‘Vergaderen – niet verstrooien’, Voor de kracht van de jeugd, juli 2023.
Kom dan en volg Mij
Vergaderen – niet verstrooien
God trekt niemand voor, en dat moeten wij ook niet doen.
Illustratie, Travis Constantine
Een paar weken nadat ik als zendeling in Duitsland was aangekomen, klopten mijn trainer en ik bij een oudere vrouw aan. Zij wilde dat we haar les gaven.
Tijdens onze eerste les vroegen we haar om een Schrifttekst voor te lezen. Door dikke brillenglazen las ze met grote moeite voor, struikelend over de woorden. Ze gaf korte antwoorden op onze vragen. We wisten niet zeker hoeveel ze begreep.
We vroegen haar om vóór ons volgende bezoek enkele teksten in het Boek van Mormon te lezen. Toen we terugkwamen, had ze die gelezen, maar ze leek ze niet te begrijpen. We vroegen ons af of ze het moeilijk vond om te leren. We vroegen ons ook af of we wel verder moesten gaan met de lessen. Maar we gingen door.
Bij ons volgende bezoek waren we verbaasd toen ze zei dat ze zich wilde laten dopen. Toen we haar les bleven geven, merkten we dat ze beter las. Ze gaf nog steeds korte antwoorden op onze vragen, maar de antwoorden leken beter en ze kwam zelfverzekerder over.
Ik werd kort daarna naar een andere stad overgeplaatst, maar mijn trainer schreef me later dat ze was gedoopt en goed door de gemeenteleden werd ondersteund. Als je ons weken eerder had gevraagd wie van al onze contacten volgens ons de beste papieren had om gedoopt te worden en plek in de kerk te vinden, zou zij niet bovenaan ons lijstje hebben gestaan.
En dus leerden we een oude les – dezelfde les die de apostel Petrus lang geleden leerde en die wij allemaal moeten blijven leren: ‘dat God niet iemand om de persoon aanneemt’ (Handelingen 10:34).
Een grote verandering
Petrus presideerde de kerk op een cruciaal moment. De Heiland had tegen zijn apostelen gezegd: ‘Ga heen in heel de wereld, predik het Evangelie aan alle schepselen’ (Markus 16:15). Maar tot dan toe hadden zij alleen onder de Joden gepredikt en gedoopt.
Toen gebeurde er een aantal opmerkelijke dingen. Een Romeinse hoofdman die Cornelius heette – een niet-Jood, een soldaat die hetzelfde uniform droeg als degenen die Jezus Christus hadden gekruisigd – zag een engel in een visioen. De engel zei tegen Cornelius dat hij een man moest laten ophalen, die Petrus heette. Niet lang daarna kreeg Petrus een visioen waarin hij voedsel zag dat onder de Joodse wet verboden was, maar hij kreeg te horen dat hij het moest eten omdat God het had gereinigd. Vlak nadat Petrus dit visioen had ontvangen, kwamen de dienstknechten van Cornelius aan. Zij vroegen hem om met hen mee te gaan. De Geest zei dat Petrus moest gaan.
Nadat hij Cornelius had ontmoet en zag dat hij goed en oprecht was, begreep Petrus de betekenis van zijn visioen. Het evangelie moest ook naar de andere volken uitgaan, naar mensen als Cornelius. Toen zei Petrus: ‘Ik zie nu in waarheid in dat God niet iemand om de persoon aanneemt; maar in ieder volk is degene die Hem vreest en gerechtigheid doet, Hem welgevallig’ (Handelingen 10:34–35). Petrus vertelde Cornelius over Jezus Christus en nodigde hem en zijn huishouden uit om zich te laten dopen (zie Handelingen 10).
Het evangelie onder de andere volken verkondigen was een grote verandering voor de vroege kerk. Sommige mensen vonden het moeilijk om deze verandering te aanvaarden. Maar het was de juiste beslissing, en we kunnen er een belangrijk beginsel over God en onze medemens uit leren.
Geen voortrekkerij
Wanneer God zijn kinderen zegent, trekt Hij niemand voor op grond van nationaliteit, ras, geslacht, rijkdom, opleiding, vaardigheid, uiterlijk of andere verschillen tussen mensen.1 Hij ‘acht alle vlees gelijk; hij die rechtvaardig is, staat bij God in de gunst’ (1 Nephi 17:35). Iedereen kan tot Hem komen, want ‘allen zijn voor God gelijk’ (2 Nephi 26:33). Hij ‘ziet het hart aan’ (1 Samuel 16:7). Hij aanvaardt hen die ‘recht […] doen, goedertierenheid [liefhebben] en ootmoedig […] wandelen’ (Micha 6:8).
Iedereen kan ervoor kiezen om tot Jezus Christus te komen, verbonden met onze hemelse Vader te sluiten en Hen te volgen. En deze waarheid moet ons leiden in hoe we het evangelie van de Heer en zijn liefde uitdragen.
We kunnen niet alleen naar iemands uiterlijke eigenschappen kijken en denken dat hij of zij niet het juiste ‘type’ voor het evangelie is. We kunnen niet zomaar wereldlijke etiketten op mensen plakken, en denken dat ze daardoor niet in de kerk kunnen worden opgenomen. We kunnen niet weigeren iemand te dienen, omdat hij of zij andere politieke standpunten, hobby’s of voorkeuren heeft dan wij.
God ziet iemand niet als een verzameling etiketten die verschillende groepen of eigenschappen vertegenwoordigen. Hij ziet een mens – zijn kind. En zo moeten wij ieder mens zien – als een uniek individu met een even grote kans en mogelijkheid om tot God te komen.
Een bijeenbrenger zijn
President Russell M. Nelson heeft ons aangespoord om aan de vergadering van Israël deel te nemen.2 Maar als wij er – in tegenstelling tot God – voor kiezen om ‘iemand om de persoon aan [te nemen]’, wat het verkondigen van het evangelie en het betrekken van mensen in de kerk betreft, verstrooien en verdelen we misschien meer dan dat we vergaderen en bijeenbrengen.
Laten we ons dit allemaal voornemen: geen verstrooiing meer. Wees een bijeenbrenger. Liefhebben, delen en uitnodigen.
Mijn collega en ik wisten niet zeker of de kans groot was dat de vrouw die we in Duitsland les gaven zich zou laten dopen. Wij kenden haar hart niet, maar God wel. Ik ben blij dat we de ingeving kregen om haar les te blijven geven.
Als je je best doet om de Geest te volgen en mensen niet om de persoon aan te nemen, zul je geleid worden om de mensen om je heen te helpen om tot Christus te komen, ongeacht hun verschillen.