‘Ik zal doen wat Hij van me vraagt’

Toen Charles A. Didier 5 jaar was, viel het Duitse leger zijn land binnen. Tijdens de Duitse bezetting zorgde zijn moeder, Gabrielle, alleen voor het gezin, terwijl haar man, Andre, officier in het Belgische leger, aan het verzet deelnam. ‘We moesten het de helft van de oorlog zonder hem stellen’, herinnerde Charles zich.

Twee jaar na het einde van de oorlog verhuisde het gezin naar Namen, waar zijn vader gestationeerd was. Op een dag in 1950 keken Charles en zijn broertjes en zusjes uit het raam. ‘We zagen twee jonge Amerikanen met hun fiets door onze straat wandelen’, herinnerde hij zich. Door het recente bondgenootschap tussen België en de Verenigde Staten tijdens de oorlog voelde de familie van Charles een hechte band met Amerikanen en nodigden ze de twee zendelingen uit om binnen te komen. Hoewel de kinderen vooral enthousiast waren om met twee jonge Amerikanen te praten, kreeg Gabrielle interesse in de evangelieboodschap. In 1951 liet ze zich als eerste lid van haar gezin dopen.

Andre, die geen belangstelling voor godsdienst had, steunde Gabrielles beslissing niet. Ze beloofde haar man dat ze hun kinderen niet onder druk zou zetten om lid van de kerk te worden, en dat ze zich niet voor hun 21e zouden laten dopen. ‘Hij wilde dat we zelf de beslissing namen’, herinnerde Charles zich. Charles en zijn broers en zussen begonnen kort daarop regelmatig kerkdiensten en -activiteiten bij te wonen. Nadat hij zes jaar lang voortdurend bij de kerk betrokken was geweest, liet Charles zich in 1957 dopen.

Charles voelde zich vooral aangetrokken tot de focus van de kerk op sterke gezinsbanden en het eeuwig huwelijk. Twee jaar voor zijn doop waren Andre en Gabrielle na 25 jaar huwelijk gescheiden. Door de problemen bij hen thuis voelde hij zich tot de evangeliebeginselen aangetrokken, want, zei hij, ‘ik wist dat die beginselen correct en waar waren, en als ik ze in praktijk kon brengen, zou het er thuis met onze kinderen beter aan toe gaan.’ In 1962 werd Charles in de Berntempel (Zwitserland) voor eeuwig aan Lucie Lodomez verzegeld.

In maart 1970 werden Charles en Lucie geroepen om het zendingsgebied Frankrijk-Zwitserland te presideren. Ze waren de eerste Europese zendingsleiders. Drie jaar later, tegen het eind van hun zending, werd Charles als regionaal vertegenwoordiger geroepen. Aangezien hij vloeiend Frans, Nederlands, Engels, Duits en Spaans sprak, werd hij ook aangesteld om op de vertaling en verspreiding van kerkmateriaal voor Europa toezicht te houden. In 1975 werd hij lid van het Eerste Quorum der Zeventig. ‘Je kunt toekomstplannen maken en je inbeelden wat er op je pad zal komen’, zei hij. ‘Maar als je als algemeen autoriteit wordt geroepen, sluit je de deur en zegt: “Nu leg ik mijn hele leven in de handen van de Heer. Ik zal doen wat Hij van me vraagt.”’