แบบทดสอบความมีเมตตา

โดย โนเอล แลมเบิร์ต บาร์รัส

(เรียบเรียงตามเรื่องจริง)

เหตุใดเมลานีจึงดีต่อคนที่ล้อเธอ?

เรื่องนี้เกิดขึ้นที่ไต้หวัน

เมลานีวิ่งข้ามสนามเด็กเล่นโรงเรียนเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ เพื่อนร่วมชั้นสามคนของเธอนำหน้าเธออยู่ไม่กี่ก้าว พวกเขาเกือบถึงเส้นที่ทําเครื่องหมายว่า “บริเวณปลอดภัย”

เธอเหยียดแขนออก และเร่งให้ขาวิ่งเร็วขึ้น ในที่สุด เธอก็แตะพวกเขาสองคนทันเวลา!

“แปะ!” เมลานีพูด เพื่อนๆ หัวเราะขณะล้มลงกับพื้น

“เธอเร็วมากเลย” เจียพูดขณะหายใจเข้าออก

เมลานีเกือบจะแตะจอนนี่ทันด้วย แต่เธอพลาดไป

จอนนี่ชี้ไปที่เธอและหัวเราะ “ช้ามาก!” จากนั้นเขาล้อเธอด้วยชื่อ

เมลานีหน้านิ่ว จอนนี่ใจร้ายต่อเธอมาก! เธอไม่ชอบเลย

หลังเลิกเรียน เมลานีนั่งที่โต๊ะในครัว ทําการบ้านกับพี่สาวของเธอ แต่ก็ไม่สามารถหยุดนึกถึงสิ่งที่จอนนี่พูดได้

“ลิฟ เธอจะทำอย่างไรเมื่อมีคนใจร้ายกับเธอ? เมลานีถาม

ลิฟมองเธอ “มีคนใจร้ายกับเธอหรือ?”

เมลานีพยักหน้า “เด็กผู้ชายที่โรงเรียน เขาล้อฉันตลอดเวลา”

ลิฟวางดินสอลง “เป็นเรื่องยากนะ ฉันเสียใจด้วย” เธอเอนหลังและกอดอก “เธออาจจะทําสิ่งดีๆ ให้เขาก็ได้”

เมลานีย่นจมูก “สิ่งดีๆ หรือ?” นั่นฟังดูไม่สนุกเอาเสียเลย

“ใช่!” ลีฟพยักหน้า “ถ้าเธอดีกับเขา เขาอาจจะดีกลับก็ได้ เธอได้ลองหรือยัง?”

เมลานีส่ายหน้า เธอไม่ค่อยแน่ใจกับความคิดนี้ ทำไมเธอต้องดีต่อคนใจร้ายด้วย?

คืนนั้น เมลานีสวดอ้อนวอน “พระบิดาบนสวรรค์ ขอทรงอวยพรให้จอนนี่ใจดีต่อข้าพระองค์มากขึ้น” เธอหยุดชั่วครู่ เธอนึกถึงสิ่งที่ลิฟพูดอีกครั้ง “และขอทรงช่วยให้ข้าพระองค์พบวิธีทําดีต่อเขาด้วย ในพระนามของพระเยซูคริสต์ เอเมน”

แต่เธอจะทําอะไรดีๆ ได้บ้าง?

สองสามวันต่อมา ชั้นเรียนของเมลานีไปเดินทางไกลด้วยกัน มีไม้ใหญ่เขียวขจีและลําธารเย็นๆ มากมายระหว่างทาง

เมื่อถึงเวลาพักและรับประทานอาหารกลางวัน เมลานีรับประทานกับเพื่อนๆ ของเธอ จากนั้นเธอสังเกตเห็นจอนนี่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ เขาอยู่คนเดียว บางทีฉันอาจจะแบ่งขนมให้เขา, เธอคิด

เมลานีเดินไปหาจอนนี่และนั่งลง “สวัสดี จอนนี่”

จอนนี่เงยหน้ามองเธอ “สวัสดี”

“เอาคุกกี้ไหม?” เธอถาม

เธอยื่นคุกกี้ให้จอนนี่ชิ้นหนึ่ง เขารับมาและยิ้ม “ขอบใจนะ”

“นายชอบการเดินทางไกลของเราไหม?” เธอถาม

“ชอบสิ สะพานที่เราข้ามดีมาก” เขากัดคุกกี้ “อืม นี่อร่อยมากเลย”

“ขอบใจ! ฉันทํากับแม่และพี่สาวน่ะ”

เมลานีกับจอนนี่รับประทานอาหารกลางวันด้วยกันเสร็จ พวกเขาพูดถึงเกมการ์ดที่พวกเขาทั้งคู่ชอบ จอนนี่เป็นคนตลกมากจริงๆ พวกเขาหัวเราะเยอะมาก เมลานีชอบสิ่งนี้มากกว่าตอนที่เขาล้อเธอ

“อยากเล่นเกมด้วยกันไหม?” จอนนี่ถามขณะพวกเขาเดินตามคนอื่นๆ ไปตามเส้นทาง

เมลานีพยักหน้าและยิ้ม “เอาสิ!”

พวกเขาผลัดกันกระโดดระหว่างก้อนหินระหว่างการเดินทางไกลที่เหลือ เมลานีสนุกมาก เมื่อการเดินทางไกลสิ้นสุด และถึงเวลากลับบ้าน เธอเศร้าที่ต้องกล่าวลา

“สัปดาห์หน้าเรามาเล่นเกมการ์ดนั้นกันเถอะ” จอนนี่บอก

เมลานีพยักหน้า “โอเค!” ไปก่อนนะ จอนนี่!”

เมลานีโบกมือลาและยิ้ม จอนนี่ไม่ใช่เด็กที่ล้อเธออีกต่อไป ตอนนี้เขาเป็นเพื่อนเธอ

ภาพประกอบโดย สกายลาร์ ไวท์