«Γιατί εγώ χρειάζομαι τον Ιησού Χριστό», Για την ενδυνάμωση των νέων, Μάρ 2024.
Δύναμη στη σχέση σας με Εκείνον
Γιατί εγώ χρειάζομαι τον Ιησού Χριστό
Η κατανόηση της σχέσης μας με τον Σωτήρα είναι απαραίτητη.
The Master’s Touch [Το άγγιγμα του Διδασκάλου], υπό Kelsy και Jesse Lightweave
«Γιατί εγώ χρειάζομαι τον Ιησού Χριστό;» Είναι μία σημαντική ερώτηση που πρέπει να κάνετε στον εαυτό σας – όχι το συλλογικό «όλοι» ή το «εμείς» της οικογένειάς σας. Αλλά, πραγματικά, «εγώ». Ποια είναι η απάντησή μου σε αυτή την ερώτηση;
Η απάντηση που βρήκα μόνη μου μού ήρθε μέσω προσωπικών πράξεων πίστης. Ζώντας σε καθημερινή βάση τις διαθήκες μου, συμπεριλαμβανομένης της διαθήκης μου του βαπτίσματος και μαθαίνοντας να ακούω τη φωνή του Κυρίου μέσω του Πνεύματός Του. Και το πιο σημαντικό, επικεντρώθηκε στη σχέση μου με τον Σωτήρα μου.
Σχέση με τον Σωτήρα
Μπορώ με πεποίθηση να απαριθμήσω λόγους που χρειάζομαι τους γονείς μου ή τους στενότερους φίλους μου. Έχω γαλουχήσει αυτές τις σχέσεις τακτικά. Η αξία τους στη ζωή μου είναι τόσο ορατή και σταθερή όσο ο χρόνος και η προσπάθεια που καταβάλλω για να είμαι κοντά τους μέσα από απλά πράγματα, όπως τακτικές συζητήσεις, η γνωριμία μαζί τους και η δυνατότητα να επιτρέπω στην ενάρετη σοφία τους να επηρεάζει τη ζωή μου.
Η σχέση μας με τον Ιησού Χριστό μπορεί να ακολουθεί ένα παρόμοιο πρότυπο. Η καθημερινή προσευχή προς τον Επουράνιο Πατέρα στο όνομα του Ιησού Χριστού είναι απαραίτητη. Το ίδιο ισχύει και με τη γνωριμία του Σωτήρος μέσω της έρευνας των γραφών, της ανάγνωσης των λόγων των προφητών και των αποστόλων και της ενώτισης του Πνεύματος. Εμβαθύνω αυτή τη σχέση καθώς επιτρέπω σε όλα όσα μαθαίνω να επηρεάζουν τη ζωή και τον χαρακτήρα μου.
Επίσης, λαμβάνω υπόψιν το σχέδιο σωτηρίας. Αυτός ο τίτλος, «σχέδιο σωτηρίας», σημαίνει ότι εσείς και εγώ –όλοι οι άνθρωποι– χρειαζόμαστε σωτηρία και ότι η σωτηρία ήταν μέρος του σχεδίου γι’ αυτή τη ζωή. Χρειαζόμασταν βοήθεια και δεν θα μπορούσαμε να σωθούμε μόνοι μας.
Όμως ο Θεός μας έστειλε στη γη με μία παντοτινή υπόσχεση ότι θα παρείχε έναν Σωτήρα, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος θα υπερνικούσε τα εμπόδια που μας χωρίζουν από την παρουσία του Θεού1. Και όταν συνάπτουμε διαθήκη με τον Θεό, υπόσχεται να κάνει τα πάντα, χωρίς να αφαιρεί την ικανότητά μας να επιλέγουμε, για να μας βοηθά να τηρούμε τις ιερές υποσχέσεις μας προς Εκείνον2.
Φωτογραφία ευγενική κατόπιν αδείας της Τρέισυ Γ. Μπράουνινγκ
Έπρεπε να ξέρω ότι καταλάβαινε
Βαπτίστηκα όταν ήμουν 16 και ζούσα στη Νέα Υόρκη. Στην αρχή αισθάνθηκα ότι περνούσα πολύ χρόνο με τον τρόπο να οικοδομώ και να διατηρώ σχέσεις μεταξύ της νεοαποκτηθείσας πίστης μου, με τη σχέση διαθήκης με τον Θεό και των σχέσεών μου με φίλους.
Ανησυχούσα μήπως δεν είχα φίλους στο σχολείο με τους οποίους θα μπορούσα να συνδεθώ. Όμως οι φίλοι μου συνήθιζαν να κάνουν πράγματα που συνειδητοποίησα ότι ήταν επιβλαβή για το πνεύμα μου και δεν συμβάδιζαν με την ανάληψη του ονόματος του Ιησού Χριστού. Ήξερα ότι ο Ιησούς Χριστός ήθελε να κάνω καλύτερες επιλογές.
Αυτό που δεν ήξερα ήταν αν ο Σωτήρας καταλάβαινε πόσο διχασμένη αισθανόμουν. Κάθε ημέρα γινόταν δυσκολότερη καθώς με καλούσαν να κάνω πράγματα που ήξερα ότι δεν ήταν καλά. Μερικές φορές τα δικαιολογούσα ως ακίνδυνα, αλλά ήξερα ότι συμβιβαζόμουν με πράγματα που δεν θα έπρεπε.
Έπρεπε να ξέρω ότι ο Σωτήρας καταλάβαινε πόσο μόνη και ένοχη ένιωθα, όταν σκεφτόμουν ακόμη και να μειώσω τα πρότυπα του Ευαγγελίου, ώστε να αισθανθώ την αίσθηση του ανήκειν με τους φίλους μου. Ένιωθα σαν να πνιγόμουν. Χρειαζόμουν διάσωση. Χρειαζόμουν τον Ιησού Χριστό.
Όταν η σχέση μου με Εκείνον έγινε πιο βαθιά
Η σχέση μου με τον Ιησού Χριστό έγινε πιο βαθιά, όταν ανακάλυψα μόνη μου γιατί εγώ Τον χρειαζόμουν. Ήταν όταν άρχισα να προχωρώ από τη γνωριμία ότι μόνο θα έπρεπε να ζω το Ευαγγέλιο με την κατανόηση γιατί ήθελα να ζω το Ευαγγέλιο και να ζητώ βοήθεια για να το κάνω. Απλώς γονάτισα και πλημμύρισα την καρδιά μου προς τον Θεό, με την ελπίδα ότι ενδιαφέρεται για εμένα και το πρόβλημά μου, ότι το σχέδιο σωτηρίας είχε σχεδιασθεί για να με βοηθήσει και ότι ακόμη και η ευτυχία μου ήταν μέρος του σχεδίου.
Ο Πρόεδρος Ράσσελ Μ. Νέλσον έχει διδάξει: «Μόλις εσείς και εγώ συνάψουμε μία διαθήκη με τον Θεό, η σχέση μας με Εκείνον γίνεται πολύ πιο κοντινή από ό,τι πριν από τη διαθήκη μας… Λόγω της διαθήκης μας με τον Θεό, δεν θα κουραστεί ποτέ στις προσπάθειές Του να μας βοηθά και δεν θα εξαντλήσουμε ποτέ την ευσπλαχνική υπομονή Του μαζί μας»3.
Μίλησα στον Επουράνιο Πατέρα για το πόσο ένοχη αισθανόμουν, πώς δεν ήξερα τι να κάνω για να διατηρήσω τόσο τα πρότυπά μου όσο και τους φίλους μου. Του είπα ότι αισθανόμουν δυστυχισμένη και θα μπορούσα πραγματικά να χρησιμοποιήσω τη βοήθειά Του.
Ήμουν γονατισμένη όταν άρχισα να βιώνω γαλήνη. Αυτό το γαλήνιο συναίσθημα με βοήθησε να καταλάβω ότι ο Σωτήρας ήξερε πώς αισθανόμουν και ότι όντως ενδιαφέρεται – αρκετά στην πραγματικότητα.
Καθώς μεγαλώνω και έχω αποκτήσει περισσότερη προοπτική, αναγνωρίζω ότι κάθε φορά που έρχομαι στον Θεό παρακαλώντας για βοήθεια ή συγχώρηση, φαίνεται να μεταφέρομαι μεταφορικώς στον Κήπο της Γεθσημανή, όπου ο Σωτήρας μας έτρεμε από τον πόνο και άρχισε να υποφέρει τόσο κατά το σώμα όσο και κατά το πνεύμα για τα λάθη και τις αμαρτίες που μας χωρίζουν από τον Θεό4. Είναι μία υπενθύμιση ότι Εκείνος καταλαβαίνει τι περνώ – καλύτερα από ό,τι θα μπορούσε οποιοσδήποτε άλλος.
In Humility, Our Savior [Με ταπεινότητα, ο Σωτήρας μας], υπό Jay Bryant Ward
Δεν ήμουν μόνη
Όταν σηκώθηκα, το Πνεύμα με βοήθησε να διακρίνω κάποια πράγματα και με ενέπνευσε να κάνω άλλα πράγματα. Πρώτον, θυμήθηκα ότι μία από τις φίλες μου ήταν μουσουλμάνα και ποτέ δεν της ζητήθηκε να διακυβεύσει τα πρότυπά της, επειδή σεβόμασταν την πίστη της και καταλαβαίναμε ότι υπήρχαν κάποια πράγματα που δεν θα έκανε. Αισθάνθηκα την έμπνευση να αναφέρω τη νέα μου πίστη με τους φίλους μου ώστε και αυτοί να μπορέσουν να καταλάβουν περισσότερα για εμένα και γιατί τα νέα μου πρότυπα ήταν σημαντικά για μένα.
Ξεκίνησα από μικρή. Είπα σε έναν φίλο πώς είχα αγωνισθεί. Ήταν ευγενική και με σεβασμό. Με βοήθησε καθώς μιλούσα με τις άλλες φίλες μου. Δεν κατάλαβαν όλες, αλλά με τον καιρό είδα ότι έκαναν σχέδια στα οποία θα μπορούσα να συμμετέχω, τα οποία δεν παραβίαζαν τις υποσχέσεις μου προς τον Θεό.
Ξέρω ότι θα μπορούσαμε όλοι να χρησιμοποιήσουμε περισσότερη δύναμη για να αντισταθούμε στη συνεχή επιρροή του κόσμου. Η τήρηση των διαθηκών βοηθά σε αυτό και ο Ιησούς Χριστός είναι στο κέντρο των διαθηκών μας5. Αυτό είναι που ανακάλυψα μόνη μου – γιατί εγώ χρειάζομαι τον Ιησού Χριστό.
Η επιστροφή στον οίκο του Θεού δεν είναι κάτι που μπορώ να κάνω μόνη μου. Και υπάρχουν πολλά καθημερινά μικρά βήματα και καθημερινές εμπειρίες που εγώ –και όλοι μας– θα κάνουμε σε αυτό το ταξίδι προς τον οίκο. Όμως πόσο ευλογημένοι είμαστε ως δημιουργοί διαθήκης και φύλακες διαθήκης ότι ο Θεός «δεν θα κουραστεί ποτέ στις προσπάθειές Του να μας βοηθήσει» έως ότου να φθάσουμε εκεί.