คำสวัสดีจากสายรุ้ง
ดาร์ซีกระโดดข้ามแอ่งน้ำ เธอหัวเราะคิกคัก วันฝนตกสนุกดี เธอกับแม่แข่งเรือใบไม้กันในน้ำ ดาร์ซีส่งเสียงเชียร์เมื่อใบไม้ของเธอลอยผ่าน
เธอกระโดดเขย่งไปมาระหว่างแอ่งน้ำโดยมีชอล์กสีในมือแต่ละข้าง เธอระบายสีทางเดินข้างถนนและบนก้อนหินก้อนใหญ่ด้วย สีสันดูสวยตัดกับท้องฟ้าสีเทา ดาร์ซีไม่เดือดร้อนกับอากาศหนาว
ดาร์ซีมองไปบนท้องฟ้าที่มีเมฆปกคลุม
“แม่คะ พระบิดาบนสวรรค์จะมองเห็นหนูไหมตอนนี้?” ดาร์ซีถาม
“เห็นสิ พระบิดาบนสวรรค์ทรงมองเห็นลูกอยู่ตอนนี้” แม่กล่าว
ดาร์ซีคิดครู่หนึ่ง จากนั้นเธอยกมือขึ้นแล้วโบกมือ
“สวัสดีค่ะ!” เธอกล่าวและโบกมือให้ท้องฟ้า บางทีพระบิดาบนสวรรค์อาจมองเห็นเธอกำลังโบกมือให้พระองค์
ในที่สุดดาร์ซีกับแม่ก็เข้าไปในบ้านเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น
ดาร์ซีหยิบกระดาษ และระบายสีสายรุ้งสีสด เธอนำไปให้พ่อดูเมื่อพ่อมาถึงบ้าน เธอเล่าเรื่องราวที่น่าสนุกทั้งหมดในวันฝนตกของเธอ
หลังมื้อค่ำ ดวงอาทิตย์กำลังตกดิน “เราไปดูดวงอาทิตย์ตกดินกันเถอะ” พ่อกล่าว
พวกเขาเดินออกไปข้างนอก กลิ่นเหมือนโลกเพิ่งอาบน้ำมา เมฆปุกปุยและเป็นสีชมพู บนท้องฟ้ามีรุ้งกินน้ำที่สีสดที่สุดและงดงามที่สุด!
“ลูกจำได้ไหมว่าใครเป็นคนสร้างรุ้งกินน้ำ!” แม่ถาม
“พระบิดาบนสวรรค์ทรงสร้างค่ะ!” ดาร์ซีตอบ
ดาร์ซีใช้แขนทั้งสองข้างโอบตัวเองเหมือนกอด “หนูรู้สึกว่าพระองค์ตรัสคำว่า ‘สวัสดี’ กลับมาหาหนู!”
ภาพประกอบโดย คริสตินา ทราปานีส