“กล่องกังวล,” เพื่อนเด็ก, กันยายน 2024, 36–37.
กล่องกังวล
โอลิเวียนึกถึงความกังวลของเธอบ่อยๆ
เรื่องนี้เกิดขึ้นในสหรัฐอเมริกา
โอลิเวียรีบออกจากห้องเรียนก่อนโรงเรียนเลิก เธอพยายามไม่มองหน้าใคร
วันนี้เป็นวันแรกของการบำบัดของโอลิเวีย คุณแม่อธิบายว่าเธอจะไปพบแพทย์ที่สามารถช่วยให้เธอรับมือกับความวิตกกังวลได้ โอลิเวียรู้สึกกังวลมาก บางครั้งเธอรู้สึกกังวลมากจนนอนไม่หลับหรือยากที่จะไปเล่นสนุกกับเพื่อนๆ
โอลิเวียขึ้นรถกับคุณแม่และนั่งตัวงอบนที่นั่ง
“เป็นอะไรรึเปล่าลูก?” คุณแม่ถาม
โอลิเวียไม่ตอบครู่หนึ่ง “ทำไมหนูต้องไปหาหมอด้วยคะ?”
คุณแม่เริ่มขับรถ “พระบิดาบนสวรรค์ประทานหมอเพื่อช่วยเรา เหมือนที่พระองค์ประทานสิ่งอื่นๆ เพื่อช่วยเรา เช่น เพื่อนฝูง และพระคัมภีร์ ลูกจำห่วงโซ่ข้อความพระคัมภีร์ที่เราสร้างร่วมกันได้ไหม?”
โอลิเวียพยักหน้า คุณแม่ช่วยเธอหาข้อพระคัมภีร์ที่ช่วยเธอคลายกังวล ในแต่ละข้อ คุณแม่เขียนว่าจะหาข้อต่อไปได้ที่ใด เมื่อโอลิเวียกังวลในตอนกลางคืน เธอจะกล่าวคําสวดอ้อนวอนและหาพระคัมภีร์ข้อหนึ่ง จากนั้นเธอจะอ่านข้ออื่นๆ ในห่วงโซ่จนกว่าเธอจะนอนหลับ
เมื่อโอลิเวียและคุณแม่เดินเข้าไปในห้องทำงานของแพทย์ ดร. โพซี่กล่าวแนะนําตัว เธอถามโอลิเวียถึงความรู้สึกของเธอ โอลิเวียเล่าความกังวลใจให้คุณหมอฟังนิดหน่อย
“หลายคนมีอาการที่เรียกว่าความวิตกกังวล” ดร. โพซี่พูด “พวกเขามักจะรู้สึกกังวลมากเหมือนกับหนู แต่หนูสามารถทำบางอย่างเพื่อให้รู้สึกกังวลน้อยลงได้ เรามาลองทำด้วยกันไหม?”
โอลิเวียมองไปที่รองเท้าของเธอและพยักหน้า
ดร. โพซี่ยื่นกล่องเล็กๆ ให้โอลิเวีย “นี่เป็นกล่องกังวลจ้ะ มันเก็บความกังวลของเราไว้ เพื่อที่เราจะได้ไม่ต้องคิดถึงมัน”
โอลิเวียพลิกกล่องไปมาในมือ มันดูไม่มีอะไรเป็นพิเศษ
“ครั้งต่อไปที่หนูรู้สึกกลัว ให้เขียนความกังวลของหนูลงในแผ่นกระดาษและใส่ไว้ในกล่อง” ดร. โพซี่พูด “จากนั้นให้เลือกเวลาเปิดกล่องทุกวันเพื่อคลายความกังวล ถ้าหนูเกิดรู้สึกกังวลขึ้นมาก่อนเวลานั้น ให้พูดว่า ‘ฉันไม่จําเป็นต้องคิดเรื่องนี้ตอนนี้’”
“ตกลงค่ะ” โอลิเวียตอบ ดร. โพซี่ช่วยเธอเขียนความกังวลใหญ่ที่สุดของเธอ และโอลิเวียก็ใส่ลงไปในกล่อง
ต่อมาในวันนั้น ความกังวลอย่างหนึ่งของโอลิเวียก็ผุดขึ้นมาในหัวเธอ มันอยู่ในกล่องกังวล เธอบอกตนเอง ไว้ฉันค่อยกังวลเรื่องนี้ทีหลัง เธอพยายามเลิกคิดเรื่องนั้น เธอเล่นกับน้องชายแทน
เมื่อถึงเวลาเข้านอน โอลิเวียรู้สึกวิตก ช่วงกลางคืนเป็นเวลาที่ความกังวลของเธอรุนแรงที่สุด เธอวางกล่องกังวลและพระคัมภีร์ไว้ข้างเตียงและเรียกคุณแม่มา
“แล้วถ้ามันไม่ได้ผลล่ะคะ?” เธอถาม
คุณแม่กอดโอลิเวียไว้ “เราก็พยายามต่อไป พระบิดาบนสวรรค์จะทรงช่วยให้ลูกพบวิธีอื่นที่ช่วยได้”
โอลิเวียพยักหน้า “หนูน่าจะเขียนมันลงในกล่องกังวลด้วย”
“เป็นความคิดที่ดีจ้ะ” คุณแม่ตอบ คุณแม่กล่าวคําสวดอ้อนวอนกับโอลิเวีย ซึ่งทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นบ้าง
ครู่หนึ่งหลังจากคุณแม่ปิดไฟ ความกังวลอีกอย่างผุดขึ้นมาในหัวของโอลิเวีย เธอเปิดไฟ เธอเขียนความกังวลนั้นลงไป แล้วใส่ลงในกล่องเพื่อไว้ดูทีหลัง เธอสวดอ้อนวอนอีกครั้งเพื่อทูลขอพระบิดาบนสวรรค์ให้ทรงปลอบโยนเธอ
จากนั้นเธอเปิดพระคัมภีร์และมองหาข้อพระคัมภีร์ที่เน้นไว้จากห่วงโซ่พระคัมภีร์ของเธอ ข้อแรกที่เธอพบคือ อิสยาห์ 41:10 ซึ่งเขียนว่า “อย่ากลัวเลย เพราะเราอยู่กับเจ้า”
ข้างๆ ข้อนั้น คุณแม่เขียนว่า “หลักคําสอนและพันธสัญญา 6:36” โอลิเวียค้นหาพระคัมภีร์ข้อนั้นและอ่านออกเสียง “จงดูที่เราในความนึกคิดทุกอย่าง; อย่าสงสัย, อย่ากลัว.”
โอลิเวียรู้สึกถึงความสงบสุข เธอรู้อยู่ว่าเธอคงนึกถึงความกังวลอย่างอื่นอีก แต่พระบิดาบนสวรรค์ประทานหลายสิ่งเพื่อช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้น พระองค์ทรงตอบคําสวดอ้อนวอนของเธอ และนั่นช่วยได้มาก!
ภาพประกอบโดย เจนนิเฟอร์ นาลชิการ์