คู่หูปฐมวัย
ปฐมวัยสนุกขึ้นเมื่อลิซซี่ช่วยเหลือแอ็บบี้
“จงเป็นแบบอย่างแก่คนที่เชื่อทั้งปวง” (1 ทิโมธี 4:12)
ลิซซี่เคยคิดว่าเพลงปฐมวัยหลายๆ เพลงน่าเบื่อ เธอชอบเพลงที่เกี่ยวกับพระเยซู แต่เธอรู้สึกว่าแก่เกินไปสำหรับเพลงสนุกร่าเริง เธอมักจะเอนตัวลงบนเก้าอี้และร้องเพลงแบบงึมงำ
แต่เธอไม่ได้เป็นแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้ลิซซี่ร้องเพลงทุกเพลงอย่างสนุกสนานที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอนั่งตัวตรง เธอร้องเพลงเสียงดัง เธอสนุกมาก
เพราะตอนนี้แอ็บบี้นั่งอยู่ข้างๆ เธอ
เมื่อต้นปี ลิซซี่และเด็กคนอื่นๆ ในชั้นเรียนของเธอต่างก็จับคู่กับเด็กจากชั้นอรุโณทัย งานของพวกเขาคือช่วยให้คู่หูจากชั้นอรุโณทัยรู้สึกสบายใจมากขึ้นในปฐมวัย
แอ็บบี้เป็นเพื่อนคู่หูจากชั้นอรุโณทัยของลิซซี่ พวกเขานั่งด้วยกันในปฐมวัย พวกเขาร้องเพลงด้วยกัน เมื่อใดก็ตามที่ทั้งสองเจอกันที่โบสถ์ พวกเขาก็มักจะโบกมือทักทายหรือกอดกัน
ลิซซี่ชอบที่ได้เจอแอ็บบี้ทุกวันอาทิตย์ และเธอก็รู้ว่าแอ็บบี้ชอบที่ได้เจอเธอเหมือนกัน แอ็บบี้มองเธอบ่อยๆ เมื่อลิซซี่ร้องเพลงเสียงดัง แอ็บบี้ก็เสียงดังตาม เมื่อลิซซี่กอดอกและนั่งด้วยความคารวะ แอ็บบี้ก็ทำเหมือนกัน ซึ่งทำให้ลิซซี่อยากเป็นแบบอย่างที่ดีตลอดไป
ลิซซี่อยากให้แอ็บบี้รักปฐมวัย เธอต้องการให้แอ็บบี้รู้สึกสนุกและรู้สึกเป็นที่รัก พวกเธอสามารถเรียนรู้พระกิตติคุณด้วยกันได้!
แอ็บบี้กับลิซซี่นั่งเคียงข้างกันเหมือนทุกวันอาทิตย์ แต่วันนี้พวกเธอกำลังนั่งอยู่บนยกพื้นในห้องนมัสการกับคนอื่นๆ ในปฐมวัย วันนี้เป็นโปรแกรมปฐมวัย
แอ็บบี้เหวี่ยงขาของเธอและยิ้มให้ลิซซี่
“ใกล้ถึงตาเธอแล้ว” ลิซซี่กระซิบ เด็กปฐมวัยแต่ละคนมีส่วนที่ต้องพูดในโปรแกรม เด็กโตอย่างลิซซี่จะอ่านส่วนที่ยาวกว่า เด็กที่อายุน้อยกว่าอย่างแอ็บบี้จะท่องบทที่สั้นกว่า ลิซซี่ช่วยแอ็บบี้เรียนรู้ในส่วนของเธอ
“จำไว้นะ พูดให้ดังและชัดเจนให้ทุกคนได้ยิน” ลิซซี่กล่าว
“พี่จะมากับหนูใช่ไหมคะ?” แอ็บบี้พูด เธอดูประหม่า
“แน่นอน!” ลิซซี่พูด “พี่จะอยู่ข้างๆ เธอ เธอต้องทำได้”
พวกเธอยืนร้องเพลงกับเด็กคนอื่นๆ ลิซซี่จำได้ว่าเธอเคยไม่ชอบอยู่ในโปรแกรมปฐมวัยมากแค่ไหน แต่เมื่ออยู่กับแอ็บบี้ ปฐมวัยสนุกมาก!
จากนั้นก็ถึงตาที่แอ็บบี้ต้องพูด เด็กหญิงทั้งสองเดินไปที่ไมโครโฟนพร้อมกัน ลิซซี่ช่วยแอ็บบี้ให้ก้าวขึ้นไปบนเก้าอี้ตัวเล็ก แอ็บบี้ชะงัก เธอดูกลัว
ลิซซี่โอบแอ็บบี้ไว้ เธอบีบไหล่แอ็บบี้เล็กน้อยแล้วกระซิบ “ในคำสวดอ้อนวอนของฉัน …”
แอ็บบี้สูดลมหายใจลึก “ในคำสวดอ้อนวอนของฉัน ฉันบอกพระบิดาบนสวรรค์ถึงสิ่งที่ฉันขอบพระทัย” เสียงของเธอมั่นใจและชัดเจน
แอ็บบี้ยิ้มกว้าง เธอจับมือลิซซี่แล้วกระโดดลงจากเก้าอี้ พวกเธอนั่งลงในขณะที่เด็กคนอื่นๆ ก้าวขึ้นไปที่ไมโครโฟน
“เธอทำได้ ดีมาก แอ็บบี้!” ลิซซี่กล่าว
“หนูพูดเสียงดังและชัดเจนพอไหมคะ?” แอ็บบี้ถาม
“เธอพูดได้สมบูรณ์แบบเลย!” ลิซซี่กล่าว “พี่พนันได้เลยว่าทุกคนจะได้ยินเสียงเธอดังไปถึงแถวหลังเลย!”
แอ็บบี้ดุกดิกอย่างมีความสุขและพิงตัวไปที่ลิซซี่ พวกเธอฟังขณะที่เด็กคนอื่นๆ ท่องสิ่งที่ตนรู้สึกขอบคุณ
“เฮ้ ลิซซี่?” แอ็บบี้พูด เธอดึงลิซซี่ลงมาใกล้ๆ แล้วกระซิบข้างหู
“หนูรู้สึกขอบคุณพี่!”
ลิซซี่ยิ้ม “พี่ก็ขอบคุณเธอเหมือนกัน!”
ภาพประกอบโดย ลิซ บริสซี