Święte świątynie, uświęcone przymierza
Świadczę wam, że świątynie są uświęconymi i świętymi miejscami. Są one źródłem mocy i siły duchowej. Są miejscem objawienia.
Serce me przepełnia radość i wdzięczność, kiedy zastanawiam się nad tym niezwykłym zgromadzeniem kobiet na całym świecie. Cóż to za przywilej, być cząstką tej wielkiej wspólnoty sióstr, zjednoczonej w pragnieniu, by wzmacniać naszą wiarę w Pana Jezusa Chrystusa i budować Jego Królestwo. Modlę się, by prowadził mnie Duch, kiedy będę mówić do was na bardzo święty temat, jakim jest służba świątynna.
Świątynie są najświętszymi miejscami na świecie. Tam godni członkowie Kościoła otrzymują największe błogosławieństwa, jakich każdy z nas może pragnąć, kiedy zawiera święte przymierza z Bogiem. Pomagamy także, by te same błogosławieństwa udostępnić naszym przodkom, którzy zmarli, nie otrzymawszy obrzędów niezbędnych do zbawienia.
Będę mówić o głębokim znaczeniu budowania świątyń, o tym, dlaczego obrzędy dokonywane w świątyniach są nieodzowne dla naszego zbawienia i o tym, jak przygotować się do wejścia do świątyni.
Widziałam, jakich poświęceń musiało dokonać wielu członków, aby wejść do świątyni, i wywarło to na mnie wielkie wrażenie. Pozwólcie, że opowiem wam pewną historię.
W roku 1976, kiedy mieszkaliśmy w Kostaryce, prezydent misji poprosił mojego męża, aby pomógł mu zorganizować pierwszy wyjazd z misji do świątyni. W skład Misji Ameryki Środkowej wchodziły: Kostaryka, Panama, Nikaragua i Honduras. Zatem najbliższą świątynią była świątynia Mesa w Arizonie. Czekała nas pięciodniowa podróż i przekroczenie sześciu granic, w jedną stronę. Dla większości uczestników było to bardzo duże poświęcenie finansowe. Musieli sprzedawać swoje telewizory, rowery, łyżwy i wszystko, co dało się sprzedać. Jechaliśmy dniem i nocą dwoma niewygodnymi autobusami. Niektórzy członkowie wszystkie pieniądze wydali na przejazd i potem przez całą drogę żywili się krakersami z margaryną.
Czemu członkowie Kościoła tak chętnie i z takim poczuciem szczęścia czynili tak wielkie poświęcenia, by przybyć do świątyni?
Nigdy nie zapomnę tego wspaniałego wylania Ducha, jakiego doświadczyliśmy podczas trzech dni, które spędziliśmy w świątyni Mesa. Głęboko wzruszył mnie widok rodziny, której członkowie obejmowali się i płakali, kiedy zapieczętowano ich na wieczność.
Dwadzieścia cztery lata później poświęcono świątynię w San Jose, w Kostaryce. Na jednej sesji, w której uczestniczyłam, było wiele tych rodzin, które wzięły udział w tamtym pierwszym wyjeździe. Wyczekiwali tej uświęconej chwili z oddaniem i czcią. Wszyscy oni mogą teraz przychodzić często do świątyni, ponieważ świątynia w Panamie została ostatnio poświęcona i zapowiedziano budowę świątyni w Hondurasie.
Pan zawsze prosił Swój lud, aby budował świątynie. Pan nakazał Mojżeszowi: „I wystawią mi świątynię, abym zamieszkał pośród nich”1. Przenośny przybytek, który zbudowali, służył jako główne miejsce oddawania czci przez Izrael, podczas ich wędrówki do Ziemi Obiecanej. Jego plan i budowa były objawione Mojżeszowi przez Pana. Miał to być Jego święty dom.
Później król Salomon zbudował świątynię w Jerozolimie, używając najpiękniejszych materiałów budowlanych, jakie były dostępne2.
Podczas Swej ziemskiej służby, Pan uważał świątynie za święte miejsca i nauczał poszanowania dla nich.
Nefici także budowali Panu świątynie na ziemiach obu Ameryk. Zgromadzili się wokół jednej z nich, kiedy Chrystus ukazał się im po Swoim Zmartwychwstaniu3.
Wkrótce po przywróceniu Kościoła w tej dyspensacji, Pan nakazał Świętym, by zbudowali Mu świątynię: „Zorganizujcie się; przygotujcie każdą potrzebną rzecz; i ustanówcie dom, dom modlitwy, dom postu, dom wiary, dom nauki, dom chwały, dom porządku, dom Boga”4.
W odpowiedzi Święci zbudowali świątynię w Kirtland, z godnym uwagi poświęceniem. W tej świętej świątyni przywrócone zostały ważne klucze kapłaństwa i ukazał się tam Zbawiciel we własnej osobie5.
Obecnie na całym świecie istnieje 128 czynnych świątyń i dużo więcej jest w budowie.
Pouczono nas, byśmy budowali świątynie po to, by te święte obrzędy były dokonywane zarówno dla żyjących, jak i dla zmarłych. Te obrzędy to: obrzędy wstępne, obdarowania, zawieranie małżeństw, zapieczętowania, chrzty za zmarłych i ustanowienia do kapłaństwa.
Obrzędy wstępne zapewniają nam szczególne, natychmiastowe i przyszłe błogosławieństwa.
Obdarowanie zawiera w sobie święte przymierza. Obejmuje otrzymanie wskazówek, mocy z wysokości i obietnicy błogosławieństw, pod warunkiem, że będziemy wierni przymierzom, które zawieramy.
Prezydent Brigham Young zdefiniował obdarowanie w ten sposób:
„Wasze obdarowanie jest po to, byście otrzymali w Domu Pana wszystkie te obrzędy, które są wam potrzebne po odejściu z tego życia, aby umożliwiły one wam powrót do obecności Ojca […] i osiągnięcie waszego wiecznego wyniesienia”6.
Obrzędy zapieczętowania, takie jak zawarcie małżeństwa w świątyni, wiążą rodziny na wieczność.
Przymierza, jakie zawieramy wraz z towarzyszącymi im obrzędami, które otrzymujemy w świątyni, stają się naszym listem uwierzytelniającym, który dopuszcza nas do przebywania w obecności Boga. Przymierza wznoszą nas ponad ograniczenia naszej własnej mocy i perspektywy. Zawieramy przymierza, aby okazać nasze oddanie dla sprawy budowania królestwa. Stajemy się ludem przymierza, kiedy podlegamy przymierzu z Bogiem. Wszystkie te obiecane błogosławieństwa stają się naszym udziałem, dzięki naszej wierności tym przymierzom.
Świątynia jest domem nauki. Wiele nauk, które można otrzymać w świątyni, ma formę symboliczną, a nauczanie odbywa się przez Ducha. Oznacza to, że jesteśmy nauczani z wysokości. Przymierza i obrzędy świątynne są pełnym mocy symbolem Chrystusa i Jego Zadośćuczynienia. Wszyscy otrzymujemy te same nauki, ale nasze zrozumienie znaczenia obrzędów i przymierzy będzie narastać w miarę tego, jak często będziemy powracać do świątyni z postawą gotowości do uczenia się i kontemplowania wiecznych prawd, które są tam nauczane.
Cześć oddawana w świątyni dostarcza sposobności służenia zmarłym poprzez dokonywanie obrzędów w ich zastępstwie. Pracę nad historią rodziny może wykonywać każdy poza murami świątynnymi, natomiast święte obrzędy za naszych zmarłych przodków, potrzebne dla ich wyniesienia, mogą być dokonywane tylko w świątyni.
Świątynia jest domem Pana. Wyznacza On warunki, pod którymi można z niej korzystać, obrzędy, które powinny być przeprowadzane, oraz normy, które kwalifikują nas do wejścia do świątyni i uczestniczenia w oddawaniu w niej czci.
Pan powiedział do Mojżesza: „Zdejm z nóg sandały swoje, bo miejsce, na którym stoisz, jest ziemią świętą”7. W Księdze Psalmów czytamy: „Któż może wstąpić na górę Pana?
Kto ma czyste dłonie i niewinne serce, kto nie skłania duszy swej ku próżności i nie przysięga obłudnie”8. Jego dom jest święty i żadna nieczysta rzecz nie może do niego wejść9.
Pan wyznaczył biskupa i prezydenta palika, aby byli odpowiedzialni za decydowanie o tym, czy poszczególne osoby są godne rekomendacji zezwalającej na wejście do Jego świętego domu. Musimy być bezwzględnie uczciwi wobec biskupa i prezydenta palika, kiedy przeprowadzają oni z nami wywiad przed wydaniem rekomendacji świątynnej. Darem, który złożymy na ołtarzu, jest czyste skruszone serce i pokorny duch. Osobista godność jest podstawowym wymogiem, by cieszyć się błogosławieństwami świątyni.
Przygotowujemy się poprzez przestrzeganie przykazań i staranie się o to, by wykonywać wolę Boga. Te z was, które nie miały sposobności, by pójść do świątyni, niech już teraz zaczną przygotowania, aby były gotowe i godne, gdy pojawi się sposobność.
Kiedy idziemy do świątyni, oczyszczamy nasze umysły i serca z myśli oraz uczuć, które nie są w harmonii z pełnymi świętości doświadczeniami, jakie mają miejsce w świątyni. Ubieramy się skromnie, we właściwy i dostojny sposób. Nasz ubiór i zadbany wygląd, stosowny do tego świętego wydarzenia, jest oznaką szacunku i poważania dla Pana oraz Jego świętego domu. Kiedy znajdziemy się wewnątrz świątyni, przebieramy się w białą odzież, która symbolizuje czystość. Potem jesteśmy gotowi do uczestniczenia w spokojnym oddawaniu czci w świątyni. To wieczne błogosławieństwo jest dostępne dla wszystkich tych, którzy są godni, by je otrzymać.
Co mogą zrobić kobiety Kościoła, by rościć sobie prawo do błogosławieństw świątyni?
Pan zachęca poprzez Swych proroków tych, którzy nie otrzymali jeszcze błogosławieństw świątynnych, by zrobili wszystko, co trzeba, by kwalifikować się do otrzymania ich. Zaprasza On tych, którzy już otrzymali te błogosławieństwa, aby powracali tak często, jak tylko jest to możliwe, aby ponownie cieszyć się tym doświadczeniem i rozszerzać swą wizję oraz zrozumienie Jego wiecznego planu.
Bądźmy godne posiadania aktualnej rekomendacji świątynnej. Udawajmy się do świątyni, by pieczętować nasze rodziny na wieczność. Powracajmy do świątyni tak często, jak pozwalają nam na to warunki. Dajmy naszym zmarłym krewnym sposobność otrzymania obrzędów wyniesienia. Cieszmy się siłą duchową i objawieniem, które otrzymujemy, kiedy regularnie przybywamy do świątyni. Bądźmy wierne, zawierajmy przymierza świątynne oraz dochowujmy ich, aby otrzymać pełnię błogosławieństw Zadośćuczynienia.
Świadczę wam, że świątynie są uświęconymi i świętymi miejscami. Są one źródłem mocy i siły duchowej. Są miejscem objawienia. Są domem Pana. W święte imię naszego Zbawiciela i Odkupiciela, Jezusa Chrystusa, amen.