“หายนะจากลูกดอก” เพื่อนเด็ก, กันยายน 2024, 4–5
หายนะ จาก ลูกดอก
ดาเนียลกล้าพอที่จะบอกความจริงหรือไม่?
เรื่องนี้เกิดขึ้นในสหรัฐอเมริกา
แดเนียลยกฝาออกจากกล่องเก็บของเล่นเก่าของคุณตา และแอบมองเข้าไปในนั้น ลูกพี่ลูกน้องของเขามาล้อมวงดู พวกเขาชอบเล่นด้วยกันที่บ้านของคุณตา!
ข้างในมีของเล่นเก่าๆ มากมาย ที่แม่และป้าของแดเนียลเคยเล่นสมัยยังเด็ก
“มันคืออะไรน่ะ?” โนอาห์ ลูกพี่ลูกน้องของแดเนียลชี้ไปที่ลูกดอกสนามโบราณหกดอกที่แวววาว ลูกดอกมีปลายแหลมและธงสีต่างๆ - สีแดงบ้าง สีเหลืองบ้าง
แดเนียลหยิบขึ้นมาหนึ่งดอก “แม่เคยเล่าเรื่องลูกดอกนี้ให้ฉันฟังนะ” เขาพูด “เราเอาห่วงไปวางไว้ที่สนามหญ้าข้างนอก จากนั้นก็ผลัดกันโยนลูกดอกนี้ขึ้นไปในอากาศ แล้วพยายามให้มันตกลงไปในห่วง”
“เจ๋ง!” โนอาห์พูด เขาวิ่งไปที่สนามแล้วเพื่อเตรียมเกมส์นี้
ในไม่ช้า แดเนียลและลูกพี่ลูกน้องของเขาก็เริ่มขว้างปาลูกดอกสนามเหล็กไปในอากาศทั่วสนามของคุณตา แดเนียลชอบเวลาที่ลูกดอกตกลงไปปักแน่นอยู่ในหญ้า
“ฉันว่าฉันโยนได้สูงกว่าเธอแน่” ลิลลี่ ลูกพี่ลูกน้องของแดเนียลพูด
เด็กๆ หัวเราะและโยนลูกดอกสูงขึ้นไปเรื่อยๆ
จากนั้นแดเนียลก็นึกอะไรขึ้นได้ “พนันเลยว่าฉันโยนลูกดอกข้ามถนนลงห่วงได้แน่!” เขาพูด เขาวิ่งไปอีกฟากหนึ่งของถนนแล้วขว้างลูกดอกไปอย่างแรง
ลูกดอกนั้นพุ่งสูงขึ้นไปในอากาศ แต่มันไม่ได้ตกลงบนสนามหญ้า แต่กลับตกลงไปบนรถยนต์คันใหม่เอี่ยมของคุณป้าโรบิลิน พร้อมกับเสียงดัง ตุ้บ
“ไม่นะ!” โนอาห์ร้อง
แดเนียลไปเก็บลูกดอก ตรงจุดที่ลูกดอกตกลงไปมีรอยยุบขนาดใหญ่อยู่บนรถ
เด็กๆ มองหน้ากันด้วยความหวาดกลัว จากนั้นโดยไม่พูดอะไรสักคำ พวกเขาจึงทิ้งลูกดอกไว้บนสนามหญ้าและวิ่งเข้าไปในบ้าน
ต่อมาในบ่ายวันนั้น ทุกคนก็ขึ้นรถเพื่อกลับบ้าน คุณป้าของแดเนียลสังเกตเห็นรอยยุบบนรถของเธอ “เกิดอะไรขึ้น?” เธอถาม
ท้องของแดเนียลรู้สึกหนักอึ้ง แต่เขาไม่ได้พูดอะไร เขาแค่ปีนขึ้นไปบนรถแล้วโบกมือลาลูกพี่ลูกน้องของเขา
ตลอดทางกลับบ้าน แดเนียลนั่งเงียบๆ อยู่เบาะหลัง เขาพยายามอ่านหนังสือ แต่เขาไม่มีสมาธิ เขารู้สึกไม่สบายใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขารู้ว่าการซื่อสัตย์นั้นเป็นสิ่งที่ควรทำ แต่การบอกความจริงคงจะน่ากลัวมาก! พ่อแม่ของเขาคงโกรธเขามาก คุณป้าของเขาก็เช่นกัน
แต่แล้วแดเนียลก็นึกถึงวีรบุรุษในพระคัมภีร์คนโปรดของเขา ดาเนียลในพันธสัญญาเดิมถูกโยนเข้าไปในถ้ำสิงโตเพราะเลือกความถูกต้อง เขากล้าหาญ บางทีแดเนียลอาจจะกล้าหาญได้เหมือนกัน
“แม่ครับ” แดเนียลพูด “ผมโยนลูกดอกสนามไปโดนรถของคุณป้าโรบิลีน และทำให้เกิดรอยบุบครับ เป็นความผิดของผมเองครับ”
คุณแม่มองเขาทางกระจกมองหลัง เธอไม่ได้โกรธอย่างที่แดเนียลคิด “ขอบคุณที่บอกความจริงจ้ะ” เธอพูด
แดเนียลสูดหายใจเข้าลึกๆ “พอถึงบ้านแล้วผมขอโทรหาป้าโรบิลีนได้ไหมครับ?” เขาถาม “ผมอยากขอโทษครับ และผมจะขยันทำงานเพื่อหาเงินมาจ่ายค่าซ่อมรถของป้า”
คุณแม่ยิ้ม “นั่นเป็นความคิดที่ดีจ้ะ”
ความรู้สึกหนักอึ้งในท้องหายไป และแดเนียลก็รู้สึกสงบ เขากล้าพอที่จะบอกความจริง เพราะพระเยซูคริสต์ เขาจึงสามารถกลับใจและทําสิ่งต่างๆ ให้ถูกต้องได้
ภาพประกอบโดย จอช ทาลบอต