Ζιζάνια και κακές λέξεις
«Γιατί δεν δίνουμε μία οικογενειακή υπόσχεση;» ρώτησε η μαμά.
«Μπορούμε να μιλήσουμε;» ρώτησε ο Τζόνας τη μαμά. Κάθισε στο χορτάρι δίπλα από εκεί όπου ξεχορτάριαζε το παρτέρι.
«Βεβαίως. Τι συμβαίνει;» ρώτησε η μαμά. Έβγαλε τα βρόμικα γάντια του κήπου.
«Σήμερα στο σχολείο κάποια παιδιά έλεγαν μία λέξη που δεν ήξερα. Γελούσαν, όταν την έλεγαν» είπε ο Τζόνας. «Νομίζω ήταν μία κακή λέξη».
«Πώς ένιωσες, όταν άκουσες τη λέξη;» ρώτησε η μαμά.
«Δεν με έκανε να νιώσω ωραία».
Ο Τζόνας ψιθύρισε τη λέξη στη μαμά. Του είπε τι σήμαινε. Ο Τζόνας είχε δίκιο. Δεν ήταν καλή λέξη.
«Αλλά γιατί είναι κακή;» ρώτησε.
«Είναι κακή, διότι είναι σκληρή και δεν δείχνει σεβασμό. Όταν χρησιμοποιούμε λέξεις όπως αυτή, καθιστά δύσκολο στο Άγιο Πνεύμα να είναι μαζί μας. Το Άγιο Πνεύμα σου έλεγε ότι ήταν κακή. Γι’ αυτό δεν ένιωθες καλά μέσα σου».
Ο Τζόνας συνοφρυώθηκε. «Αλλά τα άλλα παιδιά φαίνονταν να διασκεδάζουν. Γιατί ήμουν ο μόνος που αισθανόταν άβολα;»
«Πώς ξέρεις ότι τα άλλα παιδιά δεν ένιωθαν το ίδιο;» ρώτησε η μαμά.
«Επειδή όλοι γελούσαν και χαμογελούσαν, όταν κάποιος είπε τη λέξη». Ο Τζόνας ένιωθε μπερδεμένος.
«Μερικές φορές οι άνθρωποι γελούν ή χαμογελούν, όταν νιώθουν άβολα» είπε η μαμά. «Και μερικές φορές όταν ακούν ή λένε πολύ κακές λέξεις, δεν τους ενοχλεί πια. Όμως δεν είναι σωστό να λέμε αυτές τις λέξεις. Είναι σαν αυτά τα ζιζάνια. Τα τραβώ για να διατηρήσω τον κήπο καθαρό και να αφήσω τα καλά φυτά να μεγαλώσουν».
«Χαίρομαι που δεν είπα τη λέξη» είπε ο Τζόνας.
«Κι εγώ επίσης» είπε η μαμά. «Είμαι υπερήφανη για σένα. Και έχω μία ιδέα. «Γιατί δεν δίνουμε μία οικογενειακή υπόσχεση;
«Τι είδους;» ρώτησε ο Τζόνας.
«Ας υποσχεθούμε να χρησιμοποιούμε καλές λέξεις και όχι κακές. Μπορεί να είναι μία οικογενειακή συμφωνία».
Στον Τζόνας άρεσε αυτή η ιδέα. Εκείνος και η μαμά έδωσαν τα χέρια. Ο Τζόνας ένιωθε καλά για την υπόσχεση που έδωσε στη μαμά.
«Τώρα, τι θα έλεγες να μου υποσχεθείς να με βοηθήσεις να τελειώσω το βοτάνισμα;» ρώτησε η μαμά. «Μετά θα υποσχεθώ να σε πάω στο πάρκο».
Ο Τζόνας χαμογέλασε πλατιά και έπιασε ένα φτυάρι. «Έγινε».
Καθώς βοηθούσε τη μαμά, ο Τζόνας ένιωθε πολύ καλύτερα. Ήξερε ότι η υπόσχεση να μην χρησιμοποιούν κακές λέξεις ήταν μία καλή επιλογή για την οικογένειά τους.
Εικονογράφηση υπό Dan Widdowson