เพื่อนๆ จากค่าย
ตอนแรกเอดิสันรู้สึกว่าเขาเข้ากับคนอื่นๆ ไม่ได้เลย
เ อดิสันเดินเตะพื้นไปมา เด็กคนอื่นๆ กำลังพูดคุยและกางเต็นท์กัน แต่เขาไม่รู้จักใครเลย
ครอบครัวของเอดิสันเลิกไปโบสถ์ได้ไม่นานหลังจากพวกเขาย้ายมาที่สเปน แต่แล้วเด็กชายจากวอร์ดก็มาชวนเขาให้เดินทางไปค่ายด้วยกัน การตั้งค่ายเป็นเรื่องที่สนุก แต่ตอนนี้เอดิสันไม่แน่ใจว่าเขาอยากมาที่นี่จริงๆ หรือเปล่า เขารู้สึกว่าตัวเองเข้ากับคนอื่นๆ ไม่ได้เลย
เด็กชายสองคน ดิเอโกและฮวน เดินไปหาเอดิสัน “นายอยากมานอนที่เต็นท์ของเราด้วยกันมั้ย?” ดิเอโกถาม
เอดิสันถอนหายใจแล้วยิ้ม “ได้สิ”
“เยี่ยมเลย!” ฮวนพูด “งั้นเราไปเล่นน้ำกัน”
พวกเด็กๆ กางเต็นท์และวิ่งไปที่แม่น้ำ น้ำเย็นจัด แต่ตอนนี้เอดิสันกำลังสนุกสนานมากจนแทบไม่ได้รู้สึกถึงความเย็นนั้นเลย หลังรับประทานอาหารกลางวัน เหล่าเด็กชายและผู้นำก็ไปเดินป่ากัน พวกเขากลับมาตอนดวงอาทิตย์ตกดิน ทั้งหมดจึงช่วยกันก่อกองไฟ
“ครอบครัวนายเป็นแบบไหนเหรอ?” ฮวนถาม
เอดิสันกองกิ่งไม้ไว้ข้างๆ กองไฟ “พ่อแม่ของฉันค่อนข้างเจ๋งมากเลย และพี่สาวก็ถือว่าเป็นเพื่อนสนิทของฉันเลยก็ว่าได้ เราย้ายมาจากเอกวาดอร์น่ะ”
ดิเอโกและฮวนมองหน้ากันพร้อมยิ้มกว้าง
“พวกเราก็มาจากเอกวาดอร์เหมือนกัน!” ฮวนพูด
ดิเอโกรูดซิปแจ็คเก็ตลงเพื่อเผยให้เห็นเสื้อยืด มีสัญลักษณ์ทีมฟุตบอลของเอกวาดอร์อยู่บนนั้นด้วย!
“ว้าว!” เอดิสันพูด “แล้วนายล่ะคิดถึงอะไรมากที่สุดเกี่ยวกับเอกวาดอร์”
ดิเอโกและฮวนหัวเราะ “อาหารไง!” ทั้งสองตะโกน
เด็กๆ เอาแต่พูดถึงสิ่งที่พวกเขาคิดถึงเกี่ยวกับเอกวาดอร์ และสิ่งที่พวกเขาชอบเกี่ยวกับการใช้ชีวิตในสเปน เอดิสันชอบที่ดิเอโกและฮวนเป็นคนคุยง่าย
จากนั้นผู้นำคนหนึ่งชื่อบราเดอร์ซิสเนรอสก็ลุกขึ้นยืน “เฮ้ ทุกคน! เราอยากจบค่ำคืนนี้ด้วยการประชุมแสดงประจักษ์พยาน”
เด็กชายและผู้นำยืนขึ้นและแบ่งปันประจักษ์พยานของตนทีละคน คำพูดของพวกเขาทำให้หัวใจของเอดิสันรู้สึกเหมือนถูกห่อด้วยผ้าห่มอุ่นๆ
ดิเอโกลุกขึ้นยืน “ผมรู้ว่าศาสนจักรเป็นความจริง ผมรู้ว่าพระผู้เป็นเจ้าทรงเป็นพระบิดาของผมและพระเยซูคริสต์ทรงเป็นพระผู้ช่วยให้รอดของผม”
ความรู้สึกอบอุ่นนั้นมีมากขึ้น ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน เอดิสันคิด
เมื่อเอดิสันกลับจากการไปเที่ยว เขานึกถึงคำพูดของดิเอ- โกอยู่เสมอ เขาอยากไปโบสถ์และเรียนรู้เกี่ยวกับพระเยซูกับดิเอโกและฮวน
คืนนั้นขณะรับประทานอาหารเย็น คุณพ่อถามว่า “ไปค่ายเป็นยังไงบ้างลูก?”
“สนุกมากเลยครับ!” เอดิสันพูด “พวกเราเล่นน้ำ เดินป่า แล้วก่อกองไฟกัน ผมรู้จักเพื่อนสองคนที่มาจากเอกวาดอร์ด้วย!”
“ยอดเยี่ยมเลย! เราจะต้องชวนพวกเขามาบ้านแล้วล่ะ” คุณแม่พูด
เอดิสันหยุดสักครู่ “เราเริ่มไปโบสถ์กันอีกครั้งได้ไหมครับ?”
คุณแม่กับคุณพ่ออึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นคุณแม่ก็กระแอม “ถ้าลูกอยากไปก็ไปได้” เธอพูด “แต่พ่อกับแม่จะไม่ไปนะ”
เอดิสันทรุดตัวลงบนเก้าอี้ เขาไม่อยากไปโบสถ์คนเดียว หรือบางทีเขาควรจะอยู่บ้านกับครอบครัวกันนะ
จากนั้นเอดิสันก็จำความรู้สึกอบอุ่นจากการประชุมประจักษ์พยานได้ แม้ว่าครอบครัวของเขาจะไม่อยากไปโบสถ์ แต่เอดิสันก็ยังอยากไปอยู่ดี
และเขาจะไม่ได้ไปคนเดียว เอดิสันยิ้มขณะรับประทานอาหารเย็น จากนั้นเขาก็โทรศัพท์ เขารู้จักเพื่อนบางคนที่เขาจะไปโบสถ์ด้วยกันได้!
ภาพประกอบโดย ฮอลลี ฮิบเบิร์ต