“การรับใช้ที่คลัง,” เพื่อนเด็ก, มิ.ย. 2024, 4–5
การรับใช้ที่คลัง
“สมาชิกทุกคนของศาสนจักรช่วยเหลือกันและกัน พวกเราจึงไม่มีใครต้องหิวไงล่ะจ๊ะ”
เรื่องนี้เกิดขึ้นในสหรัฐอเมริกา
โดมินิกขึ้นรถและคาดเข็มขัดนิรภัย “เรากำลังจะไปไหนกันครับ?” เขาถามคุณแม่
“เราจะออกไปรับใช้จ้ะ” คุณแม่บอก “มีครอบครัวที่ต้องการให้ช่วยเรื่องอาหาร”
พวกเขาขับรถไปอาคารสีเทาตึกใหญ่ โดมินิกไม่เคยไปที่นั่นมาก่อน
“ที่นี่ที่ไหนครับ?” เขาถาม “ผมนึกว่าเราจะไปซื้ออาหารที่ร้านเสียอีก”
คุณแม่ปิดประตูรถ “ที่นี่เรียกว่าคลังของอธิการจ้ะ เหมือนร้านขายของชํา เว้นแต่ลูกไม่ต้องจ่ายค่าอาหารที่นี่”
ดวงตาของโดมินิกเบิกกว้าง “ทุกอย่างฟรีเหรอครับ?”
“ทำนองนั้นจ้ะ” คุณแม่บอก “เมื่อเราอดอาหาร เราสามารถจ่ายเงินบริจาคอดอาหารเหมือนกับที่เราจ่ายส่วนสิบ เงินส่วนนั้นช่วยซื้ออาหารเข้ามายังคลังแห่งนี้ จากนั้นเมื่อคนจากโบสถ์มีเงินไม่พอ พวกเขาสามารถขอความช่วยเหลือจากอธิการและมาที่นี่เพื่อรับสิ่งที่พวกเขาต้องการ ส่วนในที่ที่ไม่มีคลัง อธิการก็มีวิธีช่วยอื่นๆ จ้ะ”
โดมินิกเดินไปที่ประตูกับคุณแม่ “ครอบครัวที่เราช่วยเหลือวันนี้มีเงินไม่พอซื้ออาหารหรือครับ?”
“ตอนนี้พวกเขาไม่มีจ้ะ” คุณแม่ตอบ “แต่นั่นคือสาเหตุที่เราช่วย! สมาชิกทุกคนของศาสนจักรช่วยเหลือกันและกัน พวกเราจึงไม่มีใครต้องหิวไงล่ะจ๊ะ”
โดมินิกพยักหน้า “ผมดีใจที่พวกเขาจะได้อาหารครับ”
“แม่ก็เหมือนกันจ้ะ ทีนี้ไปกันเถอะ! แม่จะให้ลูกเห็นว่าเราจะใช้คลังอย่างไร”
โดมินิกและคุณแม่เดินเข้าไปในคลัง มีชั้นวางของต่างๆ บนนั้นหลายแถว เหมือนกับร้านค้า
คุณแม่ดึงกระดาษออกมาจากกระเป๋า “นี่เรียกว่า ‘ใบคำสั่งอาหาร’ เป็นรายการสิ่งที่ครอบครัวต้องการ อธิการและประธานสมาคมสงเคราะห์ทํางานร่วมกันเพื่อช่วยพวกเขาเขียนรายการจ้ะ”
“แม่ก็ใช้ใบรายการทุกครั้งเวลาซื้อของด้วยนี่ครับ” โดมินิกพูด
“ใช่จ้ะ! เราจะต้องแน่ใจว่าได้ของทุกอย่างครบถ้วนในรายการ เพื่อให้ครอบครัวได้สิ่งที่พวกเขาต้องการ”
คุณแม่หยิบรถเข็น จากนั้นอาสาสมัครคนหนึ่งช่วยพวกเขาหาสิ่งที่เขียนไว้ในรายการ โดมินิกเข็นรถขณะคุณแม่นำของต่างๆ ใส่ในรถเข็น
“โอเค แม่ว่าเราเสร็จแล้ว!” คุณแม่ดูใบรายการอีกครั้ง “มาตรวจดูกันเถอะว่าเราได้ทุกอย่างครบแล้ว เรามีกล้วยหรือเปล่า?”
“มีครับ!” โดมินิกตอบ
“ขนมปังล่ะ?”
“มีครับ!”
เมื่อเสร็จแล้ว อาสาสมัครช่วยพวกเขานําอาหารไปใส่ไว้ในรถ โดมินิกโบกมือลา
“เป็นไงบ้างจ๊ะลูก?” คุณแม่ถามขณะขับรถกลับบ้าน
“เยี่ยมเลยครับ!” โดมินิกพูด “แต่ก็ … ไม่ค่อยดีด้วย”
คุณแม่ดูแปลกใจ “ทำไมไม่ค่อยดีล่ะจ๊ะ?”
“เพราะว่าพอเห็นอาหารพวกนั้นแล้วทำให้ผมหิวครับ! เราแวะทานมื้อเที่ยงตอนขากลับได้ไหมครับ?”
คุณแม่ยิ้ม “ได้สิจ๊ะ! คนขยันอย่างลูกก็ต้องการอาหารเช่นกัน”
โดมินิกยิ้มตอบ เขารู้สึกดีในใจที่ช่วยเหลือคนในวันนี้
ภาพประกอบโดย แด็กมาร์ สมิธ