Innerlijke vrede: de beloning voor rechtschapenheid
Ouderling Quentin L. Cook
van het Quorum der Twaalf Apostelen
Zelfs als we heftige beproevingen hebben, wordt rechtschapenheid, dankzij de verzoening en genade van de Heiland, beloond met innerlijke vrede.
Door recente ervaringen ben ik gaan nadenken over de leer van vrede en in het bijzonder de rol van Jezus Christus, die ons kan helpen om blijvende innerlijke vrede te verwerven.
Twee gebeurtenissen van de afgelopen maanden hebben mij diep geraakt. Ten eerste sprak ik tijdens de begrafenisdienst van Emilie Parker, een lief zesjarig meisje dat tijdens een tragische schietpartij in Newton (Connecticut) samen met vijfentwintig anderen, waaronder negentien jonge kinderen, het leven liet. Ik treurde met haar familie en besefte dat velen van vrede beroofd waren. Ik merkte dat haar ouders, Robert en Alissa Parker, kracht en geloof hadden.
Ten tweede heb ik mij begeven onder duizenden getrouwe leden van de kerk in de stad Abidjan (Ivoorkust).1 Dit Franstalige land in West-Afrika heeft veel economische problemen gehad, en heeft bovendien recent een staatsgreep en twee burgeroorlogen doorgemaakt, waarvan de laatste in 2011 beëindigd werd. Toch voelde ik op een bijzondere manier vrede onder die mensen.
Er gebeuren vaak dingen die onze vrede wegnemen en ons doen beseffen hoe kwetsbaar we zijn.
Wie zou de kwaadaardige aanvallen op 11 september 2001 op verschillende locaties in de VS kunnen vergeten? Dergelijke voorvallen maken ons duidelijk hoe snel ons gevoel van vrede en veiligheid kan vervliegen.
Onze oudste zoon en zijn vrouw, die in verwachting was van hun eerste kind, woonden drie straten van het World Trade Center in New York City vandaan toen het eerste vliegtuig tegen de noordelijke toren te pletter vloog. Ze gingen naar het dak van hun flatgebouw en keken vol afschuw naar wat zij dachten dat een vreselijk ongeluk was. Toen zagen ze het tweede vliegtuig tegen de zuidelijke toren aanvliegen. Ze beseften direct dat het geen ongeluk was en meenden dat zuidelijk Manhattan werd aangevallen. Toen de zuidelijke toren instortte werd hun flatgebouw bedekt door de stofwolk die op zuidelijk Manhattan neerkwam.
Hoewel ze van streek waren en zich afvroegen of er nog meer aanvallen zouden volgen, zochten ze een veiliger plek op en gingen van daar naar het ringgebouw in het Lincoln Center in Manhattan. Toen ze daar aankwamen, zagen ze dat tientallen andere leden in Zuid-Manhattan hetzelfde besluit hadden genomen om naar het ringgebouw te gaan. Ze belden om ons te laten weten waar ze waren. Ik was opgelucht dat ze veilig waren, maar niet verbaasd over hun verblijfplaats. Door hedendaagse openbaring weten we dat de ringen van Zion bescherming en ‘een toevlucht voor de storm en voor de verbolgenheid [zijn], wanneer die onversneden wordt uitgestort op de gehele aarde.’2
Ze konden een week lang niet terug naar hun flat en waren ontdaan door de vele onschuldige slachtoffers, maar liepen geen blijvende schade op.
Toen ik nadacht over die gebeurtenissen werd ik getroffen door de leerstellige verschillen tussen universele wereldvrede en innerlijke vrede.3
Bij de geboorte van de Heiland was er een hemelse legermacht die God loofde, zeggende: ‘Ere zij God in den hoge, en vrede op aarde bij mensen des welbehagens.’4
Niettemin is ons bekend dat zelfs tijdens deze voor eeuwig belangrijke periode na de geboorte van de Zoon van God, koning Herodes een slachting onder onschuldige baby’s in Betlehem liet uitvoeren.5
Keuzevrijheid is essentieel in het heilsplan. Daardoor is er ruimte voor liefde, opoffering, persoonlijke groei en ervaringen die nodig zijn voor onze eeuwige vooruitgang. Daardoor is er ook ruimte voor alle pijn en lijden die we in dit sterfelijk leven meemaken, zelfs door oorzaken die we niet begrijpen en door de vernietigende kwaadaardige keuzen van anderen. De oorlog in de hemel ging over onze morele keuzevrijheid en wij moeten daar van weten om de aardse bediening van de Heiland te begrijpen.
We lezen in het tiende hoofdstuk van Matteüs dat de Heiland de Twaalf instrueerde en erkende dat zijn zending geen universele vrede in dit sterfelijk leven teweeg zou brengen. De apostelen werd opgedragen om vrede achter te laten in de huizen die ze bezochten die dat waard waren, maar kregen ook te horen dat ze ‘midden onder de wolven’ zouden zijn en dat zij ‘door allen gehaat [zouden] worden om [zijns] Naams wil; maar wie volhardt tot het einde, die zal behouden worden.’6 Er staat een belangrijke uitspraak in vers 34: ‘Meent niet, dat Ik gekomen bent om vrede te brengen op de aarde.’7 Het is duidelijk dat universele vrede niet op de aarde bestond tijdens de aardse bediening van Christus, en zij bestaat nu ook niet.
In het voorwoord van de Heer voor de Leer en Verbonden wordt in enkele erg belangrijke beginselen onderwezen. Met betrekking tot hen die zich niet bekeren staat er dat zijn Geest (de Geest van Christus), die aan ieder mens die in de wereld komt, wordt gegeven,8 niet zal ‘blijven inwerken op de mens.’9 Ook dat ‘vrede van de aarde zal worden weggenomen.’10 Profeten hebben gezegd dat vrede werkelijk van de aarde is weggenomen.11 Lucifer is nog niet gebonden en oefent macht uit in zijn rijk.12
Het hemelse ideaal van alle goede mensen was en is vrede in de wereld te vestigen. We mogen dat ideaal nooit opgeven. Maar president Joseph F. Smith heeft gezegd: ‘Die geest van vrede en liefde kan pas op de aarde komen […] als de mensheid Gods boodschappen en waarheden zal aannemen, en zijn goddelijke macht en gezag zal erkennen.’13
We hopen oprecht op universele vrede en bidden ervoor, maar we vinden de vrede die de beloofde beloning voor rechtschapenheid is als individu en als gezin. Die vrede is een gave die de Heiland door zijn zending en zijn zoenoffer heeft beloofd.
Dat beginsel wordt beknopt in de Leer en Verbonden weergegeven: ‘Maar weet, dat hij, die de werken der gerechtigheid doet, zijn loon zal ontvangen, namelijk vrede in deze wereld en het eeuwige leven in de komende wereld.’14
President John Taylor heeft gezegd dat vrede niet alleen wenselijk is maar dat ‘het een gave van God is.’15
De vrede waar ik over spreek, is niet van tijdelijke aard. Het is blijvend diep geluk en geestelijke voldoening.16
President Heber J. Grant heeft de vrede van de Heiland als volgt beschreven: ‘Zijn vrede zal ons lijden verlichten, ons gebroken hart verbinden, onze haat vernietigen, en in onze boezem liefde voor onze medemens voortbrengen, die onze ziel met rust en geluk vervult.’17 In mijn gesprekken met de ouders van Emilie Parker zag ik dat de vrede van de Heiland hun lijden verlichtte en hun gebroken hart verbond. Het is opmerkelijk dat broeder Parker de dader onmiddellijk na de schietpartij vergeving schonk. Zoals president Grant zei, kan vrede ‘onze haat vernietigen.’ Het oordeel is aan de Here.
De heiligen in Ivoorkust vonden tijdens de perioden van burgeroorlogen in hun land vrede door zich te richten op het naleven van het evangelie van Jezus Christus, met veel nadruk op familiegeschiedenis en tempelwerk voor hun voorouders.18
We verlangen allemaal naar vrede. Vrede is niet hetzelfde als veiligheid, het ontbreken van oorlog, geweld, conflicten en ruzie. Vrede ontstaat doordat we weten dat de Heiland ons kent en weet dat we geloof in Hem hebben en zijn geboden onderhouden, zelfs en juist gedurende de vernietigende problemen en drama’s van dit leven. Het antwoord van de Heer aan de profeet Joseph Smith in de gevangenis te Liberty brengt ons troost:
‘Mijn zoon, vrede zij uw ziel; uw tegenspoed en uw ellende zullen slechts van korte duur zijn;
‘en dan, indien gij het goed doorstaat, zal God u ten hemel verhogen; gij zult over al uw vijanden zegevieren.’19
Bedenk: ‘God is geen God van wanorde, maar van vrede.’20 Wie God verwerpen, hebben geen vrede. Wij waren allemaal aanwezig in de raadsvergadering in de hemel waar voor morele keuzevrijheid werd gekozen, en we wisten dat pijn en onuitsprekelijke tragedies het gevolg zouden zijn van misbruik van die keuzevrijheid. We begrepen dat we daardoor boos, ontzet, weerloos en kwetsbaar zouden zijn. Maar we wisten ook dat de verzoening van de Heiland alle oneerlijkheid van dit sterfelijke leven zou overwinnen en goedmaken, en ons vrede zou brengen. Ouderling Marion D. Hanks had een ingelijste uitspraak van Ugo Betti aan zijn muur hangen: ‘In God geloven is weten dat de regels eerlijk zullen zijn en dat ons heerlijke verrassingen te wachten staan.’21
Wat is de bron van vrede? Velen zoeken op menselijke manieren naar vrede. Zij zijn daarin nooit geslaagd en zullen nooit slagen. Ze vinden geen vrede in rijkdom, macht of aanzien.22 Ze vinden geen vrede in het najagen van plezier, vermaak of ontspanning. Al die zaken, zelfs in grote hoeveelheden, leiden niet tot blijvende vreugde of vrede.
In de geliefde lofzang van Emma Lou Thayne wordt terecht de vraag gesteld ‘Waar is een toevluchtsoord? Waar is verlichting als het verstand’lijk woord geen uitkomst meer biedt?’23 Het antwoord is de Heiland, die de bron en oorzaak van vrede is. Hij is de ‘Vredevorst.’24
Hoe blijven we dicht bij de Heiland? Ons voor God vernederen, altijd bidden, ons van onze zonden bekeren, de wateren van de doop met een gebroken hart en een verslagen geest ingaan en ware discipelen van Jezus Christus worden, dat zijn allemaal vormen van rechtschapenheid die met blijvende vrede worden beloond.25 Toen koning Benjamin zijn meesterlijke toespraak over de verzoening van Christus had gehouden, was de menigte ter aarde gevallen. ‘De Geest des Heren […] kwam [op hen] en zij [waren] met vreugde […] vervuld, omdat zij vergeving van hun zonden hadden ontvangen en gemoedsrust hadden dankzij het grote geloof dat zij hadden in Jezus Christus.’26 Bekering en een rechtschapen leven bieden ruimte aan gemoedsrust, hetgeen essentieel is voor voldoening.27 Als er een grote overtreding heeft plaatsgevonden, is er een belijdenis nodig om tot vrede te komen.28 Er is misschien niets vergelijkbaar met de vrede die volgt als iemand die lijdt onder zonde zijn lasten bij de Heer neerlegt zijn recht doet gelden op de zegeningen van de verzoening. De woorden van een andere mooie lofzang luiden: ‘’k Leg al mijn lasten voor Hem neer en zing een dankbaar lied.’29
Ik ben blij als ik eraan denk dat in deze tijd tienduizenden jongemannen, jonge vrouwen en oudere zendelingen de roeping hebben aanvaard om afgezanten van onze Heer en Heiland, Jezus Christus, te zijn. Ze dragen het herstelde evangelie van vrede uit aan de wereld, aan personen en gezinnen. Die vrede aan de kinderen van onze hemelse Vader te brengen is een werk van rechtschapenheid.
De kerk is een toevluchtsoord waar de volgelingen van Christus vrede vinden. Sommige jonge mensen in de wereld zeggen dat ze spiritueel zijn maar niet godsdienstig. Je spiritueel voelen is een goed begin. Niettemin worden we in de kerk begeleid, onderwezen en gevoed door het goede woord Gods. Sterker nog, het priesterschapsgezag in de kerk voorziet in heilige verordeningen en verbonden die families met elkaar verbinden en ons in staat stellen om tot God de Vader en Jezus Christus terug te keren in het celestiale koninkrijk. Die verbonden brengen vrede omdat het verbonden met de Heer zijn.
Veel van die heilige verbonden vinden plaats in tempels, die ook vredige beschutting tegen de wereld bieden. Mensen die in de tuin van een tempel lopen of naar een open dag van een tempel gaan, voelen die vrede. Eén gebeurtenis die er voor mij uitspringt, is de open dagen en inwijding van de Fijitempel. Er was veel politieke onrust en uiteindelijk trokken de rebellen plunderend en brandstichtend het centrum van Suva in. Daar bezetten ze de regeringsgebouwen en gijzelden leden van het parlement. Het land kwam onder een militair regime. Het Fijische leger stelde beperkingen aan het aantal mensen dat de kerk voor de open dagen mocht ontvangen en gaf slechts een heel kleine groep mensen toestemming om de inwijding bij te wonen. De leden werden niet uitgenodigd omdat hun veiligheid niet kon worden gewaarborgd. Het was de enige tempelinwijding die sinds de inwijding van de oorspronkelijke Nauvootempel onder heel moeilijke omstandigheden plaatsvond.
Onder de genodigden voor de open dag was een aardige Hindoevrouw van Indiase afkomst, een lid van het parlement dat eerst gegijzeld was, maar later vrijgelaten werd omdat ze een vrouw was.
In de celestiale kamer, vrij van de beroering van de wereld, barstte ze in tranen uit en legde uit dat vredige gevoelens haar overstelpten. Ze voelde de Heilige Geest die haar troostte en getuigde van de heiligheid van de tempel.
De Heiland is de bron van echte vrede. Zelfs als we heftige beproevingen hebben, wordt rechtschapenheid, dankzij de verzoening en genade van de Heiland, beloond met innerlijke vrede. Tegen de intieme achtergrond van het laatste avondmaal beloofde de Heiland zijn apostelen dat ze met de ‘Trooster, de Heilige Geest’ gezegend zouden worden. En toen sprak Hij deze belangrijke woorden uit: ‘Vrede laat Ik u, mijn vrede geef Ik u; niet gelijk de wereld die geeft, geef Ik hem u.’30 En vlak voordat Hij het hogepriesterlijk gebed uitsprak, zei Hij: ‘Dit heb Ik tot u gesproken, opdat gij in Mij vrede hebt. In de wereld lijdt gij verdrukking, maar houdt goede moed, Ik heb de wereld overwonnen.’31
Eliza R. Snow beschreef dit concept prachtig:
‘Richt steeds uw hart in lof tot God,
voegt u in ’s Heren hand gedwee.
Als moeiten plagen hier uw lot,
zegt Christus: In Mij vindt gij vreê.’32
Hiervan getuig ik in de naam van Jezus Christus. Amen.