Pierwsi polscy członkowie

W latach 60. i 70. przedstawiono ewangelię wielu Polakom rozproszonym po świecie. Wielu z nich powróciło do Polski i starało się nawiązać kontakt z innymi członkami Kościoła.

Kiedy Maria Królikowska w 1966 r. przystępowała do Kościoła w Anglii, nie wiedziała, że w Polsce są święci w dniach ostatnich. Gdy dowiedziała się o gminie Zełwągi, oddalonej o ponad 200 km od jej domu pod Warszawą, postanowiła spotkać się z jej członkami.

Przez wiele lat Maria Królikowska jeździła z Warszawy do Zełwąg, aby uczęszczać do Kościoła, i często odwiedzała członków rozproszonych w innych regionach kraju. Wiara, jaką wykazywali się oni w tych trudnych okolicznościach, wzmocniła ją. Z czasem nawiązała z nimi tak bliski kontakt, jakby byli jej rodziną.

Malejąca liczba członków i emigracja przywódców gminy doprowadziły do rozwiązania gminy Zełwągi w 1971 r. Niektórzy członkowie pozostali w okolicy do połowy lat 80.

Mniej więcej w tym samym czasie, na początku lat 70., Fryderyk Czerwiński, właściciel sklepu w Szczecinie, przeczytał artykuł o mormonach w polskim czasopiśmie „Dookoła Świata”. Będąc pod wrażeniem artykułów o pracowitych ludziach, którzy wybudowali na pustyni miasto Salt Lake City, Fryderyk Czerwiński pomyślał: „Byłoby miło zostać członkiem takiego Kościoła”. Nawiązał on przyjaźnie z członkami Kościoła z całej Polski. W 1974 r. został ochrzczony w Dreźnie w Niemczech. Niedługo potem skontaktował się z członkami dawnej gminy Zełwągi i zaczął przeprowadzać comiesięczne niedzielne spotkania w swoim domu w Szczecinie. Fryderyk Czerwiński został wyznaczony na przewodniczącego starszego Kościoła w Polsce w sierpniu 1977 r.

Kościół zaczął wysyłać polskojęzyczne starsze pary misjonarskie, aby wspomóc członków w tworzeniu Kościoła. Przez kolejne 10 lat Fryderyk Czerwiński pracował z parami misjonarskimi, wspierając gminę w Szczecinie oraz małe grupy w innych miastach. Założyli centrum informacyjne w Warszawie i wkrótce zaczęła się tam rozwijać mała gmina.