แคโรลินายื่นมือออกไป
แคโรลินาจะช่วยเหลือเพื่อนของเธอได้อย่างไร?
แคโรลินาพยายามฟังคุณครูของเธอ แต่เธออดมองเพื่อนที่ชื่อรามอนไม่ได้เลย เขาไม่มีผมสักเส้น!
ผมของเขาร่วงมาสักพักแล้ว ตอนนี้เขาศีรษะล้าน
แคโรลินาได้ยินเสียงด้านหลังเธอ ซีซาร์กับลูอิสกำลังหัวเราะคิกคัก เธอหวังว่าพวกเขาจะไม่ได้หัวเราะเยาะรามอน
ตลอดช่วงเช้า รามอนนั่งห่อไหล่ เขาไม่ได้ยกมือ เขาดูเศร้า แคโรลินาหวังว่าเธอจะช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้นได้
ในที่สุดก็ถึงเวลาออกไปเล่นข้างนอก รามอนเป็นคนแรกที่ออกจากห้องเรียน เมื่อแคโรลินาออกไปข้างนอก เธอก็หาเขาไม่เจอ! เขาไม่ได้เล่นฟุตบอล เขาไม่ได้ไต่ไม้โหน และเขาไม่ได้เล่นตั้งเตอยู่ข้างๆ คุณครู
เขาอยู่นั่นไง! รามอนยืนอยู่ที่มุมสนาม ซีซาร์กับลูอิสก็อยู่ที่นั่นด้วย แคโรลินาเดินเข้าไปใกล้มากขึ้น
“ดูสิว่าศีรษะของเขาใหญ่แค่ไหน!” ซีซาร์ตะโกน
ลูอิสหัวเราะ “ฉันเองก็คงโกนหัวเหมือนกันถ้าผมฉันอัปลักษณ์แบบนั้น”
มือของรามอนกำหมัดแน่น ดูเหมือนเขาอาจจะร้องไห้
แคโรลินาวิ่งเข้าไปหารามอน “เธออยากเล่นกับฉันไหม?” เธอถาม เธอยื่นมือออกไป แล้วทั้งสองก็เดินออกไปด้วยกัน ทั้งคู่เดินต่อไปจนกระทั่งเข้าไปใกล้คุณครู ตรงนั้นจะไม่มีใครกวนใจพวกเขา
“อยากเล่นตั้งเตไหม?” แคโรลินาถาม
รามอนพยักหน้า เขาวาดชอล์กบนพื้น
“เธอเป็นอะไรไหม?” เธอถาม
“ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว” รามอนยิ้ม “ขอบคุณที่ช่วยฉันนะ”
แคโรลินายิ้ม แคโรลินาดีใจที่เธอกล้าพอจะช่วยเพื่อนของเธอ!
ภาพประกอบโดย ฮอลลี ฮิบเบิร์ต