Nasze ziemskie szafarstwo
Wielkie duchowe błogosławieństwa są obiecane tym, którzy kochają i dbają o ziemię oraz o swoich bliźnich.
Odwiedzając nasz rodzimy kraj — Francję — moja żona i ja mieliśmy ostatnio przyjemność zabrać kilkoro naszych wnuków na zwiedzanie wspaniałego ogrodu znajdującego się w miasteczku Giverny. Z przyjemnością wędrowaliśmy jego ścieżkami, by podziwiać piękne kwietniki, eleganckie lilie wodne i światło odbijające się w stawach.
To niesamowite miejsce jest wynikiem twórczej pasji jednego człowieka: wielkiego malarza Claude’a Moneta, który przez 40 lat z czułością kształtował i pielęgnował swój ogród, by uczynić go miejscem swej pracy malarskiej. Monet zanurzał się w blasku natury, a następnie używając pędzla przekazywał odczuwane wrażenia za pomocą pociągnięć kolorem i światłem. Przez lata stworzył niezwykłą kolekcję setek obrazów, bezpośrednio inspirowanych swoim ogrodem.
Lilie wodne i most japoński, 1899, Claude Monet
Bracia i siostry, nasze interakcje z pięknem otaczającej nas przyrody mogą przynieść jedne z najbardziej inspirujących i zachwycających doświadczeń w życiu. Emocje, które odczuwamy, rozpalają w nas głębokie poczucie wdzięczności dla naszego Ojca Niebieskiego i Jego Syna, Jezusa Chrystusa, którzy stworzyli tę wspaniałą ziemię — z jej górami i strumieniami, roślinami i zwierzętami — oraz dla naszych pierwszych rodziców, Adama i Ewy1.
Dzieło Stworzenia nie jest celem samym w sobie. Jest ważną częścią planu Boga dla Jego dzieci. Jego celem jest stworzenie warunków, w których mężczyźni i kobiety mogą być poddawani próbom, korzystać z wolnej woli, znajdować radość, uczyć się i rozwijać, aby pewnego dnia powrócić do obecności swojego Stwórcy i odziedziczyć życie wieczne.
To wspaniałe stworzenie zostało przygotowane całkowicie dla naszego dobra i jest żywym dowodem miłości, jaką Stwórca darzy Swoje dzieci. Pan oświadczył: „Zaiste, wszystkie rzeczy, co pochodzą z ziemi […], uczynione są dla korzyści i użytku człowieka, aby radowały oko i cieszyły serce”2.
Boski dar Stworzenia nie pojawia się jednak bez obowiązków i odpowiedzialności. Obowiązki te najlepiej opisuje pojęcie szafarstwa. W rozumieniu ewangelicznym słowo szafarstwo oznacza świętą duchową lub doczesną odpowiedzialność za opiekę nad czymś, co należy do Boga i za co jesteśmy odpowiedzialni3.
Jak podają pisma święte, nasze ziemskie szafarstwo obejmuje następujące zasady:
Pierwsza zasada: Cała ziemia wraz ze wszystkim, co na niej żyje, należy do Boga.
Stwórca powierzył zasoby ziemi i wszystkie formy życia naszej opiece, ale zachowuje pełnię Swej własności. Powiedział On: „Ja, Pan, rozpostarłem niebiosa i zbudowałem ziemię, moje własne rękodzieło; i wszystko na nich jest moje”4. Wszystko, co jest na ziemi, należy do Boga, w tym nasze rodziny, nasze ciała fizyczne, a nawet nasze życie5.
Druga zasada: Jako szafarze Bożego stworzenia mamy obowiązek szanować je i o nie dbać.
Jako dzieci Boże otrzymaliśmy zadanie bycia szafarzami, opiekunami i strażnikami Jego boskiego stworzenia. Pan powiedział, że uczynił „każdego odpowiedzialnym — szafarzem ziemskich błogosławieństw, które [uczynił] i [przygotował] dla stworzeń [swoich]”6.
Nasz Ojciec Niebieski pozwala nam korzystać z ziemskich zasobów zgodnie z naszą własną wolą. Jednak nasza wolność wyboru nie powinna być interpretowana jako licencja na używanie lub konsumowanie bogactw tego świata bez rozsądku i umiaru. Pan udzielił następującego napomnienia: „I podoba się Bogu, że dał człowiekowi te wszystkie rzeczy; bowiem stworzono je w tym celu, aby były używane według osądu, nie w nadmiarze ani przez przemoc”7.
Prezydent Russell M. Nelson nauczał: „Co powinniśmy uczynić, będąc obdarowani boskim Stworzeniem? Powinniśmy dbać o ziemię, być roztropnymi jej zarządcami i zabezpieczać ją dla przyszłych pokoleń”8.
Troska o ziemię i nasze środowisko naturalne jest nie tylko koniecznością naukową czy polityczną, ale także świętym obowiązkiem powierzonym nam przez Boga, który powinien napełniać nas głębokim poczuciem odpowiedzialności i pokory. Jest to również nieodłączny element naszego uczniostwa. Jak możemy szanować i kochać Ojca Niebieskiego i Jezusa Chrystusa bez szanowania i kochania Ich stworzenia?
Jest wiele rzeczy, które możemy zrobić razem i indywidualnie, aby być dobrymi szafarzami. Biorąc pod uwagę nasze indywidualne uwarunkowania, każdy z nas może korzystać z obfitych zasobów ziemi z większym pietyzmem i rozwagą. Możemy wspierać działania społeczności w zakresie dbania o ziemię. Możemy przyjąć osobisty styl życia i zachowania, które są wyrazem szacunku wobec Bożych stworzeń i pozwolą nam uczynić nasze własne przestrzenie życiowe czystszymi, piękniejszymi i bardziej inspirującymi9.
Nasze szafarstwo nad stworzeniem Bożym w szczytowym momencie obejmuje również święty obowiązek miłości, szacunku i troski o wszystkie istoty ludzkie, z którymi dzielimy ziemię. Są one synami i córkami Boga, naszymi siostrami i naszymi braćmi, a ich wieczne szczęście jest właśnie celem dzieła Stworzenia.
Pisarz Antoine de Saint-Exupéry opowiedział następującą historię. Pewnego dnia, podczas podróży pociągiem, zdarzyło się, że siedział pośród grupy uchodźców. Głęboko poruszony beznadzieją, którą dostrzegł na twarzy małego dziecka, wykrzyknął: „Kiedy drogą skrzyżowań uzyskuje się nowy gatunek róży, wszyscy ogrodnicy są poruszeni. Izoluje się tę różę, pielęgnuje, otacza dbałością. Ale nie ma ogrodnika dla ludzi”10.
Bracia i siostry, czyż nie powinniśmy być ogrodnikami dla naszych bliźnich? Czyż nie jesteśmy stróżami naszego brata? Jezus nakazał nam kochać bliźnich jak siebie samych11. W Jego ustach słowo bliźni nie oznacza jedynie bliskości geograficznej. Oznacza bliskość serca. Obejmuje ono wszystkich mieszkańców tej planety — niezależnie od tego, czy mieszkają blisko nas czy w odległym kraju, bez względu na ich pochodzenie, osobiste uwarunkowania czy okoliczności.
Jako uczniowie Chrystusa mamy doniosły obowiązek niestrudzenie pracować na rzecz pokoju i harmonii wśród wszystkich narodów ziemi. Musimy zrobić wszystko, co w naszej mocy, aby chronić i przynosić ukojenie i ulgę słabym, potrzebującym i wszystkim tym, którzy cierpią lub są uciskani. Ponad wszystko największym darem miłości, jaki możemy ofiarować naszym bliźnim, jest dzielenie się z nimi radością ewangelii i zapraszanie ich do przyjścia do ich Zbawiciela poprzez święte przymierza i obrzędy.
Zasada trzecia: Jesteśmy zaproszeni do udziału w dziele stworzenia.
Boski proces tworzenia nie jest jeszcze zakończony. Każdego dnia Boże stworzenie wciąż wzrasta, rozszerza się i mnoży. Najwspanialszą rzeczą jest to, że nasz Ojciec Niebieski zaprasza nas do udziału w Swoim twórczym dziele.
Uczestniczymy w dziele stworzenia, ilekroć uprawiamy ziemię lub dodajemy do tego świata nasz własny wkład — o ile okazujemy szacunek Bożemu stworzeniu. Nasz wkład może być wyrażony poprzez tworzenie dzieł sztuki, architektury, muzyki, literatury i kultury, które zdobią naszą planetę, pobudzają nasze zmysły i rozświetlają nasze życie. Przyczyniamy się również do tego poprzez odkrycia naukowe i medyczne, które chronią ziemię i życie na niej. Prezydent Thomas S. Monson podsumował tę koncepcję tymi pięknymi słowami: „Bóg pozostawił świat niedokończonym, aby człowiek mógł na nim pracować zgodnie ze swoimi umiejętnościami […], aby człowiek mógł poznać radość i chwałę stworzenia”12.
W przypowieści Jezusa o talentach, gdy pan wrócił z podróży, pochwalił i nagrodził dwoje sług, którzy powiększali i rozwijali swoje talenty. Natomiast sługę, który ukrył swój wyjątkowy talent w ziemi, nazwał „nieużytecznym” i zabrał mu nawet to, co otrzymał13.
Podobnie nasza rola jako szafarzy ziemskiego stworzenia nie polega wyłącznie na jego zachowaniu czy konserwacji. Pan oczekuje od nas, że będziemy pilnie pracować, poruszeni przez Jego Ducha Świętego, aby rozwijać, wzmacniać i ulepszać zasoby, które nam powierzył — nie tylko dla naszej korzyści, ale aby błogosławić innych.
Wśród wszystkich osiągnięć człowieka żadne nie może równać się z doświadczeniem bycia współtwórcą z Bogiem w dawaniu życia lub w pomaganiu dziecku w nauce, wzroście i rozwoju — czy to jako rodzice, nauczyciele, przywódcy, czy w jakiejkolwiek innej roli. Nie ma bardziej świętego, bardziej satysfakcjonującego, ale i bardziej wymagającego szafarstwa niż to, które polega na współpracy z naszym Stwórcą w zapewnianiu fizycznych ciał Jego duchowym dzieciom, a następnie pomaganiu im w osiągnięciu ich boskiego potencjału.
Odpowiedzialność za współtworzenie służy jako ciągłe przypomnienie, że życie i ciało każdego człowieka są święte, że nie należą do nikogo innego jak tylko do Boga i że On uczynił nas strażnikami, abyśmy je szanowali, chronili i o nie dbali. Przykazania Boże, które regulują moce prokreacji i zakładania wiecznych rodzin, prowadzą nas w tym świętym szafarstwie, które jest kluczowe dla Jego planu.
Bracia i siostry, powinniśmy zrozumieć, że dla Pana wszystko jest duchowe — również najbardziej doczesne aspekty naszego życia. Świadczę, że wielkie duchowe błogosławieństwa są obiecane tym, którzy kochają i dbają o ziemię oraz o swoich bliźnich. Gdy pozostaniecie wierni w tym świętym szafarstwie i będziecie szanować swoje wieczne przymierza, będziecie wzrastać w wiedzy o Bogu i Jego Synu, Jezusie Chrystusie, będziecie bardziej obficie odczuwać Ich miłość i Ich wpływ w waszym życiu. Wszystko to przygotuje was do przebywania z Nimi i otrzymania dodatkowej mocy twórczej14 w życiu przyszłym.
Na koniec tej doczesnej egzystencji Mistrz poprosi nas o złożenie sprawozdania z naszego świętego szafarstwa, które obejmuje to, jak dbaliśmy o Jego stworzenie. Modlę się, abyśmy wtedy usłyszeli Jego pełne miłości, wyszeptane do naszych serc słowa: „Dobrze, sługo dobry i wierny! Nad tym, co małe, byłeś wierny, wiele ci powierzę; wejdź do radości pana swego”15. W imię Jezusa Chrystusa, amen.