Biz Biriz
Başkan Henry B. Eyring
Birinci Başkanlık Birinci Danışmanı
Dua ediyorum ki nerede olursak olalım ve Tanrı’nın rahipliğinde hangi vazifemiz olursa olsun, sevindirici haberi bütün dünyaya götürme amacında bir olacağız.
Rab bu son düzenleme döneminin en başında, sevindirici haberi bütün dünyaya yaymamız gerektiğini açıkça belirtti. 1831’de birkaç rahiplik sahibine söylediği şeyleri O, bugün birçok rahiplik sahibine söylüyor. Yaşımız, kapasitemiz, Kilise çağrımız veya bulunduğumuz yer ne olursa olsun bizler, O tekrar gelene kadar O’na ait canların toplanması işinde O’na yardım etmek için hep beraber hizmete çağrıldık. Rab bağdaki ilk emekçilere şöyle dedi:
“Ve yine, sana derim, sana bir emir veriyorum, öyle ki her adam, hem yaşlı, rahip, öğretmen hem de üye, var gücüyle gitsin, kendi ellerinin emeğiyle gitsin, emrettiğim bu şeyleri hazırlamak ve başarmak için.
“Ve verdiğiniz vaazlar uyarının sesi olsun, herkes kendi komşusuna, sakin ve alçakgönüllü bir şekilde konuşsun.”
“Ve kötülerin arasından çıkın. Kendinizi kurtarın. Rab’bin kaplarını taşıyan sizler temiz olun.”1
Şimdi, Harun Rahipliği’nin üyeleri sizler görebilirsiniz ki Rab’bin emri sizi de kapsıyor. Rab’bin her zaman O’nun emirlerini tutabilmek için bir yol hazırladığını bildiğinizden dolayı O’nun, her biriniz için bunu yapmasını bekleyebilirsiniz.
O’nun, şimdi Harun Rahipliğinde, rahip makamında olan bir delikanlı için yolu nasıl hazırladığını izin verirseniz anlatayım. O, 16 yaşındadır. O, görevlilerin daha bir sene önce ilk defa gittikleri bir ülkede yaşıyor. Onlar iki şehre atanmışlardı ancak delikanlının yaşadığı şehre değil.
O çok küçükken, ebeveynleri onu güvenlik gereği Utah’a getirdiler. Aile, görevliler tarafından öğretildi ve vaftiz edildi. O, daha sekiz yaşında olmadığı için vaftiz edilmedi.
Çocuğun annesi ve babası bir kazada öldüler. Bu yüzden, büyük annesi onun okyanusun diğer tarafındaki evine, doğduğu şehre geri gelmesini istedi.
Yaklaşık bir yıl önce mart ayında sokakta yürürken, tanımadığı bir kadınla konuşması gerektiğini hissetti. Biraz da olsa hatırladığı İngilizcesiyle onunla konuştu. Kadın, görev başkanının, oraya yakında atanacak görevlilere konaklama ve medikal hizmetleri hazırlamak için çocuğun şehrine gönderdiği bir hemşireydi. O ve kadın konuştukça arkadaş oldular. Kadın görev bölgesi merkezine geri döndüğünde, görevlilere ondan bahsetti.
İlk iki yaşlı, Eylül 2012’de oraya vardı. Öksüz çocuk, onların İsa Mesih’in Son Zaman Azizler Kilisesi’ndeki ilk vaftizleriydi. Bu yılın mart ayı itibarıyla, dört aylık bir üyeydi. Harun Rahipliğinde rahip olarak atanmıştı ve böylece doğru inancı bulan ikinci kişiyi vaftiz edebilirdi. Yaklaşık 130.000 nüfuslu bir şehirde Kilise’yi kurmak için Cennetteki Baba’nın diğer çocuklarını bir araya toplayacak ilk rahiplik öncüsüydü.
31 Mart 2013’teki Paskalya Pazarı’nda Kilise’nin üye sayısı o şehirde çok büyük bir rakama, altıya çıkmıştı. O pazar günü toplantıya katılan tek yerel üye kendisiydi. Ondan önceki gün dizini incitmişti ama orada olmaya kararlıydı. Kiliseye yürüyebilmesi için dua etmişti. Bu yüzden oradaydı. Rab’bin sofrasını dört genç görevli ve bir görevli çiftle, bütün cemaatle, paylaştı.
Bu hikayede, Tanrı’nın krallığını kurmak için O’nun uzattığı el ile ilgili örneğin farkına varmazsanız, bu hikaye size dikkat çekici gelmeyebilir. Ben bunu defalarca gördüm.
Bunu New Mexico’da genç bir delikanlıyken gördüm. Peygamberler nesiller boyu bizden görevlilere yüreği temiz olanları bulmalarında ve onlara öğretmelerinde yardım etmemizi ve sonra krallığa katılanları sevmemizi söyledi.
Ben bizzat kendim, iman sahibi rahiplik liderlerinin ve üyelerin neler yapabileceklerini gördüm. 1955’de Amerika Birleşik Devletleri Hava Kuvvetleri’nde bir subay oldum. Albuquerque, New Mexico’da olan ilk görev yerime gitmeden hemen önce gözetmenim evimizde bana bir kutsama verdi.
Kutsamasında, hava kuvvetlerindeki zamanımın görevlilik hizmeti olarak geçeceğini söyledi. Albuquerque Birinci Dalı’ndaki ilk pazar günümde kiliseye vardım. Bir adam bana yaklaştı, kendini bölge başkanı olarak tanıttı ve beni bölge görevlisi olarak hizmete çağıracağını söyledi.
Ona, orada eğitim amacıyla sadece bir kaç hafta olacağımı ve sonra da başka bir ülkeye tayin olacağımı söyledim. O şöyle dedi: “Onu bilmem ama seni göreve çağırmamız gerekiyor.” Askerlik eğitimimin ortasında, ansızın vefat eden bir subayın kumanda merkezindeki yerini almak üzere eğitim gören yüzlerce subayın arasından şans eseri ben seçildim.
Böylece orada olduğum iki yıl boyunca bölge görevlisi olarak çalıştım. Çoğu akşamları ve her hafta sonu, İsa Mesih’in sevindirici haberini üyelerin bize getirdiği kişilere öğrettim.
Yoldaşlarım ve ben, ders verecek birisini bulmak için bir kere bile kapı çalmak zorunda kalmadan ayda ortalama 40 saatten daha fazla görevlilik hizmeti yaptık. Üyeler bizi o kadar meşgul ettiler ki çoğu zaman bir gecede iki aileye ders veriyorduk. Ben kendimce, peygamberlerin sürekli tekrarladıkları her üyenin bir görevli olması yönündeki çağrıların gücünü ve bereketini gördüm.
Albuquerque’den ayrılmadan önceki son pazar günü, o şehirde ilk çadır kazığı kuruldu. Arkadaşlarını onlara ders vermemiz ve onların Ruh’un tanıklığını hissetmeleri için bize getiren Azizler ile bir zamanlar tek bir kilisede buluştuğumuz bu şehirde, şimdi kutsal bir tapınak var, Rab’bin bir evi var. Bu arkadaşlar, Rab’bin gerçek Kilisesi’nde sıcak bir şekilde karşılandıkları için kendilerini evlerindeymiş gibi hissetmişlerdi.
Aynı şeyi daha sonra New England’da okula giderken gördüm. Daha önceleri Kilise ile ilgisi olmayan ama daha sonra büyük bir manevi güce sahip olan fevkalade bir bölge başkanının danışmanı olarak hizmete çağrıldım. Onun ev öğretmeni onu o kadar çok sevmişti ki puro içmesini görmezlikten gelmiş ve Tanrı’nın onun içinde gördüğü cevheri görmüştü. Dal başkanı ve ben, Tanrı’nın krallığını kurmak ve kutsamak için Massachusetts ve Rhode Island civarlarındaki küçük dalları ziyarete çıkıp tepelerin üzerinden ve sahillerin yanından arabayla geçerdik.
O harika liderle birlikte hizmet ettiğim yıllarda, arkadaşlarına iyi örnek olarak ve onları görevlileri dinlemeye davet ederek Kilise’ye çeken insanları izledim. Bana, bu dalların büyümesi yavaş ve istikrarsız gözüküyordu. Ancak beş yıl sonra, oradan ayrıldığım pazar günü, Cambridge’deki Longfellow Park kilisesine gelen iki Havari bizim bölgemizi organize ederek bir çadır kazığı birimi kurdular.
Yıllar sonra bir çadır kazığı konferansını yönetmek için oraya geri döndüm. Çadır kazığı başkanı, beni Belmont’taki kayalık bir tepeye götürdü. Tanrı’nın bir tapınağı için mükemmel bir yer olacağını söyledi. Şimdi orada bir tapınak var. Tapınağa sürekli baktığımda, minicik dallarda beraber oturduğum mütevazı üyeleri, davet ettikleri komşuları ve onlara öğreten görevlileri hatırlıyorum.
Bu akşam bu toplantıda aramızda yeni bir hizmetli var. Daha önce bahsettiğim rahip kardeşimiz tek üyelik toplantısına yürüdüğü aynı Paskalya Pazar’ında onunla beraberdim. Bu hizmetli kardeşimizin babası ona bu akşam kendisi ile beraber bu toplantıda olacağını söylediğinde gözleri parlamıştı. Bu baba, babasının daha önce görev başkanı olduğu aynı görev bölgesinde hizmette bulunan bir görevliydi. Büyük dedesinin 1937 Görevli El Kitabı’nı gördüm. Kilise’ye nesiller boyu insanlar getiren büyük bir aile mirasına sahipler.
Bunun üzerine o hizmetlinin gözetmeni ile konuşarak, Rab için canların bir araya toplanması işindeki rahiplik sorumluluklarını yerine getirirken o genç çocuğun ne tür tecrübeler yaşamayı umduğunu öğrenmek istedim. Gözetmen, mahalle görev liderinin araştırmacıların gelişimlerini nasıl takip ettiğini anlatırken coşkuluydu. Mahalle görev lideri bu bilgileri görevlilerle düzenli olarak görüştüğü için biliyordu.
Gözetmen ve mahalle meclisi gelişme gösteren her araştırmacı hakkında konuşurlar. Onların vaftizden önce kilise üyeleri ile arkadaş olmalarına yardımcı olmak, onları aktivitelere dahil etmek ve vaftiz olanları yetiştirmek için her kişi ve onların aileleri için ne yapabileceklerine karar verirler. Gözetmen, görevlilerin zaman zaman ders vermek için yeterince çok randevuları olması sebebiyle Harun Rahipliği sahibi kardeşlerimizi yoldaş olarak yanlarında götürdüklerini söyledi..
Mahalle görev planı, rahiplik kurullarının tanıdığı kişileri görevlilerle buluşmaya davet etmeleri hedefini içerir. Hizmetliler kurulu başkanlığı bile, kurul üyelerinin tanıdığı kişileri Tanrı’nın krallığına getirmelerine yardım etmek için hedefler belirlemeye ve plan yapmaya davet edilir.
Şimdi, güçlü bir mahalledeki hizmetli ve küçücük bir üye grubundaki Rab’be dönmüş yeni rahibin birbirleriyle ya da sizinle çok az ortak yanları var gibi gözükebilir. Ve siz, Kilise’nin güçlendirilmesi yönündeki kendi tecrübelerinizde benim New Mexico ve New England’da gördüğüm mucizeler ile fazla bir benzerlik olduğunu görmüyor olabilirsiniz.
Ancak, rahiplikteki sorumlulukta birlikte olduğumuz bir yol vardır. Kendimizi günahlardan arındırırız ve Cennetteki Babamız’ın tüm çocuklarına sevindirici haberi götürme emrini kişisel vazifemiz olarak yerine getiririz.
Rab’bin, Kendi Krallığı’nı dünyada kurduğu bu yolda biz de tecrübeler paylaşırız. O’nun Kilisesi’nde, bize verilen bütün harika araçlar ve organizasyonla, görevli işine ilişkin rahiplik sorumluluğumuzu yerine getirmemiz gerektiği şeklinde peygamberler tarafından öğretilen temel bir gerçek daha bulunmaktadır.
1959 Nisan genel konferansında, Başkan David O. McKay ve onun zamanından bu yana, Başkan Thomas S. Monson da dahil olmak üzere bütün peygamberler bu ilkeyi öğretti. Başkan McKay konuşmasını bitirirken 1923’de Britanya Görev Bölgesi’nde kilise üyelerine gönderilen genel bir talimat olduğundan bahsetti. Onlara Kilise’ye karşı olan insanlarla mücadele etmek için reklam parası harcamamaları söylendi. Başkan McKay kararı şu şekilde açıklamıştır: “Her Kilise üyesinin gelecek yıl yani 1923’ten itibaren bir görevli olma sorumluluğu olduğunu onlara bildirin. Her üye bir görevlidir! Annenizi Kilise’ye getirebilirsiniz ya da bu babanız olabilir; muhtemelen iş yerinizde çalışan bir arkadaşınız olabilir. Birisi hakikatin güzel mesajını sizin sayenizde duyacaktır.”
Ve Başkan McKay şöyle devam etti: “Ve bugünkü mesaj şudur: Her üye-bir buçuk milyon kişi- bir görevlidir!” ”2
2002’de görevli hizmetinin gözetmenlerin bir sorumluluğu olacağı anonsu yapıldığında hayrete düştüm. Ben daha önce bir gözetmendim. Bana göre onlar üyelere hizmet ederken ve mahalledeki organizasyonları yönetirken zaten kapasitelerinin üzerinde bir yük taşıyorlardı
Tanıdığım bir gözetmen bunu sadece ek bir görev olarak değil ama aynı zamanda her üyenin bir görevli olabileceği harika bir amaç sayesinde mahalle üyeleri olarak bir kaynaşma fırsatı olarak gördü. O, bir mahalle görev liderini hizmete çağırdı. Her cumartesi günü görevlilerin yaptığı işleri öğrenmek, onlara cesaret vermek ve onların araştırmacılarının gelişmeleri hakkında öğrenmek için onlarla buluştu. Mahalle meclisi, organizasyonlar ve kurulların hizmet tecrübelerini görevli hazırlığı olarak kullanmaları için yollar buldu. Ve İsrail’de bir yargıç olarak, genç insanlara, kendilerini pak tutmaları için Kefaret’in kutsamalarını hissetmelerine yardımcı oldu.
Geçenlerde, kendisine mahallesinde doğru inancı bulanların artan vaftizlerini ve İsa Mesih’in sevindirici haberini dünyaya yaymaya hazır ve can atan genç insanların rakamlarındaki artışı nasıl açıklayacağını sordum. Ona göre bu gelişme belli bir görevi o kadar çok yerine getirmekten dolayı değil, ama insanları onlara böylesine bir mutluluk getiren Azizler topluluğuna getirmek için duydukları heyecanda nasıl tek bir yürek oldukları için sağlanmıştı.
O mahalledeki bazı insanlar için bu gelişme gerçek olmuştu ama daha fazlası vardı. Mosiya’nın oğulları gibi, onlar da kendi hayatlarında günahın etkilerini ve Tanrı’nın Kilisesi’ndeki Kefaret’in harika şifasını hissettiler. Sevgiden dolayı ve Kurtarıcı’nın onlara verdiği hediye için duydukları minnettarlık nedeniyle, yardım edebildikleri herkese günahın üzüntüsünden kurtulmalarına, affedilmenin sevincini hissetmelerine ve Tanrı’nın krallığında güvenli bir yerde bir araya gelmelerine yardım etmek istediler.
Bu, Tanrı’nın sevgisi ve arkadaşlarına ve komşularına karşı duydukları sevgi idi ve bu sevgi onları insanlara hizmet etmek için bütünleştirmişti. Sevindirici haberi kendilerinin bulunduğu dünyanın bu bölgesindeki herkese götürmeye arzu ediyorlardı. Ve çocuklarının, Rab tarafından öğretmeye, tanıklık etmeye ve O’nun bağının diğer bölgelerinde hizmet etmeye layık bir şekilde çağrılabilmeleri için onları hazırladılar.
Yeni hizmetlinin sevindirici haberi paylaşma görevini yerine getireceği ve krallığı güçlendireceği büyük mahallede olsun veya yeni rahibin hizmet ettiği uzaklardaki minik toplulukta olsun onlar amaçta bir olurlar. Bir hizmetli, daha üye olmamış bir arkadaşına el uzatmak için Tanrı’nın sevgisinden ilham alacaktır. Arkadaşını Kilise’nin bir hizmetine veya aktivitesine dahil edecektir ve sonra onu ve ailesini görevliler tarafından öğretilmeleri için davet edecektir. Vaftiz olmuş olanlara, ihtiyaç duydukları bir arkadaş olacaktır.
Bir rahip, Tanrı’nın sevgisini ve Kefaret’in kutsal huzurunu hissettiği minik Azizler topluluğuna katılmaları için başkalarını da davet edecektir.
Eğer o, rahiplik vazifesinde sadık kalarak devam ederse, o topluluğun dal haline geldiğini ve bir gün Siyon’un çadır kazığının kendi şehrinde kurulduğunu görecektir. Orada yardımsever bir gözetmeni olan bir mahalle olacaktır. Onun oğullarından ya da torunlarından birisi bir gün Tanrı’nın hizmetkarlarından birini yakındaki bir tepeye götürüp şöyle diyecek: “Burası bir tapınak için harika bir yer olur.”
Dua ediyorum ki nerede olursak olalım ve Tanrı’nın rahipliğinde hangi vazifemiz olursa olsun, sevindirici haberi bütün dünyaya götürme amacında bir olacağız ve sevdiğimiz insanları günahtan arınmaları için ve bizimle beraber Tanrı’nın krallığında mutlu olmaları için teşvik edeceğiz. Bu kilise O’nun Kilisesi’dir, İsa Mesih adıyla, amin.