Η Καρολίνα προσεγγίζει
Πώς θα μπορούσε η Καρολίνα να βοηθήσει τον φίλο της;
Η Καρολίνα προσπάθησε να ακούσει τη δασκάλα της. Όμως δεν μπορούσε να σταματήσει να κοιτάζει τον φίλο της, Ραμόν. Δεν είχε καθόλου μαλλιά!
Τα μαλλιά του έπεφταν για λίγο διάστημα. Τώρα ήταν φαλακρός.
Η Καρολίνα άκουσε έναν ήχο πίσω της. Ο Σέσαρ και ο Λουίς χασκογελούσαν. Ήλπιζε ότι δεν γελούσαν για τον Ραμόν.
Όλο το πρωί, ο Ραμόν έσκυβε τους ώμους του. Δεν σήκωσε το χέρι του. Έδειχνε λυπημένος. Η Καρολίνα ευχήθηκε να μπορούσε να τον βοηθήσει να νιώσει καλύτερα.
Επιτέλους ήταν ώρα να παίξουν έξω. Ο Ραμόν ήταν ο πρώτος που βγήκε από την τάξη. Όταν η Καρολίνα βγήκε έξω, δεν τον έβλεπε πουθενά! Δεν έπαιζε ποδόσφαιρο. Δεν σκαρφάλωνε στα κάγκελα. Και δεν έπαιζε κουτσό κοντά στη δασκάλα.
Εκεί ήταν! Ο Ραμόν στεκόταν στη γωνία της αυλής. Και ο Σέσαρ και ο Λουίς ήσαν εκεί. Η Καρολίνα πλησίασε.
«Κοίτα πόσο μεγάλο είναι το κεφάλι του!» φώναξε ο Σέσαρ.
Ο Λουίς γέλασε. «Θα ξύριζα και εγώ το κεφάλι μου, αν είχα τέτοια άσχημα μαλλιά».
Τα χέρια του Ραμόν ήταν σφιγμένα σε γροθιές. Έμοιαζε σαν να ήταν έτοιμος να κλάψει.
Η Καρολίνα έτρεξε στον Ραμόν. «Θέλεις να παίξεις μαζί μου;» ρώτησε. Άπλωσε το χέρι της και έφυγαν μαζί. Συνέχισαν να βαδίζουν μέχρι που ήταν κοντά στη δασκάλα. Κανείς δεν θα τους ενοχλούσε εκεί.
«Θέλεις να παίξεις κουτσό;» ρώτησε η Καρολίνα.
Ο Ραμόν έγνευσε καταφατικά. Ζωγράφισε με την κιμωλία γραμμές στο έδαφος.
«Είσαι εντάξει;» ρώτησε.
«Είμαι εντάξει τώρα». χαμογέλασε ο Ραμόν. «Ευχαριστώ που με βοήθησες».
η Καρολίνα χαμογέλασε. Χαιρόταν που ήταν αρκετά γενναία για να βοηθήσει τον φίλο της!
Εικονογραφήσεις υπό Hollie Hibbert