แบ่งปันความรักของพระผู้เป็นเจ้า

โดย แคโรไลนา มัลโดนาโด

(เรียบเรียงจากเรื่องจริง)

ธาอิสไม่รู้จะพูดหรือทําอะไร แต่เธอต้องการช่วย

เรื่องนี้เกิดขึ้นในโบลิเวีย

วันนั้นเป็นเช้าที่อากาศร้อน ธาอิสกับคลอเดียเพื่อนของเธอพูดคุยและหัวเราะกันขณะพวกเขาเดินข้ามสนามฟุตบอล พวกเขาเพิ่งเสร็จชั้นเรียนในยิม และตอนนี้จะไปเรียนคณิตศาสตร์

เด็กเล็กกําลังพัก ธาอิสดูพวกเขาเล่นกัน

จากนั้นเธอเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่คนเดียวบนบันได เมื่อพวกเขาเข้าไปใกล้ ธาอิสเห็นว่าเธอกําลังร้องไห้

ธาอิสกวักมือเรียกคลอเดียให้มาหาเด็กหญิงตัวน้อย

คลอเดียขมวดคิ้วและส่ายหน้า “เราจะสายนะ”

ก่อนที่ธาอิสจะพูดอะไร คลอเดียก็เดินจากไป

ธาอิสมองดูเด็กผู้หญิงคนนั้น เธออายุประมาณห้าขวบ เธอซุกหน้าไว้ระหว่างหัวเข่า และเอามือกุมหัว

ธาอิสนั่งลงใกล้ๆ เธอ เด็กหญิงคนนั้นขยับตัวออกไปเล็กน้อย

“เธอโอเคไหม?” ธาอิสถามอย่างนุ่มนวล

เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่ตอบ ธาอิสไม่แน่ใจว่าจะพูดหรือทําอะไร

“มีอะไรให้ช่วยไหม?” เธอถามต่อ

เด็กหญิงยักไหล่

“ฉันชื่อธาอิสนะ เธอชื่ออะไรเหรอ?”

ในที่สุดเด็กหญิงก็เงยหน้ามองธาอิส “นิโคล”

“เธอร้องไห้ทำไม นิโคล?”

“ทุกคนล้อหนูว่าอ้วน” เธอพูดพลางสะอื้น

ธาอิสเช็ดหน้านิโคล “ฉันเสียใจที่พวกเขาพูดอย่างนั้น แต่มันไม่สําคัญหรอกว่าผู้คนจะคิดอย่างไร”

“พวกเขาว่าหนูไม่สวย”

“ฉันคิดว่าพวกเขาผิดแล้ว!” ธาอิสพูดด้วยรอยยิ้ม “เธอเป็นคนสวยและพิเศษมากด้วย รู้ไหม?”

ธาอิสนึกถึงหนึ่งในเพลงปฐมวัยที่เธอชอบ ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าจะพูดอะไร

“เธอเป็นลูกพระผู้เป็นเจ้า” ธาอิสพูดพลางกุมมือเด็กหญิงคนนั้นไว้

ธาอิสคุยกับนิโคลนิดหน่อย เธออธิบายว่านิโคลสําคัญเพียงใดต่อพระบิดาบนสวรรค์ ครอบครัวเธอ และอีกหลายคนที่รักเธอมาก นิโคลเริ่มยิ้มทีละนิด

หลังจากนั้นไม่กี่นาที นิโคลยืนขึ้นกอดธาอิสแน่น “ขอบคุณนะ!” เธอพูด

ธาอิสมองดูเพื่อนใหม่ของเธอวิ่งออกไปด้วยรอยยิ้มกว้าง รู้สึกดีที่ได้ช่วยให้นิโคลรู้สึกดีขึ้นและรู้ว่าพระผู้เป็นเจ้าทรงรักเธอมากเพียงใด

จากนั้นธาอิสก็รีบลุกขึ้นยืนเช่นกัน ฉันวิ่งเหมือนนิโคลดีกว่าไม่อย่างนั้นฉันจะเข้าเรียนคณิตศาสตร์สาย! เธอคิดพร้อมยิ้มขณะที่เธอรีบไปเข้าชั้นเรียน

ภาพประกอบโดย ฟลาวิโอ เรมอนติ