เราจะทำด้วยกัน

โดย เจน แม็คไบรด์

(เรียบเรียงตามเรื่องจริง)

แอนนี่รู้สึกกลัวที่ต้องเริ่มไปเยาวชนหญิง

เรื่องนี้เกิดขึ้นในสหรัฐอเมริกา

แอนนี่เอามือถูเนื้อผ้าของชุด เธอพยายามฟังผู้พูด แต่เธอรู้สึกกระวนกระวายใจและท้องปั่นป่วน

วันนี้เป็นวันที่แอนนี่จะเริ่มไปเยาวชนหญิง เธอจะไปชั้นเรียนทันทีหลังจบการประชุมศีลระลึก ทุกคนบอกแอนนี่ว่าเธอควรตื่นเต้น แต่เธอกลับรู้สึกกลัว

เธอมองไปที่ทามิ พี่สาวของเธอ ทามิอยู่ในเยาวชนหญิงมาสามปี และเธอก็ชอบมาก เธอเล่าให้แอนนี่ฟังเสมอว่าเยาวชนหญิงยอดเยี่ยมอย่างไร “เธอจะมีเพื่อนเยอะมาก” ทามิบอก “เยาวชนหญิงต่างจากปฐมวัย เหมือนว่าเธอโตขึ้นแล้ว”

แต่แอนนี่ไม่เหมือนกับพี่สาวของเธอ ทามิชอบพบเจอคนใหม่ๆ และเธอก็ผูกมิตรกับผู้อื่นได้ง่าย แอนนี่เป็นคนเงียบๆ ชอบอ่านหนังสือหรือวาดรูปมากกว่าพูดคุยกับผู้อื่น

แอนนี่ยังเป็นสิวอีกด้วย และเธอรู้สึกเขินอายกับภาพลักษณ์ของเธอ เธอใช้ครีมพิเศษทาหน้า ซึ่งได้ผลดี แต่รอยแดงบนผิวยังไม่จางหายไป

หลังการประชุมศีลระลึก แอนนี่เดินลากเท้าไปตามโถงทางเดิน “วันนี้หนูยังไปเยาวชนหญิงไม่ได้ค่ะ” เธอบอกคุณแม่กับทามิ

คุณแม่ดูกังวล “แม่คิดว่าลูกตื่นเต้นที่จะได้ไปเยาวชนหญิงเสียอีก เกิดอะไรขึ้นจ๊ะ?”

“หนูไม่รู้จักใครเลยที่เป็นเด็กโต” แอนนี่เอามือกุมหน้า “พวกเขาต้องหัวเราะแน่ๆ เมื่อเห็นหนู”

คุณแม่โอบกอดแอนนี่ “จำได้ไหมว่าทามิก็อยู่ที่นั่นด้วย”

“หนูไม่เหมือนทามินี่ค่ะ” แอนนี่บอก เธอมองไปที่พี่สาว “พี่พูดคุยกับคนเก่ง”

“พี่รู้ว่าการไปชั้นเรียนใหม่เป็นเรื่องยาก” ทามิพูด “แต่เราจะพยายามด้วยกันนะ พี่เองก็รู้สึกกลัวเมื่อเริ่มไปเยาวชนหญิง”

แอนนี่จ้องทามิด้วยดวงตาเบิกกว้าง ทามิดูกล้าหาญเสมอ! เธอถึงกับลองแสดงละครเพลงของโรงเรียนและได้รับบทนำ แอนนี่ไม่ได้ทำสิ่งเหล่านั้น เธอแค่พยายามไม่ทำตัวให้เป็นที่สังเกต

“พี่ไม่เคยกลัวเลยนี่นา” แอนนี่บอก

ทามิยิ้ม “แน่นอนว่าพี่กลัว! พี่กลัวเมื่อลองเล่นละครเพลง รู้ไหมว่าพี่ทำอะไร?”

แอนนี่ส่ายหน้า

“พี่สวดอ้อนวอนและทําสุดความสามารถ และพี่ก็ช่วยเด็กคนอื่นๆ ด้วยนะ ดูเหมือนพวกเขาหลายคนก็กลัวเหมือนพี่เลย การช่วยให้ผู้อื่นกล้าหาญช่วยให้ พี่ กล้าหาญ”

แอนนี่คิดเรื่องนี้ เธอจะทำเหมือนที่ทามิทำและช่วยให้เด็กหญิงคนอื่นๆ ในชั้นเรียนไม่ต้องกลัวได้ไหมนะ?

“ลูกคิดว่าลูกจะไปเยาวชนหญิงวันนี้ได้หรือยังจ๊ะ?” คุณแม่ถาม

แอนนี่สูดลมหายใจลึก แล้วพยักหน้า เธอทำได้

แอนนี่กับทามิเดินไปที่ชั้นเรียนเยาวชนหญิง แอนนี่มองดูเด็กหญิงคนอื่นๆ บางคนดูประหม่าเหมือนเธอ จูลีม้วนเส้นผมพันรอบนิ้วขณะที่เอริกากัดเล็บ

แอนนี่คิดวิธีที่จะช่วยพวกเธอได้ เธอไปนั่งข้างจูลี “เธอประหม่าเหมือนกันใช่ไหม?” แอนนี่กระซิบ “ทุกอย่างจะดีเอง”

จูลียิ้ม และแอนนี่ยิ้มตอบ ตอนนี้แอนนี่รู้สึกกลัวน้อยลง บางทีเยาวชนหญิงอาจจะดีมากก็ได้

ภาพประกอบโดย โทบี นิวซัม