نور را انتخاب کن

توسّط ارشد ورن پ. استانفیل

از گروه هفتادان

ما باید انتخاب کنیم که به اندرز پیامبر توجّه کرده، الهامات روحی را تشخیص داده و عمل کنیم، و مطیع فرمانهای خدا بوده، و جویای الهامات شخصی باشیم.

نه چندان پیش، همسرم و من تصمیم گرفتیم که از زیبائی محیط اطراف خانۀ مان نهایت تجربه را کسب کنیم. ما مصمّم شدیم دوچرخه هایمان را برداشته و از جادۀ باریک هیاواتا، که از خط آهن قدیمی ساخته شده و از میان کوههای زیبای راکی بین مانتانا و آیداهو می گذرد برویم. ما یک روز تفریحی همراه با دوستان خوب و لذّت بردن از طبیعت قشنگ محیط را پیش بینی کردیم.

ما می دانستیم که در این جادۀ عظیم ١۵ مایلی (٢۴ کیلومتر) که دوچرخه سواری می کردیم سه پایه های بلندی که خط آهن را بر روی درّه های عمیق نگه داشته وتونل های طولانی که کوههای ناهموار را شکافته اند وجود دارند. پس ما خود را با چراغ هائی که به کلاه های ایمنی و دوچرخه هایِ خود بسته بودیم مجّهز کردیم.

کسانی که قبل از ما رفته بودند به ما اخطار دادند که تونل ها تاریک هستند وما واقعأ به نورهای قوی نیازمند هستیم. همینطورکه ما در جلوی صخرهِ عظیم ورود به تونل تفت جمع شدیم، یکی از راهنمایان بعضی از خطرات جادّۀ باریک را توضیح داد، از جمله گودال هائی در حاشیۀ راه، دیوارهای ناهموار، و تاریکی مطلق. ما بی صبرانه، وارد تونل شدیم. بعد از فقط چند دقیقه از سواری، تاریکی پیش بینی شده ما را در بر گرفت. چراغ هائی که من آورده بودم معلوم شد که کافی نبودند، و تاریکی بزودی بر آنها چیره شد. ناگهان، من شروع به احساس اضطراب، سر در گمی، و گیج شدن کردم.

من شرمنده بودم که در نزد دوستان و فامیل اضطراب هایم راقبول کنم. هر چند یک دوچرخه سوار ماهری بودم، در آن لحظه احساس کردم که من هرگز دو چرخه سواری نکرده ام. من کشمکش داشتم که در حالت راست قرار بگیرم چنانکه سر در گمی من بیشتر می شد. سرانجام، بعد از اینکه ناراحتی خود را با اطرافیانم در میان گذاشتم، من توانستم خودم را به یکی از دوستانم که چراغش قویتر بود نزدیکتر کنم. با نزدیک ماندن به او و با متّکی بودن به نور او و به نور گروه، ما درعمق تاریکی تونل پیش رفتیم.

بعد از زمانی که ساعت ها بنظر می آمد، من نور باریکی را دیدم. تقریباً بلافاصله، من شروع به خاطر جمع شدن کردم که همه چیز خوب خواهد بود. من به جلو رفتن ادامه دادم، با متّکی بودن هم به نور دوستانم و هم به نور باریکی که داشت بیشترمی شد. اطمینان خاطر من بتدریج برگشت همچنانکه اندازه و شدّت نور افزایش یافت. مدّت ها قبل ازرسیدن به انتهایِ تونل، من دیگر نیازی به کمک دوستانم نداشتم. تمام اضطراب من ناپدید شد همچنانکه ما به سوی نور پا زدیم. من احساس آرامش و اطمینان کردم حتّی قبل از این که وارد صبحگاه گرم و با شکوه شویم.

ما در یک دنیائی زندگی می کنیم که با مشکلاتی در مورد ایمانمان مواجه خواهیم شد. ما ممکن است احساس کنیم که آمادگی روبر شدن با این دشواری ها را داریم—امّا در می یابیم که آمادگی ما کافی نبوده است. و درست مانند دوستم که در مورد تاریکی به من اخطار داده بود، بما هم امروز اخطار می شود. صدای رسولان بما اصرار می کنند که خودمان را با قدرت نورهای روحانیّت آماده کنیم.

همچنین، ما ممکن است احساس خجالت، ناراحتی، یا سردر گمی روحانیت کنیم وقتی ما با یک چالش در ایمانمان روبرو می شویم. عمومأ، تشدّد و طول این احساسات به واکنش ما به آنها بستگی خواهد داشت. اگر ما کاری نکنیم، تردید، غرور، و بالاخره مرتد شدن ممکن است ما را از نور دور کند

من درسهای مهّمی را از تجربه ام در تونل یاد گرفتم. فقط چند تای آنها را در میان خواهم گذاشت.

اوّل، مهّم نیست که شدّت تاریکی تردید چقدرباشد، ما انتخاب می کنیم که تا چه مدّت و تا در چه حدّی اجازه دهیم آن بر روی ما تأثیر بگزارد. ما باید بخاطر داشته باشیم که چقدر پدربهشتی ما وپسر او ما را دوست دارند. آنها نه ما را ترک خواهند کرد، نه آنها اجازه خواهند داد که ما شکست بخوریم اگر از آنها کمک بگیریم. بیاد آورید تجربۀ پطروس را در امواج متلاطمِ دریای گالیله. همچنانکه پطروس تاریکی سرد را دور خود احساس کرد، او دودلی خود را فوری تشخیص داد و انتخاب کرد که در همان لحظه در خواست کمک نماید. او قدرت ناجی را برای نجاتش پرسش نکرد؛ او به سادگی فریاد زد، ”سرور، نجاتم بده.”^١

در زندگی هایمان، مراحم ناجی ممکن است به صورت کمکی از طرف یک دوست امین، رهبر، یا والدّین مهربان باشد. در زمانی که ما در تاریکی تقلا می کنیم، کار غلطی نیست که برای موقّت به نور کسانی که ما را دوست دارند و در قلبشان بهترین را برای ما آرزو دارند متّکی باشیم.

وقتی ما عمیقا تفکّر کنیم، چرا باید به افراد بی چهره، با صدایِ پراز طعنه که ساختمانهای عظیم و وسیع زمان ما را اشغال کرده اند گوش کرده و التماس های کسانی را که ما را از صمیم قلب دوست دارند نادیده بگیریم؟ این منکران همیشه حاضر ترجیح میدهند ویران کنند تا بسازند و تحقیر کنند تا تعالی بخشند. کلمات تحقیر کنندۀ آنها می توانند در زندگی ما گودالی بکنند، اغلب بوسیلۀ حملات الکترونیکی در ارتباطات دستجمعی و با سرعت کمتر از یک ثانیه با جملاتی که حقایق را عمداً معکوس ساخته اند برای از بین بردن ایمانِ ما حمله می کنند. آیا این عاقلانه است که ادّعایِ روشنگری کنیم از کسانی که خود نوری ندارند که عرضه کنند و کسانی که اهدافشان را از ما پنهان می کنند؟ این افراد ناشناس، اگر با صداقت به ما نشان دهند، هرگز لحظه ای از وقت مان را به آنها نمی دهیم، امّا برای اینکه آنها ارتباطات دستجمعی را استثمار کرده، از برسی دقیق پنهان شده اند، آنها شایستگی بدون استحقاق دریافت می کنند.

انتخاب ما به پیروی از کسانی که چیزهای مقدّس ما را تحقیر می کنند ما را از نجات و نور زندگی بخش ناجی دور خواهند کرد. یوحنّا نوشته است: ”آنگاه عیسی دوباره بر آنها سخن گفت، گفتا، من نور دنیا هستم: او که مرا دنبال کند در تاریکی قدم بر نخواهد داشت، اماّ نور زندگی را خواهد داشت.”^٢ به خاطر داشته باشید، آنهائی که ما را واقعاً دوست دارند می توانند ما را کمک کنند که ایمان خود را بسازیم.

درست همچنانکه من در تونل خجالت می کشیدم، ما هم شاید در درخواست کمک در مواقع تردید احساس خجالت کنیم. شاید ما یکی از آنهائی هستیم که دیگران برای قویتر شدن نزد ما میایند، و حالا ما کمک لازم داریم. وقتی که ما تشخیص می دهیم که نور و آرامشی که ناجی بما ابراز می دارد خیلی پر ارزشتراز دست دادن غرور ما است، آنگاه رهبران کلیسا، والدین، و دوستان با اعتبار می توانند کمک کنند. آنها آماده اند که ما را در بدست آوردن اطمینان روحانیّتی که ما را بر علیه دشواریهای ایمان استقامت خواهد داد کمک کنند.

دوّم، ما باید به خداوند اعتماد داشته باشیم تا بتوانیم قدرّت روحانیّت را در درون خود پرورش دهیم. ما نمی توانیم بر روی نور دیگران تا ابد متّکی باشیم. من می دانستم که تاریکی در تونل طول نخواهد کشید اگربه پا زدن خود در کنار دوستانم و در حلقۀ امن گروه ادامه می دادم. امّا توقّع من این بود که بتوانم متّکی به خودم پیش بروم وقتی که توانستم نور را ببینم. سرور به ما می آموزد، ”خود را به من نزدیک کنید و من خود را به شما نزدیک خواهم کرد؛ با جدیّت در جویای من باشید و مرا پیدا خواهید کرد؛ درخواست کنید، و شما دریافت خواهید کرد؛ در بزنید، و آن بر شما باز خواهد شد.”^٣ ما باید عمل کنیم، به انتظار آنکه سرور به وعده هایش که ما را از تاریکی بیرون خواهد کشید عمل خواهد کرد اگر به او نزدیک شویم. شیطان، ولیکن، سعی خواهد کرد که ما را قانع کند که ما هر گز نفوذ روح القدُس را احساس نکرده ایم و آن اسان تر است که دیگر تلاش نکنیم

رئیس دیتر اف. اُکتدورف بما پند می دهد که ”به تردید های خود تردید کنید قبل از تردید به ایمان خود.”^۴ در بخش کلیسای من، یک مرد جوانی اخیراً گفت، ”من چیزهائی احساس کرده ام که به هیچ طریقی نمی توان تشریح کرد جز اینکه آنها از طرف خدا هستند.” اینست حقیقت روحانیّت.

وقتی با سؤال ها و تردیدها روبرو می شویم، ما باید برکات و احساسات روحانی را که به قلبها و زندگی ما رخنه کرده اند بیاد بیاوریم و ایمان خود را بر پایۀ پدر بهشتی و پسرش عیسی مسیح، بنا کنیم. مرا به یاد پندی در یکی از سرود های آشنا می اندازد: ”نه سرور را تردید کن نه خوبی هایش را [زیرا] ما او را در ایّام گذشه ثابت کرده ایم.”^۵ انکار کردن و ناچیز شمردن تجربه های روحانی گذشته ما را از خدا دور خواهد ساخت.

جستجوی ما برای نور افزایش خواهد یافت وقتی درخشش آنرا در زندگی خود تشخیص دهیم. کتاب های مقدّس عصر نو نور را تعریف کرده و به آنهائی که آنرا قبول می کنند وعده می دهد: ”آنچه از خدا است نور است؛ و آن کسی که آنرا دریافت کرده، و از خدا پیروی کند، نور بیشتری دریافت می کند؛ و آن نور روشنتر و روشنتر می شود تا یک روز کامل بشود.”^٦ درست مانند وقتی که ما به سوی نور پا می زدیم، هر چه بیشتر مصّر شویم، نفوذ او در زندگی ما بیشتر خواهد شد. مانند نور در آخر تونل، نفوذ او اعتماد، تصمیم، آرامش، و—مهمتر از همه—قدرتی را که بدانیم او زنده است برای ما خواهد آورد.

سوّم، هر گز هیچ تاریکی چنان غلیظ، چنان تهدید آمیز، یا چنان دشوار وجود ندارد که نور نتواند بر آن غلبه کند. ارشد نیل ال. آندرسن اخیراً تعلیم داد: ”همچنانکه اهریمن در دنیا زیاد می شود، یک قدرت توازن برای نیکوکاری هم وجود دارد. همچنانکه دنیا از اسکله های روحانیّت دور می شود، سرور راهی برای آنهائی که او را می جویند آماده می کند، اطمینان خاطر بیشتر، تأئید بیشتر، و اعتماد به نفس بیشتر در مسیر روحانیّتی که آنها سفر می کنند می دهد. هدیۀ روح القدُس یک نور روشنتری در آغاز شفق می شود.”^۷

برادران و خواهران، ما تنها گذاشته نشده ایم که تحت نفوذ هر هوا و هوس و تغییر دنیا قرار بگیریم، بلکه قدرت داریم که باور را بر تردید انتخاب کنیم. برای دسترسی به قدرت روحانی توازن موعود، ما باید انتخاب کنیم که به اندرز پیامبر توجّه کرده، الهامات روحی را تشخیص داده و عمل کنیم، و مطیع فرمانهای خدا بوده، و جویای الهامات شخصی باشیم. ما باید انتخاب کنیم. انشاالله که نور ناجی را انتخاب کنیم. بنام عیسی میسح، آمین.