Nauczanie ewangelii — nasze największe powołanie
Kiedy nauczymy się kilku podstawowych zasad na temat nauczania i pokaże się nam, jak nauczać, wszyscy możemy to robić.
Niedawno Siostra Oswald i ja zdecydowaliśmy, że nauczymy nasze pięcioletnie wnuczki bliźniaczki skakać na skakance. Skakanie na skakance jest dziecięcą zabawą, podczas której uczestnicy przeskakują przez linę, która, obracana, przechodzi ponad ich głowami, a następnie — pod stopami. Po otrzymaniu prostych wskazówek, dziewczynki próbowały skakać, lecz kilka kolejnych prób nie powiodło się.
Akurat w chwili, gdy byliśmy gotowi, by zrezygnować, przechodziły dwie starsze dziewczynki z sąsiedztwa i poprosiliśmy je o pomoc. Obie sąsiadki miały duże doświadczenie w skakaniu na skakance i mogły pokazać naszym wnuczkom, jak to się robi. Kiedy skakały, zauważyłem, że śpiewały piosenkę, która pomagała im podskakiwać zgodnie z rytmem obracającej się skakanki.
Kiedy nasze wnuczki zrozumiały zasady tej zabawy i kiedy pokazano im, jak się to robi, reszta lekcji była łatwa. Po kilku próbach obie wnuczki dobrze sobie radziły na drodze do mistrzowskiego opanowania podstaw skakania na skakance.
Podczas tej lekcji skakania, inna wnuczka, zaledwie trzyletnia, sie-działa na trawniku i spokojnie się przyglądała. Kiedy ktoś zapytał ją, czy chciałaby spróbować, skinęła głową, podeszła i stanęła za skakanką. Kiedy obróciliśmy skakankę, ku naszemu wielkiemu zdziwieniu, przeskoczyła dokładnie tak samo, jak to robiły przed nią siostry. Przeskoczyła raz, potem dwa razy, a potem jeszcze raz i jeszcze raz, głośno powtarzając tę samą piosenkę, którą śpiewały starsze dzieci.
Wszystkie trzy wnuczki zauważyły, że skakanie na skakance jest sztuką. Stało się to czymś prostym, co wszystkie mogły opanować, kiedy nauczyły się kilku podstawowych zasad i pokazano im, jak to robić. Tak samo jest z nauczaniem ewangelii. Kiedy nauczymy się kilku podstawowych zasad na temat nauczania i pokaże się nam, jak nauczać, wszyscy możemy to robić.
Prezydent Boyd K. Packer często przypomina nam, że „my wszyscy — przywódcy, nauczyciele, misjonarze i rodzice — mamy przed sobą trwające całe życie wyzwanie, rzucone przez Pana, aby nauczać i uczyć się doktryn ewangelii, kiedy są nam one objawiane”1. Jak z prostotą stwierdził Starszy L. Tom Perry: „Każda pozycja w Kościele wymaga skutecznego nauczyciela”2.
Ponieważ każdy członek jest nauczycielem, a „nauczanie jest ośrodkiem wszystkiego, co robimy”3, my wszyscy mamy święty obowiązek, by poznać podstawowe zasady nauczania. Jest wiele zasad nauczania i uczenia się, i nie wystarczy tylko o nich przeczytać. Po pierwsze, powinniśmy zrozumieć te podstawowe zasady, a po drugie, powinno się nam pokazać, w jaki sposób korzystają z nich odnoszący sukces nauczyciele. Można tego dokonać uważnie obserwując zdolnych nauczycieli w swoich okręgach i gminach oraz przeglądając materiały ze Światowego Szkolenia Przywódców na temat nauczania oraz zakładkę „Nauczanie” na internetowej stronie Kościoła lub informacje w czasopismach kościelnych4.
Podstawowe zasady, które stosują się do uczenia się i nauczania ewangelii, można znaleźć w pismach świętych. Są one również omówione w znakomitym, lecz często niedocenianym materiale źródłowym na temat nauczania, zatytułowanym Nauczanie — nie ma większego powołania5.
Kiedy szukamy wzorca idealnego nauczyciela, który może pokazać nam, jak nauczać ewangelii, zawsze za wzór stawia się Jezusa z Nazaretu. Jego uczniowie nazywali Go „Rabbuni” — co oznacza: „Mistrz” lub „Nauczyciel”6. Był On i jest Mistrzowskim Nauczycielem.
Jezus odróżniał się od innych nauczycieli Swych czasów tym, że nauczał „jako moc mający”7. Owa moc do nauczania i służenia pochodziły od Jego Ojca Niebieskiego, ponieważ „Bóg namaścił go Duchem Świętym i mocą […], bo Bóg był z nim”8.
Stosownie do tego wzoru, Jezus był nauczany przez Swego Ojca Niebieskiego, jak zostało to zapisane przez Jana. Jezus powiedział: „Nic nie czynię sam z siebie, lecz tak mówię, jak mnie mój Ojciec nauczył”9. „Nie może Syn sam od siebie nic czynić, tylko to, co widzi, że Ojciec czyni […], Ojciec bowiem miłuje Syna i ukazuje mu wszystko, co sam czyni”10.
W pismach świętych możemy znaleźć dodatkowe przykłady odnoszących sukcesy nauczycieli ewangelii, którzy odmienili życie i zbawili dusze tych, których nauczali. Dla przykładu, z Księgi Mormona natychmiast przychodzą na myśl Nefi11, Alma12 i synowie Mosjasza13. Zwróćcie uwagę na osobiste przygotowanie synów Mosjasza, kiedy przygotowywali się do nauczania ewangelii:
„Umocnili się w poznaniu prawdy, albowiem byli trzeźwo myślącymi ludźmi i pilnie badali pisma święte, aby znać słowo Boże.
Ale to nie wszystko, gdyż modlili się usilnie i pościli, dlatego mieli ducha proroctwa i ducha objawienia, a gdy nauczali, czynili to z władzą Bożą”14.
Innym pełnym mocy nauczycielem ewangelii był Moroni, który został wybrany „wysłannikiem posłanym do [niego] sprzed oblicza Boga”15, aby nauczać i prowadzić Proroka Józefa Smitha. Józef podał nam krótki, lecz szczegółowy opis tego, co Moroni powiedział i zrobił, kiedy go nauczał16.
Kiedy po raz pierwszy Moroni ukazał się Józefowi Smithowi, Józef był siedemnastoletnim chłopcem, z niewielkim formalnym wykształceniem. Józef opisał siebie jako „[nieznanego chłopca] […] bez jakiegokolwiek znaczenia w świecie”17, a pewien jego przyjaciel nazwał go później „nieuczonym” i „niewykształconym”18. W rękach cierpliwego i troskliwego nauczyciela, jakim był Moroni — oraz dzięki innym niebiańskim wysłannikom, którzy dawali mu wskazówki — ten młody mężczyzna miał stać się główną postacią „cudownego i zadziwiającego dzieła”19, jak je nazwał Pan.
Jakie są niektóre z zasad nauczania i uczenia, które możemy wyodrębnić, obserwując, w jaki sposób Moroni nauczał Józefa Smitha? Jest kilka ważnych zasad, które moglibyśmy omówić, ale skupmy się na trzech podstawowych, które są nieodzowne dla dobrego nauczania.
Zasada 1: Okaż miłość tym, których nauczasz i zwracaj się do nich po imieniu
Józef Smith powiedział, że kiedy anioł Moroni ukazał mu się po raz pierwszy, „[odczuł] lęk, lecz strach wkrótce [go] opuścił”. Co takiego zrobił Moroni, aby ten lęk się rozwiał? Józef powiedział: „Nazwał mnie po imieniu”20. Nauczyciele, którzy kochają swych uczniów i zwracają się do nich po imieniu, naśladują wzorzec niebiański21.
Podczas ostatniego spotkania z Prezydentem Thomasem S. Monsonem zauważyłem, że witał się z każdym z nas, zwracając się po imieniu. Mówił nam o swojej nauczycielce ze Szkoły Niedzielnej ze swych chłopięcych lat, Lucy Gertsch, podkreślając, że była ona nauczycielką, która znała imiona wszystkich uczniów w swej klasie. Prezydent Monson powiedział o niej: „Zawsze dzwoniła do tych, którzy opuścili niedzielę albo po prostu nie przychodzili. Wiedzieliśmy, że jej na nas zależy. Żadne z nas nigdy nie zapomniało ani jej, ani jej lekcji”22.
Zasada 2: Nauczaj z pism świętych
Inną zasadą nauczania praktykowaną przez Moroniego było to, że znał pisma święte i nauczał z nich. Józef Smith powiedział, że podczas ich pierwszego spotkania Moroni „zaczął cytować proroctwa Starego Testamentu […]. Cytował wiele innych ustępów Pisma i podawał wiele objaśnień”23. Z wielu fragmentów zacytowanych przez Moroniego Józef dowiedział się o swej proroczej roli w pojawieniu się Księgi Mormona i ponownym Przywróceniu na ziemi prawdziwej ewangelii24.
Zasada 3: Zachęcaj do rozważania prawd ewangelii
Trzecia zasada, zastosowana przez Moroniego w nauczaniu Józefa Smitha, polegała na tym, że skłaniał go do rozważania tego, czego był nauczany. Józef oświadczył, że po jego trzecim spotkaniu z Moronim „znowu [został] sam, aby rozmyślać nad […] [tym], czego właśnie [doświadczył]”25. Skuteczni nauczyciele będą naśladować wzór zmartwychwstałego Chrystusa pośród Nefitów, kiedy poprosił On rzeszę zebranych, by wrócili do swych „domów i [rozważyli], co [im] [powiedział]”. Nauczał ich tak, żeby mogli „zrozumieć”26.
Nefi przypomina nam, że akt rozważania zawiera w sobie użycie nie tylko umysłu, lecz również serca. Powiedział: „Moja dusza lubuje się w tym, co pochodzi od Pana i w sercu rozważam ciągle, co widziałem i słyszałem”27. Akt rozważania pism świętych i tego, co widzieliśmy i słyszeliśmy, przywołuje do naszego życia osobiste objawienie.
Świadczę, że nauczanie ewangelii jest świętym i uświęconym powołaniem. Kiedy kochacie swoich uczniów i zwracacie się do nich po imieniu, kiedy otwieracie pisma święte i nauczacie z nich i kiedy zachęcacie swych uczniów, by rozważali prawdy przywróconej ewangelii i stosowali je, wtedy wasz dobry wpływ będzie rósł, a życie waszych uczniów będzie błogosławione z większą obfitością. W chwalebnym dniu, będą oni mówić do was, tak jak powiedzieli to o Jezusie z Nazaretu: „Wiemy, że przyszedłeś od Boga jako nauczyciel”28. W imię Jezusa Chrystusa, amen.