Een engel met oranje laarzen

Emma Stanford

Kerktijdschriften

Wat kon een engel met lelijke laarzen de Heer nu te bieden hebben?

Illustratie, Dean MacAdam

Ik ben zo iemand die van de winter houdt. Maar toch heb ik het bij voorkeur niet echt koud.

En natuurlijk vond mijn ring het nodig om de geboorte van de Heiland na te spelen. Buiten. ’s Avonds. Tijdens de koudste Kerstmis die we in jaren hadden gehad. In Canada. Ik speelde de rol van een engel in deze kerstopvoering, dus mijn ruime gewaad zou in elk geval mijn skibroek, wanten en sjaal verbergen.

Maar niets, zelfs niet het ruime gewaad, kon mijn voeten warm houden. Mijn moeder ging met mij in de winkel op zoek naar dikkere laarzen, en we kochten het warmst uitziende paar dat we vinden konden: een paar oranje laarzen met rode veters. Ze zagen eruit alsof ze goed waren voor een expeditie naar de Zuidpool. En in deze winter, die alle records brak, had ik dat nodig. Maar ik vond mezelf de belachelijkste 17-jarige kerstengel ooit. Wat voor hemelse boodschapper draagt nu oranje laarzen?

Een in verlegenheid gebrachte engel

De avond van onze generale repetitie probeerde ik bij het opkomen mijn gewaad zo ver naar beneden te trekken dat het mijn laarzen zou bedekken. Maar wat ik ook deed, ze bleven onder mijn ruime engelengewaad uitsteken.

Gelukkig stond ik het grootste deel van de tijd met de andere engelen een beetje verborgen achter een achtergronddoek, waardoor niemand mijn laarzen kon zien.

Maar aan het einde was er een scène waarbij alle spelers in het verhaal – herders, Romeinse soldaten, wijzen, dorpelingen en engelen – uit de coulissen komen om voor de Heiland te knielen.

Dit gedeelte van het kerstspel was bedoeld als vredig moment waarop het publiek en de spelers aan de geboorte van de Heiland dachten. De eerste twee avonden zag ik er vreselijk tegenop. Steeds dacht ik eraan dat ik voor het publiek moest knielen, en dat ze dan mijn lelijke feloranje laarzen zouden zien. Op dat moment bracht mijn rol van engel me meer in verlegenheid dan dat het me een heilig gevoel gaf.

De Vredevorst

Op de derde avond stond ik met de andere engelen in de coulissen te wachten, toen ik plotseling heel erg naar de laatste scène uitkeek. Want dit was het dan: het publiek zou van alle kanten engelen zien komen om voor het Kindje, de Heiland, neer te knielen. Dat is toch fantastisch?

Ik dacht helemaal niet meer aan mijn laarzen toen de verteller Jesaja 9:5 voorlas, wat voor mij het sein was om op te gaan: ‘Want een Kind is ons geboren, een Zoon is ons gegeven, en de heerschappij rust op Zijn schouder. En men noemt Zijn Naam Wonderlijk, Raadsman, Sterke God, Eeuwige Vader, Vredevorst.’

Toen ik opging, dacht ik nergens anders meer aan. Ik voelde me als een van de engelen uit de hemel: die machtige, verheerlijkte personen die bij de geboorte van Christus aanwezig waren.

Met de andere engelen en de soldaten knielde ik neer, en ik legde mijn handen troostrijk op de schouders van herders. We gaven allemaal blijk van nederigheid, eerbied en liefde voor dit piepkleine, pasgeboren Kindje. En ik voelde die oneindige liefde die mijn Heiland voor de dorpelingen, de belastinginners en mij had. Ik wist dat dit Kindje – en de verlossing die Hij bracht – het belangrijkste geschenk was dat de aarde ooit had gekregen.

Van Jezus Christus getuigen

Toen ik tijdens de volgende uitvoeringen opkwam, voelde ik me niet meer gewoon een meisje met een ruim gewaad en oranje laarzen. Ik maakte deel uit van de ‘bediening van engelen’ die van de Heiland getuigt (Moroni 7:25), ook al was dat op mijn eigen bescheiden manier. Het maakte me niet meer uit of het publiek mijn oranje laarzen kon zien, want als die te zien waren, betekende het dat ik voor mijn Heiland geknield was.