‘Het schoolproject’, Vriend, september 2024, 18–19.
Het schoolproject
‘Onze hemelse Vader wil dat we het blijven proberen.’
Dit verhaal speelde zich af in de Verenigde Staten.
Bradley schepte nog wat zand in zijn emmer. Hij had heel veel zand nodig!
Binnenkort was er een wedstrijd op school. Bradley maakte een model om te laten zien hoe een tsunami ontstaat. Hij had geleerd dat een tsunami een grote golf water is, die door een aardbeving in de oceaan wordt veroorzaakt. Hij wilde een perfect project maken. Misschien zou hij wel een prijs winnen!
Toen zijn emmer vol was, verzamelde Bradley wat takjes. In de kelder vond hij een plastic bak en kleine speelgoedhuisjes.
Bradley deed het zand in de bak. Dat stelde het land voor. Zorgvuldig zette hij de huisjes en de bomen neer. Toen was het tijd voor het leukste gedeelte: het water! Hij goot het in de bak en wilde met een stuk karton een golf maken.
Maar toen ging het mis. Hij had er te veel water in gedaan! De huisjes stonden onder water – en hij had nog niet eens de golf gemaakt. Door het natte zand was het een modderige troep.
Bradley riep mama die in de keuken was. ‘Wat moet ik nu doen? Ik heb er te veel water bij gedaan.’
‘Dat geeft niet. Begin gewoon opnieuw’, zei mama. ‘Laten we er samen telkens een klein beetje bij doen.’
‘Oké.’ Bradley sjokte naar buiten om meer zand te halen.
Deze keer maten ze de juiste hoeveelheid water af en goten dat in de bak. Bradley bewoog het karton heen en weer en keek hoe de golven tegen het zand sloegen. Het was gelukt!
Daarna maakten Bradley en mama zijn poster. Hij schreef wat leuke weetjes over tsunami’s op. Maar de woorden pasten niet op de poster.
‘Ik wil niet alles opnieuw doen!’ zei Bradley. Hij kreeg er hoofdpijn van.
‘We hoeven niet alles over te doen’, zei mama. ‘We kunnen gewoon andere woorden gebruiken zodat alles op de poster past.’
Bradley kreunde. Zijn poster zag er niet uit zoals hij gepland had. ‘Dat wil ik niet. Het ziet er lelijk uit als de woorden er niet perfect op passen.’
‘Leren is soms moeilijk.’ Mama gaf hem een knuffel. ‘Soms maken we fouten, maar het is belangrijk dat we het niet opgeven. Onze hemelse Vader wil dat we het blijven proberen. Laten we even stoppen en alles morgenochtend afmaken.’
De volgende ochtend maakten ze zijn poster af. Hij was niet perfect, maar Bradley was al wat meer tevreden.
Eindelijk brak de dag van de wedstrijd aan. Mama bracht Bradley naar school. ‘Niet vergeten,’ zei ze, ‘je hebt hard aan je project gewerkt en veel geleerd. En daar gaat het om.’
Bradley bracht zijn project naar de grote gymzaal. Die stond vol met projecten en posters. Al zijn leeftijdgenootjes zaten te wachten tot ze hun project mochten laten zien.
Al snel was Bradley aan de beurt. Zijn hart klopte in zijn keel toen hij naar voren liep. Stel dat alles misging!
Bradley duwde het water met het stuk karton en liet de jury zien hoe de golven tegen het land sloegen.
‘Waardoor worden die grote golven in de oceaan veroorzaakt?’ vroeg een van de juryleden.
‘De grote golven worden veroorzaakt door …’ Bradley wist ineens niet meer wat hij moest zeggen. ‘Dat weet ik eventjes niet meer. Maar ik kan u wel wat leuke weetjes over tsunami’s vertellen.’ Hij las de weetjes op zijn poster voor.
Na school stapte Bradley met zijn project in de auto.
‘Hoe ging het?’ vroeg mama.
‘Niet helemaal zoals ik wilde.’ Bradley glimlachte. ‘Maar ik heb mijn best gedaan en bleef het proberen.’
Illustraties, Adam Koford