ไม่เหงาสักเท่าไร
เรื่องนี้เกิดขึ้นในเอกวาดอร์
ดาเมียนหวังว่าครอบครัวของเขาทุกคนจะมาโบสถ์ด้วยกันได้
ดาเมียนค้นดูกระเป๋าเป้ของเขาเพื่อดูว่าเขามีสิ่งที่ต้องการครบแล้ว เสื้อผ้าสำหรับโบสถ์? เรียบร้อย รองเท้า? เรียบร้อย พระคัมภีร์มอรมอน? เรียบร้อย เขารูดซิปกระเป๋าเป้ สะพายไว้ที่ไหล่ แล้วเดินไปที่ประตู
“Mamá! (คุณแม่)” ดาเมียนเรียก “ผมจะไปบ้านของ Abuela (อาบูเอล่า) กับ Abuelo (อาบูเอโล่) นะครับ!”
แม่กำลังพับผ้าขนหนู “อย่าลืมช่วยตายายของลูกด้วย” เธอหยุดเพื่อกอดดาเมียน แม่รู้ว่าลูกชอบไปโบสถ์กับพวกท่าน ขอให้สนุกนะพรุ่งนี้”
“แน่นอนครับ!” ดาเมียนตอบ แต่ผมหวังว่าแม่จะมากับผม เขาคิด
ดาเมียนเดินไปที่ป้ายรถประจำทาง ทุกวันเสาร์เขาจะนั่งรถประจำทางข้ามเมืองในเอกวาดอร์ไปยังบ้านของอาบูเอล่ากับอาบูเอโล่ เขาจะค้างคืนกับพวกท่าน แล้วไปโบสถ์กับพวกท่านในวันรุ่งขึ้น
เช้าวันอาทิตย์ ดาเมียนแต่งตัวเพื่อไปโบสถ์ เขาติดกระดุมเสื้อ เขาใส่รองเท้า จากนั้นเขาเดินไปโบสถ์กับอาบูเอล่าและอาบูเอโล่
ดาเมียนชอบโบสถ์ เขาชอบร้องเพลงและรับศีลระลึก เขาชอบไปเจอเพื่อนๆ ของเขาด้วย แต่เขาหวังว่าคนในครอบครัวคนอื่นๆ ที่เหลือจะมาอยู่กับเขา
บ่ายวันนั้น ดาเมียน อาบูเอล่าและอาบูเอโล่เดินไปที่บ้านของบราเดอร์และซิสเตอร์รูอิส พวกเขาจะมีกิจกรรมยามค่ำด้วยกัน อาบูเอล่านำขนมฟลานมาด้วยเพื่อเป็นของหวาน
บทเรียนเกี่ยวกับพระเยซู ดาเมียนระบายสีภาพพระเยซูขณะที่เขาฟังบทเรียน “พระเยซูเข้าพระทัยทุกสิ่งที่เรารู้สึก” บราเดอร์รูอิสกล่าว “แม้ตอนที่เรารู้สึกเศร้า”
ดาเมียนมองที่ภาพพระเยซูของเขา เขามีความสุขเพราะพระเยซูทรงทราบว่าเขารู้สึกอย่างไร
หลังจากสวดอ้อนวอนปิด อาบูเอล่าบอกว่า “ฉันนำขนมฟลานมาด้วย มีใครอยากกินบ้าง?”
“ผมครับ!” ดาเมียนตอบ ของหวานมีครีมชนิดนี้เป็นของโปรดของดาเมียน! และอาบูเอล่าทำขนมฟลานได้อร่อยที่สุด
หลังจากกิจกรรมยามค่ำที่บ้าน อาบูเอล่าเดินไปส่งดาเมียนที่ป้ายรถประจำทางเพื่อกลับบ้าน ดาเมียนก้มหน้า
“มีอะไรหรือเปล่า?” อาบูเอล่าถาม
ดาเมียนหน้าบึ้ง “ผมหวังว่าคนอื่นๆ ในครอบครัวของผมจะมาโบสถ์กับพวกเราด้วย”
“ฉันด้วย” อาบูเอล่าพูด เธอกอดดาเมียน “แต่ครอบครัวของเธอรักเธอมาก เช่นเดียวกับอาบูเอโล่และฉัน และคนอื่นๆ อีกมากมาย!”
รถประจำทางมาจอด ดาเมียนนั่งริมหน้าต่างแล้วโบกมือลาอาบูเอล่าขณะรถประจำทางขับออกไป
ดาเมียนนึกถึงสิ่งที่อาบูเอล่าพูด เขานึกถึงแม่และพี่น้องชายหญิงของเขา เขารู้ว่าทุกคนรักเขามาก แล้วเขาก็นึกถึงครูปฐมวัยของเขา และครอบครัวรูอิส และอาบูเอล่ากับอาบูเอโล่ ทุกคนล้วนรักเขาเช่นกัน
เหนือสิ่งอื่นใด ดาเมียนรู้ว่าพระบิดาบนสวรรค์และพระเยซูทรงรักเขา นั่นทำให้เขาไม่รู้สึกเหงาอีกต่อไปเท่าไรนัก
ภาพประกอบโดย จูลิสซา โมรา