou je het wel kunnen zien’, zei oma. ‘Onze hemelse Vader moedigt je altijd aan! En nu doen al die mensen die voor je bidden dat ook.’
Bedankt oma!’ Tessa gaf oma een stevige knuffel.
De volgende keer dat Tessa op school overstuur werd, deed ze haar ogen dicht en haalde ze diep adem. Ze dacht aan alle mensen die voor haar baden. Daardoor voelde ze zich een beetje beter. Daarna boog ze haar hoofd en zei ze zelf een gebed.
Dank u wel, hemelse Vader, bad ze. Dank u wel dat U mij aanmoedigt.
Illustraties, Rayanne Vieira