คนที่เข้าใจ

โดย เฮลีย์ ยันซีย์

(เรียบเรียงตามเรื่องจริง)

เพื่อนๆ ของแบลร์ไม่เข้าใจว่าการเป็นโรคโครห์นมีอาการอย่างไร

เรื่องนี้เกิดขึ้นในสหรัฐอเมริกา

“วันนี้ฉันไปไม่ได้นะ” แบลร์บอก ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวเพราะความอึดอัดใจ

เพื่อนๆ จ้องมาที่เธอ “แต่เธอบอกว่าจะไปนะ!” แซมมีพูด

“ฉันรู้” เธอก้มมองที่พื้น “ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย ฉันขอโทษ”

“ครั้งก่อนเธอก็พูดแบบนี้” เจสซิก้าพูด

แบลร์พูดอะไรไม่ออก เธอหวังว่าจะไปบ้านของแซมมีได้ แต่วันนี้เธอปวดท้องมากจริงๆ เธอต้องการกลับบ้านไปพักผ่อน

แบลร์เป็นโรคโครห์น ที่ทําให้เธอปวดท้อง และปวดมากๆ ปกติเธอจะปวดท้องอยู่นิดๆ แต่บางวันก็ปวดมากกว่าวันอื่นๆ วันนี้เป็นหนึ่งในวันเหล่านั้น เธออยากเลือกได้ว่าวันไหนที่เธอจะปวดท้องมาก ดูเหมือนว่าท้องของเธอจะปวดมากทุกครั้งที่เธออยากไปทำอะไรสนุกๆ

“ไปกันเถอะ” แซมมีพูดกับเจสซิก้า

เมื่อแบลร์กลับถึงบ้าน เธอกินยา จากนั้นก็นอนพัก แต่เธอปวดมากเหลือเกิน

คุณพ่อคุณแม่เดินมาดูเธอ คุณพ่อนั่งลงบนเตียง “ลูกรู้สึกอย่างไรบ้าง?”

“โอเคค่ะ ยาช่วยบรรเทาได้นิดหน่อย” แบลร์บอก

“แม่เสียใจที่ลูกไม่ได้ไปบ้านแซมมี” คุณแม่พูด

แบลร์รู้สึกน้ำตาคลอ “ไม่ยุติธรรมเลย! เพื่อนๆ ไม่เข้าใจว่าโรคนี้มีอาการอย่างไร” แบลร์ขว้างหมอนไปที่ผนัง “หนูแค่อยากดีขึ้น”

คุณพ่อกอดแบลร์ “พ่อรู้ ลูกอยากได้พรฐานะปุโรหิตไหม?”

แบลร์พยักหน้า พรมักช่วยให้เธอรู้สึกสันติมากขึ้น

คุณพ่อวางมือบนศีรษะแบลร์และให้พรเธอที่จะนอนพักและรู้สึกดีขึ้น เป็นพรที่ดีมาก พรนี้ช่วยให้เธอจำได้ว่าพระบิดาบนสวรรค์ทรงรักเธอ แต่เธอยังรู้สึกเศร้าเกี่ยวกับเพื่อนๆ

หลังจากให้พร คุณพ่อกับคุณแม่หอมแบลร์และบอกฝันดี พวกเขาเดินออกจากห้องเพื่อให้เธอนอนหลับ

แบลร์นอนลงและหลับตา พรนั้นช่วยได้ แต่เธอยังคงปวดท้องอยู่

เธอคุกเข่าลงข้างเตียงเพื่อสวดอ้อนวอน เริ่มแรกก็สวดอ้อนวอนเหมือนอย่างเคย เธอบอกพระบิดาบนสวรรค์ถึงสิ่งที่เธอสํานึกคุณและทูลขอให้รู้สึกดีขึ้น แต่คราวนี้เธอยังสวดอ้อนวอนต่อไป

“พระบิดาบนสวรรค์ ลูกรู้สึกเสียใจมาก ลูกคิดถึงการอยู่กับเพื่อนๆ” เธอพูด “ลูกรู้สึกเหงา ไม่มีใครเข้าใจว่าลูกปวดมากเพียงใดในแต่ละวัน ลูกคิดถึงช่วงเวลาก่อนที่จะป่วย”

ยิ่งแบลร์สวดอ้อนวอนนาน เธอยิ่งรู้สึกว่าพระบิดาบนสวรรค์ทรงฟังคำสวดอ้อนวอนของเธอ เธอไม่ได้ยินหรือเห็นพระองค์ แต่เธอรู้สึกถึงความรักของพระองค์ เธอรู้ว่าพระองค์ทรงห่วงใยต่อสิ่งที่เธอต้องพูด แบลร์ไม่ต้องการให้ความรู้สึกนี้หายไป

แบลร์สวดอ้อนวอนจนเธอบอกทุกอย่างที่เธอรู้สึกกับพระบิดาบนสวรรค์ แต่แล้วแบลร์ก็นึกบางอย่างขึ้นได้ เพื่อนๆ ของแบลร์อาจไม่รู้ว่าอาการของโรคโครห์นเป็นอย่างไร แต่พระบิดาบนสวรรค์และพระเยซูคริสต์ทรงทราบ พระองค์ทรงทราบว่าเธอปวดมากเพียงใดและเธอรู้สึกเหงาเพียงใด พระองค์จะทรงอยู่ที่นั่นเพื่อเธอเสมอ

แบลร์รู้สึกเหมือนมีใครโอบกอดเธอไว้แน่น หลังสวดอ้อนวอนจบ เธอไปหาคุณพ่อคุณแม่เพื่อบอกพวกท่านว่าเกิดอะไรขึ้น

“ฝันร้ายหรือเปล่า?” คุณแม่ถาม

แบลร์ยิ้ม “ไม่ค่ะ หนูสวดอ้อนวอนอยู่”

คุณแม่ดูแปลกใจ “เราบอกฝันดีกับลูกตั้งนานแล้ว ลูกยังสวดอ้อนวอนอยู่หรือนี่?”

เวลาผ่านไปนานขนาดนั้นเชียว? แบลร์พยักหน้า “เหมือนมีคนกอดหนูแน่นเลยค่ะ พระบิดาบนสวรรค์และพระเยซูคริสต์ทรงทราบว่าหนูรู้สึกอย่างไร เพราะพระองค์ หนูจึงไม่ต้องรู้สึกโดดเดี่ยว!”

ภาพประกอบโดย แทมมี ไลออน